เกิ้ลมันบ้า เอ่อ เกิ้ล แล้วเรื่องบทนำงิ

ใช่..น้ำกรดมันจำเป็นมากกว่านี้ หึๆ 

อ๋อ...มันเอาไว้สาดหน้าผู้ใช้ครับ^^*

ดรีมจ๋า

ไม่แล้วจ้า ไว้อาทิตย์หน้านะ

ณ ห้องน้ำ

"ถึงซะที"รินจังปาดเหงื่อ เนื่องจากตัวเองมาถึงคนแรก

"ว๊ากก !! รินถอยไปน้า ~"เรเวียพยามดึงรินออกจากประตู

"ม่ายอาวว ~"

โอลและการินที่ผลักกันไปผลักกันมาอยู่ เผลอผลักการินมาใส่เรเวีย ซึ่งเรเวียเผลอล้มใส่รินทำให้หลุดเข้าไปในห้องน้ำจนได้

"อ๊ะ..แย่แล้ว"การินร้องเบาๆ รินจังลูบหลังที่กระแทกกับพื้น สักพักอะไรบางอย่างก็เริ่มมาพันเข้าที่ขา

"งู !!"เรเวียร้องอย่างตกใจ เขี้ยวแหลมคมเจาะเข้าไปที่ขาของรินทันทีจนสะดุ้งน้ำตาเล็ด

"ถอยไป !!"โอลผลักเรเวียกับการินออก ก่อนจะหยิบงูที่รัดขารินอยู่มาหักคอทิ้ง ก่อนจะฉีกเสื้อตัวเองแล้วพันเข้าที่ขาของรินทันที

"อึ๊ก..แฮ่ก.."สองมือเล็กกำแน่นด้วยความเจ็บปวด

"อดทนหน่อยนะ ไม่งั้นพิษเข้าหัวใจเธอแน่"เรเวียให้กำลังใจที่หน้าประตู ก่อนจะหันไปมองการินที่กระทืบงูอยู่ทั้งๆที่มันตายแล้วอย่างเนือยๆ

"เอ๋ ?? กระดาษอะไร ?"โอลหยิบกระดาษข้างตัวรินมาอ่าน

สวัสดีค่ะ..

คิดว่าหนึ่งในทีมคุณคงจะถูกงูกัดซะแล้ว..

รีบหาเซรุ่มยาแก้พิษในห้องน้ำมาก่อนจะสายเกินไปนะคะ..

คนที่ถูกงูกัดจะต้องตาย..

เมื่อน้ำเต็มอ่าง !!

เมื่อรินถูกงูกัดปุ๊ป ระบบเติมน้ำในอ่างอาบน้ำก็เริ่มทำงานทันที

"บ้าชิบ !!"โอลร้องลั่น

"แล้วทำไม..ห้องน้ำมันถึงมีกระจกเยอะแบบนี้ !! แถมตู้ข้าวของยังเยอะอีก !!"การินตะโกนอย่างอารมณ์เสีย

"ใจเย็นๆไว้ ! สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือ..หาเซรุ่ม.."เรเวียบอกเสียงเย็น

"พะ..เพราะชั้นแท้ๆ..ถ้าชั้นไม่ถูกงูกัด..ชั้น..ชั้นก็คงไม่ทำให้ทุกคนเหนื่อยหรอก"รินจังเพ้อก่อนจะมองเลือดที่ไหลชุ่มผ้า

"ไม่หรอก ไม่เป็นไร เราเต็มใจหา อย่าคิดมาก ถ้าเธอตายไป ทีมเราก็แพ้น่ะสิ"โอลยิ้มให้กำลังใจ

"อ่ะ..โอ้ย.."จู่ๆรินก็ร้องครางออกมาขณะที่การินกำลังเปิดตู้ เขาหันไปมองก่อนจะถาม

"เป็นอะไรน่ะ ?"

"สงสัยเพราะพิษแน่ๆเลย..จู่..จู่ก็เจ็บแปลบไปหมด.."

"รีบหาเร็ว น้ำจะเกินครึ่งอ่างแล้ว !!"เรเวียเตือนสติ โอลรีบเปิดหาตู้ต่างๆทันที เรเวียให้กำลังใจรินก่อนจะตามหาไปด้วย การินนั้นได้ตามหานานแล้วพร้อมเหงื่อที่ชุ่มกายและเสื้อผ้า..

