เรื่องเศร้าของผมเอง
"วันนี้อากาศแจ่มใส่คงจะเป็นวันที่ดี"ผมคิดยังงั้นแต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ผมเหลือบมองที่นาฬิกา
"อุ้ยแม่มรึงหก6โมงครึ่ง!!!!"ผมรีบกระโดดลงจากที่นอนโดยไม่มองพื้น"ตึก"ผมหน้าแดง น้ำตาไหลหน่อยๆ
"หมา....ตัวไหน.....มันวางปากกาไว้ตรงนี้วะ"ผมยกเท้าขึ้นแล้วกระโดดไปที่ห้องน้ำพร้อมรีบอาบน้ำอย่างว่องไว
"วันนี้เราอาบน้ำไวสุดๆ"ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมองนาฬิกาชิหายแล้วอาบไปตั้ง15นาที!!!!
"จ๊าก!!!!"ผมรีบวิ่งไปหยิบชุดลูกเสือแล้วรีบใส่
"ไปก่อนนะครับย่า"ผมบอกยาที่กำลังนอนหลับอยู่(ถึงว่าตื่นสาย)ผมวิ่งลงไปด้วยความเร็วบางคนมองผมอย่างแปลกๆและผมก็มองตัวเองชิหาย!!!!!ลืม
ใส่เข็มขัด ผมก็ต้องโกยแนบขึ้นไปชั้น10(ลิฟนะ)แล้วรีบเปิดประตูเข้าไปหยิบเข็มขัดแล้วใส่อย่างรีบร้อนพร้อมวิ่งลงมา ค่อยยังชั่วรถรับส่งเพิ่งมาจอด
ผมเดินขึ้นไปพร้อมยิ้มในชัยชนะอันหอมหวานแต่!!!!มันไม่ใช่ยังงั้นเมื่อผมลืมฟิวเจอร์บอร์ด!!!!
"ชิหาย!!!เพื่อนด่าตายแน่ "ผมพูดด้วยความกังวลและเมื่อรถมาจอดเทียบท่าที่โรงเรียนผมเดินลงมาพร้อมเหงื่อที่ไหลย้อยทั้งๆที่รถตู้คันนี้เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
ผมเดินขึ้นห้องด้วยใจระทึกทันที่ที่ผมเข้าห้อง
"ไอ้เอิร์ธไหนฟิลไหนฟิล!!!!ลงไปซื้อมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นแกตาย!!!"ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่างผมสะดุดหน้าคว่ำตรงขั้นสุดท้ายแต่ผม(ด้วยความเทพ)จึงสามารถ
ตีลังกาแล้วพุ่งตัวเดินต่อได้ บางคนมองผม คงจะคิดว่าผมปวดคลี่แล้ววิ่งหาห้องน้ำ"อ๊อด!!!!"เสียงนรกดังขึ้นผมเดินคอตกไปที่ห้องวันนี้มันช่างมืดมน
ยังไม่พอตอนพักผมเดินออกจากห้องเพื่อนผมมันผลักผมจนผมหน้าไปชนเสามึนสุดๆแล้วตอนจะไปห้องสมุดเพื่อปรับอารมณ์ก็ขึ้นลิฟปรากฏให้ตายลิ
ฟค้าง!!!กว่ามันจะเปิดได้ก็เกือบหมดเวลา
ผมก็ต้องรีบวิ่งขึ้นห้องแล้วนั้งลงเงียบๆวันที่แสนเศร้าแล้วพอตอนเย็นมันร้อนมากผมก็เดินไปซื้อน้ำแต่แหม
คนต่อยาวยังกับรถไฟผมก็ทนรอพอถึงคิวผมปรากฏมีคนแซงแล้วลุงดันส่งน้ำให้มันโห!!!ผมอยากตายแล้วพอผมจะสั่งก็มีคนมาตามให้ไปขึ้นรถโห!!!
ชีวิตแล้วผมก็ขึ้นรถไปนั้งนิ่งๆพร้อมนั้งมองคนที่มีน้ำกินอย่างสบาย
ทำไมเราต้องรับกรรมด้วยยยยยยแง้ๆ 
