[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 8 เทพผู้ถูกลืม

เสียงที่เกรี้ยวโกรธและเดือดดาลนั้น ดังก้องไปทั่วห้องโถงทรงวงกลมที่ส่องแสงสีทองอร่าม

เสียงนั้นดังมาจากความมืดในด้านหนึ่งที่แสงจากโคมไฟระยาไข่มุกส่องแสงไปไม่ถึง

“พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร ถึงมาขโมยลูกแก้วของข้า”

“คำสั่งของแอลลาเจส มันเป็นภารกิจ” เลิฟโลว์ตอบไปอย่างตรง ๆ

“แอลลาเจสงั้นรึ” เสียงนั้นสะท้อนกลับมา

“แล้วคุณเป็นใครละ” เนจังเป็นฝ่ายถามบ้าง

“ข้าน่ะรึ ข้าคือ คาริเบียส เทพที่มีหน้าที่คอยปกป้องลูกแก้วแห่งความหวัง !!”

“ไม่เคยได้ยินเลยแหะ” แฟงพูดขึ้นพลางเกาหัว

“ใช่สิ ข้าน่ะถูกผู้คนลืมไปนานหลายร้อยปีมาแล้ว !! ก่อนหน้านั้นพวกมันสรรเสริญข้ายิ่งกว่าอะไรเสียอีก !!” เขาแผดเสียงอย่างเดือดดาล

แล้วก็มีร่างของผู้ชายใหญ่ยักษ์ออกมาจากด้านมืดของห้องทรงกลม เขาตัวใหญ่เท่าวัดกลางแจ้ง มีผมสียาวที่ยาวถึงเอว

เคราสีขาวของเขายาวไม่แพ้ผมของเขา สวมชุดเกราะสีทองที่มีสนิมเขรอะอยู่เล็กน้อย ในมือเขาถือทวนอันใหญ่สีทองที่ทอแสงระยิบระยับชวนมอง

มีจมูกที่งอเหมือนตะขอ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมาที่พวกเขา

“เจ้าพวกมนุษย์ตัวกระเปี๊ยก คิดว่าจะนำลูกแก้วกลับไปง่าย ๆ เช่นนั้นรึ” คาริเบียสพูดอย่างหมิ่นดูถูก เขาไม่รีรอฟาดหอกลงไปที่พื้น

พวกเขาหลบทัน แต่พื้นกระเบื้องสีทองแตกรอยร้าวเป็นทาง ๆ

“เฮ้ ! แกตัวใหญ่ แกก็ได้เปรียบสิ !!” เคนจิคัดค้านขึ้นมา

“โอ้ นั้นแหละสิ่งที่ข้าชอบ !! มาสู้กันสักตั้ง !!” คาริเบียสพูดอย่างท้าทายแล้วเขาก็ตวัดทวนไปทั่วห้อง ทำให้ผนังเป็นรอยร้าวเหมือนกับพื้น

เลิฟโลว์ดึงดาบคู่ประกายไฟออกมาจากฝัก มีไฟลุกท่วมดาบทั้งคู่ เนจังเรียกให้น้ำก่อตัวเป็นคันธนูขึ้นอีกครั้งโดยมีฟรี่ซซี่อยู่ข้าง ๆ เธอ แฟงคว้าระเบิดในกระเป๋าออกมา

คาสหยิบดาบใหญ่ธรณีเล่มใหญ่ของเขาออกมาเตรียมสู้เช่นกัน เคนจิสวมสนับหมัดเวทย์ คาราเซียสตัวใหญ่ขึ้นมากกว่าเดิมเล็กน้อย

เพราะถ้าหากมันตัวใหญ่กว่านี้ ห้องนี้ก็ไม่มีพื้นที่พอสำหรับตัวของคาราเซียสแน่ ๆ พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว

“โอ้ 6 รุม 1 ยุติธรรมอะไรเยี่ยงนี้” คาริเบียสพูดอย่างประชดประชัน

‘7 ตะหากละ ..’ ฟรี่ซซี่พูดขึ้นแฝงไปด้วยความน้อยใจ แต่มีเนจังเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินฟรี่ซซี่พูด

“แต่แกตัวใหญ่ยังกับวัดกลางแจ้ง !!” คาสตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คาริเบียสได้ยิน เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตวัดทวนอีกรอบ

แต่รอบนี้กวาดโดนพวกเขาทั้งหมด พวกเขาโดนกวาดไปกองอยู่ที่ด้านหนึ่งของห้อง คาริเบียสยกทวนขึ้นเพื่อที่จะลงมือฟาดทวนใส่พวกเขาอีกครั้ง

