|
● ρєтсн™
|
 |
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #330 เมื่อ: 06-06-2010, 17:08:09 » |
|
บทนี้ จะยังไม่ให้เฟิร์นตายนะ = 3 = เดี๋ยวพอเรื่องของเรนจบ ได้ทรมานคนต่อแน่
แต่ประกาศผลไปก่อน ฮ่าๆ บทนี้สั้นไปหน่อย จะแต่งให้รีบๆจบเรื่องของเรน =w= ขออภัยด้วย =A=
บทที่ 8 หมอโรคจิต
ตึก ๆๆๆๆ ๆ ๆ ๆ .. เสียงของฝีเท้าที่กำลังวิ่งมุ่งหน้าไปยังห้องพัก ผอ. พวกเขาวิ่งไม่หยุด
จนกระทั่ง ถึงทางแยกซ้าย และ ขวา มีบางสิ่งที่ไวมากจนแทบมองไม่ทัน ได้พาตัวเฟิร์นไปในทางแยกซ้าย ซึ่งห้องพัก ผอ. อยู่ทางขวา
“กรี๊ดดดดดดดดด ดดดดดดด ด” เฟิร์นเริ่มกรีดร้อง ทำให้ทุกคนที่กำลังเลี้ยวขวาหันมามอง
“เฟิร์น !!!!” อองฟองต์พูดดังขึ้น
“เฟิร์นโดนลักพาตัวอีกแล้วหรอ !!” เนยตะโกนดังขึ้นกว่าอองฟองต์
“ชั้นหวังว่าคงไม่ใช่ยัยเด็กบ้านั้นอีกนะ” เนจังบ่นขึ้น
“จะเอายังไงดี เฟิร์นก็ต้องไปช่วย เรนก็ต้องช่วย แต่ดั้นไปคนละทางกัน” โอเอซิสถาม
“เอางี้ พวกเราแบ่งกลุ่มกัน กลุ่มแรกไปช่วยเฟิร์น ที่เหลือไปช่วยเรน !!” คริสบอกทุกคน
“อะไรนะ !! ไม่ได้ ถ้าแยกจากกันอาจตายได้ !! พวกเราต้องร่วมสู้กันนะ” อองฟองต์เถียงคริส
“แล้วเธอมีแผนที่ดีกว่านี้มั้ยละ !!” คริสเถียงกลับไปอีก
อองฟองต์เงียบไปแต่สีหน้าไม่ค่อยพอใจและหวาดกลัวที่จะต้องเสียเพื่อนไปอีก
“เอาละ ชั้นกับราฟ และ เนจัง ไปช่วยเฟิร์นเอง ที่เหลือไปช่วยเรน” คริสพูดจบ ทุกคนพยักหน้า แล้วเริ่มแยกทางกัน
.. ทางด้านของคริส ..
เสียงของเฟิร์นยังคงกรีดร้อง พวกเขาวิ่งตามเสียงกรีดร้องของเฟิร์นไป จนกระทั่งเสียงของเฟิร์นหายไป
พวกเขาเริ่มหยุดวิ่ง และเริ่มสิ้นหวัง
“จะเอายังไงกันดี มันพาเฟิร์นไปไหนแล้วก็ไม่รู้” ราฟถามคริสขึ้น คริสเงียบไป แต่ทำท่าครุ่นคิดอยู่
“ห้องพยาบาล” เนจังพูดขึ้น
“อะไรนะ ทำไมเธอถึงแน่ใจว่าเป็นห้องพยาบาล” คริสถามเนจัง
“ชั้นรู้สึกได้น่า !! รีบๆไปเถอะ !!!” แล้วพวกเขาก็วิ่งไปยังห้องพยาบาล ราฟถีบประตูสีขาวมีรูป + สีแดงตรงกลางประตู
พบร่างของเฟิร์นที่ถูกเข็มขัดมัดอยู่กับเตียงพยาบาล ปากขอเธอถูกปิดด้วยเทปสีเทา และมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องมือที่แหลมคมวางอยู่ข้างๆเตียงของเธอ
เธอกำลังดิ้นรนละพยายามส่งเสียง
“เฟิร์น !!” เนจังตะโกนดังขึ้นแล้วรีบวิ่งเพื่อเข้าไปแก้มัด แต่แล้ว ..
ปัง !!
