กรุณา อย่าปั๊มให้มากเกินจำเป็นนะกิว 

มีคำพูดบ้างก็ดี แค่วุ้นอย่างเดียว เจ๊จะไปมีกำลังใจแต่งต่อได้ยังไงล่ะ 

ผมจะพยายาม>w</

ปุดๆเลยแหละ 

พึ่งจะตื่นจากการบรรทม อ่านไปอ่านมานึกว่าเค้าจะตายซะอีก - -"

ณ ห้องรับแขก

"ฮ้า ~ ถึงสักที"เรเวียล้มตัวลงไปบนโซฟา ก่อนจะหยิบกระดาษข้างตัวมาดู

"ค้นหาความทรงจำตัวเอง..หากครบทุกคนแล้วออกไปได้ ??"เธออ่าน ทุกคนเลิ่กคิ้วอย่างงุนงง

"ความทรงจำงั้นเหรอ ?"การินทวน มีกล่องอยู่กลางห้อง เรเวียเดินเข้าไปดูเพราะข้างกล่องเขียนว่า 'ถึงเรเวีย'

เธอค่อยๆเปิดดูอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องส่งเสียงกรีดร้องลั่นจนล้มลงไปกองกับพื้น มือปิดปาก ดวงตาสั่นระริกพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

"เรเวีย ! เป็นอะไรน่ะ !"การินร้องเสียงหลง เธอชี้ไปที่กล่อง โอล และ รินค่อยๆเดินเข้ามาดูอย่างหวาดเสียว ซึ่งการินค่อยๆปลอบเรเวียที่นั่งตัวสั่นอยู่

"อ๊ะ.."ทันทีทีชะโงกหน้า รินถึงกับปิดปาก

"พ่อจ๋า..แม่จ๋า.."

"เอ๊ะ ?"โอลหันไปมองรินอย่างงุนงงที่นั่งคุกเข่าน้ำตาคลอเบ้า ลำตัวของศพในกล่องนั้นมีแมลงวันตอม แมลงหวี่ และหนอนที่ชอนไชไปทั่วร่าง ผมหลุดร่วง ดวงตาเบิกโพล่ง เป็นร่างของหญิงและชายที่รินเรียกว่า พ่อ และ แม่

"ฉะ..ชั้นเคยฆ่าทั้งสอง..มะ..ไม่จริงใช่มั้ย..ไม่ใช่พ่อแม่เธอใช่มั้ย..มะ..ไม่.."เรเวียพูดตะกุกตะกัก นั่งมองรินที่คุกเข่าร้องไห้อยู่และพยามจะเอาศพมากอด โดยที่มีโอลคอยห้ามเอาไว้

"มะ..ไม่จริง..เธอฆ่าพ่อแม่ชั้น.."รินหันไปมองเรเวียด้วยดวงตาผิดหวัง อีโต้ที่ซ่อนไว้ในตุ๊กตาที่กอดค่อยๆเผยออกมาต้องกับแสงอาทิตย์ที่ส่องประกาย ตุ๊กตาหมีค่อยๆล่วงตกพื้น แสงจากคมมีดต้องกับดวงตาของเรเวียที่เบิกโพล่ง

"ตายซะ..ไปตายซะ.."รินพร่ำเพ้อ ดวงตาไม่มีแวว ก่อนจะยกมีดสูงขึ้น แล้วแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะ

"เพราะเธอ..เพราะเธอ.."

"พอได้แล้ว หยุดซะที ! อดีตก็คืออดีตสิ !!"การินร้องลั่นเตือนสติทั้งคู่ แต่คงจะเป็นรินมากกว่า เพราะใกล้จะฆ่าเรเวียที่นั่งตัวสั่นงั่นงกทุกที

"ไม่..ไม่..ชั้นไม่ยอม..ไม่.."

ควับ !!