ณ ห้องรับแขก

"ทำไมห้องมันเละตุ๊มเป๊ะแบบนี้เนี่ย.."บาเลย์ปาดน้ำออกจากใบหน้า

"นั่นสิ..อ๊ะ..นี่ไงโจทย์"มีนยื่นไปหาบาเลย์

ในภารกิจนี้ พวกคุณทั้งสองต้องจัดห้องรับแขกให้สวยงาม สดชื่น ไม่หม่นหมอง ภายในเวลาที่กำหนดและติดตั้งเอาไว้..เมื่อจัดเสร็จแล้ว ให้ไปคลิกปุ่มหยุดเวลา รีบทำ..ไม่งั้น..จะมีตะขาบและกิ้งกือ ไส้เดือน งู ทั้งหลายออกมาหาคุณไม่ซ้ำหน้า

คำเตือน..ระวัง

“ระวังอะไรน่ะ ??”มีนเอ่ยออกมาอย่างงุนงง

“ไม่รู้สิ แต่รีบจัดห้องดีกว่า เพราะเวลาเหลือแค่..เอ่อ..3 นาที”บาเลย์ชี้ไปที่ฝาผนังก็พบเวลาเขียนไว้ พลางมือรีบจัดหมอนให้เข้าที่กับโซฟา

“อื้ม ! เดี๋ยวชั้นไปเอาน้ำจากห้องน้ำก่อนนะ”มีนหยิบแจกันแล้ววิ่งไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนน้ำ ก่อนจะกลับออกมาแล้วหยิบดอกไม้ที่วางไว้บนโต๊ะมาใส่แจกัน

"กรี๊ดดดดดดดด !!!!"บาเลย์ร้องลั่น มีนรีบวิ่งมาหาทันที

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ !!"

"หะ..หะ..หัว..หัวหมา !!"

หัวสุนัขนอนอยู่บนโซฟา อ้าปากค้างตาเบิกกว้างไม่หลับสนิท ที่ปลายคอมีเลือดไหลย้อยราวกับว่าเพิ่งตายได้ไหมนาน

"แค่นี้เอง"มีนถอนหายใจ ก่อนจะโยนหัวหมานั้นออกนอกหน้าต่างไป

"รีบจัดต่อได้แล้ว เร็ว ๆ"

กินเวลาไปนานพอสมควรกับการจัดข้าวของ ทั้งคู่ปาดเหงื่อก่อนจะนั่งหันหลังชนกัน

สายตาของมีนเหลือบไปมองเวลาบนฝาผนังก็ต้องลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

3..

2..

1..

ติ๊ด !






"หวุดหวิด !!"

ทั้งคู่กระโดดกอดอย่างดีใจที่รอดตายอย่างหวุดหวิด ก่อนจะควงแขนแล้วกระโดดดึ๋งๆไปยังห้องครัว

จนลืมเรื่องราวว่าตัวเองเคยเป็นคนยังไงมาก่อน..

และกฏเกม..



"เดี๋ยวนะ กระจกนี่มันงงๆ"โอลมองกระจกก่อนจะลูบไล้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะฉุกคิดอะไรออก

เขาเริ่มเคาะกระจกทุกบานจนทุกคนงุนงง อาการของรินแย่ลงไปทุกที เธอนอนลงไปกับพื้น หายใจรวยริน ดวงตาเริ่มปรือพยามเบิกให้กว้างที่สุด

ก๊อก ก๊อก !

ก๊อก ก๊อก !

ก๊อก ก๊อก !

ตึง ตึง !

เอ๊ะ ?

โอลหยุดเคาะแล้วยืนคิดสักพัก

..เมื่อกี้เราหูฝาดไปรึเปล่า

ก่อนจะทำการเคาะใหม่อีกครั้ง

ตึง ตึง !

"ใช่จริงๆด้วย !"เขายิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนจะลากไม้ถูพื้นข้างตัวมา เหวี่ยงไปที่กระจกบานนั้นเต็มแรงจนแตกเพล้ง

เศษชิ้นส่วนบาดไปที่มือแล้วเฉี่ยวใบหน้าจนแก้มเลือดไหลทะลัก  กระจกค่อยๆทลายลง ก่อนจะเห็นเข็มฉีดยาด้านใน โดยมีกระดาษเขียนไว้ว่า

"เซรุ่ม"

โอลถือมันอย่างระมัดระวัง ก่อนจะบอกริน

"ทนเจ็บหน่อยนะ"

เข็มฉีดยาฝังลงไปในตัวเธอ รินสะดุ้งพลันหลับตาด้วยความเจ็บและกัดฟันแน่น ก่อนเข็มจะถูกถอนออกไปอย่างเบาๆมือ

เลือดเข้าสู่มือจนแดง เธอหายใจได้ปกติอีกครั้ง เรี่ยวแรงกลับมา สองมือยันตัวลุกขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบเรเวียยื่นพลาสเตอร์ให้โอลที่การินกำลังเอาน้ำล้างแผลให้อยู่

"ปะ..ไปห้องรับแขกกันเถอะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะ.."

"ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่..จนกว่าจะถึงวันนั้น"เรเวียพูดเพ้อๆ ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าวันนั้นมันคืออะไร..

รอโหวต เอิ๊กๆ