มีร่างผู้ชายคนหนึ่งใช้มือผลักเนจัง ร่างของเนจังถูกผลักดันไปกับผนังแล้วตกลงมายังพื้น เธอยังคงมีสติอยู่แต่เลือดไหลที่หัวเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมา
พบหมอผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 40 กว่าปี ผมมีสีเทานิดหน่อยแต่มีเส้นผมน้ำตาลเยอะกว่า ยืนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เธออยู่
ราฟ กับ คริส เริ่มควักมีดขึ้นมา เตรียมทำท่าจะต่อสู้
“ก .. แกเป็นใคร !!” เนจังตะโกนถามขึ้นอย่างเดือดดาล
“โอ้ อย่าถือสาชั้นเลย ชั้นเป็นแค่หมอธรรมดา ๆ คนหนึ่ง” หมอฉีกยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม
“แกเป็นพวกมันใช่มั้ย !!!” ราฟถามหมอขึ้น
“หึ .. ไม่ใช่ ชั้นก็เป็นมนุษย์” หมอตอบกลับไป ด้วยสายตาที่มาจากดวงตาสีเทาที่เย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“ทำไมชั้นต้องเชื่อว่าแกเป็นมนุษย์ !!” คริสถามหมอต่อ
“พวกเธอเห็นชั้นใช้พลังดันตัวเพื่อนของเธอไปรึไง !!” หมอตะโกนกลับขึ้นอย่างโมโหเหมือนโกรธแค้นที่กล่าวหาว่าเป็นพวกมัน
ซึ่งเขาพูดถูก เขาไม่ได้ใช้พลังหรืออะไรผลักตัวของเนจัง แต่เขาใช้มือของเขาเองผลักตัวเนจัง
“กระจก !! มันอาจเป็นตัวที่เอาจินของพวกเราไปก็ได้ !!!” เนจังบอก คริส และ ราฟ
พวกเขามองในกระจก เงาสะท้อนของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลง สะท้อนเหมือนของจริงเปี๊ยบ
“งั้น หมอก็เป็นมนุษย์จริง ๆ สินะ” ราฟพูดจบ แล้วเก็บมีดไป ตามด้วยคริสที่กำลังเก็บมีดไปเช่นกัน แล้วไปช่วยพยุงตัวของเนจัง
“แต่ .. ทำไมหมอต้องทำร้ายเนจังด้วยละ ทั้ง ๆ ที่เป็นมนุษย์” ราฟถามหมออีกคำถาม
“โอ้ ชั้นกลัวว่าหล่อนจะไปยุ่งกับเครื่องบูชาชั้นน่ะสิ ไอเด็กโง่” หมอตอบกลับ แล้วอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง
“เครื่องบูชา !! หมายความว่าไงกัน !!!” เนจังถามขึ้นอย่างโมโห
“ชั้นเข้ามาทำงานเป็นหมออยู่ที่นี่ จนกระทั่งมีใครไม่รู้ เอาตุ๊กตาโดเรม่อนนุ่งชุดบัลเล่ย์ที่ปล่อยควันได้ มาให้ชั้น !!” หมอเริ่มเล่าเรื่อง
“ชั้นสลบไปพักใหญ่ ตื่นมาไม่พบใคร ได้ยินเสียงกรีดร้องของคน จึงไม่กล้าออกไป จนมีผู้ชายคนหนึ่งบุกเข้าห้องชั้น เขาไม่ได้ทำอะไรชั้น แต่เขาบอกชั้นว่า
"หากเจ้ายังอยากมีชีวิตรอด จงนำเครื่องในของมนุษย์บูชาข้าโดยการโยนมันลงหลุมนี้" จากนั้นก็เกิดแผ่นดินไหว มีรอยหลุมขนาดใหญ่กลางห้องชั้น”
แล้วเขาก็ชี้ไปที่หลุมขนาดใหญ่กลางห้อง พวกเนจังเบิ่งตาโพลง
“แล้วเขาก็พูดต่อว่า "หากเจ้าสามารถหามาได้ ข้าจะสั่งลูกสมุนข้าไม่ทำร้ายเจ้า แต่หากเต้าหาไม่ได้ ข้าจะเอาเครื่องในเจ้าเป็นเครื่องบูชาแทน !!" แล้วเขาก็หายไป”
“ไม่มีทาง !! มันไม่อยู่ ๆ มายื่นข้อเสนอให้หรอกน่า !! แกต้องไปพูดหรือขอร้องอ้อนวอนอะไรมัน !!” เนจังเถียงหมอ หมอเงียบไปสักพัก
“อุตส่าข้ามตอนนั้นไปแล้วนะ แต่ ใช่ .. ชั้นบอกเขาไปว่า "ขอร้อง ชั้นยังไม่ยากตาย อยากได้อะไรชั้นให้ได้หมดยกเว้นชีวิตชั้น !! ชั้นจะหามาให้หมด"
