[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

คนที่ไม่ได้ PM มาก็จะไม่เจอพวกนั้นละกัน เพราะ คนแต่งคิดไม่ออก = =

แต่บทจะน้อยกว่าคนที่ PM มา บทลงโทษ =w=

บทนี้เละ ๆ หน่อย ไอเดียมันไม่แล่น =A="

บทที่ 7 ลูกแก้วแห่งความหวัง

“อะไรนะ !!” ทุกคนตะโกนดังลั่นขึ้นพร้อมกัน

“ถึงคิวชั้น .. แล้วสินะ” เลิฟโลว์ตัวสั่นระริกเพราะเธอคิดว่าต้องเห็นน้องชายของเธอตายเหมือนที่คาสเจอ

เธอเคยสูญเสียเขาไปแล้ว เธอไม่ต้องการจะสูญเสียเขาไปอีก

“พี่เลิฟโลว์ .. ฮือ ๆ .. ผมกลัว ..” เลย์ ผู้เป็นน้องที่ตายจากเธอไปนานพูดขึ้น

“ตัวปลอม .. ตัวปลอม .. ตัวปลอม ..” เธอพูดเบา ๆ กับตัวเองเพื่อเตือนสติไว้ว่าเขาไม่ใช่ตัวจริง และก้มหัวลงเพื่อไม่ต้องการจะเห็นเขา

“พี่เลิฟโลว์ .. ไม่รักผมแล้วหรอ ทิ้งผมไปแล้วหรอ ผมไม่ใช่น้องของพี่แล้วหรอ ..” ประโยคสุดท้าย ทำให้เธอลืมคำเตือนทั้งหมดว่าเขาคือตัวปลอม

“เลิฟโลว์ !! นั้นไม่ใช่น้องชายเธอนะ อย่าไปเชื่อมัน !!” เนจังช่วยเตือนสติเธออีกครั้ง

“พี่เลิฟโลว์ .. ไปกับผมนะ .. กลับไปหาพ่อแม่ที่บ้านกัน .. นะ ?”

“ตอบไปสิว่า ไม่ เลิฟโลว์ !! นั้นมันตัวปลอม !!!!” คาสพูดเสียงดังลั่น

“ม .. ไม่ .. แก .. ม .. ไม่ใช่ .. น้องชายชั้น !!!” เลิฟโลว์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นครือ เขาดูเหมือนน้องของเธอมาก .. เหมือนจนเธอแทบคิดว่าเป็นคนเดียวกัน

หากเธอไม่รู้ว่า น้องของเธอตายไปนานแล้ว เธออาจคิดว่า เขาคือน้องชายเธอจริง ๆ เพราะเธอรู้ว่าคนตายไม่มีวันฟื้น เพราะฉะนั้นเขาต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน

“พี่เลิฟโลว์ .. ทำไม .. ผมไม่ใช่น้องที่รักของพี่แล้วใช่มั้ย ..”

“น .. น้องชั้น .. ตายไปนานแล้ว !!! เขาไม่มีวันกลับมา !!!!” เลิฟโลว์ตะโกนดังขึ้น แล้วความรู้สึกตอนที่เธอสูญเสียเขาไปก็ผุดขึ้นมาในร่างกายของเธอ

น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาสีเทาเมฆฝนของเธอ

“ไปจากที่นี่กั ..” เนจังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงโหยหวนของเขาดังขึ้นกลบเสียงของเนจังไปหมด

เขาเริ่มมีเลือดท่วมตัว มีรอยแผลจากมีดเต็มตัวไปหมด และรอยแผลก็ยังคงเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ สติของเลิฟโลว์หายไป เธอเบิ่งตาโตแล้วจะเข้าไปช่วยแม้ว่าจะไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงก็ตาม

แต่ถูกแฟงและเคนจิรั้งตัวไว้ และลากไปยังบันได้สู่ชั้นต่อไป น้ำตาของเธอไหลไม่ขาดสายไม่แพ้กับคาสตอนเห็นดรีมมี่ถูกไฟครอก

