[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

มั่ว

บทที่ 9 ภารกิจใหม่

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากวิหารได้ รีบกลับไปหาแอลลาเจสโดยขี่คาราเซียสไป

“เฮ้อ ! เหนื่อยชะมัด !!” แฟงบ่นขึ้นพลางบิดขี้เกียจ

“หวังว่าคงไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกนะ” เคนจิพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้าบ่งบอกว่าเห็นด้วย

“เราอยู่ในนั้นนานเท่าไหร่นะ” เลิฟโลว์ถามทุกคนขึ้น

“ประมาณ 6 วัน” คาราเซียสตอบเธอ พวกเขาอุทานออกมาพร้อมกัน

“6 วันเชียวหรอ !! นี่พวกเรารู้สึกแค่ชั่วโมงกว่า ๆ เองนะ” เนจังพูดอย่างตกใจ

“ข้าคงลืมบอก ในนั้นน่ะ 1 ชั่วโมงเท่ากับประมาณ 6 วันของนอกวิหาร ในนั้นมันเดินช้ากว่า” พวกเขามองหน้ากัน ต่างก็ทำหน้าตกใจใส่กัน

“แค่ 1 ชั่วโมงแต่เป็นเกือบอาทิตย์เลยงั้นเชียว ตายละ ดรีมมี่จะคิดว่ายังไงเนี่ย !!” คาสมีสีหน้าที่ตกใจมากกว่าคนอื่นและกระวนกระวาย

เมื่อพวกเขามาถึงที่โรงงานหลากสีของแอลลาเจส พบเธอกำลังยืนรอพวกเขา พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอที่รอต้อนรับพวกเขาอยู่

คาราเซียสร่อนลงบนทุ่งหญ้าอย่างนิ่มนวล และลุกตัวขึ้นเพื่อให้พวกเขาไถลมาจากหลัง ซึ่งทำให้พวกเขาลงไปนอนกองกับพื้น

“โอย ชั้นว่าชั้นบอกแล้วนะว่า จะให้ลงก็บอกก็ได้” เนจังพูดในขณะที่เธอกำลังพยุงตัวเองขึ้นมา แอลลาเจสเดินมาหาพวกเขา

“เป็นอย่างไรบ้าง ได้ลูกแก้วมามั้ย” เธอส่งรอยยิ้มให้มากกว่าเดิม เคนจิส่งลูกแก้วไปให้เธอในขณะที่เขายังคงโดนเพื่อน ๆ นอนทับอยู่

แอลลาเจสรับมาอย่างนุ่มนวลและมองมันอย่างระเอียดก่อนที่เธอจะเบิ่งตากว้าง และพึมพำอะไรสักอย่าง

“ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นละ อย่าบอกนะ ว่าพวกเราเอามาผิดใบ !!” เลิฟโลว์ตะเบ็งเสียง

“คือว่า .. มั ..”

“แอลลาเจสครับ !!!!” เสียงของเธอถูกกลบด้วยเสียงของเอลฟ์งานที่ตะโกนดังลั่นมาจากด้านหลังและกำลังวิ่งมาหาเธอ

“มีอะไรรึ” แอลลาเจสถามขึ้น

“เอ่อ .. คือว่า ..”

“พูดมาซะทีสิ”

“เอ่อ .. คือ .. คือว่า ..” เอลฟ์งานดูลุกลี้ลุกล้นมองโรงงานกับแอลลาเจสสลับไปมา แอลลาเจสขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มีอะไรละ พูดมาสิ !”

“คือ ว่า .. โรงงานถูกโจมตีครับ !” แอลลาเจสเบิ่งตาโตกว่าที่เธอเห็นลูกแก้วเสียอีก

“อะไรนะ !? ได้อย่างไร !!”

“ผมไม่ทราบครับ !! ผมจำได้แค่มีควันสีดำมาจากไหนไม่รู้ พอพวกเราสูดกันเข้าไปก็หลับกันไม่ได้สติหมดเลย พอพวกเราตื่นมาก็เป็นอย่างที่เห็น !”