แล้วเขาก็ยื่นข้อเสนอนั้นมาให้ชั้น ชั้นจึงรับข้อเสนอนั้นเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง”
“แกมันเลว !! แกเอาชีวิตหลายคนไปบูชามันเพื่อความอยู่รอดของตัวเองเพียงคนเดียวงั้นหรอ !!!” คริสตะโกนด่าหมอ
“จะว่าอะไรก็ช่าง ชั้นขอเครื่องในของเพื่อนเธอละกัน” หมอพูดจบแล้วหยิบมีดที่ใช้สำหรับผ่าตัดขึ้นมา
เฟิร์นเห็นจึงดิ้นรนมากกว่าเดิม คริสควักมีดทีเขาเก็บมาจากในครัวขึ้นมา แล้วเข้าไปแทงหมอจากข้างหลัง
แต่มีดกลับหักงอ คริสเบิ่งตาโต และเริ่มไม่เชื่อว่า หมอจะเป็นมนุษย์
“คงแปลกใจสินะ ที่ทำไมมีดถึงแทงชั้นไม่เข้า” หมอพูดขึ้น
“หลังชั้นรับข้อเสนอ ผู้ชายคนนั้นได้ร่ายมนต์อะไรบางอย่างใส่ชั้น ในตอนนั้นชั้นเจ็บปวดและแสบไปทั่วร่างกาย
แต่ต่อมา ชั้นเพิ่งพบว่า อะไรก็ทำร่างกายชั้นไม่ได้ เพราะฉะนั้น เปล่าประโยชน์ !! มีดของพวกเธอทำอะไรชั้นไม่ได้ !!!” หมอพูดจบแล้วหัวเราะอย่างสะใจ
“มันต้องมีจุดอ่อนบ้างสิ ..” เนจังพูดเบา ๆ กับตัวเอง
‘มันบอกว่า อะไรก็ทำร่างกายมันไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายถึงลูกตาสินะ ..’ ความคิดนี้ผุดขึ้นในหัวของเนจัง
แล้วควักมีดอีโต้ออกมา เธอวิ่งไปในสภาพที่ยังไม่พร้อมต่อสู้ แต่เธอก็ยังจะทำ เนจังแทงเข้าที่ตาสีเทาของหมอ ดวงตาสีเทาของเขากลายเป็นสีเลือด เนจังดึงมีดออกมา
ยังมีลูกตาของเขาเสียบอยู่บนมีด เนจังทำหน้าที่ค่อนข้างขยะแขยงนิดหน่อย แต่เธอก็แทงเข้าที่ลูกตาของหมออย่างไม่ยั้ง จนทำให้หมอตาบอด
“อั่ก !! ตาช้านนนนนนนน ม่ายยยยยยยยยยย !!!” หมอร้องอย่างทรมาน และ เจ็บปวด
ในขณะนั้น ราฟ และ คริสรีบแก้เชือกและเอาเทปออกจากปากเฟิร์น เมื่อพวกเขาแก้เสร็จ ราฟเรียกเนจังให้ออกมา
เนจังหยุดแทง แล้วเอามีดไปป้ายๆกับขอบเตียงเพื่อเอาลูกตาของหมอออก แล้วพวกเขาก็วิ่งออกจากห้องไป
ปล่อยให้หมอไร้ดวงตาเดินมั่วในห้องนั้น
|
 Len Say : ผมจะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน!! จนกว่าเธอจะกลับมา
ผมจะเก็บรักษาจดหมายของเธอดั่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม |
|
|
แนน คะ
Jr. Member
กระทู้: 207
หนูจะพยายามไม่วิบัติ
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #331 เมื่อ: 06-06-2010, 18:15:44 » |
|
|
ช่วงนี้แนนจะไม่ค่อยเข้าบอร์ดแล้วนะคะTT^TT
|
|
|
No Name
Sr. Member
กระทู้: 1,803
คุณคือหนึ่งในหกพันล้านผู้แข็งแกร่งในโลกนี้
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #332 เมื่อ: 06-06-2010, 18:48:02 » |
|
เสียว  |
 กระสุนวงจักร!!! (คลั่งนารูโตะ= =) |
|
|
|
dreαммч ² ♥
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #333 เมื่อ: 07-06-2010, 17:04:03 » |
|
เนจังฉลาดได้จัยเดี๊ยนจริง ๆ แถมพลังตบยังชนะใจเดี๊ยนอีก โอ๊ว เพอเฟ็กฮ๊า ~  |
ดรีมดรีมดรีม เรียกปัยเถอะจ่ะ
อายุ 14 ขึ้นม.3
:') ดรีมไม่หยิ่งนะดรีมคุยได้ทุกคนจ่ะ |
|
|
|
SHUT UP
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #334 เมื่อ: 07-06-2010, 17:19:31 » |
|
