เหตุเกิดขึ้นในรถไฟขบวนหนึ่ง ขณะที่เนซึมิเดินหาที่นั่งของตัวเองอยู่นั้น ก็เห็นว่าที่นั่งของเค้าอยู่ติดกับผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวเป็นชาร์ปชูตเตอร์ แต่ทว่าที่นั่งไม่ได้ว่างเสียแล้ว เพราะมีหมาน้อย (ในกรงเล็ก ๆ ใหญ่กว่าตัวนิดหน่อย) หลับอยู่บนเบาะที่นั่ง
"เอ้อ ขอโทษนะครับ ที่นั่งผมตรงนี้ครับ
" เนซึมิกล่าวกับหญิงคนนั้น
"ต๊ายเธอ" เธอขึ้นเสียงใส่ "ไม่เห็นหรือไงยะ ว่าลูกชั้นกำลังหลับปุ๋ยอยู่เนี่ย
"
เนซึมิตะลึงไปพักนึง ไม่รู้จะทำยังไง ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย ก็เลยกะว่าจะเดินไปสักรอบนึง เผื่อเจ้าหมามันจะตื่นแล้ว เธอจะได้ไม่อ้างแบบเดิมอีก เนซึมิเดินวนไปมา (ระหว่างห้องน้ำกับตู้เสบียง) จนเหนื่อย ในที่สุดรถไฟก็มาหยุดที่สถานีอีกหนึ่ง แล้วเจ้าหมาน้อยก็ตื่นพอดี เนซึมิจึงเดินไปหาหญิงคนนั้นอีกที
"ป้าๆ ผมนั่งได้หรือยัง ผมเหนื่อย แล้วก็เมื่อยมากแล้ว
" เนซึมิบอก
"ไร้มารยาท
" หญิงคนนั้นกรีดร้อง "เธอว่าอะไรนะ เรียกชั้นว่าป้าเหรอ" เธอหลับตาเหมือนจะคิดคำด่า ในที่สุดเธอก็บอกว่า "เธอเนี่ยตัวเหม็น เหงื่อเยอะ ไร้มารยาท หยิ่ง จองหอง เสียจริง พ่อแม่ไม่สั่งสอนเธอบ้างเลยหรือไงยะ
"
เนซึมิทนไม่ไหวอีกแล้ว แต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาค่อย ๆ ก้มตัวไปหยิบกรงนั้นขึ้นมาจากที่นั่งของเขา มองหน้าหมาน้อยแล้วก็บอกว่า "ขอโทษนะ" แล้วเนซึมิก็โยนมันออกไปนอกหน้าต่างรถไฟทันที
เนซึมินั่งลงตรงที่นั่งของเขา แล้วไม่มองหน้าหญิงคนนั้นอีกเลย ปล่อยให้เธอกรีดร้อง และสั่งให้ผู้โดยสารคนอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ กันช่วยเธอจัดการอะไรสักอย่างหนึ่งกับเนซึมิ
ทันใดนั้นก็มีชายสูงอายุคนหนึ่ง ลุกขึ้นชี้หน้าเนซึมิ แล้วบอกว่า "แกนะแก แกทำอย่างนั้นได้ยังไง ไอคนไม่รู้จักคิด ทำอะไรทำไมถึงไม่คิดถึงผลที่ตามมาบ้าง ทำอะไรก็ผิดไปหมด
"
ชายชราชี้ไปที่หญิงคนนั้นแล้วพูดต่อว่า
"ทำไมแกถึงไม่โยนนังนี่ลงไปจากรถไฟแทนเจ้าหมาตัวนั้นเล่า "ป.ล.อาจมีคนเคยอ่านเรื่องนี้แล้ว แต่เอามาเขียนใหม่ให้คนที่ยังไม่เคยอ่าน