แนะนำ เกี่ยวกับ "จดหมายลูกโซ่"

เรื่องที่1

อ่านแล้ว อย่าหยุด กรุณาอ่านต่อ เพราะ

คุนได้โดนคำสาปนี้ไปแล้ว…. อ่านต่อ
เลย

เป็น เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึงในจ. พิษณุโลก เด็กคนนี้ชื่อนิ้งเป็นเด็กนัก

เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ สาม วันนั้นเป็นวันสอบซ่อม นิ้งได้มาที่ รร เพื่อที่จะ

สอบซ่อม ระหว่างที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้นนิ้ง ก้อเหลือบไปเห็นสิ่ง ๆ หนี่ง เขาเดิน

เข้าไปใกล้ ๆ กับสิ่ง ๆ นั้น มันคือกล่องใส่กระดาษกล่องหนึ่ง นิ้งนั้นไม่รู้ว่าใน

นั้นมีอะไร แต่เขาก้อได้เก็บกล่องนั้นไปหลังจากที่เขาสอบซ่อมเสร็จแล้ว นิ้ง

และเพื่อน ๆ ก้อกลับบ้านทันที พวกเขาอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ตก

กลางคืนนิ้งและเพื่อน ๆ ก้อไปสนาม เตะเล่นและเปิดกล่อง ๆ นั้น ข้างในกล่องมี

กระดาษสีดำเขียนอยู่หนึ่งแผ่น ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า * สวัสดี เรา

ชื่อ”เปลวเทียน”เป็นเด็กนักเรียนคนนึงเราถูกฆาตกรโรคจิด ข่มขืนและค่าหมก

อยู่ในป่าแห่งหนี่ง ที่นั่นหนาวเหน็บไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์ เรา

พยายามร้องให้คนมาช่วยแต่ก้อไม่มีใครมา ตอนนี้เราเหงาเหลือเกิน จะมีใครมา

อยู่เป็นเพื่อนเราบ้างไหม ถ้าเทอไม่อยากให้เราลากเทอมาอยู่เป็นเพื่อนกับ

เรา จากนี้ไปเป็นเวลา 7 ชั่วโมง ขอให้เทอก็อปข้อความข้างบนนี้ ส่งต่อให้สื่อ

อะไรก้อได้ เป็นจำนวน 10 coppy แต่ถ้าเธอไม่ทำตาม อีก 7 ชั่วโมงนี้ฉันจะ

ไปตามเทอมาอยู่เป็นเพื่อน * หลังจากที่นิ้งได้อ่านนั้น เทอก้อไม่เชื่อ และคิดว่า

มีคนมาแกล้งเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระและไม่ยอมทำตาม 7 ชั่วโมงให้หลัง นิ้ง

และเพื่อน ๆ ก้อตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ**** เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จนถึงขณะนี้

หมอและตำรวจยังไม่สามารถรู้ได้ว่า เด็กเหล่านั้นตายได้เช่นไร _ ตอนนี้พวกเท

อได้อ่านกระทู้นี้ ก้อคงได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด นั่นคือ เทอจะต้อง

copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copyแต่ถ้าเทอไม่ทำตามที่เด็กคนนั้นขอ

เทอจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อกับเด็กคนนั้น อีก7 ชั่วโมงให้หลัง ขอให้พวกเทอทุกคน

โชคดี.......////////*
copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copy

โดย: แพรส IP: 119.31.126.141 วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:40:38 น.

======================================================================

เรื่องที่2

ระวัง!!! จดหมายลูกโซ่ นำความตายมาให้

คอลัมน์ ขนหัวลุก
โดย ใบหนาด

"จั๊กจั่น" เล่าเรื่องสยองขวัญ จากหอพักนักศึกษาหญิง ให้ฟังว่า . . .ที่ หอพักนักศึกษา เด็กสาวสองคนนั่งอยู่บนโต๊ะทานข้าว คนนึงกำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

"...ชั้นต้องตายแน่ๆ เลย..." หยกถือซองจดหมายไว้ในมือ เธอเพิ่งได้รับจดหมายลูกโซ่มา มันจ่าหน้าซองถึงหยก

"หยก แกอย่าบอกนะว่าแกเชื่อไอ้จดหมายเนี่ย" หน่อย หยิบจดหมายจากมือหยกมาฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เธอเป่าเศษกระดาษที่แหลกละเอียดให้มันปลิวไปทั่วห้อง...หยกมองสิ่งที่หน่อยทำอย่างไม่เชื่อสายตา