เธอจำเหตุการณ์นั้นได้ .. วันที่น้องของเธอถูกฆาตกรโรคจิตฆ่า .. บาดแผลมีด .. เสียงโหยหวน .. มันเกิดขึ้นอีกครั้ง

เลย์ ซึ่งตัวปลอม กำลังถูกฆ่าด้วยบางอย่างที่มองไม่เห็น เขากำลังถูกฆ่าเหมือนตอนที่น้องชายตัวจริงของเธอถูกฆ่า วิธีฆ่าเหมือนกัน ..

“ฮือ ๆ .. ปล่อยชั้นนะ .. ชั้นจะไปช่วยน้องชั้น !!” เธอเริ่มไม่ได้สติและดิ้นรนมากกว่าเดิม

“นี่ !! ชั้นบอกแล้วว่านั้นมันตัวปลอม จะไปช่วยมันทำไม !!!” แฟงเถียง

‘ต้องรีบหาลูกแก้วแล้วออกไปจากที่นี่แล้ว !! จะเป็นบ้า 2 คนแล้ว’

“ชั้นรีบอยู่เนี่ย !!” เนจังพูดกับฟรี่ซซี่แล้วรีบวิ่งไปยังชั้นต่อไปพร้อมกับคนอื่น ๆ มันเกิดขึ้นเหมือนกับคาส

ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เขามักจะโผล่มาตลอด หลับตาก็เห็นภาพในหัว

“ปล่อยชั้น !!! ชั้นไม่อยากจะเสียน้องของชั้นไปอีกแล้วว !!” เธอดิ้นรนจนกระทั่งเคนจิกับแฟงรั้งไว้ไม่อยู่

“เลิฟโลว์ !! กลับมานะ นั้นตัวปลอม !!” เนจังตะโกนบอกเธอพลางวิ่งตามเธอไป แต่ดูเหมือนเลิฟโลว์จะไม่ได้ยิน

เธอเริ่มเข้าใกล้ถึงร่างที่มีเลือดชุ่มไปทั่วตัวแล้ว แต่มีร่างใหญ่สีม่วงเข้มมากั้นเอาไว้ มันมีเกล็ดหยาบแข็งกระด้าง ดวงตาโตสีส้ม

“คาราเซียส !!” เลิฟโลว์อุทานออกมา

“เจ้าอยากจะติดอยู่ที่นี่รึ ! น้องของเจ้าตายไปแล้ว เจ้าก็บอกเอง เพราะฉะนั้นนี่ต้องตัวปลอม !!” คาราเซียสถ่วงเวลานานพอที่เนจังจะตามทันเธอ

“ไปกันเร็ว !! รีบหาลูกแก้วแล้วออกไปจากที่นี่กัน !!!” เนจังจับข้อมือเธอแล้วดึงให้เธอวิ่งตามมา

พวกเขาวิ่งไปถึงแฟง เคนจิ และคาส พบว่า เคนจิกับแฟงกำลังรั้งตัวคาสไว้เพื่อไม่ให้ไปหาหญิงสาวผมแดงที่กำลังมีไฟท่วมตัว

“โอ้ ให้ตายเถอะ มาโผล่อะไรกันตอนนี้ !!” เนจังบ่นขึ้น แล้วรีบพยักหน้ากับพวกเขาเป็นเชิงให้ตามมา

“เลิฟโลว์ !! ตั้งสติสิ !! นั้นไม่ใช่ตัวจริงนะ คาสก็ด้วย ทั้งคู่ไม่ใช่ตัวจริง !!” เนจังพูดเตือนสติทั้งคู่พลางวิ่งไปเรื่อย ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

“ชั้น .. ชั้น .. ชั้นทิ้ง .. ชั้นทิ้งเขาไว้ไม่ได้ !!” แล้วเลิฟโลว์ก็พยายามจะสะบัดเนจังออก

“คาราเซียส !! มีวิธีเรียกให้สติพวกเขากลับมามั้ย” แฟงตะโกนถามคาราเซียสที่กำลังวิ่งนำพวกเขาเพราะมันวิ่งเร็วกว่า

“มีสิ .. ออกไปจากที่นี่ไง !!”

