บทที่ 4 อย่าจากฉันไป..."คูมิ ทำไมเธอจากฉันไปเร็วแบบนี้ ฮือ ๆ TT^TT" น้ำตาของอองฟองต์ที่ไม่น่าจะไหลก็เริ่มล่วงลงมาอาบแก้มอีกครั้ง เมื่อต้องเสียเพื่อนที่เธอรักไปอีกคน
"ช่วงเวลาดี ๆ ที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมาห้าปี ฉันจะไม่มีวันลืม มันจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของฉันเสมอไปนะ ลาก่อนคูมิเพื่อนรัก..." อองฟองต์ค่อย ๆ เอามือปิดตา
คูมิ ช้า ๆ แล้วร่างของคูมิก็กลายเป็นผงฝุ่นลอยขึ้นบนฟ้าไป โดยที่ไม่มีวันจะลอยกลับลงมา.. อองฟองต์ยังร้องไห้ไม่หยุด แล้วมิสะก็เข้าไปปลอบ
"เอาเถอะน่า ฟองต์ คูมิและมิกิไม่ได้จากพวกเราไปไหนซะหน่อย พวกเขายังคงอยู่ในความทรงจำของเธอและพวกเราเสมอแหละนะ หยุดร้องแล้วรีบจัดการผีเถอะ
เมื่อเราออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไรจะได้ไปทำบุญให้พวกนั้นกันไงจ๊ะ ^^" มิสะยิ้มอย่างอ่อนโยน
"มิสะ เธอต้องไม่ทิ้งพวกเราไปอีกคนนึงนะ" อองฟองต์กอดมิสะแน่น
"จ๊ะ ฉันจะไม่จากพวกเราไปไหน" มิสะพูดทั้ง ๆ ที่รู้ว่ายังไงก็ต้องมีคนตายอีกอยู่ดี
"สัญญานะ !!" อองฟองต์ยื่ยนิ้วก้อยไปตรงหน้ามิสะ
"จ๊ะ ฉันสัญ.ญ..ญา" มิสะพูดแบบไม่มั่นใจแล้วเอานิ้วเกี่ยวก้อยสัญญากับอองฟองต์
เมื่อร่างไร้วิญญาณของคูมิสลายไป ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางโดย ที่ยังตกใจไม่หายเท่าไรนัก พวกเขาเดินทางเข้าแสงวาปนั่น ไปอีกครั้งแล้วก็ไปโผล่ที่ป่าที่หนึ่งที่ที่
มีไผ่ขึ้นอยู่เต็มไปหมดแต่ละต้น เขียวขจีแต่ดูเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย ใบไผ่หยุดนิ่งไม่ขยับเลยสักแอ่ะ กิ่งไผ่ก็ไม่ขยับไม่พลิ้วไหว มีมอนเตอร์ขาขาดข้างหนึ่ง และผียักษ์
ที่มีเขาสองข้างสั้นกะจี๊ดริด เนสเห็นแล้วรู้สึกว่ามอนเตอร์มันจะน้อยเกินไป จึงกระโดดสูงขึ้นไปดูข้างบน ก็พบผีเสื้อ บินเต็มข้างบน เสียงโหยหวนน่าสยดสยอของกระสืองฟังแล้วขน
ลุกซู่ กระสือสาวหน้าแก่น่าบวดอืดขึ้นเต็มหน้า ร้องหาไส้อย่างหิวโหย....ดังลั่นไปทั้งป่า !! เนสที่กำลังจะกระโดลงมาข้างล่างโดยไม่ระวังข้างหลังโดนผีกระสือ เอาผมของมันสบัด
ใส่ตัวเนสจนเขาล้มลง กระสือตัวนั้นมีแต่หัวแต่ไม่มีไส้ ผมของมันยาวและแห้งแตกกระด้างถ้าได้สัมผัสแล้วก็คงจะรู้สึกขยะแขยง(เอายาบำรุงผมไปใช้ก่อนไหม ให้ยืม =^=")
กระสือจ้องเนสก่อนจะพุ่งพรวดเข้ามาหวังจะกัดกินไส้ของเนส แต่เนสไหวตัวทันจึงใช้ยันต์อำพรางตัว ตัวเนสค่อย ๆ เปลีย่นสีให้เหมิอนคล้ายสถานที่ที่นั้นจึงทำให้กระสือตกใจ บิน
