[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

คำถามที่ถามมา เดี๋ยวก็รู้จ้า > w < อ้อ ในวงเล็บ () ไม่เกี่ยวนะ วงเล็บคือนอกเรื่อง = 3 = ลืมบอก

บทที่ 5 เจอกันอีกครั้ง

ตึก ๆ ๆๆๆ ๆ ๆ ๆ .. เสียงวิ่งที่ดังขึ้นอย่างไม่หยุด

“แฮ่กๆ .. เราต้องรีบวิ่งแล้ว !! ไม่งั้นมันตามทันแน่ !!” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น

“เฮ้ !! ชั้นขาสั้นนะ ทำไงได้เล่า !!” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังตามขึ้นมา

ร่างกายของมนุษย์ ประมาณ 6 ร่าง วิ่งผ่านประตูสีฟ้าอ่อนห้อง ม.6/3 ไป และ ตามมาด้วย สายลมหนึ่งที่ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา

“มันจะตามทันแล้ว เร็วเข้า !! ลงบันได !” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมา

ตึก ๆๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ .. เสียงวิ่งยังคงไม่สิ้นสุด แต่เริ่มมีเสียงหอบขึ้นมา

“คิดว่าคงพ้นแล้วหละ !!” ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วหันหน้าไปข้างหลังทั้งๆที่ยังคงวิ่งอยู่

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็วิ่งชนกับบางสิ่งบางอย่างที่มุมเลี้ยวขวา

โคร้มมมม ม !!

ร่างของชายหนุ่ม ผมสีดำ ดวงตาออกสีแดงๆนิดหน่อย และผ้าพันแผลที่มือทั้ง 2 ข้างล้มลงไปกับพื้นกระเบื้องสีขาวที่มีสนิมขึ้น (กระเบื้องสนิมขึ้นได้ใช่ป่ะ = =")

และ ร่างของหญิงสาวร่างหนึ่ง ผมสีฟ้าอ่อนๆและดวงตาสีแดงอย่างชัดเจนล้มลงกับพื้นเช่นกัน

“โอ๊ย !!” เสียงของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน

“อูยย .. เจ็บก้นชะมัดเลย !!” เนยตะโกนดังขึ้นอย่างโมโห พลางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วจ้องมองร่างชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า

พร้อมดวงตาที่แดงฉาน เต็มไปด้วยความโมโห คิ้วของเธอชนกันเป็นโบว์ แต่แล้วเธอก็ต้องคลายคิ้วออก (ใช้คำงี้ป่ะ = =" อันนี้ไม่แน่ใจ) และเริ่มเบิ่งตาโต

เมื่อเธอมองร่างของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน ใบหน้าที่ตกใจปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเธอ

และเธอก็ทำหน้าตกใจกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวผมสีขาว 2 แกละ และ ผูกโบว์สีเลือดหมูอันใหญ่ พร้อมดวงตาสีน้ำเงินน้ำทะเลเข้ม

“สน๊อก !! และก็ .. !?!” อองฟองต์พูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองพลางถ่างดวงตาให้มากที่สุดเพื่อจะดูคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างชัดเขน

“ฮิโยริ !!” เนยตะโกนขึ้นอย่างดีใจพร้อมน้ำตาที่คลอเป้า แล้วเข้าไปกอดฮิโยริอย่างแน่น

“ชั้นเกือบนึกว่าเธอคงไม่รอดซะแล้ว !!” เนยพูดขึ้นทั้งๆที่ยังกอดฮิโยริอยู่ (ตัวของคนแต่งเพิ่งโผล่ = =)

“ก็ .. ไม่เชิงนะ” ฮิโยริพูดขึ้นเบาๆ แล้วเริ่มถกแขนเสื้อสีเปลือกไข่ขึ้น

พบรอยแผลเป็น เป็นเส้นยาว ไปตามแขนของเธอ 3 รอย

“แขนเธอ .. !?” เนยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและโกรธแค้นสิ่งที่ทำกับฮิโยริแม้ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรก็ตาม พลางมองรอยแผลยาวของฮิโยริ

“ชั้นไม่รู้หรอก อยู่ๆ ได้ยินเสียงหมาเห่า ชั้นเลยจะออกไปดู แต่แล้วก็ได้แผลนี่มาแทน ..” ฮิโยริพูดขึ้น

“พวก Hell Dogs สินะ ..” เรนพูดขึ้นเบาๆกับตัวเอง

“เฮ้ .. คริสเป็นอะไรน่ะ .. เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดอะไรเลย” เรนถามขึ้น

“...” คริสไม่ตอบ แล้วเริ่มเปิดหนังสือเล่มเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่านต่อ

“คือ .. คุโตะเพื่อนสนิทคริสเขา เอ่อ .. ไม่รอดน่ะ ..” โอเอซิสเข้าไปกระซิบข้างๆหูเรน แล้วเดินไปทางอื่น

เรนเงียบไปสักพัก

“เอ่อ .. งั้นเสียใจด้วยละกัน ..” เรนพูดขึ้น แล้วลงไปนั่งกับพื้นอีกรอบ เพราะ ขาซ้ายแผลยังไม่หายดี จึงยืนนานไม่ได้

“เฮ้ ! ขานายเป็นอะไรน่ะ” ราฟถามขึ้น ด้วน้ำเสียงที่ค่อนข้างตกใจ

“เศษกระจกน่ะ” เรนตอบราฟ

คาซึกิ เดินเข้าไปหาเนจัง

“เอ่อ .. คือ .. ไง ..” คาซึกิ เข้าไปทักเนจังอย่างกล้าๆกลัวๆ

“อือ.. ไง ..” เนจังตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบ และ สายตาที่เย็นชาที่มาจากดวงตาสีชาเย็นของเธอ