"หน่อย!! แกทำอะไรของแกน่ะ" หยกลนลานลุกขึ้น เธอทำท่าจะก้มลงไปเก็บเศษจดหมาย (ลูกโซ่) ที่ตอนนี้เป็นชิ้นเล็กๆ เกลื่อนไปทั่วพื้น หน่อยเห็นอาการประสาทเสียของหยก เธอจึงรีบเข้าไปเขย่าตัวเพื่อนเบาๆ

"ไม่เป็นไรแล้วหยก ชั้นทำลายมันแล้ว คำสาปบ้าบอคอแตกของมันพังไปด้วยแล้วแหละ"

หยกเอามือขาวๆ ปาดน้ำตา... "จริงเหรอ...แล้วชั้นจะไม่ตายเหรอ..." เสียงเธอสั่นเครือ หน่อยเอาเท้าขยี้ไปตามเศษจดหมายนั้น

"หยก ถึงเธอเขียนก็ไม่มีทางทันอยู่ดีแหละ มีอย่างเหรอ ให้เขียนจดหมาย 300 ฉบับภายใน 1 วัน ถ้าทำตามจะได้ขึ้นสวรรค์ ถ้าไม่ทำตาม ปีศาจจะมาฆ่าถึงที่บ้าน...นี่มันยุคไหนแล้ว เธอจะไปเชื่ออะไรกับไอ้จดหมายปัญญาอ่อน! ที่ไอ้เวรขาดความอบอุ่นที่ไหนส่งมาแกล้งก็ไม่รู้...เหลวไหลน่า ป่านนี้คนเขียนมันคงหัวเราะตายไปแล้วมั้ง!!!!"

"ไม่ใช่แค่นั้นนะหน่อย! เธอยังอ่านไม่จบ..." หน่อยเอามือขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด "มันจะเขียนว่าอะไรต่อก็ช่างหัวมันเหอะ บอกแล้วไงหยกเอ๊ย...ว่ามันไร้สาระชิบเลย!!!"

หยกมองไปที่เศษจดหมายด้วยความตื่นตระหนก ในใจของเธอกำลังกลัวและสับสน ถ้าจดหมายนี้เป็นเรื่องที่ไร้สาระอย่างที่หน่อยว่าจริงๆ ก็ดี แต่ถ้าไม่ล่ะ...

"เอ้า...ไปดูหนังกันดีกว่า แก้เซ็ง" หน่อยหยิบมือถือขึ้นมาเช็กรอบหนัง...หลังจากเดินผ่านประตูห้างสรรพสินค้าหรูแห่งนี้ไม่นาน ทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในโรงหนัง...ความตื่นเต้นของภาพยนตร์ ทำให้หยกลืมเครียดเรื่องจดหมายไปสนิท...

เวลาดึกสงัด หยกนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง หน่อยนอนไม่หลับ เธอนอนพลิกไปพลิกมา กอดก่ายหมอนข้างอยู่บนเตียง "ไม่น่ากินกาแฟไปมากเล้ยย" เธอพึมพำเบาๆ

นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า...หน่อยคิดถึงเรื่องจดหมายขึ้นมาทันที!

ในจดหมายบอกว่า ถ้าหยกไม่เขียนและส่งต่อจดหมาย 300 ฉบับ ภายใน 1 วัน ปีศาจจะมาฆ่าหยกถึงบ้าน ความกลัวเข้ามาในใจหน่อยแวบนึง...เธอเป็นห่วงหยก ทั้งๆ ที่หน่อยก็คิดอยู่เต็มอกว่าเรื่องจดหมายเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรทำให้หน่อยขนลุก

หน่อยค่อยๆ หันไปหาหยก...เธอเขย่าตัวหยกเบาๆ จนหยกงัวเงียตื่นขึ้น "อ้าว...มีไรหน่อย"

"หยก...แกยังไม่ตายใช่เปล่า" หน่อยไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองถามอะไรออกไป อาจเป็นเพราะเธอเป็นห่วงหยกมากเกินไป หยกแทบไม่เชื่อหูตัวเอง "ก็แกบอกเองนี่นาหน่อย ว่าจดหมายมันไร้สาระ แล้วแกจะมาถามอะไรชั้นเนี่ย"

หน่อยนั่งคิด แล้วเอามือเขกหัวตัวเอง "เออว่ะ! ชั้นก็บ้าว่ะ เหอๆๆ นอนดีกว่า"

"เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ปวดท้องอ่ะ" หยกเดินสะลึมสะลือไปเข้าห้องน้ำที่มุมห้อง หน่อยค่อยๆ เอาผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัวเอง เธอพลิกตัวไปทางหน้าต่าง

ในวินาทีนั้น หน่อยขนลุกเกรียว หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย

