[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 10 ชายปริศนา

“แค่จะเรียกปีกมันยากขนาดนี้เลยหรอเนี้ย” เสียงของเนจังดังขึ้น ขณะที่เธอกับแฟงใช้เวลาฝึกไปประมาณ 30 นาที

คนอื่น ๆ นั่งดูการฝึกของทั้งคู่อยู่

“จงเชื่อว่าตนมีปีกสิจ้ะ นึกภาพว่าเจ้ากำลังล่องนภาอยู่” แอลลาเจส ผู้ซึ่งกำลังสอนพวกเขาอยู่ ยังคงมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่บนใบหน้า

“ชั้นพยายามแล้วนะ” แฟงพูดในขณะที่เขากำลังหลับตาและพยายามทำตามที่แอลลาเจสสอน

“พยายามอีกจ้ะ เอ๊ะ ๆ ชั้นว่าเธอได้แล้วนะ ถ้าจะเก็บนึกในใจว่า เก็บ นะจ๊ะ” เธอปรบมือแปะ ๆ ให้กับเนจัง

เธอมีปีกขนนกสีขาวสะอาดน่ารัก ๆ ขนาดกลาง ๆ ประมาณเท่าหัวของเธออยู่ที่ข้างหลัง

“เฮ้ ๆ ผมก็ได้แล้วนะ !” แฟงพูดขึ้นอย่างดีใจ พลางพยายามหันหลังดูปีกสีขาวของชาวสวรรค์

“ดีมาก .. งั้นช่วยรบกวนไปตามหา เฮมัส .. ด้วย นะจ๊ะ ..” ทันทีที่เธอพูดชื่อ เฮมัส น้ำตาเริ่มไหลมาตามใบแก้มสีแดงอ่อน ๆ ของเธออีกรอบ

“ให้ตายเหอะ ร้องไห้อีกแล้ว !” คาสพูดกับเคนจิ และ เลิฟโลว์เบา ๆ

“แหม .. ความรู้สึกของแม่น่ะ” เลิฟโลว์ตอบเบากลับเช่นกัน

“ไปตามหาเฮมัสกันเถอะ” คาสชักชวนและพยุงตัวเองขึ้นมา และปัดหญ้าออกจากกางเกงสีดำยาวของเขา

“แต่ว่า ชั้นบินไม่ได้จะหายังไงละ” เคนจิพูดถึงปัญหาของคนที่ไม่มีปีกขึ้นมา เลิฟโลว์ครุ่นคิดเล็กน้อย

“ขี่คาราเซียสสิ ! เอ๊ะ หรือคาราเซียสไม่ไปด้วยนะ”

“ไปอยู่แล้วสิ ข้าได้รับคำสั่งจากแอลลาเจสให้คอยช่วยเหลือพวกเจ้า” มันตอบมาจากด้านหลังของเธอ สีหน้าของมันดูไม่ค่อยพอใจนัก

“ขอให้มันไม่จงใจทำเป็นทำพวกเราตกละกัน ..” คาสพึมพำ เลิฟโลว์พยายามนึกสิ่งที่ทำให้เธอโกรธ แล้วปีกสีดำปีกกาก็งอกออกมา

คาส เคนจิ ต้องตะเกียกตะกายขึ้นไปขี่หลังคาราเซียสเลยทีเดียวเพราะมันมีขนาดใหญ่มาก ยากต่อการปีนขึ้นไปบนหลังของมัน

แล้วพวกเขาก็พุ่งสู่ท้องนภา

“แยกทางกันหาเถอะ อีกประมาณ 30 นาที มาเจอกันที่นี่” เคนจิบอกทุกคน พวกเขาพยักหน้าและเริ่มแยกทางกันออกไป

ในขณะที่พวกเขาหา พวกเขาเรียกชื่อของเฮมัสไปด้วย แต่แม้จะเรียกสักที่ครั้ง ก็ไร้เสียงที่ตอบกลับมา

“เฮ้อ เจ้าเด็กนั้นไปอยู่ไหนนะ” คาสบ่นขึ้นในขณะที่ยังคงขี่หลังคาราเซียส

“ป่านนี้ตายไปแล้วมั้ง” เคนจิพูดลอย ๆ

“เจ้าอย่าได้ไปแช่งเฮมัสซิ ไม่สงสารแอลลาเจสรึ” คาราเซียสต่อว่าเคนจิทันที

“แหม พูดเล่น ๆ น่ะ” แล้วพวกเขาก็เรียกหาเฮมัสต่อไป

“จริงสิ คาราเซียส มีที่ไหนที่เฮมัสชอบไปบ้างหรือปล่าว” เคนจิตั้งคำถามขึ้น

“ที่เขาชอบไปน่ะหรอ .. อืม .. ขอเวลาข้าคิดหน่อย” มันเงียบไปสักพัก

“อ้อ จำได้ละ ส่วนใหญ่เฮมัสมักจะไปอยู่บนโลกมนุษย์ จะลองไปหาที่นั้นรึ” เคนจิพยักหน้า คาราเซียสหักเลี้ยวดิ่งลงพสุธาทันที