หาตามข้างบนเรื่อย ๆ จนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เงา เนสตั้งตัวได้รีบกระโดลงมาจากข้างบนแล้วรีบหยิบยาที่ซื้อมาก่อนหน้า ขึ้นมาดื่ม ~ อึก อึก อึก ~
"เป็นอะไรไปว่ะ เนส" เซียร์พูดเมื่อเห็นท่าทางของเนส
"ไม่เป็นไร แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ" เนสถามแล้วมองไปรอบ ๆ
"พวกนั้นแยกย้ายกันไปฆ่าผีแล้วล่ะ มี ตูนี่แหละยืนรอเงคนเดียว" เซียร์
"อืม ๆ งั้นก็รีบไปสิ จะรอให้กระสือลงมางับขาหรอไง" เนสพูดแล้วรีบวิ่งไป
ฉึก ฉึก ฉึก !! เสียงมีดของมิสะ ดังขึ้นพร้อมกับเลือดที่พุ่งขึ้นมาจากผียักษ์ มีดสั้นที่แหลมคมของเธอฟันไปที่ลำตัวของมัน ขาดเป็นสองท่อน แต่มันก็ยังดิ้น ดุ๊ก ดิ๊ก ๆ อยู่บนพื้น
เธอจึง ใช้มีดฟันที่หัวสมองของมันแตกเลือดกระฉูดพุ่งออกมาพร้อมกับสมองอันเล็กไหลย้อยลงมาตาม ๆ กัน ตอนนั้นก็มีผีขาขาดหนึ่งข้างมาด้านหลังของเธอ มันจะใช้เขี้ยวที่
แหลมคมของมัน กัดมาที่คอของมิสะ แต่เธอไหวตัวทันหลบมาข้างหลังผีตัวนั้นแล้วปาดาวกระจายไปโดนตามัน จนลูกกะตาเกือบทะลักออกมาเต้นรำข้างนอก อีกอันก็ปักไปที่
กลางหัว และอีกส่วนก็ปักที่ขาอีกข้างที่มันยังไม่ขาด จนกลายเป็นผีขาขาดทั้งสองข้าง มันทนไม่ไหวร้องโอดโอยครวญครางอยู่บนพื้นแล้วก็สลายไปในที่สุด
"เกือบไปแล้ว ฟู่ ~ " มิสะเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าเธอ
"มิสะเป็นอะไรรึเปล่า ??" ลีที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ ถามมิสะ
"เปล่า ๆ ไม่เป็นไร" มิสะตอบแล้ววิ่งไปฆ่าผีต่อ
ลีเดินไปอย่างไม่เร่งรีบตาเขากลายเป็นสีแดงอีกแล้ว แดงแบบน่ากลัวแดงเหมือนเลือด !! จู่ ๆ ก็มีผีกระสือสาวที่บินเร็วมากก็บินมาอยู่ด้านหลังของเขา แล้วใช้เส้นผมที่น่าขยะ
แขยงของมัน สบัดลงไปที่ขาของลี แต่เขาไหวตัวได้ทันกระโดนสูงขึ้นไปข้างบน สูงมาก สูงที่สุด เขากระโดไปถึงปลายยอดของไผ่ที่สูงที่สุดในป่านั้น แล้วผีกระสือนั่นก็บินตามขึ้น
มา มันแค้นมากที่ลีหนีมันได้ ผมมานเริ่มยาวออกยาวออกเรื่อย ๆ มันใช้ ผมมาพันตัวรีอย่างรวดเร็ว คราวนี้เขาหลบไมได้เพราะมันเร็วมากเหลือเกิน มันบีบรัดตัวลีแน่น แน่นมาก ๆ
จนลีแทบ หายใจไม่ออก
"แค่ก อ๊อก ปะ..ไปจาตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!" แล้วจู่ ๆ ตาสีแดงของเขาก็หลายเป็นสีดำทึบ แล้วก็จับผมของกระสือสาวนั่น ออกจากตัวเขา จนขาดสะบั้น ลีจับผมของมัน
แล้วเหวี่ยง ไปมาข้างบน จากนั้นก็ปาไปโดนกระสืออีกตัว แล้วลีก็พุ่งไป ใกล้กระสือสองตัวอย่างรวดเร็ว เร็วมาก ๆ ๆ เขาใช้ปลอกแขนของเขาที่แหลมคมตรงปลาย ๆ ฟันลงไปที่
