ชื่อในเกมส์:จิรายุสคงรู้ดี
เซิฟ:พิภพ
เวลาออน:คอยดูล่ะกัน
เรื่อง: กาลเวลา
...เช้าวันหนึ่งในเมืองไซร์ มีคาเดทคนหนึ่ง เขาไผ่ฝันทีจะเป็นเซนจูเรี่ยน ปัจจุบันนี้ เขาเวล30 อีก6เวลเขาจะได้จับใบดำใบแดง
"เฮ้อ~ข้าล่ะเบื่อเสียจริง อีกนานแน่เลย กว่าข้าจะได้ทำอย่างที่ข้าฝัน"เขาพูดกับเพื่อนเขาคนหนึ่ง
"ก็อนทนหน่อยสิ ขนาดข้าเป็นผู้หญิง ข้าก็ยัง อดทนต่อสู้เลย"เพื่อนขอเขาพูดขึ้นแล้วลุก"ไปเวลต่อเหอะ"เด้กหญิงยิ้มแล้วดึงมือเด็กผู้ชายที่นั้งอย่างเมื่อยล้า
...นับวันเวลา เด็กผู้ชายเริ่มเวลขึ้นเรื่อยๆ จนเขาได้จับใบดำใบแดง ผลปรากฎว่าเขาได้ใบดำ เขาท้อแท้มาก และคนที่ปลอบเขาก็คือ เด็กผู้หญิง
เด็กผู้ชายก็ได้กำลังใจ เขาเวลไปเรื่อยๆ และเข้าการทดสอบในที่สุด...
"เฮ้ย! เราได้เป็น เซนแล้ววะ" เขาวิ่งมาพร้อมปืนในมือ...
"จริงหรอ!!"เด็กผู้หญิงเข้าไปกอดเด็กผู้ชายแน่น เด็กผู้ชายมีความรู้สึกอบอุ่น มีความสุข แต่เขาไม่เคยสังเกตเลยว่าเด็กผู้หญิงมีความรู้สึกมากกว่าคำว่า เพื่อน...
นับวันเวลาผันเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหยุด เด็กผู้หญิงก็ไม่ได้เวลเลย ส่วนเด็กผู้ชาย เขาเวลไปเรื่อยๆ เขาเริ่มลืมเลื่อนเด็กผู้หญิง และ ในที่สุด เขาไปบอกบ้างสิ่งกับเด็กผู้หญิง
"เฮ้ย...เธอ เรา เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ"เด็กผู้หญิงอึ้ง แล้วเด็กผู้ชายได้เดินออกไปตรงหน้าเธอ
"เดี๋ยว...นายรู้หรือป่าว...ว่า เรา รักนาย..."เด้กผู้ชายหยุดชะงัก เขาหันกลับมา เห็นว่า เด็กผู้หญิงร้องไห้ออกมา
"จ...จริงหรอ..."เด็กชายพูด
"อืม...แต่ไม่เป็นไร นายไม่รักเราก็ไม่เป็นไร...."เด็กหญิงเดินออกไปและไม่หันมาอีก.....  จบ.....

โฮะๆๆๆ เอาด้วยคนเซ่!~

-------------------------------------------

ชื่อในเกม : Lovelo

เซิร์ฟเวอร์ : ใต้ภิภพ

เวลาออน : ประมาณ 10-11 โมงเช้ามั้ง

เรื่อง : เพื่อนแท้ตลอดไป

...สวัสดีครับ..ผมมีชื่อว่า วุ้น พ่อแม่ให้กำเนิดมา หลังจากที่โตเต็มที่แล้วผมค่อยๆคลานออกสู่โลกภายนอก..

