[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

บทที่ 7 ลุงของเรนปรากฏตัว

“พ่อครับ .. พ่ออยู่ไหน .. ฮือๆ .. ผมกลัว” เสียงของเด็กชายดังขึ้นไปทั่วทางเดิน

ในทางเดินนั้นมีแต่ ความมืด และ ความเงียบ มีเพียงแสงของดวงจันทร์อ่อนๆที่ส่องผ่านหน้าต่างลงมากระทบบนกระเบื้องสีขาว

เขามีผมสีเหลือง ๆ บลอน ๆ ผมที่ค่อนข้างยุ่งเหยิง และ ดวงตาสีฟ้าครามที่มีน้ำตาไหลรินมาตามใบแก้มอย่างไม่ขาดสาย

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวข้างใน เนกไทสีแดงเลือดหมู เสื้อนักเรียนนอกสีเปลือกไข่ แขนเสื้อยาวถึงข้อมือ และกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้ม

อายุประมาณ 7 ปี เขาอยู่อย่างโดดเดี่ยวในทางเดินนั้น มีแต่ความอ้างว้างเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนของเขา

เงามืดร่างหนึ่งผ่านร่างของตัวเด็กชายไป และไปปรากฏอยู่ที่มุมเลี้ยวซ้ายของทางเดิน

“พ .. พ่อ .. นั้นพ่อใช่มั้ย” เด็กชายพูดขึ้นและเริ่มมีความหวัง แล้วเอามือปาดน้ำตาออกจากดวงตาของเขา

ไร้เสียงการตอบรับ แต่เงาเริ่มออกห่างจากตัวเด็กชายมากขึ้น เด็กชายเริ่มวิ่งตามเงามืด หวังว่าจะเป็นพ่อของเขา

“พ่อครับ รอผมด้วย พ่อ !!” เด็กชายตะโกนดังขึ้น แต่ก็คงยังไร้เสียงการตอบกลับมาเช่นเคย

เด็กชายยังคงวิ่งตามเงามืดลึกลับอยู่ แต่เงามืดลึกลับกลับเริ่มทิ้งระยะห่างจากเด็กชายมากขึ้นเรื่อย ๆ จนพ้นสายตาของเด็กชาย

เด็ชายเริ่มหยุดวิ่งแล้วเริ่มสะอื้นอีกครั้ง ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น รอว่าพ่อจะกลับมารับเขา แต่แล้วมีเงามืดของตัวอะไรสักอย่างที่ใหญ่มาก มาบังคัวเด็กชายไว้

เด็กชายหันหลังไปอย่างช้า ๆ และยืนอึ้งอยู่สักพัก แล้วในนใดนั้น มีคำสั่งหนึ่งแว้บขึ้นมาในสมอง คือ .. วิ่งหนี

จาของเด็กชายทั้ง 2 ข้าง เริ่มออกวิ่ง แต่ตัวอะไรสักอย่างที่ตามเด็กชายอยู่ ระยะห่างระหว่างมันกับเด็กชาย ไม่ลดเลย

เด็กชายยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่มีสิ้นสุด จนกระทั่งวิ่งสะดุดหกล้ม ร่างกายของเขาลงไปนอนกับพื้น เกิดรอยถลอกที่เข่าข้างขวานิดหน่อย

ในที่สุด ตัวที่กลังตามเด็กชายอยู่ มันก็มาถึงตัว เด็กชายเริ่มส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ หวังจะให้มีคนได้ยิน

และ จากนั้น ..

พรึ่บ !!

ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปหมด เมื่อดวงตาสรครามลืมตาขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่หวาดกลัว สิ่งที่แรกที่เห็น คือ ราฟที่กำลังปลุกเขย่าตัวเรนอย่างเมามันส์

“นี่ ! ตื่นได้แล้วน่า เรน” ราฟปลุกเรนด้วยการเขย่าตัวอย่างแรง

“กินแล้วก็นอน ไม่ไหวจริงๆเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนตายพอดี” เนยบายขึ้นแล้วเอาตัวพิงกับผนังกระเบื้องลายคลื่นสีฟ้าอ่อน

