[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทเปิดตัว

บทเปิดตัวบทที่ 5
ตัวแทนแห่งเทพแห่งแสงสว่าง

“ตื่นได้แล้ว เคนจิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน !!”

เสียงหญิงแก่ผู้เป็นแม่ของผมตะโกนดังมาจากชั้นล่าง ส่งผลทำให้ผมแทบจะตกเตียง

ผมตื่นขึ้นมา พบของเกลื่อนกลาดห้องไม่ว่าจะ หนังสือบอล ซีดี หรือ แผ่นเกม อืม .. ถ้าคิดจะฝึกวิทยายุทธ์ นึกถึงห้องผมอันดับแรกเลย

กว่าผมจะหลบสิ่งของและฝ่าฟันไปที่กระจก มองกี่ที ๆ ผมก็หล่อไปหมด ฮ่า ๆ แต่เมื่อผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนกำแพง เฮ้ย !! นี่จะเข้าเรียนอยู่แล้ว !!

ต้องรีบแล้ว ผมวิ่งไปอาบน้ำกินข้าวเพื่อเตรียมตัวไปเรียนวันที่ 2 ของเปิดเทอม เมื่อวานผมเกือบจะเข้าห้องไม่ทันแน่ะ

วันนี้ต้องไปเร็วหน่อย ผมเร่งความเร็วไม่ว่าผมจะทำกิจกรรมอะไรอยู่ก็ตาม และวิ่งกระโจนออกจากบ้านโดยไม่กินอะไรเลย

ผมรีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ วิ่งชนไปหลายคน แต่ผมก็ตะโกนดังว่า ขอโทษ ในขณะที่ขาของผมยังวิ่งอยู่ แต่ปรากฏว่าช้าไป

กว่าจะไปถึงที่ห้อง เริ่มเรียนกันไปตั้งประมาณ 10 นาทีกว่า ๆ แน่ะ โอเคได้ยืนหน้าห้องแน่

ผมตัดสินใจ ย่องเข้าห้องโดยในขณะที่อาจารย์หัวล้านของผมที่ยังส่องประกายเจิดจรัสบนหัวกำลังหันหลังให้ผมอยู่

ผมก้มลง แต่ไม่ถึงกับคลาน ผมค่อย ๆ ย่องไปที่โต๊ะของผม ซึ่งอาจารย์ของผมหันหลลังมาตอนผมกำลังย่องไปที่โต๊ะพอดี

“ทำอะไรน่ะ นารุซึกิฮายะ” อาจารย์หันมาถามผมพลางขยับแว่นให้ประชิดดวงตาสีเขียวเข้มของเขามากกว่าเดิม

“เอ่อ .. คือ .. อ้อ !! ผมก้มหายางลบครับ ผมทำยางลบตก” นั้นเป็นข้ออ้างที่สิ้นคิดที่สุดที่ผมคิดได้ แต่อย่างน้อยผมก็รอด

อาจารย์ไม่สนใจ หันกลับไปเขียนบนกระดานและให้แสงแดดกระทบกับหัวเพื่อส่องแสงต่อ เจออย่างนี้ทุกวันผมคงต้องตาบอดชัวร์ป้าบ

.. ในเวลาพัก ผมเกิดอาการปวดของเหลวสีเหลืองขึ้นมา จึงไปที่ห้องน้ำชาย ในห้องน้ำชายไม่มีใครอยู่เลย นอกจากผม

จากนั้นผมเริ่มเล็ง และ ยิง ในขณะที่ผมกำลังทำธุระส่วนตัวนั้น มีแสงสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้นที่กลางห้อง นี่อาจารย์หัวล้านตามมาถึงนี่เลยเรอะ

แต่ผมคิดผิด แสงนั้นสว่างมาก ผมว่าแสงสะท้อนของหัวอาจารย์จะทำผมตาบอดได้แล้วนะ แต่แสงนี่ยิ่งกว่าอีก ผมไม่รู้มันมาจากไหน ผมเอาแขนบังตาขึ้น

เมื่อแสงหายไป พบร่างของหญิงสาวผมสีเหลือง หน้าตาน่ารัก ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ๆ ผมยาวถึงเอว ดวงตาสีเทาอ่อน ๆ ตัวสูงมาก

