[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

มันจะมีฉากนึงที่เราอธิบายมะถูก ถ้านึกภาพไม่ออก ถามได้จ้า =w= "

บทนี้สั้นหน่อย เพราะจะจบละ

บทที่ 10 คนเป็น กับ ปิศาจ

ทันทีที่ก้าวแรกของพวกเขาเหยียบเขตของโรงเรียน บรรยากาศเปลี่ยนไป ค่อนข้างน่ากลัวกว่าเดิมมาก ฟ้ามืดทมึน และมีฟ้าร้อง เหมือนพายุเข้า

ต้นไม้ใหญ่กลางสนาม มีหนามอันแหลมและใหญ่งอกขึ้นมาตามลำต้น ลมเริ่มพัดอย่างรุนแรง แรงจนแทบจะทำให้ตัวคนลอยปลิวไปไกลได้สบาย ๆ เลย

ใบไม้ที่แห้งกรอบ และมีสีจืดจางที่ไร้ชีวิตชีวาที่ร่วงหล่นมาจากต้นไม้ใหญ่กลางสนามโรงเรียนที่อยู่บนพื้นเต็มไปหมด เริ่มพัดไปตามสายลม

ลมพัดแรงมากจนกระทั่งต้นไม้ใหญ่จะล้มทับพวกเขา

“ระวัง !!” โอเอซิสตะโกนดังขึ้น แล้วผลักทุกคนออก แต่โอเอซิสหนีไม่พ้น เท้าของเขายังติดอยู่กับต้นไม้ที่ล้มลงมา

ข้อเท้าของเขามีเลือดไหล เนื่องจากต้นไม้มันมีหนามเต็มไปหมดที่ลำต้น .. มันแทงเข้าที่ข้อเท้าของโอเอซิส

เขาร้องโหยหวนอย่างทรมาน ยิ่งขยับ เขายิ่งทรมาน เหมือนเอาแอกอฮอลล์กดแผลเป็นอย่างแรง แต่เจ็บมากกว่านั้นเยอะ

ทุกคนพยายามจช่วยกันะยกต้นไม้ขึ้น จับยกตรงที่ไม่มีหนาม แต่มันใหญ่เกินไป พวกเขายกไม่ไหว จะลากออกมาก็ไม่ได้ เพราะมันยังคงแทงเข้าที่ข้อเท้าของโอเอซิสอยู่

“ชั้นละ อยากจะระเบิดไอโรงเรียนเฮงซวยนี้ทิ้งจริง ๆ !!” อองฟองต์บ่นขึ้น ในขณะที่ยังคงพยายามยกต้นไม้อยู่

ในตอนนั้น พวกเขาอาจมีเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่เนื่องจากมีลมที่พัดเย็นสบายแต่รุนแรงเหมือนพายุ จึงทำให้หนาวมากกว่า

ในที่สุด ความพยายามขอพวกเขาเริ่มเป็นผล ต้นไม้เริ่มลอยขึ้นมานิด ๆ แต่ก็พอที่จะทำให้โอเอซิสคลานออกมาได้

โอเอซิสรีบคลานออกมาอย่างดิ้นรน พวกเขาปล่อยต้นไม้ลง แล้วพบว่า มือของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือดเล็กน้อย

“มาตามหาเพื่อนใช่มั้ย” ชายชราคนหนึ่งพูดขึ้น

พร้อมกับร่างของชายอีกคนหนึ่งที่ถูกผูกติดกับผนังลอยได้และมีเถาวัลย์หนามมัดอยู่ตามตัวเขา และ มือ กับ เท้า

เขามีผมสีบลอนที่ยุ่งเหยิง มีดวงตาสีส้ม และ เสื้อผ้าที่ค่อนข้างรุ่งริ่ง เหมือนว่าเขาเพิ่งต่อสู้มา เกือบทั่วตัว เต็มไปด้วยเลือด เหมือนว่าเขาเพิ่งโดนเลือดราดใส่ทั้งตัวมา

“ราฟ !!” ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมเบิ่งตาโพลง

“รักเพื่อนกันดีจริงนะ แต่ดั้นลืมเพื่อนไว้ เป็นเพื่อนที่แย่มาก ๆ เลยนา ไม่ไหว ๆ” ชายชราส่ายหน้าไปมา

