[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

บทที่ 6 เมื่อไหร่มันจะจบ

สน๊อกและทุกคน เบื่งตาโตขึ้น และ มอง ร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม ตาสีเช่นเดียวกับสีผม ผมค่อนข้างกระเซอะกระเซิง และมีเปีย 2 เปียไว้ข้างหน้า

และ แก้มที่มีสีแดงอ่อนๆของเธอ ถูกมัดอยู่กับเก้าอี้อยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่

“เฟิร์น !!!” สน๊อกตะโกนดังขึ้น แล้วเริ่มวิ่งเข้าไปหาเฟิร์นคนแรก

“ระวัง !!!” เฟิร์นตะโกนบอกสน๊อก สน๊อกหันหลังไป พบร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ผมสีบลอน และดวงตาสีท้องฟ้า

ปากมีสีชมพูอ่อนๆ อายุประมาณ 8 ปี และกอดตุ๊กตาหมสีน้ำตาลที่ผูกโบว์สีชมพูลายจุดสีขาวอันใหญ่ที่คอของตุ๊กตาหมีอยู่

“เด็กเนี่ยนะ ที่บอกให้ระวัง ?” สน๊อกถามเฟิร์นขึ้น

“ก็ใช่น่ะสิยะ !! ออกมาห่างๆจากไอเด็กปิศาจนั้นซะ !!!” เฟิร์นตะโกนขึ้นต่อ แต่สน๊อกคิดว่า เด็กตัวแค่นี้คงทำอะไรไม่ได้ จึงไม่สนใจคำเตือนของเฟิร์น

“เฮ้ ไง .. ชื่ออะไรเอ่ย มาอยู่ที่นี่ได้ไง” สน๊อกถามเด็กสาวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู

“หนูชื่อ .. หนูชื่อ .. หนูชื่อ ..” เด็กสาวพูดขึ้นเบาๆ และเริ่มร้องไห้สะอื้น น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินมาตามใบหน้าของเธอ

“เฮ้ เป็นอะไรไปน่ะ พี่พูดอะไรผิดหรอ” สน๊อกถามขึ้น แล้วก้มหน้าเข้าไปดูเด็กสาวมากกว่าเดิม ในทันใดนั้น

กร้วมม !!!!!

หัวของสน๊อกถูกเด็กสาวงับไปทั้งหัว เหลือไว้แต่เพียงร่างกายไร้หัวของสน๊อก ผู้หญิงทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียงกรี๊ด ยกเว้นเด็กสาว ที่กำลังเขี้ยวหัวของสน๊อกอย่างเอร็ดอร่อย

ปากสีชมพูอ่อนๆของเด็กสาวกลายเป็นสีแดงที่เป็นเลือดของสน๊อก เลอะเต็มปาก

“หึ .. เนื้อหนุ่มคนนี้ไม่อร่อยเลย .. ไม่มีความหวาดกลัว มันก็ไม่อร่อยสินะ ..” เด็กสาวพูดขึ้น และมองที่เฟิร์น ที่กำลังหวาดกลัวสุดขีด

เธอเริ่มยิ้มเล็กน้อย แต่เปิดเผยฟันปลาปิรันย่าของเธอ มันแหลมคมมาก และเต็มไปด้วยเลือดและเศษชิ้นเนื้อสมองของสน๊อก

ดวงตาของเธอเปลี่ยนไป หลายเป็นตาโบ๋ ไม่มีลูกตา (ตามันบุ๋มลงไปเลยอ่ะ เป็นสีดำๆ =[]=)

เฟิร์นมองร่างไร้หัวของสน๊อกแล้วยิ่งหวาดกลัว และเริ่มดิ้นรนมากขึ้น

“ชั้นจะเอายังไงกับเธอดี .. เนื้อของเธอคงจะอร่อยน่าดู เอาเนื้อไปเป็นไอศรีม แล้วเอาลูกตาประดับไว้ข้างบนแทนเชอรี่ แล้วราดด้วยเลือดของเธอ ดีมั้ย ..”