“อ่า .. โทษที ๆ สงสัยคงเพลียไปหน่อยน่ะ ..” เรนพูดขึ้นอย่างงัวเงีย

“ฝันร้ายหรอ ทำหน้ายังกับเห็น(ผี)อองฟองต์” คริสพูดขึ้น แล้วเริ่มเตรียมท่าวิ่งหนี

“เฮ้ ! พูดอย่างนี้หมายความว่ายไงยะ” อองฟองต์ไม่รีรอ ออกตัววิ่งไล่จับคริสทันที

“ว้ากกก ขอโทษคร้าบบบ ผมผิดไปแล้วว ~” คริสพูดขึ้นและยกมือไหว้ขอโทษพลางวิ่งหนีอองฟองต์ไปด้วย

ณ เวลานั้น ห้องครัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าทุกใบ ยกเว้น เรน ที่ยังคงทำหน้าเศร้าสร้อยอยู่ เหมือนว่าเขายังไม่ตื่นจากฝันร้าย

อองฟองต์เหลือบไปเห็นเรน และเดินไปนั่งลงที่ข้างๆเรน

“นี่ ยังจำเรื่องฝันร้ายนั้นอยู่อีกหรอ” อองฟองต์ถามเรนขึ้น

“อือ .. คงงั้น” เรนตอบกลับไปเบา ๆ

“เอาน่า มันเป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่ความจริงซะหน่อยนี่ เนอะ” อองฟองต์ยิ้มให้เรน

ปากของเรนเริ่มยิ้มขึ้นเล็กน้อย แล้วพียงไม่กี่วิมันก็จางหายไปจากใบหน้าของเรน กลับเป็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยเหมือนเดิม

“นี ทุกคน ตอนนี้เราจะไปกันต่อแล้ว ให้รีบหาของที่ใช้เป็นอาวุธซะ” เนยตะโกนขึ้น แล้วทุกคนก็เริ่มหาของ

เนยนั่งบนโต๊ะเหล็ก เหลือบไปมองเห็นฮิโยริที่กำลังเลือกส้อมเหมือนเวลาผู้หญิงเลือกเสื้อผ้า

“ฮิโยริ เธอจะใช้ส้อมนั้นไปจิ้มสู้มันหรอ” เนยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดและสายตาสีแดงที่เอาจริงเอาจัง

“อือ .. มันเวิร์คดีนะ ฮ่ะๆ” ฮิโยริตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มบนหน้า และเสียงหัวเราะเล็กน้อย

“จะบ้าเรอะ เธอจะตายก่อนน่ะสิ ถ้าเธอตายแล้วชั้นจะอยู่ยังไงล่ะ !!” เนยพูดจบ แล้วกระโดดลงมาจากโต๊ะเหล็กเพื่อช่วยฮิโยริหาอาวุธ

ในทันใดนั้น ประตูโลหะห้องครัวพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี มีร่างของชายแก่หนึ่ง เขาตัวสูง อายุประมาณ 60 ปีกว่า ๆ

ชุดสูตรที่ดำสนิท เนกไทสีดำ และเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดข้างใน เหมือนนักธุรกิจร้อยล้าน

แต่มีดวงตาสีเลือดที่แดงฉานที่บ่งบอกถึงความกระหายเลือด และ ผมสีขาวที่มีเพียงไม่กี่เส้นบนหัวขอเขา สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่มคนนั้น

“ไง เรนหลานรัก ไม่เจอกันนานเลยนะ” ชายแก่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ และมองไปที่เรน

“หลานหรอ !!?” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“ก็ดีแล้วนี่ อย่างน้อยก็ได้เจอญาติ” โอเอซิสพูดขึ้น

“ไม่ .. ไม่ มันไม่ดีเลย !!! เขาไม่ใช่ญาติของชั้น เขาเป็นยมฑูต !!” เรนตะโกนขึ้น

“หา !! อะไรนะ !!!” เนจังพูดจบ แล้วทุกคนก็มองชายแก่กับเรนสลับไปมา อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

“พ่อของแกคงคิดถึงแกตายเลย ไอหลานรัก” ชายแก่พูดขึ้นต่อ

“ม .. ไม่จริง !! พ่อของผมเขาหายไป เขาทิ้งผมไป !! แล้ว .. ม .. ไม่เคยมีแกเป็นญาติของชั้นด้วย !!” เรนตะโกนขึ้นและน้ำตาเริ่มคลอ