โอลแย่งอีโต้ในมือรินจังมาก่อนจะกำไว้ในมือ รินรีบหันไปมองก่อนจะเบิกตาโพล่ง

"ไม่ !! เอาคืนมานะ !!"เธอพยามแย่งคืน แต่ก็ต้องล้มลงไปเมื่อเจ็บรอยเขี้ยวที่ขาอยู่

"ฮึก..เอามานะ..เอา..มา.."เธอก้มลงพลางสะอื้นไห้ โอลโยนอีโต้ทิ้งไปก่อนจะนั่งปลอบ

"ไม่ต้องห่วง..นี่ไม่ใช่พ่อแม่เธอหรอก..นี่เป็น..ศพคนอื่น"โอลรีบพูดปดทันที ก่อนที่รินจะคลั่งไปมากกว่านี้

"จะ..จริงหรอ"

"จริงสิ..จริง"

เขาเงยหน้าพยักหน้ากับการินว่าให้ดูแลเรเวียแทนหน่อย การินพยักหน้าตกลง เมื่อสงบลงแล้ว รินจังจึงเดินไปขอโทษเรเวีย

ทั้งๆในใจรู้อยู่แล้วว่า..นั่นน่ะ..ไม่ใช่ศพคนอื่น..แต่เป็นพ่อและแม่

ณ ห้องครัว

"อ๊ะ !! เจอแล้ว โจทย์ !!"บาเลย์วิ่งไปเก็บ ก่อนจะทรุดลงเมื่ออ่านโจทย์ลงไป มีนซึ่งสงสัยจึงเดินเข้าไปดูด้วย แต่ก็แทบช็อคเช่นกัน

 

“มะ..ไม่จริงน่า..”มีนหน้าซีด ผมปรกใบหน้า ก่อนจะหันไปมองศพที่นอนแผ่กลางห้องอยู่

“ระ..เราต้องตัดแขนตัดหูควักลูกตาเขาออกมางั้นเหรอ..ฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้นานซะด้วยสิ”บาเลย์เกาแก้ม

“อืมมม..งั้นเธอตัดแขนกับหูละกัน..เดี๋ยวฉันจะควักลูกตาเองก็ได้”มีนยิ้มแหยๆ

“โอเค..”มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง ก่อนจะหยิบสิ่งสี่เหลี่ยมสิ่งหนึ่งออกมา แล้วกดปุ่มตรงกลาง ปลายมีดแหลมคมพุ่งออกมาทันที ก่อนจะเดินเข้าไปหา แล้วค่อยๆเฉือนแขนออก

“อี๋ !!”บาเลย์เถิบถอยหลังหนี เมื่อเจอหนอนชอนไชยัวะเยี้ยะเต็มไปหมดจนน่ารังเกียจ

“หวา !! นี่ฉันต้องควักลูกกะตา..ถ้าเจอหนอน ! ไม่อยากจะคิด !!”มีนหลับตา ก่อนจะค่อยๆกุมไปที่ตาซ้ายของศพแน่น แล้วเอามือแหวกล้วงเข้าไป สัมผัสถึงความนุ่มนิ่ม ก่อนจะกระชากดึงทึ้งออกมาอย่างรุนแรง ซึ่งมีเส้นสีแดงติดยาวออกมาด้วย ก่อนจะหยิบมีดมาฟันให้มันขาดกัน น้ำสีแดงพุ่งกระฉอกออกมาพร้อมตัวหนอนสองสามตัว

“อุ๊ย !!”บาเลย์ร้องอย่างตกใจ เมื่อเลือดพุ่งมาหาจนเลอะแก้มไปสองหยด เธอค่อยๆปาดมันทิ้งอย่างขยะแขยง

“น่าเกลียดชะมัดเลย”มีนเช็ดมือไปที่ผ้าสีมอๆ ก่อนจะเปิดก๊อกน้ำล้างมือ แล้วตั้งกระทะ ซึ่งบาเลย์นั้นเริ่มตั้งหม้อให้น้ำเดือดเช่นกัน

“เดี๋ยวชั้นจะกรีดขาอ่อนเอาเลือดไว้ราดเป็นซอสบ้าบอนั้นละกันนะ”บาเลย์บอก มีนพยักหน้าก่อนจะหยิบหูลงใส่ในกระทะพร้อมลูกกะตา  น้ำมันพืชสีเหลืองค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“แหวะ..เหม็นเน่าชะมัดยาด”บาเลย์ปิดจมูก ก่อนจะเอาแก้วน้ำที่ใส่เลือดข้นคลั่กสีแดงด้านในวางลงบนเคาท์เตอร์ แล้วเดินไปยังหม้อน้ำ ก่อนจะโยนแขนลงไป

ปุด..ปุด..ปุด..

