ตอน บ้านผีสิง 2งิ๊งงิ๊ง // เย้ย! เครื่องตรวจวิญญาณร้องหรอ!!
ป๋องแปง // เปล่า..โทรศัพท์ข้า..
หลังจากที่ป๋องแป๋งคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินสำรวจบ้านต่อ ตามทางเกรอะกรังไปด้วยเลือดที่แห้งกรากและรอยขีดข่วน รอยดำๆตามผนังบ่งบอกว่าเก่ามากแล้ว ข้าวของพังระเกะระกะคล้ายว่ามีการต่อสู้มาก่อน !!!!!!
ตึก...ตึก...ตึก..
เสียงฝีเท้าดังขึ้น ทุกคนหยุดชะงักทันทีก่อนจะหยิบอาวุธออกมาเตรียมสู้
เสียงฝีเท้านั่นมันของใคร!!
มานาลีเหมี๊ยวๆ // ของเค้าเอง
MEMO //อ้าว มานาลี มาที่นี่ทำไม!
มานาลีเหมี๊ยวๆ // ชั้นตั้งหากที่ต้องถามพวกเธอน่ะ มาที่นี่ทำไม!!
ฉันตามพวกเธอมาน่ะ! ทำแบบนี้มันไม่ดีนะบุกรุกบ้านนี้...ผีจองงง
เนซึมิ // เราก็แค่อยากทดสอบหน่อยๆ
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดเสียงนี้ดังขึ้นอีก ทุกคนหันขวับไปที่ป๋องแป๋งทันที
ไวโอเล็ต // นั่นใช่โทรศัพท์นายเปล่า
ป๋องแป๋ง // เปล่า..เครื่องตรวจวิญญาณ!!!
ทุกคน // เหวออออ
กระโดนสไตล์คิ๊กส์กอดกันกลมดิ๊กทันที จู่ๆเสียงหัวเราะหนึ่งก็ดังขึ้น
ฮิ ฮิ ฮิ..
ฮะ..ฮะ..ฮะ
คิก..คิก..
มานาลีเหมี๊ยวๆ // เสียงใครน่ะ!!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!
สักพัก เครื่องตรวจวิญญาณก็เงียบไปพร้อมเสียงหัวเราะ..
งิ๊งงิ๊ง // เหวออออ ผีของจริงนี่นา!! เราออกไปกันเถอะเนซึมิ!!
เนซึมิ // ไม่!-ออก! เราต้องพิสูจน์ให้ได้! เรายังไม่เห็นตัวไม่ใช่หรอ
ทุกคน // O__O"
เนซึมิ // เป็นอะไร ทำหน้ายังกับคางคกโดนน้ำร้อนลวก..
แล้วเนซึมิก็หันหลังไปก็พบผู้หยิงใส่ชุดสีขาวเปรอะเลือด ใบหน้ายิ้มแสยะ แต่ไม่เห็นตาเพราะผมสีชมพูที่ยาวสยายปิดหน้าไว้อยู่ มีวงกลมสองวงงอกออกมาจากหัว
ทุกคน // เหวอออออออออออออ!!!!!
แล้วไวโอเล็ตด้วยความหวาดกลัวจึงวิ่งหนีไป เมื่อตั้งสติได้ก็พบว่าตัวเองอยู่คนเดียว แถมไม่มีไฟฉายอีก..
ไวโอเล็ต // มะ..ไม่เอานะ..ทุกคน! อยู่ไหนน่ะ!!
น้ำตาเธอคลอเบ้าทันที จู่ๆร่างใส่ชุดพาลาดินและผมสีน้ำเงินเข้มรวบมาไว้ด้านหน้าก็ปรากฏขึ้น ผมของเธอปิดดวงตาเห็นแค่ปาก
ไวโอเล็ต // กรี๊ดดดดดดดดด ไม่เอานะ !! อย่ามาหลอกกันเลย ชั้นกลัวแล้ว ฮือๆๆๆ...
?? // สมควรแล้วล่ะ..
ไวโอเล็ต // อย่า..อย่าฆ่าฉันเลย ชั้นยังอยากอยู่กับเพื่อนๆทั้งเจ้ป่อง โอม เอล ดู๋ดี๋ MEMO ง๊องแง๊ง งิ๊งงิ๊ง ป๋องแป๋ง มานาลีเหมี๊ยวๆ เนซึมิ เพื่อนๆทุกคนลาก่อนนน
?? // !!!???
?? // แล้ว..อยากออกไปจากที่นี่ไหมล่า~
ไวโอเล็ต // อยากสิ อยาก อยากมากๆเลย
?? // งั้นก็ออกไปด้วยกันเถอะ เลิกขี้แงได้แล้ว
มือขาวยื่นมาตรงหน้าของไวโอเล็ต พร้อมมืออีกข้างที่ปาดน้ำตาให้เธอ ก่อนจะไปหยิบตะเกียงแล้วส่องไปที่หน้าตัวเอง
ไวโอเล็ต // จะ..เจ้ป่อง!!
เนซึมิ // เรา..เรารีบหนีกันเถอะ!!
หลังจากที่ทุกคนวิ่งหนีอยู่นั่นเอง หน้าของเนซึมิที่นำด้านหน้าพุ่งชนกับพุงของใครคนหนึ่ง??
แล้วเขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปพร้อมทุกคน
ทุกคน // ผะ..ผี!!! แว๊กกกกกกก!!!
โอม // ฮ่าๆ โอมเองคร๊าบ
เอล // นะ..น้องโอม!!
ไวโอเล็ต // นี่ก็เจ๊ฟองต์..
ปรากฏร่างไวโอเล็ตที่เดินมากับเจ๊ฟองต์
ป๋องแป๋ง // อย่าบอกนะว่าผีผมชมพูคนนั้น...!
ง๊องแง๊ง // ใช่ค่า!~ ง๊องแง๊งเองค่า!~
MEMO // สรุปคือ พวกเราโดนหลอกกันเองงั้นหรอกหรอเนี่ยย??
ป๊องป่อง // พวกนายน่ะต้องถูกทำโทษ ใครใช้ให้บุกรุก รู้ไหมว่าชั้นคิดยังไงกับพวกนาย ชั้นคิดว่าพวกนายเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยซ้ำ ถ้าเป็นอะไรไปฉันจะรู้สึกยังไงรู้บ้างไหม??
ทุกคน // ขอโทษก๊าบบ...
ป๊องป่อง // คราวหลังอย่าทำอีกนะ ชีวิตพวกนายน่ะมีค่ามากเลย..
ทุกคน // กั๊บ!!
ความรัก..ยังอยู่ที่พวกเขาอีกนาน....ตบท้ายด้วย..ดู๋ดี๋ // แว่!~
ทุกคน // ไม่ต้องมาแว่หรอก..เขารู้กันหมดแล้ว!
ดู๋ดี๋ // อ้าว..งั้นหรอ.. ว้า..แย่จัง..
มานาลีเหมี๊ยวๆ // เอ้อ ว่าแต่ข้างหลังนายอ่ะ เพื่อนนายหรอ แต่งหน้าเนียนเหมือนผีดีนี่ ชื่ออะไรอ่ะแนะนำให้รู้จักหน่อยสิ
ดู๋ดี๋ค่อยๆหันหลังไปแล้วหันกลับมา..
ดู๋ดี๋ // ไม่ใช่เพื่อนชั้น และไม่เคยรู้จัด้วย !!! ผีจริง!! เผ่นนนนนนนนน!!!
ทุกคน // แว๊กกกกกกกกกกกกก !!!