โอเอซิสลูกแม่เกือบแล้ว~
|
 สนใจจิ้มเลย >0<  |
|
|
|
● ρєтсн™
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #335 เมื่อ: 07-06-2010, 18:14:29 » |
|
ระหว่างนี้ขอตายไม่โหดก่อน เดี๋ยวกะว่าจะแต่งเรื่องของเรนให้จบในบทนี้เลย แล้วมานั่งทรมานคนต่อ =w=
ถ้าผู้อ่านอ่านจบแล้ว คิดว่ามันใกล้จบแล้ว คิดผิดถนัด O_O แค่แต่งให้ดูเหมือนมันใกล้จะจบแล้วเท่านั้น ! แต่มันยังไม่จบ ~
บทที่ 9 สายใยพ่อลูก
ในทางด้านของกลุ่มหนึ่ง หญิง 2 ชาย 1 พวกเขาวิ่งไปเรื่อย ๆ และมาหยุดอยู่ตรงที่ประตูสีฟ้าอ่อน มีป้ายติดไว้ว่า "ห้องพัก ผอ.พอล คากะมีน"
หญิงสาวผมยาวสลวยสีดำสนิท ดวงตาสีเทา ๆ ถีบประตูออกไป พบร่างของ เรน นอนคว่ำสลบอยู่บนพื้น ในห้องนั้น มียมฑูตผู้ซึ่งเป็นลุงของเรน
และ ร่างของชายสูงคนหนึ่ง อายุประมาณ 30 ปีกว่า ๆ ผมสีบลอน และผมราบเรียบ เขามีใบหน้าและดวงตาที่คล้ายเรน แต่มีดวงตาสีเขียวฟ้า อยู่ในชุดสูตรราคาแพง
แต่งตัวเหมือนรักธุรกิจ ทั้งคู่จ้องไปยังกลุ่มของเนย
“หืม .. ใครกันละเนี่ย” พอล พ่อของเรนเอ่ยขึ้น
“ข้าจะจัดการให้เอง น้องข้า ทำพิธีต่อไปเถอะ” ชายชราพูดจบ แล้วแบมือใส่พวกเขา ร่างทั้ง 3 ร่างของพวกเขาติดกับผนังอีกรอบ
อาวุธของพวกเขาตกลงบนพรมสีฟ้าทะเล
“ฮึ้ย !! อีกแล้ว โดนอีแบบนี้อีกแล้ว !!” โอเอซิสตะโกนลั่นขึ้น
“พิธีอะไร !!” เสียงของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีเดียวกับสีผม เปียถูกไว้ข้างหน้า และผมที่ค่อนข้างกระเซอะกระเซิง ดังขึ้น พวกเขามาถึงทันเวลาพอดี
“มาถึงเร็วกว่าที่คิดนี่ ..” เนยพูด
“เรื่องของคนตาย คนเป็นอย่างพวกแกไม่ต้องมาจุ้น !! น้องรัก ข้ารอฆ่านังคนเป็นนี่ก่อนเถอะ !!” ชายชราตะคอกใส่เฟิร์น พอลยังไม่ทันพูดอะไร
แต่ชายชราเริ่มเขาหงายมือขึ้น แล้วเริ่มกำมืออย่างช้า ๆ เฟิร์นทรุดลงกับพื้นทันที เธอทำท่าเหมือนจะควักอะไรบางอย่างออกมา มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังบีบแน่นหัวใจของเธอ
ยิ่งชายชรากำแน่น เธอยิ่งทรมาน และ ดื้นรนมากขึ้น
“เฟิร์น!! เฟิร์นเธอเป็นอะไรไป !!!” ราฟถามเฟิร์นพลางพยุงตัวเฟิร์นขึ้นมา
“อึ่ก !! ห .. หัวใจชั้น !! ม .. มัน !! อ๊ากกก ก !! ท .. ทรมาน !!” น้ำเสียงของเฟิร์นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหมือนหัวใจเธอใกล้หยุดเต้นเต็มที
ชายชราแบบมือออก แล้วหงายมือมากกว่าเดิม แล้วเขาก็กำมือแน่นทันที ในเวลานั้น ร่างกายของเฟิร์นแตกเป็นเสี่ยง ๆ
เหมือนถูกบดระเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับพัน เลือดสีแดงสดของหญิงสาวที่ชื่อ เฟิร์น สาดเลอะไปทั้งห้อง ทั้งห้องเต็มไปด้วยเศษชิ้นเนื้อของเฟิร์น
“ฟ .. เฟิร์น .. ไม่นะ !! ไม่ !! ไม่ !!!! นี่มันต้องไม่ใช่ความจริง !!” น้ำตาใส ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาสีเทาของอองฟองต์
แล้วเธอเริ่มส่ายหน้าไปมา เหมือนอยากจะปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝัน แต่มันไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง ..