เด็กสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่ของเด็กอายุ 8 แต่เป็นเสียงที่น่ากลัวและสยดสยองเมื่อเธอพูดประโยคนั้น พลางเดินไปหาเฟิร์นอย่างช้า ๆ

คริส คิดอะไรออก แล้วเริ่มเรียกทุกคนให้มาสุมหัว จนเด็กสาวหันมามองสักพัก

“นี่จะทำอะไร !! ยัยเด็กนรกนั้นมันจะฆ่าป้าเฟิร์นอยู่แล้วนะ !!! เราไม่มีเวลาแล้ว !!” เรนพูดขึ้น

“เอาน่า ชั้นมีแผนแล้วน่า !! ฟังนี่ก่อน” คริสซุบซิบทุกคนอย่างเบาๆเผื่อไม่ให้เด็กสาวได้ยิน

“โอเคนะ ทำตามแผน A เลย” คริสพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้า แล้วเริ่มทำตามแผน

“เฮ้ !! ไอเด็กหน้าปลาดุก มานี่ มากินเนื้อชั้นเร็ว !!~ โมๆๆๆ” โอเอซิสตะโกนเรียกความสนใจจากเด็กสาว

เด็กสาวรู้ว่าเนื้อของโอเอซิสคงไม่อร่อย เพราะไม่มีความหวาดกลัว ถ้ามี ก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่เนื่องจากโอเอซิสได้พูดท้าทายทำให้เด็กสาวโมโห เด็กสาวจึงเริ่มเปลี่ยนเส้นทางไปเริ่มเดินหาโอเอซิส

“ดูเหมือนจะไม่กลัวเลยนะ ..” เด็กสาวพูดขึ้นแล้วเริ่มเอาลิ้น 2 แฉกเหมือนงูของเธอเลียริมฝีปากที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ

โอเอซิสไม่สนใจ แต่ เมื่อมองดูร่างของสน๊อก ความหวาดกลัวก็เริ่มผุดขึ้นในร่างกายของโอเอซิส แต่ก็ยังทำตามแผนต่อไป โอเอซิสเริ่มถอยหลังออกมาจากเด็กสาว

เพื่อรักษาระยะห่างไว้ เรนส่งสายตาให้โอเอซิสประมาณว่า ถ่วงเวลามันไว้ แล้ววิ่งเข้าไปช่วยเนยแก้เชือกต่อ

“เริ่มกลัวชั้นแล้วเหรอ ..” เด็กสาวพูดขึ้นพลางเดินเข้าไปหาโอเอซิสเรื่อยๆ ในขณะที่โอเอซิสก้าวถอยหลังจากเด็กสาวเช่นกัน

ทางด้านเนยกับคนอื่น ๆ กำลังแก้เชือกที่มัดเฟิร์นไว้กับเก้าอี้

“ฮึ้ย !! ทำไมเชือกมันมัดแน่นจังวะ” เนยพูดขึ้นอย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เด็กสาวได้ยิน และหันมาเล่นงานเธอแทน

“อองฟองต์ ขอยืมดาบหน่อยสิ” อองฟองต์ค่อยๆย่องเพื่อเอาดาบมาให้เนย

เนยฟันเชือกทิ้ง แต่เชือกก็ยังไม่ขาดอีก

“เฮ้ย .. ทำไมเชือกมันถึกจัง” เรนพูดขึ้นเบาๆ

แล้วเรียกให้ ราฟ กับ ฮิโยริ อองฟองต์ และ คริส มาช่วยกันแก้เชือก (ยากงั้นเลย = =)

เรนหยิบอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนไม่ใช่ของทั่วไป เป็นคัตเตอร์ที่มีลายลักษณ์อักษรแต่อ่านไม่ออก เรนตัดเชือกทิ้ง เชือกร่วงหล่นสู่พื้นไม้สีน้ำตาลออกส้ม