โลกภายนอกนี้มีทั้งข้อดีและข้อเสีย..คือ..ผมได้พบกับเพื่อนเยอะแยะไปหมด..แต่กลับต้องเจอพวกมนุษย์นั้นไล่ฆ่า

ในขณะที่ผมต้องคลานหนีพร้อมหลบๆซ่อนๆ.. ผมได้พบกับเพื่อนใหม่

"นายชื่ออะไร เราชื่อวั้นนะ"เพื่อนใหม่ผมทัก ผมยิ้มตอบทันที

"ผมชื่อวุ้น.."

"เราออกไปเดินเล่นกันไหม.."วั้นถาม ผมพยักหน้า เราออกไปเดินเล่นด้วยกัน แม้เจอมนุษย์ก็ช่วยกันหลบ

แม้เจอพวกตัวใหญ่ที่คอยรังแก เพื่อนผมและผมก็ไม่ย่อท้อ

หลายปีผ่านไป..ผมและเพื่อนเริ่มเติบโตมาก..แม่มีน้องใหม่ชื่อว่า วิ้น ผมรักและเอ็นดูน้องมากจนไม่ได้ให้เวลากับเพื่อน

"วุ้น..เดี๋ยวนี้นายไม่ค่อยคุยกับเราเลย..เราเหงานะ..ฉันรู้ว่านายมีน้องใหม่..แต่สนใจฉันหน่อย..ฉันไม่มีเพื่อนคุยเลย" วั้นพูดพลางหน้าเศร้า แต่พบกลับทำหน้าเบื่อ

"เราก็คุยกันทุกวันไม่ใช่หรอ"ผมตอบ

"..เปล่า..เราไม่ได้คุยกันอาทิตย์หนึ่งแล้ว.."วั้นตอบ

"ถ้านายไม่สนใจเราเราก็ไม่รบกวนนายก็ได้.."และแล้ววั้นก็เดินจากไป

แล้วไงล่ะ! ผมยังมีวิ้นอยู่นี่นา ไม่สนหรอก วั้นไปไหนก็ไปเถอะ

ในขณะที่ผมกำลังเดินทางกลับบ้านไปหาวิ้น มนุษย์คนหนึ่งเดินมา เขาเป็นอาชีพทหาร สายตาเขาเล็งมาที่ผมอย่างมุ่งร้าย

ลางสังหรณ์เตือนให้ผมหนี ผมรีบคลานอย่างสุดชีวิต แต่เขากลับยกปืนขึ้นมาแล้วจ่อมาที่ผม

ผมได้แต่หลับตารับชะตากรรมที่กำลังเกิดขึ้นตัวเอง..

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น เศษวุ้นเหนียวเหนอะกระจายไปทั่วและกระเด็นมาติดหน้าผม..แต่ผมยังไม่ตาย

ผมลืมตาขึ้นมาผมว่าวั้นเอาตัวมาบังไว้ วั้นพูดกับผมก่อนสิ้นใจ

"ดูแลตัวเองดีๆนะวุ้น รักน้องให้มากนะ เราคงไม่ได้พบกันอีก"

ผมเรียกชื่อเขาสุดเสียง มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา ทหารคนนั้นมองที่วั้นอย่างซาบซึ้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะเอาตัวเองมาบัง

ทหารคนนั้นเดินมาลูบหัวผมเบาๆพร้อมบอกขอโทษ แต่ด้วยความโมโหเลยกัดเขาไป 1 ทีแต่ไม่ได้ว่าอะไร

เขาแค่เดินจากไปเท่านั้น

พร้อมสายลมที่พัดหวีดหวิวเหมือนคำบอกลาของวั้น..

--------------------------------------------------------
โฮ้ยยย ซึ้งเฟ้ยT_T

แต่งสด ไม่ได้คิดก่อนล่วงหน้า แค่คิดตอนเริ่มต้นว่าตัวละครจะชื่ออะไรๆ

ที่เหลือจู่ๆสมองไปเอง 

อย่าเพิ่งท้อ อาจจะชนะก็ได้เชื่อสิ..