“เฮ้ ! เดี๋ยวสิ เราน่าจะบอกคนอื่น ๆ นะ” คาสออกความเห็น คาราเซียสส่งเสียงคำรามดังก้องไปทั่วท้องฟ้า แต่บนโลกมนุษย์ได้ยินเป็นเสียงฟ้าผ่า

“คำรามทำไมเนี้ย” คาสถามมันในขณะที่เอามือปิดหูอยู่

“ส่งสัญญาณบอกให้ไปหาบนโลกมนุษย์ไง”

“แต่ชั้นไม่คิดว่ามันจะเข้าใจภาษามังกรนะ”

“เอาน่า เมื่อเพื่อน ๆ ของเจ้าได้ยินเสียงข้า มันจะมีคำแปลผุดขึ้นในหัวเองน่ะ ไม่ต้องห่วง” แล้วมันก็ดิ่งลงเร็วกว่าเดิม

เพียงไม่กี่นาที พวกเขาอยู่บนโลกมนุษย์แล้ว พวกเขาอยู่ในซอกที่ลับตาคนแห่งหนึ่ง

คาราเซียสย่อร่างเล็กลงจนตัวเท่าจิ้งจกเกาะอยู่บนไหล่ของคาส มองเผิน ๆ ดูเหมือนจิ้งจกกลายพันธุ์สีม่วงเข้ม เพียงไม่นาน คนอื่น ๆ ก็มากันครบ

“เฮ้ แล้วคาราเซี .. เฮ้ นั้นนายใช่มั้ย” แฟงหยุดพูดเมื่อเหลือบไปเห็นจิ้งจกกลายพันธุ์สีม่วงเข้มที่เกาะอยู่บนไหล่ของคาส

“ก็ใช่น่ะสิ ! ต้องคาราเซียสอยู่แล้วละ เอาละรีบตามหาเฮมัสเถอะ” เนจพูดก่อนที่จะแยกย้ายกันตามหา

พวกเขาตะโกนหาอยู่หลายชั่วโมงจนเสียงเริ่มแหบ พระอาทิตย์ตกดินหายลับฟ้าไปแล้ว ตอนนี้ความมืดเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องนภา

มีเพียงแสงจันทราที่ส่องทอดมายังบนโลกเท่านั้น และ ดวงดาวที่ส่องระยิบระยับบนท้องฟ้า มันช่างสวยงาม แต่พวกเขาไม่มีเวลามาชื่นชมเพราะแม้ยามราตรีจะมาถึงแล้ว

แต่พวกเขาก็ยังตามหาเฮมัสไม่เจอ พวกเขากลับมาเจอจุดที่พวกเขาเจอกันตอนตัดสินใจลงมาหาบนโลกมนุษย์

“ชั้น .. หาไม่เจอ .. ใครเจอบ้าง” เลิฟโลว์ถามทุกคนในขณะที่หอบไม่หยุด ทุกคนก็อยู่ในสภาพที่หอบเช่นกัน พวกเขาต่างส่ายหน้าอย่างหมดหวัง

“เฮ้อ .. หรือโดนตัวอะไรกินไปแล้วจริง ๆ นะ” เคนจิพูดลอย ๆ อีกรอบ

“เคนจิ !!” พวกเขาตะโกนเรียกชื่อพร้อมกัน เหมือนเตือนไม่ให้พูดอย่างนั้นอีก

“แค่พูดเล่น ๆ เอง”

“ชั้นยังไม่อยากให้โลกนี้น้ำท่วมด้วยน้ำตาของแอลลาเจสนะ” เลิฟโลว์พูด เธอมีสีหน้าที่แฝงไปด้วยความสงสารแอลลาเจสเล็กน้อย

“ถ้าชั้นเป็นเด็กอายุประมาณ 10 ปี คิดว่าจะอยู่ที่ไหนละ” คาสตั้งคำถาม

“เด็กอายุ 10 ปีที่เป็นลูกของเทพ” เนจังเสริมให้

“เออนั้นแหละ”

“ตามหาข้ารึ” เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นในเงามืด ใบหน้าทุกใบหันไปตามที่มาของเสียง

เด็กชายที่มีผิวสีคล้ำ เขามีผมสีดำที่ค่อนข้างหยิก ดวงตาสีเหลือง สวมเสื้อลายทางสลับสีขาวกับสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีดำ และสวมรองเท้าแตะสีเทา