แฟงคำนวนเวลาในการระเบิดคืออีก 2 วินาที แล้วเขวี้ยงระเบิดใส่ทวนของคาริเบียสทันที มันระเบิดขึ้นทันทีที่ครบ 2 วินาที รวมเวลาที่แฟงกำลังเขวี้ยงใส่ด้วย

แรงดันของระเบิดส่งผลทำให้เขาผงะถอยหลังไปเล็กน้อย แล้วพวกเขาก็ฉวยโอกาสกลับมาตั้งหลักใหม่ในตอนนั้น

เนจังเล็งที่ยิงดวงตาสีดำของเขา แต่กลับยิงพลาดเพราะเขาขยับตัวไปมาอยู่เสมอ อย่างมากก็ยิงเฉียดดวงตาของเขา

เลิฟโลว์ฟันไปที่ขาของเขา คาริเบียสรู้สึกแสบร้อนบริเวณที่เลิฟโลว์ฟัน แต่มันดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

คาราเซียสพุ่งตัวทะยานสู่ร่างกายของคาริเบียส ใช้กรงเล็บที่แหลมคมของมันตะปบไปมาทั่วร่างกาย

ฟรี่ซซี่พ่นน้ำแข็งใส่ร่างกายของเขา จึงทำให้คาริเบียสรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ

เคนจิสร้างแสงที่สว่างเจิดจ้าแทบจะตาบอดใส่คาริเบียส ส่งผลทำให้เขาตาบอดไปชั่วขณะ เปิดโอกาสให้พวกเขาโจมตีได้มากขึ้น

คาสนั่งทำสมาธิอยู่พักหนึ่งแต่ไม่นาน เริ่มเกิดแผ่นดินไหว ทำให้พวกเขาเกือบทรงตัวไม่อยู่ ยกเว้นคาริเบียสที่ยืนนิ่งเหมือนไม่รู้สึกสะท้านต่อแผ่นดินไหว

แล้วก็พื้นดินเริ่มก่อตัวสูงเป็นคลื่นยักษ์เกือบเท่าตัวคาริเบียสและซัดถล่มใส่เขา มันทำให้เขาล้มไปนอนอยู่บนพื้น เนจังได้โอกาสมากขึ้น

เธอรีบวิ่งเข้าไปใกล้ใบหน้ายักษ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้พลางเตรียมยิงธนูก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง เธอเล็งเป้าไปที่ดวงตาและยิงใส่ทั้ง 2 ข้าง

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!” เขากรีดร้องอย่างปวดร้าว เลือดสีทองที่ส่องประกายแวววับไหลออกมาจากดวงตาเมื่อโดนแสงจากโคมไฟระยา

คาริเบียสรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาตวัดและฟาดทวนมั่วไปมา

เลิฟโลว์เริ่มหงุดหงิดที่เธอฟันเขาไม่เข้าเสียที ผิวหนังเขาแข็งเหมือนหิน ทำได้แค่ทำให้เขารู้สึกร้อนเท่านั้น ความโทสะพุ่งพล่านขึ้นในตัวเลิฟโลว์

ปีกขนนกสีดำสนิทเหมือนกางอกออกมาอีกครั้ง

“เลิฟโลว์ !! ช่วยชั้นอย่างนึงหน่อยสิ !!!” เคนจิตะโกนข้ามห้องมา เธอรีบบินเข้าไปหาเคนจิอย่างรวดเร็ว

เคนจิกระซิบกับหูของเธอ เลิฟโลว์พยักหน้าและอุ้มแบบล๊อคแขนเคนจิไว้แล้วกระพือปีกพุ่งตัวขึ้นไปที่หัวของคาริเบียส

“นี่นายลดความอ้วนบ้างก็ดีนะ” เลิฟโลว์บ่นขึ้น

“บ้าหรอ หุ่นชั้นออกจะฟิต !! หล่อด้วย ~” เคนจิพูดอย่างชื่นชมตัวเอง เลิฟโลว์ทำหน้าแหวะก่อนที่จะทำหน้าเป็นปกติ

เธอรีบบินให้เร็วกว่าเดิมเหมือนเธอกลัวว่าจะเผลอปล่อยเคนจิให้พุ่งลงสู่พื้นกระเบื้องซะก่อน และเมื่อเข้าใกล้ใบหน้าของคาริเบียส ..