“แต่ .. แต่ .. มันยังเหมือนเดิมนี่” เธอมองไปที่โรงงานที่ยังอยู่ในสภาพที่ดีอยู่

“ข้างในครับ” แล้วพยักหน้าเป็นเชิงให้ตามเขาไป ยกเว้นคาราเซียสที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อประตูบานใหญ่สีชมพูหวานแว๋วถูกเปิดออก

เครื่องจักรต่าง ๆ เละไม่มีชิ้นดี กระเบื้องสีเหลือง่อนแตกร้าว และถูกถอนออกเป็นส่วนมาก ของต่าง ๆ อยู่ในสภาพเหมือนถูกเขวี้ยงใส่ผนังแรง ๆ สัก 10 รอบ

และมีเอลฟ์งานที่กำลังดูงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเดินไปเกลื่อนทั่วโรงงานเพื่อดูความเสียหาย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” คาสตั้งคำถาม สายตายังคงจับจ้องสภาพภายในโรงงาน

“พวกเธอขึ้นไปที่ห้องก่อน เสียหายแค่นี้เอง ! ชั้นจัดการได้ เอ้า ฝ่ายซ่อมแซม มานี่ !” เธอตบมือ 2 ครั้งที่ข้างหัวด้านซ้ายของเธอ

มีเอฟล์ 10 กว่าตัววิ่งออกมาจากที่ไหนไม่รู้ในมือเต็มไปด้วยอุปกรณ์ช่างซ่อม และมุ่งหน้าตรงไปยังเครื่องจักรที่เสียหาย

ในไม่กี่นาที เครื่องจักรที่พังและมีเศษน๊อกกระจาย ตอนนี้มันดูเหมือนใหม่เอี่ยม งกเขายกเว้นแอลลาเจสอึ้งไปสักพักในสิ่งที่พวกมันทำก่อนที่จะเดินขึ้นห้องที่เต็มไปด้วยสีเหลือง

พวกเขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีเหลืองอย่างเหนื่อยล้า แต่คาสหยิบมือถือที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาทันที

“จะโทรหาใครน่ะ” แฟงถามคาสขึ้น แต่คาสไม่ตอบ ตั้งหน้าตั้งตากดเบอร์โทรศัพท์อย่างเดียว

“แหม .. ก็ต้องแฟนสาวของเขาน่ะซิ จะใครที่ไหนละ !” แล้วเคนจิก็ผิวปากเหมือนจะแซว แฟงแจมด้วยอีกคน แต่คาสไม่สนใจ

“โธ่ ! รับทีสิดรีมมี่ !!” คาสพูดขึ้นในขณะที่รอสาย แล้วในที่สุดเสียงที่เขารอคอยก็ดังออกมาจากมือถือ

“ฮัลโ ..”

“ดรีมมี่หรอ !! ดรีมมี่ชั้นขอโทษนะที่ผิดนัด ชั้นติดธุระที่มันเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ชั้นขอโทษนะดรีมมี่ ชั้นผิดไปแล้ว ขอโทษนะ” คาสพูดรัว

เสียงนั้นเงียบหายไปสักพัก

“เอ่อ .. รอแปบนะคะ .. ดรีมมี่ แฟนลูกโทรมาหา !!”

“อ้าว ! ซะงั้น” คาสพูดเบา ๆ กับตัวเองก่อนที่จะเกาหัว

“มี อะ ไร” เสียงของดรีมมี่นั้นหนักแน่นและเต็มไปด้วยความโทสะเล็กน้อย

“ดรีมมี่ใช่มั้ย”

“อืม” แล้วคาสก็ไม่รีรอรีบขอโทษไม่หยุด

“คู่รักคู่นี้หวานดีจังน้า ~” เคนจิพูดเสียงสูง

“แต่จะว่าไป แอลลาเจสยังไม่บอกเลยนะ ว่าทำไมถึงทำหน้าตกใจขนาดนั้นตอนเห็นลูกแก้ว” เลิฟโลว์เปิดประเด็นขึ้น

“นั้นสิ เอ๊ะ ! หรือจะผิดใบ” เนจังออกความเห็น

‘หรือจะเป็นของปลอม’ ฟรี่ซซี่ออกความเห็นบ้างแต่มีแต่เนจังได้ยินคนเดียว

“ไปถามเธอกันตอนนี้เลยเหอะ” แฟงพูดขึ้นและลุกขึ้นจากเตียงมานั่งขัดสมาธิแทน แต่ประตูถูกเปิดดังปัง

สายตาทุกคู่ จับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวผมยาวสีบลอน ยกเว้นคาสที่ยังคงง้อดรีมมี่อยู่

“มีภารกิจใหม่ให้ทำ” แอลลาเจส ผู้ที่เปิดประตูดังปังเมื่อกี้ ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่ที่หน้าของเธอ

“เฮ้ ! ทำไมดูโมโหนักล่ะ แล้วก็พวกเรายังไม่ทันได้พักเลยนะ” แฟงคัดค้านขึ้น

“ชั้นอารมณ์เสียเรื่องเฮมัสนิดหน่อยน่ะจ้ะ ไม่ต้องห่วง” แล้วเธอก็ส่งรอยยิ้มมาให้พวกเขา

“แล้วตกลงลูกแก้ ..”