แล้วเธอก็ไม่พูดอะไรต่อ แต่ทำหน้าเครียด และกอดอกพลางจ้องมองคนอื่น ๆ

“อ้าว !! จินไปไหนล่ะ !?” สน๊อกถามดังขึ้นพลางหันซ้ายหันขวามองหาจิน

“คือ เธอ ..” เนยพูดขึ้นแล้วเงียบไป แล้วน้ำตาก็เริ่มคลอเป้า

“เธอยอมเสียสละเพื่อถ่วงเวลาปิศาจตัวหนึ่งเพื่อให้เวลาพวกเราหนีไป ..” อองฟองต์พูดขึ้น น้ำตาก็เริ่มคลอเป้าเธอเช่นกัน

เมื่ออองฟองต์พูดจบ ณ เวลานั้น ความเงียบเข้าครอบคลุม ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น มีแต่ความเศร้าโศก และ เสียใจเท่านั้นที่พวกเขาแสดงออกมา

“ล.. แล้ว .. ฮ.. โฮโนะละ ..” เฟิร์นพูดขึ้นอย่างสั่นครือ

“ตายไปแล้ว” เนจังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นเคย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เสียใจเลยที่โฮโนะตายไป

“ย .. ยังไง .. ทำไม .. เออสะใจอ่ะ” ฮิโยริพูดขึ้นและรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอเล็กน้อย (กำ ฮิโยริลูกแม่ T T)

ดูเหมือนจะไม่มีใครที่เสียใจที่โฮโนะตายเลย (สงสัยเกลียดกันมาก = =) แต่ก็มีความสงสารเล็กน้อยเริ่มผุดขึ้นมาในความรู้สึกของกลุ่มเนย

เพราะถ้าหากโฮโนะไม่ยอมมาปลุกพวกเขา พวกเขาคงโดนพวก Hell Dogs เขมือบไปแล้ว .. จะบอกว่า ที่พวกเขารอดจากพวก Hell Dogs มาได้เพราะโฮโนะ ว่างั้นก็ได้

“อย่างน้อย พวกเรา .. ก็อยู่กัน เกือบครบ ..” อองฟองต์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย ที่เสียจินและคนอื่นๆไป

“พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันดีกว่านะ มายืนเศร้างี้ ก็ไม่มีประโยชน์ ..” เนจังพูดเรียกสติของพวกเขากลับคืนมา

แม้เนจังจะเป็นคนเย็นชา แต่ลึกๆ เธอก็แอบเสียใจที่เสียเพื่อนที่แสนดีอย่าง จิน ไป ..

“เนจังพูดถูก พวกเรารีบออกจากที่นี่เถอะ .. ก่อนที่จะต้องเสียใครไปมากกว่านี้” สน๊อกพูดขึ้น พร้อมเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

“ไปกันเถอะ ..” คริสพูดขึ้น แล้วพวกเขาก็เริ่มเดินไปตามทางเดินกระเบื้องสีขาวที่มีสนิมขึ้น

..13 นาทีผ่านไป..

“เมื่อไหร่จะเจอทางออกซะทีเนี่ย .. จำได้ตอนเข้ามา ทางไม่เห็นจะยาวขนาดนี้เลย !!” โอเอซิสพูดขึ้น

“นั้นสิ ..” เนยพูดขึ้นตาม แล้วเนยเริ่มหยุดเดิน

“เดี๋ยวนะ .. เฟิร์นหายไปไหน !?” เนยพูดขึ้นแล้วทำหน้าตกใจ แล้วหันซ้ายหันขวามองหาเฟิร์น

“เฟิร์น !!!!?” สน๊อกตะโกนดังขึ้น

ไร้เสียงการตอบรับ ..

“นี่ ! ช่วยกันหาป้าเฟิร์นกันเร็ว !!” เรนตะโกนเสียงดังขึ้น

บางคนสะดุ้งนิดนึง แล้วทุกคนก็เริ่มหาเฟิร์น

..18 นาทีผ่านไป..

พวกเขาก็ยังหาเฟิร์นไม่เจอ

“ฮึ้ย !! เพิ่งเจอกันแท้ๆ .. แต่ทำไมพรากกันอีกแล้ว !! โธ่เว้ย !!!!” เนยเริ่มโมโห

“ใจเย็นๆ .. ไม่ช้าก็เร็วก็เจอเฟิ..” สน๊อกพูดขาดคำ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”

“เสียงของป้าเฟิร์น !!” เรนพูดขึ้น แล้วรีบตรงดิ่งไปยังที่มาของเสียงเฟิร์น

เสียงของเฟิร์นกรีดร้องอย่างทุรนทุราย และ ทรมาน ทุกคนยังคงวิ่งไปหาที่มาของเสียงเฟิร์นด้วยความเร็วที่ค่อนข้างสูง

ในที่สุด ..

ปัง !!

ประตูพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี (ประตูเก่าแล้วถีบแรงจัด =[]=)

“เฟิร์น !! พวกเรามาแล้ว !!!” สน๊อกตะโกนขึ้น แล้วดวงตาก็เบิ่งโตขึ้น ..

และมองสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า คือ ..

ตอนแรกเขียนให้เป็น ฮิโยริ หายไปแทน =_=" สังเกตม่ะ เนยโมโหสุดขีด(เลสเบี้ยนไง) แต่ขี้เกียจแก้เลยปล่อยไว้งั้น ฮ่าๆ

แต่กลัวท่านเจ๊เฟิร์นไม่มีบทบาท เลยให้เป็นเจ๊เฟิร์นแทน =w="