กลาง หัวของผีกระสือตัวที่หนึ่ง หัวผีกระสือแยกออนจากกันเลือดพุ่ง สาดไปที่ตัวลีเต็ม ๆ !! เผยให้เห็น สมองของกระสือที่ดิ้นดุ๊ก ดิ๊ก ได้ น่าเกลียดน่ากลัว หลังจากนั้น ลีก็รู้สึก
วูบ บ .... แล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
"เฮ้ย ไอ้ลีเป็นไรของแกวะ" เอิร์ธวิ่งไปเห็นกระสืออีกตัวกำลังจะกัดตัวลี
"คลื่นดาบสะท้านฟ้า !!!!" แสงสีขาวคล้ายเส้นเหมือนฟ้าผ่า ฟันไปที่กลางหัวของกระสือ จนมันสลายไป เอิร์ธประคองตัวลีขึ้น
"อ๊ะ เอิร์ธเกิดอะไรขึ้นหรอ ?" ฮิโยริที่เดินมาเห็นเข้ามาช่วยประคองลี
"อยู่ดี ๆ ลีก็สลบไปน่ะ " เอิร์ธหันไปบอกฮิโยริ
"เมี๊ยว วว ว " มิวฟิวพูดกับฮิโยริ
"ห๊ะ ลีใช้พลังมากเกินไปอย่างนั้นหรอ อืม" ฮิโยริหันไปหามิวฟิว
"อย่างงั้นมันคงจะสลบไปสองวันสิเนี่ย แล้วใครจะช่วยดูแลมันล่ะเนี่ย OoO" โยชิโมริเดินมาแล้วกุมหัวตัวเอง
"ก็ช่วยกันดูไปสิ ผลัดกันไง" ฮิโยริ
"เออ ๆ ก็ด้ายวะ ฮิโยริเดี๋ยวฉันประคองเองเธอเดินเฉย ๆ ไปเถอะมันหนัก" โยชิโมริ
"จ๊ะ ขอบใจ" ฮิโยริคลายมือออกจากตัวลี
จึก จึก จึก !! มิสะขว้างดาวกระจายไปโดนผีกระสือ สามตัวกลางหัวขาดเป็นสองท่อน ผีกระสือมีเยอะมาก เธอจึงใช้ดาวกระจายแทนมีดสั้น ในระหว่างนั้น กระสือได้กลิ่นไอว่ามี
คนทำร้ายพวกมัน พวกที่อยู่ที่อื่นจึงลอยมาทางมิสะ เป็นสิบ ๆ ตัว มิสะขว้างดาวกระจายไปหาผีกระสือที่อยู่ข้างหน้า แต่ไม่ทันสังเกตุว่ากระสือทางด้านหลังมาก็เป็นขโยงเหมือนกัน
เมื่อเธอรู้สึกตัวกระสือก็บินมาใกล้ตัวเธอแล้วงับแขนเธอจนขาดไปข้างหนึ่ง มิสะเจ็บอย่างทรมาน
"โอ๊ย...ไอ้กระสือบ้าพวกแกตาย!!" มิสะโมโหมากที่มันทำให้มิสะแขนขาดไปข้างหนึ่ง (หมดสวยเลยเรา) เธอขว้างดาวกระจายไม่ยั้งโดนใช้มือเดียวแต่มันก็ไม่เป็นผล ผีกระสือมัน
มาเยอะเกินไป บินมารุมกัดเธอ จนเอวเธอขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อีกหลายตัวก็กัดไปที่ขาและแขน ชิ้นเนื้อกระเด็นไปไกล มิสะพยายามเบ่งเสียงลั่น ให้ทุกคนมาช่วย
"เนส...ชะ ช่วยฉันด้วยยยยยยยยยย !!!!!" เนสที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินเสียงมิสะจึงรีบวิ่งไปทันที ในขณะเดียวกันนั่นเอง ผีกระสือก็ใช้ผมที่ยาวของมันมารัดคอมิสะแน่น จนเธอแทบจะ
ขาดใจ เนสมาถึงก็รีบฟันตัวที่รัดคอมิสะก่อน แล้วมิสะก็ล้มลงนอน เนสมองดูสภาพของมิสะแล้วก็รู้สึกแค้นใจมาก รีบฟันตัวที่เหลือจนตายหมด เนสเดินมาหามิสะที่ยังคงมีลม
หายใจที่แผ่วเบา เลือดเต็มตัวเนสไปหมด
"มิสะ เธอจะต้องไปเป็นอะไรนะ ไหนบอกจะไม่จากพวกเราไปไง !" เนสพูดแล้วน้ำตาคลอเบ้า
"หึ ๆ ละ ลาา กะ ก่อนนะ.... ตา บ้า" มิสะหลับตาลงช้า ๆ เธอสิ้นลมหายใจแล้ว !!