“เอาละ ! ชั้นจะบอกภารกิจต่อไปให้นะ” แอลลาเจสพูดขัดคำถามของเนจังขึ้น

“ภารกิจนี้ถูกแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน ภารกิจนี้ คือ .. ไปตามหาเฮมัส”

“เฮมัส ?” เลิฟโลว์ทำหน้า งง

“ใช่เด็กคนที่คุณเก็บมาเลี้ยงหรือปล่าว” เคนจิพูดขึ้น

“ใช่ คนนั้นแหละ ..” แล้วเธอก็มีสีหน้าที่เศร้าสร้อยเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงพยายามส่งยิ้มให้พวกเขา

“เฮมัสหายไปไหนหรอ” เลิฟโลว์ถามขึ้นอีกรอบ

“เฮมัส .. เขาหายตัวไปตั้งแต่ที่พวกเธอมาหาชั้นตอนนั้นจ้ะ ปกติ เขาจะหายไปไม่เกิน 3 ชั่วโมง แต่นี่ ..” น้ำตาเริ่มไหลออกมาตามใบหน้าของเธอ

“ประมาณ 6 วัน” เนจังต่อให้ แอลลาเจสพยักหน้าและใช้มือที่เรียวบางปาดน้ำตาออกไป

“ใช่ .. ช .. ช่วย .. ช่วยตามหา .. เขาด้วย ได้โปรดเถอะ .. ตอนนี้เขาอาจหลงทาง เขาอาจ .. เขาอาจโดนตัวอะไรทำร้ายก็ได้ !”

ตอนนี้แอลลาเจสไม่สามารถส่งยิ้มไปให้พวกเขาได้แล้ว ตอนนี้เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือทั้ง 2 ข้างปิดใบหน้าเพื่อบดบังน้ำตาเอาไว้

“ถึง .. ถึงชั้นจะเก็บ .. เขามาเลี้ยง แต่ .. ช .. ชั้นก็รักเขาเหมือนลูกแท้ ๆ ! ได้โปรดตามหาเขาด้วย !!” เธออ้อนวอน

พวกเขามองหน้ากันอีกรอบก่อนที่จะพยักหน้าให้กัน

“ตกลง” เนจังยอมช่วยเหลือเธอ

“ขอบคุณ .. ขอบคุณพวกเธอมากจริง ๆ !” แอลลาเจสลุกขึ้นมา เธอพยายามยิ้มให้กับพวกเขา แต่ยังคงมีรอบน้ำตาอยู่บนใบหน้า

แล้วเธอก็เดินลงบันไดหายไป และต่อมาได้ยินเสียงร้องไห้ของแอลลาเจสดังมาจากข้างล่าง

“เฮ้อ .. ไปตอนนี้เลยหรอ” แฟงถามเนจัง เธอพยักหน้า

“เอ๊ะ จะไปไหนกันหรอ” คาสถามทุกคน หลังจากที่ขาง้อดรีมมี่เสร็จ

“ไปตามหาเฮมัสน่ะสิ ว่าแต่แฟนสาวนายน่ะ หายโกรธแล้วหรอ” เคนจิถามคาสกลับ

“ได้แล้วละ ~” แล้วใบหน้าเขาก็สดชื่นขึ้นมาทันที

“ไปตามหาเฮมัสกันเถอะ” เนจังบอกทุกคน

“แต่ชั้นลืมถามเธอเรื่องลูกแก้วนั้นอีกแล้ว !!” เลิฟโลว์พูดขึ้นอย่างเสียดาย

“ลูกแก้วนั้นค่อยถามก็ได้ ไปตามหาเฮมัสกันเถอะ” คาสบอกเธอ

‘อ้ะ เนจัง ให้แอลลาเจสสอนเนจังเรียกปีกออกมาก่อนสิ !’

“ชั้นว่าเธอคงไม่มีอารมณ์จะสอนหรอกนะ” เนจังบอกกับฟรี่ซซี่และเมื่อพวกเขากำลังจะเปิดประตทางออกโรงงาน

พบแอลลาเจสกำลังคุยกับคาราเซียสอยู่พอดี ที่ใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาอยู่ เธอวิ่งเข้าไปหาพวกเขา

“นี่ .. คาราเซียสเพิ่งบอกชั้นว่าพวกเธอมีปีก มาให้ชั้นสอนก่อนดีกว่านะ เฮมัสน่ะอยู่บนท้องฟ้า พวกเธอบินไม่ได้จะหายากเอาน่ะสิ”

น้ำเสียงของเธอยังสั่นเครือเล็กน้อย เธอปาดคราบน้ำตาและเธอก็ควักมือเรียกให้พวกเขาตามมา ..