บทนำ
“เดี๋ยวป้าจะออกไปซื้อของข้างนอกนะจ๊ะแครอท เดี๋ยวประมาณสามทุ่มจะกลับมาจ่ะ”เสียงผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่งพูดขึ้นในกลางห้องรับแขก ส่วนผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยนั้นชื่อ แครอท เธอเป็นคนเรียบร้อยมาก ทำให้มีแต่คนรักและชอบเธอ ตอนนี้เธออายุ17 ปี กำลังย่างเข้าสู่18 ปีพอดี เธออยู่กับป้าของเธอกันสองคน ‘ป้าโรส’ เป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่คนสุดท้ายของแครอท แม่ของเธอจากไปโดยอุบัติเหตุที่ทำให้เธอต้องเสียคนที่ตัวเองรักไปอย่างน่าเศร้าใจ ส่วนพอของเธอก็สิ้นใจไปตั้งแต่ตอนเธอยังเด็ก ป้าโรสจึงเป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตลอด
แครอทแอบกลุ้มใจที่ป้าโรสต้องออกไปด้านนอกเพราะว่าเธอไม่อยากให้ป้าโรสไปเสี่ยงอันตรายเหมือนพ่อแม่ของเธออีก…
“ป้าโรสคะ หนูขอไปด้วยดีกว่านะคะ ”แครอทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจวตามไสตล์ตนเอง ป้าโรสหันมามองด้วยความสงสัยจึงบอกกับเธอว่า
“แหม หนูแค ไม่ต้องห่วงหรอกจ่ะบ้านก็ออกจะใหญ่หนูจะกลัวทำไมล่ะ?”ป้าโรสตอบ
“คือหนูไม่ได้กลัวเรื่องนั้นนะคะ..คือ…”
“ไม่เป็นไร อยากมาก็ตามใจจ๊ะ” จากนั้นป้าโรสก็เดินนำหน้าไปก่อนเธอจึงเดินตามอย่างเรียบร้อย พอพ้นรั้วบ้านออกมาก็ถึงร้านขายผักข้างๆบ้าน ปป้าโรสหยุดเดินแล้วก็หันไปซื้อของกับแม้ค้า แครอทจึงยืนดูอยู่ข้างๆ ทันใดนั้นก็มีลมพัดวูบเข้ามาที่ใบหูแครอท เธอจึงหันขวับไปทางต้นลมนั้นทันที เธอมองตามถนนไปเรื่อยจึงเห็นว่ามีบ้านร้างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในย่านนี้ เธอจึงเหลือบมองป้าโรสที่กำลังงุ่นง่านอยู่กับการซื้อของ เธอจึงรีบสาวเท้าไปที่บ้านหลังนั้นด้วยความสงสัย และอยากรู้ พอถึงบ้านหลังนั้นเธอจึงค่อยๆเปิดประตูอันเก่าผุพัง เสียงแอดๆ ดังตามอายุการใช้งานของบ้านหลังนี้ สภาพเก่าโทรม มีหยากไย่ขึ้นตามประตูทำให้เธอใจหวั่นเล็กน้อยว่าจะเข้าไปดีไหม ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเข้าไปจนได้ เธอมองเห็นโคมไฟที่แขวนห้อยอยู่บนฝาผนังที่มองดูแล้วน้าจะผ่านมาไม่ต่ำกว่าห้าสิบปี เธอมองตรงไปด้านหน้า เห็นบันไดขึ้นไปด้านบน มีพรมสีแดงอมม่วงปูเป็นทางยาวทอดไปตามขั้นบันได ฝุ่นเกาะเต็มไปหมด ทำให้เธอไม่อยากจะเข้าไปเลยคิดที่จะออกจากที่นี่ เธอจึงหันหลังกลับแต่ประตูก็ดันปิดเองดัง ปัง!! เธอมองด้วยความตกใจจึงรีบวิ่งเข้าไปทุบประตูอย่างแรงเสียงดังไปทั่วบริเวณ
“มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยคะ! ช่วยหนูด้วยๆๆ!! ฮือออๆ”เธอร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“เธออกไปไม่ได้แล้วล่ะ แครอททท…!!”เธอมองไปตามต้นเสียงนั้นทันที แล้วก็พบกับวุ้นมะพร้าวก้อนใหญ่สีชมพู ตัวใหญ่กว่าเธอเองมากประมาณ3-4เท่าของเธอที่มีตากับแขนขาโผล่ออกมา เธอเหลือบมองด้วยความตกใจสูงสุด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”แครอทกรี๊ดแตกด้วยความตกใจอย่างมาก เธอลนลานทำอะไรไม่ถูก วิ่งหนีขึ้นไปชั้นสองทันที วุ้นมะพร้าวยักษ์รีบตามไปทันที แครอทสดุดขั้นบันไดหกล้มตีลังกาไปด้านหลัง ในบรรยากาศสลัวๆของแสงไฟดวงเดียวในบ้าน เธอตกลงมาที่พื้นผุพังของบ้านร้าง เธอมองไปที่ตัววุ้นสีใสกับดวงตาที่ใสปิ๊งเช่นเดียวกัน เธอกลัวมากในขณะนี้ แครอทวิ่งไปที่ชั้นสองอีกครั้ง แล้วก็พบกับบันไดอีกไม่รู้กี่ขั้น เธอวิ่ง วิ่งและวิ่งอย่างรวดเร็วนี่มันปาไปสิบกว่าชั้นแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดสักที จนในที่สุดเธอก็เหนื่อยแรง เธอสดุดกับรากไม้ด้านข้างจนล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นไม้ เธอจึงสลบเหมือดไปโดยที่ไม่รู้สึกตัวอีกเลย…
ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องแสงสลัวๆเธอตื่นสลึมสลือขึ้นมาในดงดอกไม้หรือพืชอะไรซักอย่าง เธอมองไปรอบๆตัวมีแต่ต้นไม้พรรณแปลกๆไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวิตนี้ มีแต่พืชที่น่ากลัวทั้งนั้น มีรากไม้แหลมๆเหมือนหนามกุหลาบงอกออกมาตามดอกตามใบเต็มไปหมด
“ฮัลโหลลลลล~~…มีใครอยู่มั้ยยย ”เสียงเธอกังวานไปทั่วบริเวณป่าพิสดาร เธอเดินไปเดินมาจึงเห็นพุ่มไม้ เธอจึงค่อยๆแง้มออกทีละนิดๆ เธอเห็นแสงสว่างรำไรออกมาจากพุ่มไม้เขียวขจี เธอเห็นเยลลี่นับพันตัวเดินขบวนกันอย่างลานตาเต็มไปหมด นี่มันช่าง…พิสดารมาก เธอแทบกรี๊ดแตกอีกครั้งทันที แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอเป็นใครน่ะ!?”เสียงแหบพร่าของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยออกมาอย่างน่ากลัว เธอจึงหันไปพบกับ หญิงชราผมสีขาวทั้งดุ้น ในมือมีมีดสีเงินแวววับ ทำให้เธอถอยหลังหนีอย่างช้า เธอมองใบหน้าของหญิงชรากับมีดสลับกันไปมา จนในที่สุดเธอก็สดุดล้มลงกับหิน หญิงชราย่างสุมเข้ามาหาเธอก่อนที่จะบอกว่า…
“แครอทอย่างงั้นเรอะ?...”
“เอ่อ…ค่ะ”หญิงสาวรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว โดยที่ยังมองหน้าของหญิงชราอยู่ว่าทำไมถึงรู้ชื่อของเธอไปได้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ เธอคิดว่าอย่างนั้น
“โอ้! หลานแค!...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน โอ้โห…ตัวสูงขึ้นเป็นกองเชียวนะจ๊ะ”เธอมองไปที่ใบหน้าของหญิงชราด้วยความงุนงง หญิงชราทิ้งมีดทันทีแล้วหันมากอดแครอทอย่างแน่น เธอตกใจจึงรีบบิดตัวออกมาจากอ้อมกอดของหญิงชราทันที
“เอ่อ คุณ…คือใครหรอคะ?”แครอทกระอ้อมกระแอมตอบ
“อ๋อ สงสัยเธอจะไม่รู้ว่าฉันก็คือยายของเธอยังไงล่ะจ๊ะ ^^”เธอถึงกับอึ้งกับคำตอบของหญิงชรา
“ฉันชื่อ วิลล่า เป็นยายของเธอไง เธออาจจะสงสัยว่าฉันมาจากไหนสินะ ฉันก็เกิดมาบนโลกเหมือนกับเธอน่ะแหละ แต่สายเลือดของเราเป็นคนทำขนมมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมคุณยายถึงมาที่นี่ล่ะคะ ที่นี่ที่ไหนคะ?”
“ที่ยายมาที่นี่ไม่ใช่ความต้องการหรอกนะจ๊ะยายถูกบังคับจากใครบางคนน่ะจ่ะ เค้าร้ายกาจมาก ถึงมากที่สุด”วิลล่าอธิบายซึ้งทำให้แครอทเริ่มเข้าใจเพิ่มมานิดนึง
“แล้วคนๆนั้นเป็นใครกันหรอคะ?”
“เค้าเป็นผู้หญิงน่ะจ่ะ เป็นราชินีของดินแดนนี้ คนจะเรียกเธอว่าราชินีลูกกวาด เค้าจับตัวครอบครัวของเรามาทั้งหมดน่ะจ่ะ พ่อแม่เธอก็ถูกกักขังอยู่ที่นี่เหมือนกันนะ ”สิ่งที่คุณยายพูดทำให้ฉันหยุดนิ่ง
“พ่อแม่เธอยังมีชีวิตอยู่นะ แต่เธอต้องเข้าปะ…”คุณยายยังพูดไม่จบก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาซะก่อน
“นังวิลล่า! แกคุยกับใครรอยู่รึ!”เสียงแหลมอั