“ในที่สุดก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วสินะ” พอล ผู้เป็นพ่อของเรนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เหมือนว่าเขากำลังรอพวกเขาอยู่พอดี
ข้ารอเวลาที่จะสังหารหมู่พวกแกมานานแล้ว !!” พอลตะโกนดั่งลั่นจนแทบจะได้ยินทั้งโรงเรียน
“งั้นหรอ !! แล้วทำไมไม่ไปฆ่าหมู่พวกเราตั้งแต่ต้นซะเลยล่ะ !!! ทำไมต้องให้เสียไปทีละคน ๆ !!” อองฟองต์ตะโกนใส่พอลอย่างดุเดือดทั้งน้ำตา
“โอ้ มันสนุกที่เห็นพวกเธอเศร้าโศกที่ได้เสียเพื่อนไปทีละคน ๆ และ อีกอย่าง ..” เสียงของพอลเงียบไป
“ข้าถูกหมอผีสะกดไว้ไม่ให้ออกจากห้องนี้ได้ ละ ไม่สามารถใช้พลังได้ !!”
“แล้วพิธีไรของแก !! แกจะทำอะไรกับเพื่อนของพวกเรา !!” คริสถามพอล
“ข้าต้องใช้เรนลูกข้ามาช่วยคลายมนต์สะกดที่หมอผีสะกดข้าไว้น่ะสิ .. เมื่อข้าเป็นอิสระ โลกนี้ จะมีแต่คนตาย !!”
แล้วพอลก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนด๊อกเตอร์สติเฟื่องแต่ไม่เต็มในหนังที่เขาหัวเราะกัน
“แกมันคนเห็นแก่ตัว !!” โอเอซิสด่าพอลในสภาพที่ยังโดนติดผนังอยู่
“รอมนต์สะกดคลายก่อน แล้วข้าจะสังหารหมู่พวกแกเป็นหมู่แรก แล้วตามด้วยโลก ฉลองชัยชนะ !!” พอลพูดจบ
แล้วไปหยิบมีดทที่สักด้วยอักษรอะไรสักอย่างที่อ่านไม่ออก บนโต๊ะของเขา ราฟไม่รีรอ รีบพุ่งเข้าไปหาพอลพร้อมมีดเล่มใหญ่เล่มหนึ่ง
แต่กลับถูกปัดออกมา ชนเข้ากับตู้หนังสืออย่างจัง แล้วหนังสือเล่มหนาจำนวนมากหลายร้อย หล่นทับใส่เขา ทำให้ราฟขยับตัวไม่ได้
“อย่างน้อยตู้มันก็ไม่ล้มทับใส่ ..” ราฟพูดเบา ๆ กับตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเขาก็เริ่มดิ้นรนเพื่อออกมาจากกองหนังสือ
“ข้าไม่มีเวลาเล่นกับพวกแกแล้ว !!”
“น้องชายที่รัก ให้ข้าจัดการพวกมันให้มั้ย”
“ไม่ต้อง !! ข้าอยากจะจัดการอะไรด้วยตัวเอง และ ข้าอยากฆ่าพวกมันช้า ๆ ด้วยมือของข้าเอง !!”