“วิธีอื่นสิ !!”

“คิดว่าไม่มีนะ พวกเจ้าวิ่งช้าจริง !!” คาราเซียสหยุดวิ่งแล้วผ่านลอดขาทุกคนเพื่อช้อนให้ขี่หลัง แล้วมันก็เริ่มออกตัววิ่งต่อ

“ให้ตายเถอะ !! แล้วทำไมไม่ให้พวกเราขี่ตั้งแต่แรก !! ให้วิ่งกันเองตั้งนาน !!!” เคนจิโวยวายขึ้น

“ข้าไม่ค่อยชอบให้พวกมนุษย์ขี่หลังข้า ยกเว้นแอลลาเจสจะสั่ง แต่กรณีนี้ ..” แล้วคาราเซียสชำเลืองมองเลิฟโลว์กับคาสที่กำลังร้องไห้

ทั้งคู่ร้องไห้ไม่หยุด เหมือนว่าทั้งคู่กำลังแข่งกันว่า ใครร้องไห้ได้หนักกว่ากัน ภาพนั้นติดตาทั้งคู่ และเสียงที่โหยหวนและกรีดร้องก็ได้ยินติดหู

ทั้งคู่เริ่มเห็นภาพหลอน เช่น คาสกำลังเห็นว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่กับดรีมมี่บนหลังคาราเซียส เลิฟโลว์เห็นเลย์ น้องชายของเธออยู่ทุกที่ ทั้ง ๆ ที่ไม่มี

“ชั้นว่าทั้งคู่อาจจะมาระยะสุดท้ายก่อนเป็นบ้าแล้วนะ” เคนจิออกความเห็น

“นี่ อย่ามาแช่งเพื่อนสนิทชั้นนะ !! เลิฟโลว์น่ะ” เนจังเถียงขึ้นและหันหลังไปหาเคนจิ

“ก็ได้ ๆ .. เดี๋ยว เธอสนิทกันตอนไหน ไฟ กับ น้ำ มันไม่ถูกกันไม่ใช่หรอ”

“เงียบน่า !! เอาเป็นว่าชั้นสนิทกับเลิฟโลว์ละกัน !!” แล้วเธอหันหน้ากลับไป คาราเซียสหยุดวิ่งกลางทาง

“หยุดทำไมหรอ” เนจังก้มหน้าถามคาราเซียส เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา พบปลาทองอ้วนกลมอยู่ข้างหน้าของคาราเซียส

“ฟรี่ซซี่ ไปทำอะไรตรง .. ว๊ายย !” ก่อนที่เนจังจะได้ถามจบ เธอเผลออุทานอย่างดีใจขึ้นมาเมื่อพบลูกปลาทอง 4 ตัวที่กำลังแหวกว่ายในอากาศ

“ว้าย ลูกฟรี่ซซี่น่ารักจังเลย” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเนจัง

‘เนจังครับ ผมอยู่นี่ นั้นตัวปลอมครับ’ เนจังหันหน้าไปทางขวาซึงผมฟรี่ซซี่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ

“อ้าว ! แต่ .. ?” เธอมองฟรี่ซซี่ตัวจริงและมองฟรี่ซซี่ตัวปลอมที่มีลูกปลาทอง 4 ตัวสลับกันไปมา

“.. นั้นความปราถนามากที่สุดของเธอ .. หรอ” คาส ซึ่งในที่สุดหยุดร้องแล้ว เลิฟโลว์ก็เช่นกัน แต่เธอซึมแทน เนจังพยักหน้า

