งั้นเราเพิ่งลงไปเองก็ได้งิไม่บอกข้อมูลจะได้ลึกลับดีอิอิ

 

สนุกนะไหมครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

เอาละมาเขียนต่อ

รับทราบ

                                                           บทที่2 ความกลัวที่แตกต่าง

.............ยิ่งเดินลึกป่ายิ่งมืดลงไอหนาวเข้าปกคลุมพวกเขาทั้งสี่จนพวกเขาเริ่มมองกันไม่เห็นและทันใดนั้นเซฟก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่ตนคุ้นเคย"ที่นี้

มัน"หมอกเริ่มจางลงจนเซฟมองเห็นบรรยากาศทั้งหมดชายทะเลแสนสวยลมพัดเย็นสบาย"อ่าเรดคริฟเรามาที่นี้ได้ยังไง"เซฟพูดทันใดนั้นก็มีเสียงคน

ร้องเซฟรีบวิ่งไปหาต้นเสียงเขาเห็นเหล่าซอร์เรี่ยนบุกเข้ามาในหมู่บ้านมันไล่ข้าคนในหมู่บ้านอย่างบ้าคลั่งและหนึ่งในนั้นคือแม่ของเขาเขาเห็นแม่ของตัว

เองโดนฟัน"แม่ม่ายยยย"เซฟตะโกนและสิ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็เดินออกมา"ดรากูน"เซฟพูดอย่างตกใจเขารีบหยิบมีดของเขาขึ้นมาแต่มันว่างเปล่าเขา

มองดูตัวเองตอนนี้เขาไม่ใช่แอสแซสซินอีกแล้วเขากลายเป็นเด็กน้อยดรากูนวิ่งเข้ามาเซฟหัวใจเต้นรั่วเหงือเขาแตกผล่านดวงตาเปิดโพลง"แกแก....

แกฆ่าแม่ข้า!แกต้องชดใช้ว๊ากกกก!"เซฟตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปหาดรากูนแต่เขากับสำผัสกับความว่างเปล่าบรรยากาศรอบๆหายไปและเขาก็ได้พบ

กับ........"ที่นี้มันที่ไหนทุกคนอยู่ไหนกัน"เมืองตะโกนเขาพบแตความมืด"ทุกคนอย่าล้อเล่นแบบนี้นะขอร้องละทุกคนฮือๆๆๆ"เมืองพูดแล้วร้องไห้และ

ก็มีเสียงดังขึ้น"แกรกๆๆ"เสียงของอะไรสักอย่างกำลังเคลื่อนไหว"ลีแกใช่ไหม"เมืองตะโกนแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา"แกรกๆๆๆ"เสียงดังขึ้นอีกครั้ง

และดูเหมือนเสียงนั้นกำลังใกล้เข้ามา"อย่าเข้ามาอย่าเข้ามากลัวแล้วฮือๆๆออกไปนะ"เมืองพูดอย่างหวาดกลัว"แกรกๆๆๆๆๆ"เสียงดังขึ้นจนดูเหมือนมัน

อยู่ตรงหน้าเขา"ไม่สิถ้าเรามั่วแต่กลัวมันจะได้อะไรขึ้นมาขนาดแค่เสียงเรายังกลัวแค่ความมืดเรายังกลัวแล้วเราจะสู้กับซอร์เรี่ยนได้ยังไงพอกันที"เขา

ลุกขึ้น"สุริยาสาดแสง"เมืองร่ายมนต์ทันใดนั้นพื้นที่ก็สว่างขึ้นและเขาก็เห็นลาร์วากำลังคลานไปบนใบไม้ทำให้เกิดเสียง"ฮาๆๆๆ"เมืองหัวเราะบรรยากาศ

รอบๆหายไปและเขาก็พบกับ........."นี้มันที่ไหนกัน"ลีพูดรอบๆตัวเขามีบึงขนาดใหญ่ตั้งอยู่และทันใดนั้นเขาก็เหมือนถูกอะไรสักอย่างผลักลงไปใน

บึง"อ๊ากกกก"ลีร้อง"ต้องรีบขึ้นๆๆ"ลีคิดลีรีบว่ายเต็มกำลังแต่สิ่งที่ทำให้เขาแทบคลั่งก็คือมีบางอย่างมาจับที่เท้าเขาลีหันไปดูช้าๆและเขาก็ต้องช็อกอย่าง