เรน ได้สติกลับคืนมา และพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพรมสีฟ้าทะเลอยู่ เรนไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงนัก แต่พยายามจะลุกขึ้นมา
เรนเห็นพ่อของเขา ดวงตาที่คิดถึงพ่อ มองผู้เป็นพ่อที่ทอดทิ้งเขาไปตั้งแต่เขาอายุเพียง 7 ปี เท่านั้น
“พ .. พ่อครับ .. พ่อ .. นั้นพ่อ .. ใช่มั้ย ..” เรนพูดอย่างไม่มีเรี่ยวแรง แต่เรนก็พยายามจะมองหน้าพอลให้ชัด
และมองให้แน่ใจว่าเขาคือพ่อของเรนที่เขายังคงรักและคิดถึงแม้ว่าเขาจะทอดทิ้งเรนไปก็ตาม พอลทำอะไรไม่ถูก
“พ .. พูดอะไรบ้า ๆ !! ข้าไม่ใช่พ่อของแก !! พ่อของแกตายไปแล้ว !!!” พอลพยายามเถียงเรน
แต่ไม่สำเร็จ ระหว่าง พอล กับ เรน ยังมีสายใยพ่อลูกอยู่ เรนจึงรู้สึกได้ว่า นี่คือพ่อของเขาแน่นอน
“พ่อหลอกผมไม่ได้หรอก .. ทำไม .. ทำไมพ่อ .. ถึงทิ้งผมไป ..” เรนถามพอลผู้เป็นพ่อขึ้น พลางเดินโซเซเหมือนคนบ้าเข้าไปหา
พอลถอยหลังหนีเรน
“ข้าบอกแล้ว ข้าไม่ใช่พ่อของแก !! ถอยไปซะ ไม่งั้นข้าจะฆ่าแกทิ้ง !!” พอลเถียงเรนกลับไป
“ก่อนฆ่าผม ผมอยากให้พ่อรู้ว่า ถึงพ่อจะทิ้งผมไป แต่ผมไม่เคยเกลียดพ่อ !! ถึงพ่ออยากจะฆ่าผม ผมก็ไม่เคยเกลียดพ่อ !! เอาละ ฆ่าผมเลยสิ !!”
เรนพูดเสียงดังขึ้น แล้วหลับตาลง รอรับความตายที่พ่อจะมอบให้เขา น้ำตาไหลออกมาจากตาของเขาเล็กน้อย พอลยกมีดขึ้นด้วยมือที่สั่น
และมองหน้าผู้เป็นลูกแท้ ๆ ของเขา มือเขาสั่นมากกว่าเดิม แล้วเขาก็แทงมีดลง
ปึ้ก !!
มีดมันไม่ได้ปักอยู่ที่ตัวเรน มันปักอยู่ที่โต๊ะไม้ของพอล พอลเข้าไปกอดลูกของเขา คนเดียวในโลกที่ไม่เคยเกลียดเขาแม้ว่าจะทำอะไรที่เลวร้ายลงไปก็ตาม
“พ่อ .. พ่อขอโทษ !! พ่อขอโทษทุกอย่างที่ทำไม่ดีกับลูกไป !” พอลพูดขอโทษเรนไม่หยุดพลางกอดเรนอย่างแน่ไปด้วยรัก และ ความคิดถึง
“เหอะ ! นึกแล้วว่าแกต้องใจอ่อน ไอน้องคนนี้นี่ แกไม่ทำ ข้าทำเองก็ได้ !!” ชายชราหยิบมีดที่ถูกปักไว้บนโต๊ะของพอล
แล้วแทงลง
ส้วบ !!
ร่างของชายคนหนึ่ง มีมีดถูกแทงอยู่ที่กลางหลัง ร่างกายของเขาเริ่มจางหายไป (เหมือนเวลาวิญญาณมันตายกันอ่ะ เคยเห็นป่ะ =w=)
“พ่อ .. ทำไม ..” เรนพูดขึ้นเบา ๆ และมองหน้าพ่อของเขา น้ำตาเริ่มคลอเป้า ถ้าคุณคิดว่าพอลเอาตัวมาบังเรน คุณคิดถูกแล้ว ..
พอลเอาตัวมาบังมีดเรนไว้ เพื่อรักษาชีวิตของลูกของเขา เขาทรุดลงกับพื้นในขณะที่ร่างของเขาจางหายไปเรื่อย ๆ
“ตอนนี้ .. พ่อตายแล้ว ภูติผีปิศาจใน รร.ทั้งหมด ไม่มีคนควบคุม .. รีบหนีไป .. ก่อนลุงของลูกจะควบคุมมันได้ .. เร็ว ..”