“ให้ข้าวิ่งชนมันเลยมั้ย” คาราเซียสยื่นข้อเสนอ

“เอ่อ .. ถ้ามันเป็นตัวปลอมก็วิ่งชนไปเลย !!” เนจังรับข้อเสนอ แต่ก่อนที่มันจะได้ชน ฟรี่ซซี่และลูกทั้ง 4 ตัวของมันมีท่าทางเหมือนกำลังขาดอากาศ

มันว่ายโซเซไปมา ชนกันเองก็มี

“ฟรี่ซซี่ !!” เนจังอุทานขึ้น และจะไถลตัวลงจกหลังคาราเซียสไปอุ้มมัน แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวเธอซะก่อน

‘เนจัง ผมอยู่นี่ นั้นมันตัวปลอม !! ผมน่ะตัวจริง’ แล้วเนจังก็หยุดการกระทำทุกอย่างยกเว้นการหายใจ

“อ้อ .. ใช่ .. จริงด้วย แต่ ลูกปลาทองพวกนั้นมันยังเด็กอยู่เลยนะ !!”

‘แต่นั้นมันตัวปลอมนะครับ’

“แต่ .. แต่ .. ชีวิตมันยังอีกยาวไกลนะ !! อีกอย่าง ชั้นเกลียดการเห็นสัตว์น้ำทุกชีวิตตาย !!”

‘แต่ผมยังไม่ตายนะ ผมอยู่นี่’

“คาราเซียส วิ่งชนไปเลย !!” คาสออกคำสั่ง คาราเซียสไม่รีรอวิ่งชนมันกระเด็นไปชนกับผนังข้าง ๆ เนจังพยายามเตือนตัวเองว่านั้นมันตัวปลอม ลูกของมันก็ด้วย

“มัน .. มันเพิ่งลืมตาดูโลกเอง ..” ตอนนี้น้ำเสียงของเนจังเริ่มจะสั่นครือ

‘ผมเข้าใจ คุณไม่ชอบเห็นสัตว์น้ำตาย แต่คุณต้องลืมมันนะครับ นี่ ๆ ผมตัวจริง ผมยังไม่ตาย’

“ลืมได้ก็ดีสิ มันชอบโผล่ไปซะทุก ..” แล้วเธอก็หยุดพูดชะงักเมื่อเห็นฟรี่ซซี่ตัวปลอมและลูก ๆ ของมันกำลังขาดอากาศตายอีกครั้ง

“ไม่ .. ไม่ .. ไม่เอาแล้ว ชั้นไม่อยากเห็น !!” เธอพยายามจะหาทางเพื่อป้องกันการเห็นการตายของพวกมัน แต่เธอทำไม่ได้

หลับตาก็เห็นในหัว เอามือปิดก็เช่นกัน หันไปทางอื่นมันก็โผล่มา

“ค .. คาราเซียส .. มี .. มีวิธี .. ที่ทำให้ไม่เห็นไอพวกตัวปลอมนี้มั้ย” น้ำเสียงเธอเริ่มสั่นครือมากกว่าเดิม

“มีสิ ออกไปจากที่ ..”

“ยกเว้นออกไปจากที่นี่ !!”

“งั้น คงไม่มี แต่ดูเหมือนเจ้าจะสติดีมากที่สุดเมื่อเจอพวกนั้น เพราะมีตัวจริงคอยอยู่ข้าง ๆ เจ้านะ”

“แต่ .. แต่ .. มันก็ไม่ .. ไม่ได้ช่วย .. ให้ชั้นไม่เห็นมันตายนี่ .. ตอนนี้อยู่ชั้นอะไรแล้ว”

“14” เคนจิตอบแทน

“ใกล้จะถึงแล้ว .. ใช่มั้ย ..” ในที่สุด เลิฟโลว์ก็พูดออกมา

“ใช่ ! .. ทนอีกหน่อยนะ !!” เนจังพูดขึ้น พวกมันยังคงปรากฏเรื่อย ๆ ให้เห็น และเลิฟโลว์อาการหนักสุด