“ทุกคน หนีไปเถอะ !! ปล่อยชั้นไว้ที่นี่แหละ อย่าเอาชีวิตของพวกนายมาเสี่ยงเพื่อมาช่วยชั้นเลย !!” ราฟตะโกนขึ้น

แต่เมื่อราฟตะโกน เถาวัลย์ยิ่งรัดเขาแน่น เลือดเริ่มไหลออกมามากกว่าเดิม

“นี่ ! พวกเราไม่ใช่ประเภทพวกทิ้งเพื่อนหรอกน่า !!” เนจังตะโกนดังลั่นกลับไป

“แหม ๆ อยากจะอ้วกเต็มทีละ เอาละ มาลองสู้กันสักตั้งดีกว่า ..” ชายชรายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาฉีกยิ้มกว้างมาก จนมุมปากทั้ง 2 ข้างเกือบไปถึงตาของเขา

“มันไม่ยุติธรรม !! แกมีพลัง แต่พวกชั้นไม่มี มาสู้กันสดมั้ยละ !!” คริสว่าขึ้นอย่างไม่พอใจ

“โอ้ มันก็ดีนะ ข้าอยากจะจับทรมานแกช้า ๆ ใช้พลังมันคงไม่ทรมานเลยเนอะ” ชายชราพูดจบ ดาบเล่มยักษ์ปรากฏขึ้น เหมือนถูกเสกขึ้นมา

ดาบของเขามีสีดำ และดาบมีลักษณะเหมือนเปลวไฟ ด้ามดาบทำจากกระดูกของมนุษย์ ดาบของเขาใหญ่เกือบเท่าตัวเลยทีเดียว

“จงส่งตัวแทนมาสู้กับข้า” ชายชราท้า เนจังคิดว่าการใช้ยันต์อาจจะชนะมันได้ เธอเริ่มกำลังจะยกมือ และ ..

“ชั้นเอง” หญิงสาวคนหนึ่งผมยาวยกมือขึ้นสูง แต่มันไม่ใช่มือของเนจัง มันเป็นมือของอองฟองต์

เนจังดึงอองฟองต์มากระซิบ

“นี่ ให้ชั้นออกไปแทนเองดีกว่ามั้ย ชั้นน่าจะใช้ยันต์สะกดแล้วส่งมันกลับนรกได้นะ” เนจังกระซิบอองฟองต์ อองฟองต์ส่ายหน้า

“ชั้นเอง ชั้นเก่งศิลปะการต่อสู้ ชั้นใช้ดาบเป็น และชั้นไม่อยาจะเสียใครไปมากกว่านี้” อองฟองต์กระซิบกลับไปแล้วเดินไปประจันหน้ากับชายชรา

แล้วชายชราเริ่มแปลงร่าง เขาเปิดเผยร่างที่แท้จริงออกมา เสื้อผ้าของเขาฉีกขาด เขาไม่มีผิวหนัง มีแต่กระดูกกับเนนื้อยบางส่วนและอวัยวะภายในต่างๆ

เขาดูเหมือนผีกระสือแต่เขามีร่างกายครบ 32 และมีกระดูกครบส่วน

เขาตัวสูงกว่าที่เห็นเมื่อยืนเทียบกัน เมื่อ อองฟองต์ มายืนเทียบกับ ชายชราตอนแปลงร่าง อองฟองต์ดูกลายเป็นเด็กประถมชั้นป.ต้นไปเลย

“อี๋ .. น่าขยะแขยง ..” เนจังพูดขึ้นพลางรีบปิดปาดแล้วมองไปทางอื่นทันทีที่เห็นอวัยวะภายในของเขา มันเน่าเปื่อย มีกลิ่นเหม็น

และเป็นหนอง หัวใจสีดำที่ไม่สูบฉีดของเขาเล็กมาก ยากที่จะแทงเข้า

“เด็กกระจ้อยร้อยอย่างแก จะมีปัญญามาชนะข้าหรือ” แล้วชายชราหัวเราะเหมือนว่าเขาชนะการสู้โดยยังไม่ทันเริ่มต้น

อองฟองต์โมโห และ โกรธแค้นที่เขาพรากเพื่อนจากเธอไป เธอไม่มีรอ ฟันดาบเข้าไปที่ท้องของเขา แล้วเธอก็ผุดนึกขึ้นอะไรได้

‘เดี๋ยวนะ ตาลุงแก่นี่มันตายไปแล้วนี่ .. แล้วมันจะตายไปได้ยังไง !!’