พอลพูดขึ้นก่อนที่ร่างของเขาจะสลายไปกลายเป็นควันสีดำ แล้วหายไปในอากาศ น้ำตาหนึ่ง หยดลงบนพรม เรนเริ่มปล่อยโฮออกมา
ร่างของ เนย อองฟองต์ และ โอเอซิส หล่นลงพรมอย่างไม่นุ่มนวลนัก
“เรน ชั้นเสียใจเรื่องพ่อนายด้วยนะ แต่ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ และนายต้องอธิบายเรื่องนี้มาให้หมด !!” เนยบอกเรน
แล้วจับแขนเรนเพื่อลากเรนออกจากห้องนั้นไป ในขณะที่ลุงของเรนกำลังสื่อสารภูติผีปิศาจทั้งหมดให้เชื่อฟังเขา
ซึ่งมันมีจำนวนมาก ทำให้ใช้เวลาค่อนข้างนานแต่ไม่ถึงกับช้า แต่ก็ทำให้พอมีเวลาหนี เรนยังคงร้องไห้และเสียใจที่เสียคนสุดท้ายที่เขารักได้จากโลกนี้ไปแล้ว
ในที่สุด พวกเขาก็วิ่งออกมาจากโรงเรียนได้ วิ่งผ่านสวนหญ้าที่แห้งแล้ง จนพ้นรั้วของโรงเรียนแล้ว
“Yes !! ออกมาจากไอโรงเรียนผีมาได้แล้ว !!” เนยพูดขึ้นอย่างดีใจ และนอนลงไปกับพื้น
“แต่ว่า ..” อองฟองต์พูดขึ้น
“แล้ว .. เรน กับ ราฟ ละ” อองฟองต์พูดขึ้น ทุกคนเริ่มมองหาเรน และเริ่มตะโกนเรียก
“โธ่เว้ย !! อย่าบอกนะว่าเรนกับราฟยังอยู่ในนั้น” เนยบ่นขึ้นอย่างไม่พอใจ และ โมโห
แต่เมื่อไปมองดูในโรงเรียน เรนยังอยู่ที่หน้าทางออกของโรงเรียน
“เรน ออกมาสิ !! ไปยืนบื้ออะไรตรงนั้น !” โอเอซิสบอกเรน แล้วจูงมือเรนเพื่อลากเขาออกมา
แต่แล้วเหมือนกับติดอะไรบางอย่าง โอเอซิสดึงเรนออกมาไม่ได้ เหมือนว่ามีอะไรติดอยู่
“โอเอซิส พอเถอะ .. ชั้นออกไปไม่ได้” เรนพูดขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำที่มาจากการร้องไห้
“ทำไมละ !!” คริสถามเรนขึ้น
“ชั้น .. ไม่ได้บอกพวกนายสินะ .. ว่าชั้นก็เป็นผี ..” เรนพูดจบ ทุกคนเบิ่งตาโต เนยเริ่มเข้าใจแล้ว ทำไมเรนถึงรู้เรื่องผีดีนัก แต่ตกใจมากกว่า
“ชั้นไม่สามารถออกจากโรงเรียนนี้ได้ ชั้นถูกมนต์สะกดของหมอผีให้ช่วยเหลือคนอื่นที่เข้ามาติดในโรงเรียนนี้ออกไปให้ปลอดภัย อย่างน้อย 1 คน
จะทำให้โรงเรียนนี้คำสาปหายไป แล้วชั้นกับพ่อจะได้ไปเกิดใหม่เป็นพ่อลูกที่เป็นมนุษย์อีกครั้ง ซึ่งชั้นไม่เคยช่วยใครออกไปได้ .. จนกระทั่งพวกเธอนี่แหละ”
“เธอช่วยให้พวกเราออกมาจากโรงเรียนบ้า ๆ ได้นั้น ตั้ง 4 คนแน่ะ ถ้านับไม่ผิดนะ !! คำสาปก็ต้องหายแล้วสิ” คริสบอกเรน
“แต่ราฟยังอยู่ในนั้น .. ชั้นต้องช่วยคนเป็นออกมาให้หมดด้วย ..”