"ไม่นะมิสะ เธอจะไปไม่ได้นะ กลับมาเดี๋ยวนี้ มิสะ..... !!!!!!!!!" เนสตะโกนลั่น เรียกชื่อมิสะ จนคนอื่นตกใจรีบวิ่งเข้ามาทางเนส ก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่ง แล้วทุกคนมาเห็นสภาพ
ของมิสะ อองฟองต์ร้องไห้ออกมาทันที เธอเดินไปทุบตัวมิสะ
"ทำไม ทำไมเธอทำแบบนี้ ไหนบอกจะไม่จากพวกเราไปไง TOT" อองฟองต์ ทุบจนเธอร้องไห้ไม่หยุด เซียร์ต้องวิ่งมาจับตัวอองฟองต์ไว้ให้ลุกขึ้น
"มันต้องตายไปอีกกี่คนเชียว ฉันไม่น่าพาพวกนายมาเล่นเกมส์นี้เลย ฉันมันเลวจริง ๆ" ลีที่อยู่ดี ๆ ก็ฟื้นขึ้นมาเห็นสภาพของมิสะ ก็ว่าตัวเองแล้วต่อยพื้นดินขนเป็นรู
"พอเถอะลี เดี๋ยวนายก็สลบอีกหรอก " เอิร์ธบอกแล้วทำท่าเดินไปจับลี ฟึ่บ ลีสลบลงไปอีกรอบ - -*
เนสน้ำตาไหลลงอาบแก้มขาว ๆ ของเขา น้ำตาที่ไม่มีใครเคยเห็น น้ำตาที่ไม่มีวันที่มิสะจะได้เห็น มันได้มาปรากฏเมื่อเธอได้สิ้นใจแล้ว แล้วจู่ ๆ สมุดที่อยู่ในกระเป๋าของมิสะ ก็
หล่นลงมาเนสเห็นจึงหยิบขึ้นมาอ่าน
"นี่มัน ไดอารี่ของมิสะงั้นหรอ!" เนสค่อย ๆ อ่าน
‘หึ ๆ อิตาบ้าเนส ชอบเถียงกับฉัน จริง ๆ เลยนะ ฉันละอยากจะต่อยนายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยจริง ๆ ตาบ้าเอ้ย >O<" ’
‘คูมิและมิกิ จากพวกเราไปแล้ว ฉันอาจจะเป็นรายต่อไปก็ได้ แค่อย่าขอให้เป็นนายนะที่ต้องตาย ตาบ้าเนส..Y^Y ’
‘วันนี้นายเกือบโดนผีกระสือกินตายแล้ว ฉันอยากจะไปช่วยแต่ก็ไม่กล้า กลัวนายจะหาว่าฉันเป็นห่วง ใช่ฉันกก็เป็นห่วงนายอ่ะนะ
แต่ไม่อยากเสียฟอร์ม คิคิ ๆ น่ารักจริงตาเนส เอาตัวรอดมาได้ด้วยเก่งจริง เฮ้อ นายจะปกป้องฉันไหมน้า ถ้าฉันโดนผีจะกัดบ้าง ฉันรักนายนะตาบ้าเนสคุง! ^^ ’
"มิสะ...ฉันก็รักเธอ"
โปรดติดตามตอนต่อไปในบทที่ 5
ปล. อ่านแล้วซึ้งม๊า