แรงเมือเห็นซากศพจับที่เท้าของ"อ๊ากกกกก"ลีตะโกนตอนนี้เขาสติแตกไปแล้วเขาพยายามเกะมือของซากศพออกแต่ยิ่งเกะมัยิ่งรัดแน่นจนเขาปวดไป

ถึงกระดูกตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดอย่างมากเพราะเริ่มหายใจไม่ออก"แย่แล้วละสิถ้าเป็นแบบนี้ไม่ได้เราต้องตั้งสติลีสติๆๆๆ"ลีพยายามตั้งสติแล้วมองที่ซาก

ศพ"ถ้าแกไม่ปล่อยละก็เจอนี้หน่อย"ลีเอาลูกแก้วทุบไปที่หัวของซากศพมันรีบปล่อยมือทันที"หึหึรูจักลีโอลาน้อยไปสะแล้ว"ลีหัวเราะทันใดนั้นน้ำรอบๆ

ก็หายไปหมดและลีก็พบกับ......."ทุกคนอยู่ไหนกันหมด"นิดตะโกนแล้วทันใดนั้นนิดก็พบตัวเองยืนอยู่บนยอดเขาที่วินโดเนียนิดได้ยินเสียงคนร้องนิด

หันไปดู"กรี้ดดดด!"นิดร้องอย่างตกใจเพราะภาพที่เธอเห็นคือเหล่าคนที่วินโดเนียถูกไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่งลูคัสและเรน่าพยายามต้านซอร์เรี่ยนอย่างสุดกำ

ลังเพือให้ทุกคนหนีออกไปได้แต่ก็มีซอร์เรี่ยนตัวหนึ่งวิ่งมาหานิดเธอมองหาทางออกและก็มีทางเดียวคือต้องโดดลงไปภูเขานี้เป็นชั้นๆถ้าโดดลงไปก็จะ

สามารถวิ่งหนีลงเขาไปได้"ไม่ได้แนทำไม่ได้"นอดพูดและมองไปที่ซอร์เรี่ยนที่วิ่งมา"โดดก็โดด"นิดพูดแล้วโดดลงไปนิดหลับตาปี้แต่เธอก็รู้สึก

บางอย่าง"สนุกดีเหะ"นิดพูดทันใดนั้นบรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปและนิดก็พบกับ"ยินดีด้วยครับคุณผ่านการทดสอบแล้ว"นิดพบกับเอลฟ์ตนหนึ่ง"ตาม

ผมมาเลยครับ"ถึงนิดจะรู้สึกงงแต่ก็เดินตามไปอย่างว่าไงนิดเดินไปจนถึงทางออกจากป่าและนิดก็ได้เจอกับทุกคน"เมือง"นิดเรียก"นิด"เมืองวิ่งเข้าไป

หา"เย้ผ่านกันหมดทุกคนเลยนะ"เซฟพูดอย่างร่าเริง"นี้ถามอะไรอย่างสิทำไมป่านี้ถึง"นิดยังพูดไม่จบลีก็พูดขึ้นมา"อ่อถ้าเรื่องนั้นละก็ข้าบอกเองป่านี้นะ

เรียกว่าป่าแห่งจิตใจมันจะดึงสิ่งที่เราฝังใจออกมาหลอกหลอนแต่ถ้าเราสามารถชนะสิ่งที่เราฝังใจได้ภาพเหล่านั้นมันก็จะหายไป"ลีพูด"อืมหรอ"นิดพูด

"เอาละครับท่านที่สามารถผ่านการทดสอบครั้งที่หนึ่งได้โปรดนั้งรอนะครับเดี๋ยวจะมีการทดสอบครั้งที่สอง"พลทหารประกาศ"ครั้งที่สองหรอ"เซฟพูด

แม่ทัพทาคุมะเดินออกมา"สวัสดีทุกท่านการทดสอบครั้งที่สองนี้จะเป็นการทดสอบการเอาตัวรอดเมือทุกท่านสามารถชนะความกลัวได้แล้วท่านก็ต้องมี

ไหวพริบในการเอาตัวรอดด้วยเชิญท่านเข้าป่าไปได้และไม่ต้องห่วงหลงเพราะเส้นทางในป่าเป็นทางตรงแต่สิ่งที่ท่านต้องห่วงคือสิ่งที่อยู่ในป่าขอให้ทุก

ท่านโชคดี"ทาคุมะพูดอย่างเย็นชาสิ่งที่พวกเขาทั้งสี่คนจะเจอนั้นคืออะไรโปรดติดตามบทต่อไป