“งั้น .. ต้องกลับไปอีกสินะ ..” อองฟองต์พูดขึ้น
“แต่เราเสียเพื่อนไปตั้งเยอะแล้วนะ !! กว่าจะออกมาได้ จะกลับเข้าไปอีกหรอ !” เนยเถียงอองฟองต์
“แต่ราฟเป็นเพื่อนของพวกเรานะ ..” คริสบอกเนย
“ชั้นไม่สน !! ทำไป ฮิโยริก็ไม่กลับมา ชั้นจะกลับบ้าน !!!” เมื่อเนยพูดคำว่า ฮิโยริ น้ำตาเริ่มไหลออกมา แล้วเนยก็เดินจากหายไป
“ไปกันเถอะ ..” อองฟองต์พูดกับทุกคน ทุกคนพยักหน้า แล้วเดินกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง
กว่าพวกเขาจะออกมาได้ พวกเขาเสียเพื่อนไปหลายคน ..
กลับไปช่วย ราฟ ในรอบนี้ พวกเขา .. จะกลับมาเหลือสักกี่คน ?
|
Len Say : ผมจะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน!! จนกว่าเธอจะกลับมา
ผมจะเก็บรักษาจดหมายของเธอดั่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม |
|
|
|
● ρєтсн™
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #336 เมื่อ: 07-06-2010, 18:25:41 » |
|
แง ฝากรูปไม่ได้ มันบอกฝากรูปที่เป็นไฟล์เฉพาะ บลา ๆๆ ๆ แต่ไฟล์รูปเรา .jpg นะ T T ทำไมฝากไม่ได้
เอาเถอะ เปิดโหวตแล้วนะจ้า
|
Len Say : ผมจะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน!! จนกว่าเธอจะกลับมา
ผมจะเก็บรักษาจดหมายของเธอดั่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม |
|
|
No Name
Sr. Member
กระทู้: 1,803
คุณคือหนึ่งในหกพันล้านผู้แข็งแกร่งในโลกนี้
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #337 เมื่อ: 07-06-2010, 18:44:46 » |
|
เปิดโหวตทีไรเสียวทุกที  |
กระสุนวงจักร!!! (คลั่งนารูโตะ= =) |
|
|
แนน คะ
Jr. Member
กระทู้: 207
หนูจะพยายามไม่วิบัติ
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #338 เมื่อ: 07-06-2010, 19:01:10 » |
|
อู๊วววววว 5 มาแร๊งส์
หนุกดีค๊า
|
ช่วงนี้แนนจะไม่ค่อยเข้าบอร์ดแล้วนะคะTT^TT
|
|
|
|
● ρєтсн™
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #339 เมื่อ: 08-06-2010, 10:09:47 » |
|
|
Len Say : ผมจะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน!! จนกว่าเธอจะกลับมา
ผมจะเก็บรักษาจดหมายของเธอดั่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม |
|
|
|
dreαммч ² ♥
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #340 เมื่อ: 08-06-2010, 10:50:25 » |
|
ชั้นชอบเลข 4 เหมือนเดิม ฮ่า ๆๆๆๆๆ |
ดรีมดรีมดรีม เรียกปัยเถอะจ่ะ
อายุ 14 ขึ้นม.3
:') ดรีมไม่หยิ่งนะดรีมคุยได้ทุกคนจ่ะ |
|
|
|
dreαммч ² ♥
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #341 เมื่อ: 08-06-2010, 11:00:40 » |
|
เดินออกมาได้แล้วยังจะดั๊นเข้าไปอีก TT^TT แล้วคราวนี้ด็จะตายกันอีกใช่ไหมเนี่ย !!! |
ดรีมดรีมดรีม เรียกปัยเถอะจ่ะ
อายุ 14 ขึ้นม.3
:') ดรีมไม่หยิ่งนะดรีมคุยได้ทุกคนจ่ะ |
|
|
|
Patrician²
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #342 เมื่อ: 08-06-2010, 14:58:59 » |
|
|
 my heart skips a beat ♥ ., |
|
|
|
GøøGle-KunG
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #343 เมื่อ: 08-06-2010, 15:53:57 » |
|
ขอบคุณที่เอื้ออำนวยบท |
 บุย บอร์ดเก่า ไปให้พ้น บอร์ดใหม่ |
|
|
|
● ρєтсн™
|
|
Re: [Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]
« ตอบ #344 เมื่อ: 08-06-2010, 18:49:37 » |
|
|
Len Say : ผมจะรอไม่ว่าจะนานแค่ไหน!! จนกว่าเธอจะกลับมา
ผมจะเก็บรักษาจดหมายของเธอดั่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของผม |
|
|
|
