Week 7 : Tuesday : ชีวิตของอองฟองต์
'ฉันกำลังยืนอยู่บนสวนสนุก..
ที่ที่ฉันยืนอยู่ ฉันเคยมากับน้อง..
เราจะมากันทุกเดือน เดือนละครั้งสองครั้ง..
เราจะมาสนุกด้วยกัน เลี้ยงอาหารและน้ำ..
ผลัดกันทำกิจกรรมต่างๆและชิงของรางวัล..
วันเวลาเหล่านั้นมันมีความสุขมาก..'
ฉันหันไปมองข้างๆตัวแล้วยิ้มจางๆ
'บัดนี้..
เขาไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆฉันแล้ว..
มีเพียงความว่างเปล่าที่หลงเหลือ..
กลิ่นอายแห่งความรักยังปรากฏให้เห็น'
ร่างบางระหงส์สั่นสะท้านอย่างเศร้าใจ พลอยเรียกน้ำใสๆเอ่อออกจากดวงตาคู่สวยงดงาม ซึ่งหยาดประกายกับแสงอาทิตย์อ่อนๆที่ต้องส่องกับใบหน้าของเธอ ดวงตาหลับพริ้มลงพร้อมกับสายอัสสุชลรินหลั่งไหล
ประชาชนรอบตัวมองเธออย่างตกตะลึงและแปลกใจ ไม่ใช่ว่าที่เธอร้องไห้ แต่เขาจำได้ว่า..
เธอ..เป็นใคร"อะ..เอ่อ..พี่ใช่พี่อองฟองต์ที่เล่นเกม Reality ใช่มั้ยคะ?"กลุ่มเด็กสาววิ่งเข้ามาถาม ฉันปาดน้ำตาออกก่อนจะยิ้มเบาๆแล้วพยักหน้า
เรียกเสียงร้องโห่เซ็งแซ่ ไม่ได้ขับไล่ แต่พวกเขารีบลุมมาหาฉันแล้วแย่งกันขอลายเซ็นอย่างรวดเร็วจนรับตั้งตัวไม่ทัน
"อะ..เอ่อ.."ตะกุกตะกักแล้วไงงานนี้ รีบแจกลายเซ็นแล้วหนีกลับบ้านดีกว่า..
สองเท้าจ้ำเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมีใครจับได้อีกว่าฉันคือใคร เมื่อกี้เล่นเอาเหนื่อยใช่ย่อยเลยนะ
ชายคนหนึ่มเดินผ่านฉันไป ฉันหยุดกึกแล้วหันไปมองหน้าเขา ซึ่งเขาก็หันมามองเช่นกัน
"นาย...??""เจอสักที !!!"เขาพูดเสียงดังก่อนจะเดินจับแขนฉันแล้วกระชากลากไปยังมุมตึกโดยที่ยังไม่ตั้งตัว
"ตอบมา ว่าไปเล่นเกมบ้าบอนั่นทำไม !!"
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ตายไปจะเป็นยังไง หา !!"
"ฉันขอโทษ..
ออม"
ฉันก้มหน้างุดแล้วตอบแฟนอย่างเสียใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเร็วๆ
"แต่..!! มันเหลือแค่ 3 คนสุดท้ายแล้วนะ ฉะ..ชั้นยังมีหวัง !"
"อืม ก็ดี มานี่มา"พูดจบเขาก็จูงมือฉันไป
"เดี๋ยว ?! จะพาไปไหนน่ะ !"ฉันถาม แต่เขาไม่ตอบ ยังพาลัดเลาะเส้นทางไปเรื่อยๆจนมาถึงหอที่หน้าห้องเขา
"เข้าไปสิ"
"หมายความว่าไง ?"ฉันสวนกลับไป เขายิ้มเจ้าเลห์ก่อนจะบอกซ้ำ ถึงแม้ไม่มั่นใจและกังวลนัก แต่อย่างน้อยก็ถนัดการต่อสู้ เข้าไปก็ได้
แอ้ดด...
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ในห้องมืดมิด จู่ๆห้องก็สว่างออกแล้วมีเสียงโห่ดังขึ้น พร้อมป้ายต้อนรับและลูกโป่งหลากสีที่ประดับประดาไว้ทั่วห้อง
"นี่มันอะไรกัน ?" ฉันปิดปากแล้วมองทุกคนด้วยความตื้นตัน
"ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพื่อนฉันจะรอดมาถึงนี่"มีน เพื่อนสาวคนหนึ่งของฉันเดินเข้ามาตบบ่า
"ก็มันแน่อยู่แล้วนี่"ฉันยิ้มแฉ่ง
"มาฉลองกันดีกว่าเนอะ อย่าเศร้าไปเลยแก กลับมาต้องสนุกสิจะหมองหม่นไปเพื่ออะไรกัน"นุ๊กเดินเข้ามาคล้องคอก่อนจะพาไปที่โต๊ะอาหาร
บนโต๊ะเต็มไปด้วยของกินหลากชนิด เหล้าและเครื่องดื่มแฮลก์ฮอลล์ต่างๆ ข้างห้องเป็นห้องของผู้หญิง
แม้จะดื่มของมึนเมา แต่เราก็ไม่ทานให้เมา เรายังคงสนุกสนานเฮฮากับปาร์ตี้
ถึงฉันจะเศร้า..แต่พอมาสนุก ทำให้อารมณ์เศร้าหายไปชั่วครูทันที..
กลับมาต้องสนุกสิ..
จริงมั้ย ?จบเรื่องราวของอองฟองต์