“ขอบคุณนะ” เฟิร์นพูดขึ้นอย่างเบา ๆ

“คัตเตอร์นั้นซื้อที่ไหนน่ะ คมดีจัง” ราฟถามเรนขึ้น

“เดี๋ยวค่อยบอก ตอนนี้พาเฟิร์นหนีไปก่อน” ราฟพยักหน้า แล้วช่วยพยุงตัวของเฟิร์นออกจากห้องโถง

“นี่ ราฟ ฝากหนังสือหน่อย” คริสโยนหนังสือเล่มเล็กสีเขียวอันหนาที่เขาพกไว้ให้ราฟ

“ระวังตัวกันด้วย” ราฟพูดขึ้น คริสพยักหน้า จากนั้นอองฟองต์หันหน้าไปหาคริส คริสพยักหน้าเล็กน้อย

แล้วอองฟองต์ก็เริ่มตั้งสมาธิ แล้วเริ่มวิ่งเข้าไปหาเด็กสาวจากที่ยังคงสนใจโอเอซิสอยู่ จากทางข้างหลังของเด็กสาว อองฟองต์เริ่มยกดาบขึ้น

แต่เมื่อเด็กสาวหันหลังมา พร้อมกับใบหน้าเหมือนตอนที่สน๊อกเจอเด็กสาว ดวงตาสีท้องฟ้าของเธอมีน้ำตาเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย

และตัวสั่นระริก กอดตุ๊กตาหมีแน่น ทำตัวน่าสงสาร จึงทำให้อองฟองต์ฆ่าเธอไม่ลง เธอค่อยๆยกดาบลง พร้อมแววตาที่สงสารเด็กสาว

เด็กสาวได้จังหวะ จึงผลักอองฟองต์ออกไปชนกับผนังอีกฝั่งหนึ่ง จนผนังเป็นรู ดาบข้างหนึ่งของเธอตกตรงจุดที่ถูกผลัก อองฟองต์สลบไปเพราะหัวถูกกระแทกอย่างแรง

“อองฟองต์ !!” โอเอซิสตะโกนขึ้น ความหวาดกลัวของโอเอซิสเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม จึงเริ่มเป็นที่หมายตาของเด็กสาว

“แผน A อะไรของแกล้มเหลวสินะ .. นึกใช่มั้ยว่าชั้นไม่ได้ยินแผนของพวกแก !!” เด็กสาวเริ่มแผดเสียงเดือดดาล แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาโอเอซิส

เธอวิ่งไวมาก เพียงชั่วพริบตา เธออยู่ใกล้กับโอเอซิสแล้ว

“เริ่มหวาดกลัวแล้วใช่มั้ย แผนแกล้มเหลวไม่เป็นท่า” เด็กสาวพูดขึ้น พลางเดินวนโอเอซิส

“แต่อย่างน้อย แกก็ไม่มีอาหารค่ำแล้ว !! เฟิร์นหนีไปเรียบร้อยแล้ว !” โอเอซิสตะโกนขึ้น

“โอ้ อันนั้นชั้นรู้อยู่แล้ว แต่ใครบอกละ ว่าชั้นจะไม่มีอาหารค่ำ ..” เมื่อเด็กสาวพูดจบ ความหวาดกลัวของโอเอซิสก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“ชั้นเห็น .. ความหวาดกลัวในร่างกายแก มันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ..” เด็กสาวพูดขึ้นและเริ่มฉีกยิ้มเล็กน้อยอีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วง ชั้นจะยังไม่กินแกตอนนี้หรอก.. แต่ รอความกลัวของแกให้ถึงจุดสูงสุดก่อน แล้วจะกินให้สะใจไปเลย !!” เด็กสาวพูดขึ้น แล้วเริ่มฉีกยิ้มมากกว่าเดิม

ความหวาดกลัวของโอเอซิส พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วในร่างกายของโอเอซิสมากขึ้นๆ