แต่ว่า .. เฮ้ย !! นี่ห้องน้ำชายนะ ผู้หญิงเข้ามาได้ไง นั้นยังไม่พอ ผมยังไม่ได้รูดซิบเลย !! ผมจึงยิงให้เร็วกว่าเดิมเพื่อเอาของเหลวสีเหลืองออกจากตัวให้หมด

และรีบรูดซิบให้เร็วที่สุด

“เฮ้ !! นี่ห้องน้ำชายนะ ห้องน้ำหญิงอยู่อีกห้องนึง !!” เธอยังคงยืนนิ่ง หรือว่า เธอจะเห็นปืนฉีดของเหลวสีเหลืองของผมไปแล้ว แล้วเธอเกิดอาการอึ้ง

“นารุซึกิฮายะ เคนจิโร่ ..” เธอรู้ชื่อผมได้ยังไง และทำไมเธอไม่ออกไปจากห้องน้ำชายซะที !!

“ขอโทษนะ นี่มันห้องน้ำชาย ออกไปเถอะ”

“เจ้าคือตัวแทนของข้า นารุซึ ..”

“คุณมาบุกห้องน้ำชายได้ยังไง และรู้ชื่อผมได้ยังไง !!”

“เจ้าได้รับภารกิจอันใหญ่หลวงนับแต่เจ้ายังเป็นเด็กทารกอยู่” ให้ตายเถอะ เธอเคยตอบตรงคำถามผมบ้างมั้ยเนี่ย

“ภารกิจ ? พูดเรื่องอะไรน่ะ”

“ออรินัสจะกลับมาพร้อมความโกลาหล” เธอพล่ามอะไรอีกล่ะเนี่ย โกลาหลหรอ ?

“ผมไม่รู้จักคนที่ชื่อ ออรินัส หน้าก็ยังไม่เคยเจอ ชื่อก็แปลก !! ไปหาคนอื่นเถอะ” ผมพยายามจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ผมดั้นเปิดไม่ออก

ผมดึงด้วยพลังทั้งหมดที่มี แต่ไม่ได้ผล ประตูไม่ขยับเขยื้อนสักนิด !!

“เจ้าถูกเลือกไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางที่เจ้าจะสามารถเปลี่ยนมันได้” เธอพูดเหมือนพวกสมัยสงครามหลุดออกมาผิดยุคเลย

“คุณต้องการอะไรจากผม”

“โค่นออรินัส .. กำจัดออรินัสให้สิ้นซาก และมิอาจกลับมาได้อีกชั่วกาลนาน”

“จะให้ผมฆ่าคนหรอ !!”

“ไม่ใช่ แต่ข้าจะให้เจ้าสังหารเทพแห่งยมโลก มิใช่มนุษย์”

“เทพ ? เทพมันมีแต่ในนิทานหลอกเด็กเท่านั้นแหละน่า !!”

“โอ้ มันไม่ได้มีแต่ในนิทานหลอกเด็ก มันมีอยู่จริง นักรบของข้า”

“นักรบ ? คุณจะให้ผมออกไปสู้รบอะไรบ้า ๆ บอ ๆ นั้นหรอ”

“เจ้าจำเป็นต้องทำ มิเช่นนั้น โลกมนุษย์จักล่มสลาย จักมีผู้ไร้ชีวิตเดินเกลื่อนโลก พื้นดินจักแห้งแล้งและเต็มไปด้วยโลหิต น้ำจักเหือดแห้ง

สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งเริ่มสิ้นชีพเพราะขาดแคลนอาหารและเริ่มกัดกินกันเอง โลกมนุษย์จักไร้ความสุข จักมีแต่ ความทุกข์ทรมาน และ ..”

“พอ ๆ คุณหมายถึงภาวะโลกร้อนน่ะหรอ แต่ ผู้ไร้ชีวิตจะเดินเกลื่อนโลก นี่ หมายถึงอะไร ?”