“เฮ้ ยังไม่เริ่มนี่ ขี้โกง !” ชายชราบ่นขึ้น

“แกก็ขี้โกง แกไม่มีวันตายนี่ !!” อองฟองต์เถียงกลับ ซึ่งชายชราหัวเราะอย่างสะใจ

“ฮ่า ๆๆ แกพูดถูก ข้าไม่มีวันตาย แกคงได้นอนหลุมไปก่อน” แล้วชายชราก็ตอบโต้กลับ พุ่งดาบใส่อองฟองต์

แต่เธอกระโดดตีลังกาถอยหลังกลับมาทัน

“ไม่เลวนี่ แต่สุดท้าย พวกแกก็ต้องตายหมดอยู่ดี !!!” แล้วมัน (ใช้ มัน แทน ชายชรา เลยละกัน =A=") ก็ร่อนดาบใส่อองฟองต์

อองฟองต์กระโดดตีลังกาขึ้นอีกรอบ เกิดภาพสโลว์โมชั่น เธอเกือบไม่พ้นดาบ ดาบมันตัดปลายเส้นผมของเธอไป 4 เส้น

แล้วร่างของเธอกฌลงถึงพื้น แต่ดาบมันตวัดกลับมาเหมือนเป็นบูมเมอแรง อองฟองต์สังเกตทัน ก้มตัวลงแล้วดาบก็กลับเข้าไปอยู่ในมือของมัน

อองฟองต์ไม่นั่งรอเป็นฝ่ายโดนโจมตีฝ่ายเดียว เธอคิดว่าถ้าควักสมองออกมา มันคงจะสั่งการอะไรไม่ได้ จึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็น ตัดหัวทิ้ง แทน

แต่มันยากที่จะตัด เพราะเขาตัวสูงมาก และตัวใหญ่ เข้าถึงตัวได้ยาก จึงมีโอกาสน้อยนักที่จะมีโอกาสตัดหัวของเขา

อองฟองต์รีบวิ่งพุ่งตัวเข้าไปตัดแขนข้างซ้ายซึ่งถือดาบอยู่ทิ้งอย่างรวดเร็ว แล้วถอยออกมาห่าง ๆ แขนของมันหลุดออกมา แต่ มันกลับเชื่อมต่อกันใหม่ได้

‘ฮึ้ย ! มันเชิ่มต่อกันได้อีก งั้นคงต้องรอโอกาสตัดหัวทิ้งอย่างเดียวแล้ว !’

อองฟองต์รอหาโอกาสที่จะตัดหัวมัน มันพุ่งเข้ามาหาอองฟองต์ด้วยความเร็วเพียงพริบตา เร็วกว่านักวิ่งโอลิมปิกด้วยซ้ำ

มันยกดาบขึ้น แล้วเหวี่ยงลงอย่างรวดเร็ว อองฟองต์ไถลตัวลอดใต้ขาของมัน แล้วปีนขึ้นหลังของมัน แล้วตัดหัวทิ้ง

“อ๊ากกกกกกกกกกกก ก ก !!” มันร้องอย่างดิ้นรน แล้วร่างกายของมันก็สลายหายไปในอากาศ

ลมเริ่มหยุดพัด แล้วเสียงของฟ้าร้องก็หายไป อองฟองต์เดินเข้ามาหาราฟ คนอื่น ๆ วิ่งตามอองฟองต์มา ยกเว้นโอเอซิสที่กำลังนั่งอยู่ที่เดิม

“มันตายแล้ว .. ใช่มั้ย” เนจังถามทุกคนขึ้น

“ชั้นหวังว่าจะเป็นอย่างงั้น” อองฟองต์พูดขึ้น แต่เหมือนเธอจะไม่ทันได้เหนื่อยด้วยซ้ำ แล้วอองฟองต์ก็ฟันเถาวัลย์ที่กำลังรัดราฟทิ้ง