“เมื่อไหร่น๊า.. ความกลัวของแกจะถึงจุดสูงสุดซะที..” โอเอซิสพยายามทำตัวไม่ให้กลัว แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อโดนเด็กสาวจ้องกินอยู่

โอเอซิสมองดาบของอองฟองต์ที่ทำตกไว้ และเริ่มคิดอะไรออก

“ชั้นอ่านความคิดแกออก .. ชั้นรู้แกคิดอะไร ..” เด็กสาวพูดจบ แล้วเตะดาบให้ไกลออกไปมากกว่าเดิม

“หึ ตอนนี้จะทำยังไงหละ ” โอเอซิสหมดทางเลือก เพราะเด็กสาวอ่านความคิดของเขาออก เขาจะทำอะไรก็ไม่ได้ เธอรู้ทันตลอด

“อา .. ความกลัวตอนนี้กำลังดีเลย กินแกตอนนี้ซะดีกว่า !!!” เด็กสาวพูดขึ้น แล้วเริ่มอ้าปากที่มีฟันปิรันย่าอันแหลมคมของเธอ

คริสวิ่งเข้าไปหยิบดาบ และจะทำเหมือนอองฟองต์อีกรอบ คือ ฟันจากข้างหลัง แต่เด็กสาวก็ยังรู้ตัวทัน เธอหันหลังไป แล้วผลักคริสออกไปเหมือนอองฟองต์

ดาบตกในจุดที่ถูกผลักเช่นกัน คริสไม่สลบ คริสมองที่ดาบของอองฟองต์ คริสมองหน้าโอเอซิส เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง

โอเอซิส มองดาบที่คริสทำตกไว้แล้วมองหน้าคริสต่อ แล้วทั้งคู่ก็พยักหน้า

“หึ น่ารำคาญจริงๆ พวกนี้ ..” แล้วเมื่อเธอหันหลังมา พบว่าร่างของโอเอซิสหายไป

(Tip : เด็กสาวสามารถอ่านความคิดได้ทีละคนเท่านั้น และต้องมองเห็นเจ้าตัวด้วยนะ ไม่งั้นอ่านไม่ได้ = 0 =)

เด็กสาวมองหาร่างของโอเอซิส โอเอซิส วิ่งมาทางข้างขวาของเด็กสาว เด็กสาวเห็นทันพอดี จึงหลบไปได้

แต่คริสวิ่งมาทางข้างหลังของเด็กสาวพร้อมกับดาบในขณะที่กำลังหลบดาบของโอเอซิส

ฉัวะ !!!

เลือดสีแดงสด สาดกระเซ็นจนทำให้เสื้อผ้าของทั้งคู่เลอะเลือด ร่างของเด็กสาวขาดเป็น 2 ท่อน

ร่างกาย 2 ท่อนของเธอสลายหายไป เกิดควันสีดำขึ้นมาแทน แล้วหายไปในอากาศ

“จบซะที ..” คริสพูดขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อยและถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คนอื่นๆหละ” โอเอซิสถามขึ้น

“อยู่นอกห้องโถงน่ะ ..” โอเอซิสไม่พูดอะไร แล้วทั้งคู่ก็เดินไปช่วยพยุงร่างของอองฟองต์ที่ยังคงสลบอยู่

ทั้ง 3 คน เดินออกมาจากห้องโถง ราฟ เรน เฟิร์น เนย ฮิโยริ และ เนจัง ที่นั่งรออยู่นอกห้องโถง อดเบิ่งตาโตไม่ได้เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือด

“ล.. เลือดใครน่ะ” เฟิร์นถามขึ้นอย่างผวา

“ไม่ใช่เลือดของพวกเราละกันน่า เลือดยัยเด็กนรกนั้นน่ะ” คริสพูดขึ้น

“แล้วหนังสือที่ชั้นฝากไว้ล่ะ ราฟ” คริสถามราฟขึ้น ราฟโยนหนังสือเล่มเล็กสีเขียวอันหนาของเขาให้คริส