ชื่อในเกม : love24
เซิฟ : สวรรค์
เวลาออน : แต่งไม่ชนะหรอกมั้ง ไม่ต้องใส่หรอก ^^/
เรื่อง : ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ได้รักเธอ [ยูรินะจ๊ะ = w =]
   ภายในงานศักดิ์สิทธิ์งานหนึ่ง... ภายในงานตกแต่งด้วยดอกไม้สีและสิ่งของสีขาวมากมาย
   ใช่แล้ว... นั่นคือ “งานแต่งงาน” นั่นเอง
   “ฟาง ยิ้มหน่อยสิ นี่งานแต่งงานของเรานะ”
   “ในเมื่อฟางไม่มีมิ้น ฟางจะยิ้มได้ไงล่ะอาร์ม”
   “มิ้นอีกแล้วสินะฟาง...”
   ฟางเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นมาว่า
   “อาร์ม ฟางว่าเราอย่าแต่งงานกันเลยนะ”
   “ทำไมล่ะฟาง มิ้นมันดีกว่าอาร์มตรงไหน ! อาร์มสามารถดูแลฟางได้ตลอดชีวิต ในขณะที่ไอมิ้นมันไม่มีอะไรเลย !”
   “ฟางไม่สนว่ามิ้นจะดูแลฟางได้ไหม แต่ฟางรักมิ้น และฟางจะไม่แต่งงานกับอาร์มแล้ว ฟางจะไปหามิ้น” ฟางว่าเสร็จ ก็วิ่งออกไป ท่ามกลางความตกใจของผู้คน
   ‘ในใจของฟางคงมีแต่มิ้นสินะ’ อาร์มคิด

   

---

   ตัดมาที่มิ้น
   “ฟาง ตลอดเวลาที่เราได้รักกัน มิ้นมีความสุขมาก”หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อมาถึงที่เธอได้สารภาพรักกับคนที่เธอรัก
   น้ำตามิ้นไหลอีกครั้ง
   มิ้นเดินลงทะเลไปเรื่อยๆ จนน้ำถึงต้นคอ
   “ลาก่อนนะฟาง”มิ้นเอ่ยเบาๆ เสมือนฝากคำนี้ไปถึงฟาง แล้วค่อยๆเดินลงทะเลไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง... มิ้นหายไปกับทะเลอย่างเงียบสงบ เสมือนทะเลเปิดรับวิญญาณของเธอ
   และแล้วฝนก็ตก มันช่างเหมือนการร้องไห้
   มันช่างเหมือน...
   …ฟ้าร่ำไห้...

---

   ตัดอีกสักที มาที่ฟาง
   ฟางวิ่งออกมาจากงาน แล้วเรียกแท็กซี่ ไปสถานที่แห่งหนึ่ง...
   ที่ ที่เธอเคยได้รับการสารภาพรักจากคนบางคน...
   เมื่อมาถึงทะเลที่ฟางและมิ้นเคยอยู่ด้วยกัน
   ฟางวิ่งลงมาจากรถทันทีเพื่อมองหามิ้น ในใจก็เรียกหาแต่เพียงมิ้น คนเดียวเท่านั้น แต่เธอก็หาไปพบ...
   แล้วสายตาก็ได้ไปสะดุดกับสิ่งหนึ่ง ของที่เธอจำได้ขึ้นใจว่าเป็นของหญิงสาวที่เป็นที่รักของเธอ เธอจึงหยิบขึ้นมา และเห็นกระดาษแผ่นนึง ตกอยู่ด้วย จึงหยิบขึ้นมาอ่าน มีใจความว่า...

---

ความจริงยาวกว่านี้ ไม่อยากต่อ เพราะกลัวยาวเกิน แร้วมันจะกลายเป็นเรื่อ�

เราเจ๋งกระบ๋อง

ยินดีด้วยครับ แปะๆ(ตบมือ) แล้วใครที่สอง อย่าบอกนะว่า............ ใครอ่ะ