ทุกครังที่เธอเห็นน้องชายเธอถูกฆ่า เธอมักจะเกือบเผลอเข้าไปช่วยอยู่หลายครั้ง เนจังก็เช่นกัน

และดูเหมือนคาสจะเริ่มชิน แต่ยังคงรับไม่ได้อยู่ที่เห็นดรีมมี่ถูกไฟครอก

“พี่เลิฟโลว์ .. ช่วย .. ช่วยผมด้วย ฮือ ๆ ..” เสียงนั้นยังคงตามหลอกหลอนเลิฟโลว์

.. ในที่สุด พวกเขามาถึงประตูสีเขียวบานใหญ่มาก บานหนึ่ง สูงเท่าเสาไฟ มีลวดลายสวยงามชั้น 27 แต่พวกเขามาถึงด้วยสภาพเกือบจะเป็นบ้า

“มันจะสูงไปไหนเนี่ย ..” เคนจิพูดบา ๆ แล้วพวกเขาก็ไถลตัวลงมาจากหลังคาราเซียส

“นี่ใช่ห้องที่เก็บลูกแก้วไว้ใช่มั้ย” แฟงถามคาราเซียส มันพยักหน้า

“.. จะ .. จะ .. จะได้ออก .. ออกไป .. ไป .. ไปจาก .. ท .. ที่นี่ .. ใช่มั้ย ชั้นจะได้ .. เจอดรีมมี่ตัวจริง .. ใช่มั้ย”

“นายยังดีนะ ที่ยังเจอได้ ..” เลิฟโลว์พูดขึ้นอย่างเศร้าสร้อย

“ชั้นสิ .. อยากเจอน้องชายก็ไม่ได้ เพราะ ..” เสียงของเธอขาดหายไปแล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง

“นี่พวกเธอร้องไห้เป็นแกลลอนแล้ว” คาราเซียสพูดก่อนจะยกขาหน้าขึ้นเพื่อให้พวกเขาไถลลื่นลงจากหลังของมัน

“นี่ บอกเอาก็ได้ มันเจ็บนะ” เนจังพูดแล้วลุกขึ้นปัดฝุ่นออกไปจากเสื้อผ้า คาราเซียสไม่พูดอะไร เอาหัวดันประตู

ประตูเปิดออก พบห้องวงกลมสีเหลืองอร่าม มีโคมไฟระยา ห้องทั้งห้องทอแสงเหมือนทองกระทบกับแสงไฟ

กลางห้องมีโต๊ะสีขาวตั้งอยู่ และ มีลูกแก้วสีเขียวอ่อนที่ส่องแสงเป็นระยะ ๆ ตั้งอยู่บนโต๊ะ

“ใครจะเก็บละ” แฟงถาม

“แค่หยิบลูกแก้วก็ไม่กล้าเรอะ” เคนจิพูดจบแล้วหยิบลูกแก้วทันที ลูกแก้วส่องแสงมากกว่าเดิมจนแสบตา

แสงออร่าสีเขียวปรากฏขึ้นรอบ ๆ ห้อง ทันที่พวกเขาสัมผัสกับแสง พวกเขารู้สึกอบอุ่น

และทำให้คาส เลิฟโลว์ เนจังลืมดรีมมี่ตัวปลอม เลย์ตัวปลอม และ ฟรี่ซซี่ตัวปลอมกับลูก ๆ ไปเลย

ลูกแก้วหยุดส่องแสง ออร่าถูกเรียกกลับเข้าไปในลูกแก้ว

“กลับกันเถอะ” แฟงพูดขึ้นแล้วกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง แต่อยู่ๆประตูสีเขียวก็ปิดเองอย่างอัติโนมัติและเปิดไม่ออก

“ใคร - เอา - ลูก - แก้ว - ข้า - ไป !!” เสียงที่เกรี้ยวกราดดังขึ้นในมุมห้องมืดมุมหนึ่ง ..