“โลกนี้จะมีแต่คนตาย ไม่มีสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่ แม้แต่ มนุษย์ พืช หรือ สัตว์”

โอเค .. เธอกำลังทำให้ผมกลัว แต่ผมเชื่อว่าวันโลกแตก 2012 คงไม่แย่ขนาดนั้น เธอเป็นนักทำนายหรือไงนะ

“คุณพูดเว่อร์เกินไปแล้ว ภาวะโลกร้อนไม่ถึงกับขนาดนั้นน่า”

“มันคือสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นหากพวกเจ้ายังโค่นออรินัสลงไม่ได้”

“พวกเจ้า ?”

“ผู้ตัวแทนแห่งเทพทั้งหมดจะได้รับภารกิจนี้เช่นเดียวกันทุกคน เจ้าคือ 1 ใน 5”

“แล้วคุณเป็นใครล่ะ”

“ข้ามีนามว่า ไลท์ติน่า เทพแห่งแสงสว่าง”

ผมควรจะเชื่อดีมั้ย แต่เรื่องนี้มันไม่มีเหตุผล ทำไมต้องเป็นผม แล้วหลักฐานอะไรที่บ่งบอกว่าเธอเป็นเทพ

“พิสูจณ์สิว่า คุณเป็นเทพจริง ๆ แล้วผมจะยอมทำภารกิจนั้น”

เธอกุมมือมาวางบนอกของเธอทั้ง 2 ข้าง และเธอหลับตาลง พูดพึมพำอะไรไม่รู้ซึ่งผมไม่ได้ยิน แต่แล้วในตอนนั้นผมคิดว่าผมต้องรับภารกิจนั้นซะแล้ว

เมื่อมีแสงสว่างเปล่งออกมาจากตัวของเธอ มีปีกขนนกสีขาวขนาดใหญ่เรืองแสงสีขาวอ่อน ๆ โผล่ขึ้นมาจากกลางหลังของเธอ

มีแสงออโรร่าหลากสีสันห้อมล้อมตัวของเธอ แสงออโรร่าช่างสวยงาม .. มันทำให้ผมเคลิ้มไปกับแสง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ผมก็ได้สติกลับมา เมื่อเธอหยุดแสดงพลังอะไรนั้น

“นี่พอพิสูจณ์ได้รึไม่ นารุซึกิฮายะ เคนจิโร่” ผมเงียบไปพักใหญ่ กำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็นเมื่อกี้อยู่ แล้วจากนั้น สมองก็สั่งการให้ผมพยักหน้าช้า ๆ อย่างไม่มีสาเหตุ

โอเค ผมยอมแพ้ ผมคงต้องรับภารกิจบ้า ๆ อะไรนั้น

“ดีมาก นักรบของข้า และเจอกันอีกครั้ง ไม่ช้าเกินรอ” แล้วเธอก็เปล่งแสงที่ทำให้ผมตาบอดได้เลยหากผมไม่เอาแขนบังตาของผม

แล้วเธอก็หายวับไปในแสงสว่างอันเจิดจ้า ทิ้งสิ่งของอย่างหนึ่งไว้ที่พื้น มันคือ สนับ ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันใช้ยังไง อย่าถามผม

ที่ผมรู้คือ ผมสามารถเอามันไปขายได้ หรือ เอาไว้ต่อยคนที่หมั่นใส้ แต่ผมคงทำทั้ง 2 อย่างไม่ได้

เพราะถ้าผมเอาไปขาย เทพแห่งอะไรนั้นคงต้องกลับตอนผมกำลังทำธุระส่วนตัวอีกแหง ๆ และถ้าผมเอาไปตอ่ยคน ได้โดนหะกคะแนนและพ่อแม่ดุจนหูชาชัวร์ ๆ

ผมจึงเก็บมันไว้ อย่างน้อยก็น่าจะอธิบายให้ฟังหน่อยก็ดีว่า ใช้ยังไง โชคดีที่มันมีขนาดไม่เกินกระเป๋านักเรียนผม ผมจึงเก็บซ่อนมันไว้ในกระเป๋า

และไม่ให้ใครยุ่งกับกระเป๋า แม้แต่พ่อแม่ ขืนมีคนเจอแล้วไปฟ้องครูหรือพ่อแม่รู้เข้า ได้โดนลงโทษแน่ ๆ