"ปีศาจ!!" หน่อยครางออกมาเบาๆ ร่างที่ค่อยๆ ทะลุผ่านหน้าต่างเข้ามาคือตัวอะไรบางอย่างที่มีรูปร่างเหมือนคน แต่ไม่ใช่คนแน่นอน ผิวกายมันสีแดงลุกเป็นไฟ ดวงตาสีดำขลับ มีปีกเหมือนค้างคาว มีเขาที่หัวสองอัน ในมือถือสามง่ามอันใหญ่แหลมคม! มันค่อยๆ เดินตรงมาที่เตียง แยกเขี้ยวมันวาว แลบลิ้นสองแฉกออกมา หยกเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอแทบเป็นลมกับภาพที่เห็น

หน่อยรีบกระโดดเข้าไปขวางหยกทันที "อย่ามายุ่งกับหยกนะ!" หน่อยตะโกนด่ามัน แล้วหันไปหาหยกที่กำลังกลัวตัวสั่น "รีบหนีไปเร็วๆหยก..."

สายเสียแล้ว! ไม่ทันที่หยกจะหนีไปไหน ปีศาจตนนั้นก็ค่อยๆ เดินตรงมาที่ทั้งสอง ปีกสีแดงแผ่ขยายไปทั่วห้อง มันยกสามง่ามขึ้นมาเงือดเงื้อสุดหล้า...ฉั่วะ!!!!!!!! เลือดสดๆ แดงฉาน สาดกระจาย เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสดังไปทั่วห้อง

ร่างของหญิงสาวค่อยๆ ล้มไปกองที่พื้น ร่างกายอันบอบบางกระเสือกกระสนด้วยความเจ็บปวด แววตาของเธอเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น มันแฝงไปด้วยความงุนงงและสงสัย

ปีศาจหายไปแล้ว เลือดสีแดงฉานไหลรินนองทั่วพื้น เสียงสะอื้น เสียงหายใจเบาๆ ผสมกับบรรยากาศในห้องยามค่ำคืน ทำให้ทุกอย่างดูหดหู่ขึ้น

"หน่อย...ชั้นลืมบอกเธอไป..." เสียงหยกสั่นเครือ น้ำตาไหลริน "อะ...ไร..." หน่อยเหลือกตาขึ้นมอง "อะไรเหรอหยก..."

หยกพูดที่หูหน่อยเบาๆ "หน่อย ชั้นลืมบอกเธอไปว่าเธอยังอ่านจดหมายนั่นไม่จบ ในตอนท้ายของจดหมายมันเขียนไว้ว่า ถ้าใคร ทำลายจดหมายฉบับนี้ จะโดนปีศาจฆ่าแทนเจ้าของจดหมาย!"

หน่อยลืมตาโพลงด้วยความช็อก...เอามือกุมที่แผลของตัวเอง เลือดยังไหลไม่หยุด ลมหายใจของหน่อยกำลังจะหมดลง หยกโอบกอดหน่อยไว้ แล้วพูดเสียงสั่นเครือ "ขอบคุณนะหน่อยที่เอาจดหมายเราไปฉีกทิ้งซะ"

จดหมายลูกโซ่
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

จดหมายลูกโซ่ เดิมนั้นอยู่ในรูปจดหมายที่เขียนด้วยกระดาษ ซึ่งภายในมีข้อความระบุให้ส่งจดหมายไปยังผู้รับรายต่อไป หรือในบางกรณีก็ให้ทำสำเนาเพื่อส่งต่อไปยังผู้รับตามจำนวนที่ระบุไว้ชัดเจน ซึ่งหากหลงเชื่อปฏิบติไปตามนั้นจะเป็นเหตุให้จดหมายถูกแพร่กระจายออกไปไม่รู้จบ ปัจจุบันนี้ จดหมายลูกโซ่ได้พัฒนาไปสู่การส่งข้อความผ่านทาง อีเมล หรือทาง เว็บบอร์ด เป็นต้น ซึ่งข้อความที่มักพบเห็นได้แก่ การแจ้งเตือนปัญหาไวรัส หรือแจ้งเตือนว่าผู้ให้บริการฟรีอีเมล์จะทำการเก็บค่าบริการ หรืออ้างว่าการส่งต่อนั้นจะก่อให้เกิดการบริจาคทางการกุศล เป็นต้น ซึ่งส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่เขียนขึ้นโดยมิได้อิงอยูบนข้อเท็จจริงแต่อย่างใด...

เป็นเรื่องไร้สาระ ซึ่งคนเขียน เขียนขึ้นเพราะความสนุกเท่านั้น ไม่ต้องไปกังวนต่อมัน

และนี้นำมาเผยแพ่ เพราะความ ต้องการส่วนตัว (ปั้มกระทู้ดีๆนั้นเอง = =)