“โอ้ ประโยคที่ข้าพูดเมื่อกี้ คงไม่ได้ฟังเลยสิน่ะ ข้าบอกว่า พ่อของแกคงคิดถึงแก "ตาย" เลย” ชายแก่พูดขึ้นและลงเสียงเน้นคำว่า "ตาย"

เรนเงียบไป เขาทำอะไรไม่ถูก

“แน่นอน ข้านี่ละ ญาติของแก 100% !! ข้าเป็นพี่ชายของพ่อแกแท้ ๆ” ชายแก่พูดต่ออีก

เรนเริ่มก้มตัวลงและเอามือปิดหู พลางตะโกนว่า

“ฮือ ๆ .. ไม่จริง !! ไม่จริง !!! ไม่จริงงงงง !!! ช .. ชั้นไม่เคยมีคนเลวแบบแกเป็นครอบครัวชั้น” เรนเริ่มร้องไห้

“โอ้ มันคือความจริง ยอมรับความจริงเถอะน่า ข้านี่แหละ คือ ลุงของแก” ชายแก่ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มากขึ้น

เนยกำมีดอีโต้แน่น แล้วเขวี้ยงใส่ชายแก่ มันปักเข้าที่ท้องของชายแก่เต็ม ๆ ชายแก่ดึงมันออกมา

“ไม่เลวนี่ ..” ชายแก่พูดขึ้น แล้วแผลที่ท้องของเขาก็เริ่มรักษาแผล แล้วแผลก็หายไป

ทุกคนไม่รีรอ เข้าไปโจมตีชายแก่ทันที ฮิโยริ เข้าไปโจมตีคนแรก

“พวกแกมันน่ารำคาญจริงๆเลยนะ ข้าจะให้พวกแกตายแบบรวดเร็วละกัน” ชายแก่พูดจบ

แล้วทำมือแบใส่ฮิโยริ ตัวของฮิโยริถูกอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น เหมือนถูกอากาศดันไปติดกับผนัง ชายแก่เดินเข้าไปหาฮิโยริอย่างช้า ๆ

ทุกคนพยายามจะเข้าหาตัวของชายแก่ แต่กลับทำไม่ได้ เหมือนมีกำแพงล่องหนกั้นพวกขาอยู่

“ยัยตัวเปี๊ยก ช่างกล้าดีนักนะ งั้นก็ตายๆไปซะ !!” ชายแก่พูดจบ แล้วเอามือจับหัวของฮิโยริ

ผิวของฮิโยริเริ่มซีดลง เหมือนว่าชายแก่ดูดวิญญาณจากฮิโยริ ฮิโยริดื้นทุรนทุราย และเริ่มหยุดนิ่ง

ผ่านไปไม่กี่วิ ร่างไร้วิญญาณของฮิโยริ ตกลงมาบนพื้น

“ฮิโยริ !!!!” เนยตะโกนดังขึ้น น้ำตาเริ่มไหล

กำแพงล่องหนหายไป เนยวิ่งเข้าไปหาฮิโยริทันที เธอพยายามปลุกฮิโยริให้ตื่น หวังว่าเธอแค่หลับ แต่ไม่สมหวัง ฮิโยริ เธอตายแล้ว ..

เนยเริ่มร้องไห้ ความรู้สึกหลายอย่างผุดขึ้นในตัวเธอ ไม่ว่าจะ เสียใจ แค้น โมโห อาฆาต ฯลฯ

“ทุกคน อย่าโดนตัวมันนะ !!” อองฟองต์ตะโกนดังขึ้นเพื่อให้ทุกคนได้ยิน

พวกเขาไม่สามารถโดนตัวยมฑูตได้ จึงได้แต่เขวี้ยงของมีคมใส่ แต่ชายแก่กลับรักษาแผลไปเรื่อย ๆ

ในขณะที่พวกเขาสู้กัน เรนได้แต่นั่งร้องไห้ เขาสับสน ทำอะไรไม่ถูก เนยวิ่งมาหาเนยพร้อมดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความอาฆาต

“เรน !! นายมีลุงเป็นยมฑูต แล้วทำไมไม่บอกพวกเรา !” เรนเงียบ เขาสับสนเกินไปที่จะทำอะไรได้

“ฮึ้ย !! ให้ตายสิ ถ้าได้สติกลับมาแล้ว อธิบายมาให้หมด !!!” เนยพูดจบ แล้วกระทื้บเท้าไปหยิบพวกของมีคมขว้างใส่ชายแก่อย่างไม่ยั้ง

แต่ชายแก่ดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลย เหมือนว่า พวกเขาปาหมอนนุ่มๆใส่เขา

“นี่มันจั๊กจี้ดีนะ .. แต่ข้าไม่มีเวลาเล่นด้วย” ชายแก่พูดจบ แล้วยื่นมือทั้ง 2 ข้างออกจากลำตัว เขากำมืออยู่

แต่เมื่อเขาแบมือ ทุกคนถูกดันไปติดกับผนัง พวกเขาทำอะไรไม่ได้ เหมือนมีอะไรสักอย่างกดตัวไว้อยู่

“หึ พวกอ่อนหัด คิดจะต่อรองกับข้า รอไปอีก 10 ชาติเถอะ !! ไปเถอะหลานรัก พ่อของแกรออยู่” ชายแก่พูดจบ แล้วดีดนิ้ว

ควันสีดำเริ่มล้อมตัวเขากับตัวเรน เมื่อควันดำหายไป เขาทั้ง 2 หายไปแล้ว ร่างของทุกคน ถูกปล่อยลง

“โธ่เว้ย !! มันเป็นเพราะเรนแท้ ๆ !!” เนยตะโกนดังขึ้นอย่างโมโห และ เกรี้ยวกราด

“มันไม่ใช่ความผิดของเรนหรอก ไอแก่บ้านั้นตะหากที่ผิด !!” เฟิร์นพูดขึ้น

“แต่มันมาที่นี่เพราะเรน !! ฮิโยริตายก็เพราะมัน !!!”

ทุกคนพยายามรั้งตัวเนยเพื่อไม่ให้ทำลายข้าวของ

“แต่ฮิโยริเข้าไปบุกชไอแก่นั้นก่อนเองนะ เรนไม่ได้ผิดแค่คนเดียว ฮิโยริก็มีส่วนร่วม ใจเย็นๆเถอะเนย” เฟิร์นพยายามปลอบใจเนย

“พวกเราไปกันเถอะ ไปช่วยเรนกัน” เนจังพูดขึ้น

“ทำไมชั้นต้องช่วยคนอย่างมันด้วย !!” เนยเถียง

“นี่ ! เรื่องนี้น่ะ พอทีเถอะ โวยวายไปก็เท่านั้น โวยให้ตาย ฮิโยริก็ไม่กลับมา !!” เนจังเถียงกลับ

เนยเงียบไป แล้วสะบัดตัวออกจากคนอื่น ๆ ที่รั้งตัวเนยไว้

“เอาเถอะ ยังไงพวกเราก็ต้องไปช่วยเรน แต่ .. พวกเราจะไปหาเขาได้ที่ไหนละ ..”

“ห้องพัก ผอ.” เฟิร์นพูดขึ้น

“มันบอกว่า พ่อของแกรออยู่ ตอนชั้นวิ่งผ่านห้องพัก ผอ. มีป้ายชื่อ ผอ. ไว้ว่า ‘พอล คากะมีน’ นามสกุลเดียวกัน ..” เฟิร์นพูดขึ้น

“งั้น ผอ. โรงเรียนนี้ก็คือ ..” เนจังพูดขึ้น

“พ่อของเรน !!” คริสพูดขึ้นด้วยเสียงดัง

“เนย เธอจะไปมั้ย” โอเอซิสถามเนยขึ้น

“เหอะ ไปก็ได้ ชั้นมีเรื่องต้องเคลียร์กับเรน !!” เนยพูดจบ แล้วเดินนำไปที่ห้องพัก ผอ. ทันที คนอื่นเดินตามเนยไป

เรื่องครอบครัวของเรน เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้น ?

พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ถึงช่วยเรนหรือไม่ ?

นั่งพิมพ์ไปพิมพ์มา ไหงมาเป็นเรื่องนี้เนี้ย =[]=