“เฮมัส หายไปไหนมา พวกเราตามหากันตั้งนาน !!” เลิฟโลว์บ่นขึ้น

“ตามหาข้าทำไมรึ” แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ตอบ เฮมัสยกมือขึ้นทำมือห้ามเหมือนไม่ต้องพูดอะไร เหมือนว่าเขารู้คำตอบอยู่แล้ว

“แอลลาเจสบอกให้พวกท่านมาตามหาข้าสินะ .. โอ๊ะ สวัสดีคาราเซียส” เฮมัสโบกมือให้กับจิ้งจกสีม่วงเข้มตัวน้อย

“รีบกลับไปหาแอลลาเจสเถอะน่า” แฟงพูดก่อนที่จะคว้าข้อมือเฮมัสไป เฮมัสสะบัดออก

“ไม่ !!!” เขาตะโกนปฏิสธด้วยน้ำเสียงที่โทสะ

“ข้าจะไม่กลับไป !!”

“บ้าหรอ แอลลาเจสน่ะร้องไห้แทบทุก 1 วินาทีเลยนะ !! รู้มั้ ..” ก่อนที่เนจังจะพูดจบ เฮมัสพูดขัดขึ้นมา

“ไม่มีทาง !! แอลลาเจสไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของข้า ! เธอไม่เคยห่วงข้า”

“จะบ้าหรอ แอลลาเจสน่ะ รักนายเหมือนลูกแท้ ๆ เลยนะ !!!!” เคนจิตะโกนกลับ เฮมัสเงียบไปสักพักด้วยสีหน้าที่อึ้ง

“.. ก .. โกหก !! .. พวกเจ้าโกหกข้า !!!!” พวกเขาสังเกตเห็นน้ำตาที่คลอเบ้าเขา แล้วเฮมัสก็กลายร่างเป็นไอน้ำสลายหายไป

“ให้ตายเถอะ หายไปอีกแล้ว ไอ้เด็กบ้า !!” คาสด่าขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว

“จะบอกแอลลาเจสยังไงดี” น้ำเสียงของแฟงมีความสงสารปนอยู่

“วันนี้กลับบ้านของพวกเจ้าไปเถอะ ข้าจะคุยเรื่องนี้กับแอลลาเจสเอง กลับไปพักผ่อนเสียเถิด”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของพวกเขา พวกเขารอคอยคำนี้มานานแสนนาน กลับบ้าน นั้นเอง พวกเขาบอกลากันก่อนที่จะกลับบ้านของตัวเอง

คาสหยิบมือถือของตนขึ้นมาแกดเบอร์โทรศัพท์ของแฟนสาวของเขา ดรีมมี่ เพื่อแจ้งว่าเขากำลังจะกลับบ้านและสามารถพบดรีมมี่ในวันพรุ่งนี้ได้แล้ว

คาราเซียสกลับร่างเดิมและบินพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า หายลับไปกับท้องนภาที่มืดมิด ..

ในเวลานั้นมีหญิงสาวผมแดงยาวสลวยหน้าตาน่ารักกำลังเดินอยู่ในทางกลับบ้านของเธอ เธอวางมือถือลงใส่มันลงใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียนของเธอ

เธอมีรอยยิ้มอยู่บนหน้า

“ดีใจจัง คาสมาเจอเราได้แล้ว ~” เธอพูดขึ้นอย่างดีใจ และฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

“นี่ .. เจ้ารู้จักผู้ที่มีนามว่า คาส เคอร์แซง รึไม่” ดรีมมี่หยุดชะงักหันหลังไปพบร่างใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้าปิดมิดชิดทุกอย่าง

เธอ งง ว่าทำไมเขาถึงใช้ภาษาแบบนี้ แต่เธอก็ตอบคำถามของเขา

“เอ่อ .. รู้จักค่ะ ทำไมหรอคะ” เธอถามด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อยและพยายามถอยห่างจากร่างชายคนนั้น

“เจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับผู้ที่มีนามว่า คาส เคอร์แซง”

“เป็น .. เป็นแฟนของเขาค่ะ ..” เธอดูหวาดกลัวมากกว่าเดิมและรีบเร่งฝีเท้ากลับบ้านแต่แล้ว ..

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”

เสียงหนึ่งดังไปทั่วบริเวณนั้น เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ลมพัดผ่านพอดี ลมนั้นพัดพาเสียงกรีดร้องของเธอไปยังหูของคาส

“ดรีมมี่ !!” คาสรีบเปลี่ยนทิศทางทันทีและวิ่งไปยังที่มาของเสียงแฟนสาวของเขาอย่างไม่รีรอ ..