“ปล่อยเลย !!” เคนจิตะโกนขึ้น เลิฟโลว์ยิ้มเล็กน้อยเหมือนว่าเธอกำลังรอคำนี้มานานแล้ว เธอรีบโยนเคนจิใส่หน้าของคาริเบียส

เมื่อเคนจิอยู่ใกล้กับหน้าของคาริเบียส เขาตัวเท่าแค่ใบหน้าทั้งใบของคาริเบียสเท่านั้น เคนจิต่อยหน้าคาริเบียสอย่างเต็มแรงไปรอบหนึ่ง

คาริเบียสผงะถอยหลังไปหลายก้าว แล้วเคนจิก็วิ่งไต่ตัวของคาริเบียสลงมายังบนพื้น คาริเบียสจับแก้มตัวเองบริเวณที่เคนจิต่อยอย่างเจ็บปวด

แต่ก่อนที่คาริเบียสจะได้ทันทำอะไร เลิฟโลว์บินโฉบเข้ามาหาพร้อมกับดาบคู่ที่มีไฟลุกท่วมมาฟันที่ใบหน้าของเขา เลือดสีทองไหลออกมา

คาสสร้างคลื่นดินซัดใส่คาริเบียสอีกครั้ง เนจังยังคงยิงธนูใส่อย่างไม่ยั้ง ซึ่งตอนนี้มีธนูสีฟ้าที่ทำจากน้ำปักอยู่เต็มตัวเขาไปหมด

มีฟรี่ซซี่ที่ยังคงพ่นน้ำแข็งใส่คาริเบียสเต็มพิกัดทำให้คาริเบียสรู้สึกชาแทบจะขยับไม่ได้คอยอยู่ข้าง ๆ เนจังเสมอ

แฟงเขวี้ยงระเบิดใส่ไม่ยั้งเช่นกัน ส่งผลทำให้คาริเบียสเซไปเซมาจากแรงดันระเบิด เคนจิกำลังปล่อยแสงใส่เขาอีกครั้ง คาราเซียสพ่นไฟใส่ไปตามตัวของคาริเบียส

“พอกันที !!!” คาริเบียสกระทืบเท้าข้างขวาอย่างรุนแรง ทำให้พวกเขาล้มลงไปนอนกับพื้นกันหมด

แล้วแสงสีส้มก็สว่างเจิดจ้าออกมาจากตัวของคาริเบียส แล้วคาริเบียสก็หายไปพร้อมกับแสงสีส้ม ทิ้งไว้เพียงแค่ความงุนงงให้กับพวกเขาเท่านั้น

“หนีไป .. ง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรอ” แฟงตั้งคำถามขึ้น ทุกคนส่ายหน้าไม่รู้คำตอบที่แน่ชัด

ผนังหลังห้องทรงกลมพังทลายลงเป็นรูปร่างของประตู นอกประตูนั้นมีท้องนภาสีฟ้าสดใส และมีสายลมอ่อน ๆ พัดลอดมาทางประตู

มีเสียงของนกร้องจิ๊บ ๆ แว่วผ่านมา พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะก้าวผ่านประตูนั้นไป เพื่อที่จะออกไปสู่โลกภายนอก

ในขณะที่พวกเขาก้าวออกประตูไปทีละคน ๆ ในอีกฝั่งหนึ่งที่มืดมิดของห้อง ที่ไม่มีใครหันกลับมาดูเลยแม้แต่คาราเซียส มีร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่

ดวงตาสีดำสนิทจ้องเขม็งที่พวกเขา เขามีจมูกงอเหมือนตะขอ

“พวกมันได้ลูกแก้วไปแล้วครับนายท่าน ..” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหมือนกำลังกระซิบกับใครบางคน

ทันใดนั้น หมอกหนากลุ่มหนึ่งลอยเข้ามาในห้องทรงกลม หมอกก่อตัวเป็นร่างของชายคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีดำมืดไปทั้งตัว มันบังหน้าของเขาด้วย

“ดีมาก คาริเบียส .. เป็นไปตามแผน .. เป็นไปตามแผนทุกอย่าง ..” เสียงที่น่ากลัวเสียงหนึ่งตอบกลับมาจากร่างสวมชุดคลุมดำทั้งตัว

“ด้วยความยินดี นายท่าน ..” คาริเบียสโค้งคำนับให้กับชายคนนั้น

“ข้าละ .. อยากจะเห็นหน้าของแอลลาเจสเสียจริงเมื่อเห็นลูกแก้วนั้น ..” ชายผู้สวมชุดคลุมดำพูดขึ้น

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบที่ฟังแล้วเย็นวาบถึงสันหลัง แล้วหมอกนั้นก็สลายตัวไป ..