Week 7 : Monday : กลับบ้าน
"สัปดาห์นี้เหลือน้อยลงทุกทีเลยนะครับ"นายแสร้งยิ้ม เพื่อให้ทุกคนอารมณ์ดี เพราะเขาก็ตึงเครียดเช่นกัน เนื่องจากเห็นแต่ละคนในบ้านซึมลงถนัดตา
"ผมจะให้พวกคุณกลับบ้าน วันศุกร์ค่อยกลับมาที่นี่ ดีไหมครับ"ทั้งหมดหันไปมองที่นาย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปทิศทางอื่น
อองฟองต์เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เบลล่าถักนิตติ้งไปมาแต่กับพันยุ่งเหยิงไปหมดเพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เนจังที่มักจะพูดมากกลับเงียบแล้วมองไปที่เพดาน
"เรือจะมารับพวกคุณเย็นนี้นะครับ ตอน 5 โมงเย็น ขอให้มีความสุขในเวลา 3 วันนะครับ"นายเดินจากไป ทิ้งความเงียบไว้ที่บ้าน
ทั้ง 3 เดินขึ้นห้องนอน แล้วไปจัดกระเป๋า เมื่อจัดเสร็จ อองฟองต์เดินไปที่นอนโอมพลางกอดหมอนแล้วร้องไห้ เบลล่าลงมาที่ครัวแล้วมองไปรอบๆ คิดถึงวันวานเก่าๆที่มีให้กันพลางน้ำตาซึม เนจังมองที่หน้าต่างดูสวนสนุกที่เคยไปทำภารกิจต่างๆด้วยกัน
17.00 น.
เรือมารับที่ริมทะเลทันที ทั้งหมดขึ้นเรือไปด้วยกันพร้อมสภาพจิตใจที่บอบช้ำ เรือค่อยๆแล่นออกช้าๆ
เมื่อจอดเทียบท่าฝั่ง ทั้งหมดยกมือลาด้วยกันแล้วเดินกันไปคนละทิศทางเพื่อกลับบ้าน
ณ บ้านของอองฟองต์
"ยินดีต้อนรับกลับลูก"แม่ของอองฟองต์ยิ้ม เธอยิ้มจางๆกลับ ครอบครัวของเธอไม่ได้ดูรายการในวันเสาร์ทุกครั้ง เพราะหวาดกลัวว่าลูกๆจะตาย จึงไม่รู้ว่าโอมนั้นได้จากลาโลกไปแล้ว
"แล้วโอมละ ??"
"แม่คะ !!"อองฟองต์ถลาเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงปนร้องไห้ ก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟังในอ้อมกอดของผู้ให้กำเนิด ทั้งสองแม่ลูกกอดกันน้ำตาไหลพร้อมพี่สาวและพ่อที่ยืนดูอยู่ก็ต่างเช็ดน้ำตาเงียบๆ
"หนูไม่น่าไปเลย หนูผิดเอง หนูขอโทษ !" ปากพร่ำเพ้อขอโทษด้วยความเสียใจ ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าแล้วลูบหัวปลอบโลมด้วยความให้กำลังใจ
"ไป ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอนไป พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆให้สนุกนะลูก"
อองฟองต์พยักหน้า แล้วเดินลากกระเป๋าขึ้นห้อง เมื่อเก็บของเข้าตู้เสร็จจึงเดินไปห้องโอมแล้วทรุดตัวที่เตียงนอนพลางร้องไห้อีกรอบ
"ชั้นไม่อยากพบกับความสูญเสียเลย ฮือๆ"เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแล้วกอดหมอนข้าง จากนั้นก็เผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว
ณ บ้านของเบลล่า
"ยายคะ ??"เบลล่าส่งเสียงเรียก สุภาพสตรีวัยชราคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัวด้วยสีหน้าหม่นหมอง เมื่อเห็นหน้าหลานรักตัวเองก็คลี่ยิ้มออก
"เป็นไงจ๊ะหลานยาย มาๆ ยายกำลังทำถั่วแดงต้มน้ำตาลเลย มากินเร็วมา"ยายของเบลล่าจูงมือเธอเข้าห้องครัว เบลล่ายิ้มแย้มนิดหน่อยพลางมองด้วยความตื่นเต้น
กลิ่นหอมหวานของขนมไทยที่ยายของเธอทำชวนน่ารับประทานยิ่งนักจนทำให้เบลล่าเกือบอดใจไม่ไหว กลิ่นที่เธอรักและคิดถึง แก้มปริทันทีพร้อมรอยยิ้มที่ซ่อนเล้นโผล่ออกมา
"น่ากินจังเลยค่ะ เดี๋ยวหนูเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะคะ"
"จ้ะ"
ทั้งคู่ในค่ำคืนนี้ได้แต่ดื่มด่ำกับรสอาหารและขนมหวานฝีมือของผู้ปกครองบ้าน มีเพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ประดับบ้านหลังนี้ไว้
ณ บ้านของเนจัง
"แม่คะ พ่อคะ"เนจังเปิดประตูเข้ามาก็พบแต่ความมืด
แก๊ก..
เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟก็พบว่าบ้านทั้งบ้านเงียบเฉียบเหมือนไม่มีคนอยู่
"ไปไหนนะ.."เธอพึมพำ
"เซอร์ไพรส์ !!!"
"ว้าย !!"
สายรุ้งหลากสีชนเข้าตัวเธอทันที พร้อมเสียงเจาะลูกโป่งต่างๆ
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะแก"เพื่อนสาวคนหนึ่งยิ้มให้
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านลูก"พ่อและแม่ของเนจังยิ้มให้
เธอได้แต่ยืนนิ่งเฉยพร้อมกลั้นน้ำตาแห่งความปลิ้มปิติเอาไว้ ก่อนจะฉีกยิ้มอย่างดีใจ
"ขอบใจนะ !"มือเรียวปาดน้ำที่หางตาออก ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆพลางหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบเค้กช็อกโกแลตเสียแล้ว
"เอ๋??"เธอมองอย่างงุนงง
"แกลืมไปแล้วรึไงว่าวันนี้วันเกิดแก"เพื่อนอีกคนเคาะหัวเนเบาๆ
"ขอบคุณนะ มันเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุด"
ทั้งหมดในบ้านยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุข มีแต่บ้านของอองฟองต์สินะที่มีแต่ความทุกข์..
ๆ 