น้ำจากสีขาวใสสะอาดค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มเหมือนของมีน  แขนที่มีมือติดมาด้วยถูกเคี่ยวไปมาให้เดือดไวๆสักที

“เธอคิดว่าจะชนะมั้ย ?”มีนถามขึ้นมาแก้เงียบ ก่อนจะทำการทอดหูและตาไปด้วย

“ไม่รู้สิ..แต่ถ้าชนะก็ดีนะ..”บาเลย์ยักไหล่

“แล้วเธอล่ะ ?”

“ไม่หรอก..”มีนตอบเบาๆ ทำให้การฟังของบาเลย์นั้นไม่ถนัด

“อะไรนะ ?”

“อ้อ ฉันบอกว่าไม่รู้น่ะ”มีนตอบแก้ตัวแล้วยิ้มกลบเกลื่อน ก่อนจะปิดแก๊สแล้วเอาลูกกะตาและหูจัดเรียงในจาน ก่อนจะหยิบเลือดในแก้วน้ำมาราดให้ทั่ว แล้วเอาผักสองสามชิ้นมาตกแต่งเล็กน้อย เนื่องจากทำฆ่าเวลารอบาเลย์

“สุกซะที”เธอปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมา ก่อนจะเทลงใส่ถ้วย 

“ไม่ชิมหน่อยเหรอ”มีนหยอกล้อเล็กน้อย ซึ่งพอจะเดาออกว่าบาเลย์ทำหน้ายังไง

“ยัยบ้า..รีบออกนอกบ้านเร็ว !! เดี๋ยวแพ้ !!”

มีนและบาเลย์รีบมาล้างมือที่ก๊อก ก่อนจะวิ่งออกจากห้องครัวทันที

แทนที่อาหารมื้อนี้จะหอมฉุยเหมือนสิ่งทั่วๆไป..แต่มันกลับกลายเป็นกลิ่นเหม็นไปซะได้..

สี่เท้าวิ่งออกมาก่อนจะหอบหายใจ พร้อมกับอีกทีมที่ออกมาพร้อมกันพอดี

อองฟองต์เดินเข้ามาหาทีม B ซึ่งทีม A เบลล่าจึงเดินไปหา โร้คถือไมค์เตรียมพูด

“หากทีมไหนได้คะแนนน้อยกว่าอีกทีม ทีมนั้นจะต้องถูกลงโทษค่ะ !”

“ซึ่งวิธีการลงโทษก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด..เมื่อรู้ผล เราจะให้ทีมที่แพ้ สวมเสื้อกระต่ายน้อยที่เตรียมไว้ให้ ก่อนจะเดินออกไปหาแฟนคลับที่ออกันอยู่ด้านนอก แล้วเต้นท่าอะไรก็ได้”นายยิ้มเจ้าเลห์ ทั้งสองทีมจึงทำหน้าหมดอาลัยตายอยากทันที..อายก็อาย..

“หากทีมไหนไม่ทำ วันนี้คนนั้นจะไม่ได้เข้าบ้านจ้า ~”โร้คเสริมต่อ เรเวียสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะค่อยๆคลี่กระดาษออกแล้วมองหน้าเพื่อนๆไปด้วย

มีนและบาเลย์ช่วยกันเปิด เหล่าแฟนคลับเงียบเสียงลงเพื่อฟังคำประกาศผล

ทีม A

คะแนน .......

ทีม B

คะแนน .........

“เอาล่ะ ลุ้นกันน่าดู เราจะประกาศผลแล้วนะครับ”นายยิ้ม

“รวมกันสองทีมได้ 8 คะแนน ซึ่งทีม A ได้ 5 คะแนน ทีม B ได้ 4 คะแนน สรุป ทีม B ถูกทำโทษครับ”

มีนและบาเลย์มองหน้ากันก่อนจะแทบลงไปชักดิ้นชักงอลงกับพื้นให้ได้

ทั้งสองสวมเสื้อกระต่ายที่คิดว่ามันบ้าบอ ก่อนจะเต้นด้วยใบหน้าที่น้ำตาแทบเล็ด

ท่ามกลางสายตาเฝ้ามองของใครคนหนึ่ง..

รอยยิ้มแสยะผุดขึ้นบนใบหน้าเล็ก..

ในมือกำขวดหนึ่งไว้แน่น ข้างในเป็นน้ำสีแดงข้น ซึ่งข้างขวดเขียนไว้ว่า

‘น้ำกรด’