วันนี้..คน ไทย...ยังเปล่งถ้อยคำ.."ทรงพระจริญ"...ด้วยหัึวใจบริสุทธิ์อยู่หรือไม่?

“พ่อคะ คนนั้นก็พูดทรงพระเจริญ คนนี้ก็พูดทรงพระเจริญ ทำไมเค้าพูดเหมือนๆ กันคะ”

ฉันจำได้ว่า ครั้งหนึ่ง เคยได้ยินเด็กน้อยอายุประมาณ 5 ขวบ คุยกับพ่อของเธอ
และจำประโยคที่พ่อของเด็กน้อยตอบได้ว่า ....

“เพราะคนไทยทุกคนรักในหลวง จึงได้แสดงความรักด้วยการอวยพรให้ในหลวงไงลูก”

แล้วประโยคต่อ ๆ มา ก็ตามด้วยคำถามไม่รู้จบของเด็กน้อยที่ถามถึงเรื่องราวของ
พระเจ้าอยู่หัวของปวงชนชาวไทย ซึ่งพ่อของเธอก็ไม่เบื่อที่จะตอบ
แต่ฉันนั้น...จำรายละเอียดไม่ได้แล้วว่าพ่อลูกคู่นี้พูดอะไรกันอีกบ้าง

อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงพ่อลูกคู่นี้ขึ้นมา แล้วก็หวนนึกถึงวัยเยาว์ของตัวเอง
จำได้ว่าย่าชอบเล่าเรื่องพระเจ้าแผ่นดินให้ฟังเสมอ ย่าเล่าเลยไกลไปถึง
พระเจ้าแผ่นดินพระองค์ก่อน ๆ ด้วยคำเริ่มต้นว่า
พ่อของย่าเคยเล่าว่า หรือไม่ก็จะเป็นแม่ของย่าเคยบอกว่าบ้าง
ย่าหมายถึง ปู่ทวด ย่าทวดของฉันนั่นเอง และจดจำได้ดีว่า
ย่านี่เองที่เป็นหนึ่งในแบบอย่างของคนไทยที่จงรักภักดีที่ยังมีอยู่ในคนไทยอีกหลาย ๆ คน

วันหนึ่ง ย่าเคยเปรยว่า

“ดูซิ เป็นถึงพระเจ้าแผ่นดิน แต่ก็ต้องทำงานหนักกว่าเรา ๆ ทั้งหลาย
ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ทำงานหลายอย่าง หลายที่ คิดทำอะไรแต่ละอย่าง
ก็เป็นประโยชน์ของประชาชนทั้งนั้น”

บางครั้งที่ย่าได้ยินคำพูดพล่อยๆ จากใครบางคน ที่พูดไม่ดีถึงพระเจ้าอยู่หัว...
ย่าไม่เคยอยู่เฉย เพราะย่าไม่สามารถรับฟังคนปากพล่อยเหล่านั้นพูดโดยไม่รู้สึกอะไร..?
หรือไม่ตอบโต้อะไร...?

ย่าเคยพูดกับคนปากพล่อยคนนั้นว่า

“หากไม่รู้จริง อย่าได้มาพูดจาอัปรีย์จัญไรให้ได้ยินอีก งานการไม่รู้จักทำ
วัน ๆ เอาแต่นินทาว่าร้ายคนนั้นคนนี้ นี่ถึงกับคิดชั่วพูดชั่ว กำเริบเสิบสานให้ร้ายพระเจ้าแผ่นดิน
ที่มีพระคุณสูงส่งต่อคนไทย ...ไม่มีใครจะอดทนเท่า ไม่มีใครจะตั้งใจจริงเท่า
ไม่มีใครจะขยันเท่าพระเจ้าแผ่นดินของเราอีกแล้ว”

นี่เป็นเพียงบางส่วนที่ฉันพอจำได้บ้างจากสิ่งที่ย่าเคยพูดเคยทำ
หลายๆ ครั้งที่ฉันเห็นย่าแต่งตัวงดงามกว่าปกติ สวมผ้าไหมชุดสวย
แล้วรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด เมื่อกลับมาถึงบ้าน ย่าก็บอกกับฉันว่า
ไปรอรับเสด็จพระเจ้าแผ่นดินที่กรุงเทพฯ

ทุกครั้งที่เล่าเรื่องพระเจ้าแผ่นดิน ย่าจะเล่าไปยิ้มไป
และทุกครั้งที่มีภาพข่าวของพระเจ้าแผ่นดิน พระราชินี
ที่ทรงพระราชกรณียกิจใด ๆ เผยแพร่ผ่านทางโทรทัศน์
ย่าจะยกมือขึ้นเหนือหัว....แล้วมักกล่าวว่า

“เจ้าประคู้ณ ขอให้ท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร เป็นมิ่งขวัญเหนือหัวของพวกเราไปนานเท่านานเถิด”

หากจะเทียบกับถ้อยคำที่คนไทยพูดกันวันนี้
ก็คือคำเดียวกับที่แม่หนูน้อยคนนั้นถามพ่อของเธอนั่นเอง “ทรงพระเจริญ”

คำถวายพระพร “ทรงพระเจริญ” ที่มักดังกึกก้องไปทั่วทุกหนทางที่พระองค์เสด็จผ่านนั้น
จะยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวใจของผู้จงรักภักดีด้วยบริสุทธิ์ใจ
โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาให้ใครได้ยิน...

แต่จะเป็นเพียงลมพ่นผ่านปาก สำหรับบุคคลที่มีเจตนาซ่อนเร้น
และแอบแฝงตัวเองอยู่ในซอกหลืบแห่งความจงรักภักดีของคนไทยทั้งชาติ

ย่า...ไม่รู้หรอกว่า วันนี้ขบวนการแอบแฝงเหล่านั้น ได้แทรกซึมอยู่ในทุกที่ทั่วแผ่นดิน
ซ้ำยังมีวิธีการแทรกซึมในทุกรูปแบบ แล้วฉันเองก็คิดไม่ออกว่า...
วันนี้... ถ้าย่ายังมีชีวิตอยู่ ย่าจะรู้สึกอย่างไรกับบุคคลซ่อนเร้นเหล่านั้น...

:e2: :e2: :e2:

แหล่งที่มา

โค๊ด:

http://mblog.manager.co.th/chaleejang/th-94187/