“ขอบ .. คุณนะ” ราฟพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

“เอาเถอะ พวกเรารีบออกจากที่นี่กันดีกว่า” อองฟองต์บอกทุกคน แล้วเร่งฝีเท้าเพื่อจะออกจากโรงเรียนแห่งนี้ คริสประคองตัวราฟ

เรนประคองตัวโอเอซิส

“ไม่ .. นี่มันง่ายเกินไป ..” คริสพูดขึ้นเบา ๆ กับตัวเอง แล้วเบิ่งตาโตขึ้น

“ทุกคน !! ชั้นคิดว่ามันยังไม่ตายหรอก !!” คริสพูดดังขึ้นอย่างหวาดกลัว

“โอย .. นี่พูดเบา ๆ ก็ได้ แก้วหูชั้นจะแตก” ราฟบ่นขึ้น พลางเอามือที่เลอะเลือดปิดหู

“หมายความว่ายังไง” อองฟองต์ถามคริสขึ้น สีหน้าของเธอกลับมาดูเคร่งเครียดเหมือนทุกคน

“ชั้นเคยดูหนังพวกแนวนี้ มันง่ายเกินไป !! มันแกล้งตายเพื่อให้พวกเราตายใจ !!!” คริสพูดจบ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวของทุกคน

‘เออ .. จริง ..’

“งั้นพวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่อย่างด่วนจี๋เลย !!” เรนว่า

แต่ในขณะที่กำลังจะถึงทางออกของโรงเรียน รั้วแหลมผุดขึ้นมาจากดินกันเอาไว้

“สายไปแล้ว !!” เนจังพูดขึ้น

“เก่งนี่ พ่อหนุ่ม” เสียงชายแก่คนหนึ่งที่ชมคริสดังขึ้นทางข้างหลัง พร้อมเสียงปรบมือ แปะ ๆ

ก่อนที่พวกเขาจะหันไป โอเอซิสถูกดึงลงดิน

“โอเอซิส !!” แล้วพวกเขาก็วิ่งตามรอยไป เสียงของโอเอซิสดังขึ้นมาจากใต้ดิน

เขาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด และ ทรมาน จนในที่สุด เสียงของเขาเงียบหายไป ทุกคนรู้ดี เมื่อเสียงของเขาหายไป .. คือ เขาตายแล้ว ..

ร่างกายที่ฉีกขาด และ ไม่ครบส่วน 32 ของโอเอซิสถูกดึงขึ้นมาจากดิน

ดวงตาข้างขวาของเขามีเสี้ยนอันใหญ่แทงอยู่เต็มไปหมด สมองของเขา เต็มไปด้วยหนามแหลมที่แทงสมองเป็นจำนวนมาก กระดูกของเขาหักจนออกมาจากผิวหนัง

ร่างกายบิดอย่างผิดรูปจนน่าสยอง คอของเขาหัน 180 องศา แขนซ้ายของเขาถูกบิดไปอยู่ข้างขวาแล้วเอามาพันรอบลำตัว

ลิ้นของเขาถูกตัดเป็นเสี่ยง ถูกยัดอยู่ในดวงตาข้างซ้ายที่ไม่มีลูกตา ขาของเขาทั้ง 2 ข้าง พันกันเองเป็นจำนวนประมาณ 5-6 ครั้ง (ซึ่งปกติ ขาของคนเราพันกันได้ไม่ถึง 2 ..)

มันไม่ได้พันกันแบบม้วน ๆ ขาของเขาพันกันแบบหัก ๆ กระดูกโผล่ออกมาจากผิวหนังเป็นจำนวนมาก บ้างก็โผล่ผิดที่เวยซ้ำ เช่น .. กระดูกแถวเอว ไปโผล่ที่หลัง

เมื่อพวกเขาเห็นสภาพศพของโอเอซิส แทบฝันร้าย พวกเขาตัวสั่น เหมือนจะรู้ว่า ชายชราเอาจริงแล้ว

ชายชราตะโกนดังขึ้น ว่า ..

ต่อไป .. ตาพวกแก !!!!