“ขอบใจ” คริสพูดขึ้น

“อองฟองต์เป็นอะไรน่ะ” ราฟถามขึ้น

“อองฟองต์หัวกระแทกผนังอย่างแรงจนเป็นรูน่ะ” โอเอซิสตอบราฟ

“อยากให้มันจบเร็วๆจัง ..” ฮิโยริพูดขึ้นแล้วก้มหน้าลง แล้วเอาแขนกอดกับขา

“มันยังไม่จบหรอก ..” เนจังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

“อะไรนะ” เนยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสูง

“ชั้นว่ามันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น พวกเราคงต้องเจอที่โหดกว่านี้แน่ ๆ ..” เนจังพูดต่อ

“ยังไงซะ ตอนนี้พวกเราต้องอยู่กันเป็นกลุ่ม ๆ ไว้ ห้ามแตกกลุ่มเด็ดขาด” คริสพูดขึ้น

“ตอนนี้ขอพักก่อนได้มั้ย เมื่อกี้กลัวจะตายอยู่แล้ว” โอเอซิสบ่นขึ้นแล้วนั่งลงกับพื้นกระเบื้องสีขาวออกเทาๆที่ขึ้นสนิม

“เฮ้อ.. ไม่น่ามาไอโรงเรียนนี้เลย เสียไปกี่คนแล้วเนี่ย โถ่เว้ย !!!” เรนพูดขึ้น

ทุกคนต่างอยากให้เรื่องนี้จบเร็วๆ แต่ พวกเขายังไปไม่ถึงครึ่งทาง พวกเขาไม่รู้ว่าต้องเสียใครไปอีกเท่าไหร่กว่าจะถึงทางออก

“เออนี่ เรน ถามหน่อยสิ” เนยถามเรนขึ้น

“หือ.. ว่าไง”

“ทำไมนายรู้เรื่องพวกนี้ดีจังเลยน่ะ ไม่ว่าจะพวก Hell Dogs หรือ ไอตัวที่มันพรากจินของพวกเราไป ..”

เรนสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย

“อ.. เอ่อ.. ชั้น.. ชั้นอ่านมาน่ะ !! ชั้นชอบเรื่องพวกนี้เลยรู้เรื่องดี !” เรนตอบเนยไป

“งั้นหรอ ..” แล้วเนยก็ไม่พูดอะไรอีก

“แต่ตอนนี้หิวแล้วง่ะ” ราฟพูดขึ้น ซึ่งทุกคนก็หิวเหมือนกัน

“เอ่อ.. ในนี้มีใครทำอาหารเป็นบ้างมั้ย” คริสถามทุกคนขึ้น

“เอ่อ ชั้น” โอเอซิสยกมือขึ้นเพียงคนเดียว

“ห้องครัวอยู่ไม่ไกลนี่เอง อยู่ชั้นนี้นี่ละ เอ่อ ช่วยทำอาหารให้หน่อยได้มั้ย” ราฟถามขึ้น

“อ.. อืม ได้สิ” โอเอซิสตอบกลับ แล้วพวกเขาก็เริ่มเดินไปที่ห้องครัว

“แต่ผู้ชายทำอาหารเป็นนี่นะ” เรนถามขึ้น

“นี่ ! เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินซะหรอก ปล่อยให้อดตายไปซะเลย” โอเอซิสตอบกลับ

“โอ๋ ขอโทษคร้าบบบ คุณพ่อ ~” แล้วเรนก็ไหว้ขึ้น และเสียงหัวเราะของทุกคนตามมา

ในตอนนี้ พวกเขาดูมีความสุข แต่ในไม่ช้า ความตายจะพรากความสุขไปจากพวกเขา !!

บทที่ 7 เดี๋ยวมาลงต่อจ้า ตอนนี้ปวดหัวละ มึนๆ บทนี้ค่อนข้างมั่วหน่อย + พูดเยอะ @_@

ขอตัวไปนอนก่อนนะ ทุกคน = 0 = //