บทที่7 สู่สนามรบ
........สามวันต่อมา"รวมพล!!!!"พลทหารคนหนึ่งประกาศลั่น ทุกคนต่างรีบวิ่งมาเข้าแถวอย่างรวดเร็ว"จะได้ไปตืบพวกซอร์เรี่ยนสักที"เซฟยิ้มแสยะ"หึไม่
ใช่ว่าออกไปแล้วโดนตืบมากว่าหรอ"ลีพูด"อย่าไปดูถูกเซฟมันนะอย่างเซฟคงจะไม่ถูกกระทืบหรอกน่าจะสะดุดก้อนหินแล้วหัวฟาดสลบมากว่าฮาๆๆๆ"
เมืองหัวเราะลั่น"เซฟเขาก็เก่งพตัวนะค่ะ"นิดพูด"ในที่สุดก็มีคนเห็นความเก่งของฉัน"เซฟพูด"ยังไงข้าก็เก่งกว่าเจ้าเยอะ"ฟานัดเดินเข้ามา"ใช่ๆๆ"ฟินิกซ์
พูดเสริม"อย่ามัวแต่พูดกันสิทุกคนฟังประกาศด้วย"นอสเดินเข้ามา"เอาล่ะนะครับเราจะขอเชิญท่านแม่ทัพสมชายขึ้นมาพูดเรื่องการจัดทัพนะครับ"พล
ทหารพูด"สวัสดีทุกท่านข้าขอแสดงความยินดีอย่างยิ่งสำหรับพวกท่านทั้งหลายเอาล่ะมาพูดถึงการจัดทัพของพวกเรากัน ข้าจะให้เหล่าพาลาดินนำทัพ
หน้า เคลริดอยู่หลังพาลาดินเพื่อค่อยสนับสนุน เบอร์เซอร์เกอร์และเบรดมาสเตอร์อยู่หลังเคลริดเหล่าแอสแซสซินอยู่ค่อยซุ่มอยู่ข้างทางและข้าจะให้
ส่วนหนึ่งไปสอดแนมพวกซอร์เรี่ยนพร้อมกับเทรเชอร์ฮันเตอร์เหล่าวอลลอควิซาร์ดและชาร์ปชูตเตอร์อยู่ข้างหลังทัพค่อยเป็นกำลังเสริมให้กองทัพ"แม่
ทัพสมชายพูด"ไปก่อนนะ"นอสโบกมือแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า"ฉันก็ต้องไปก่อนนะดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะนิด
"เมืองส่งสายตาไปให้นิด"เช่นกันนะค่ะ
"นิดพูด"เฮ้อ~~สวีทกันจริงๆไปกันได้แล้วนิด"เซฟพูดอย่างเซงๆ"ดูแลแฟนเจ้าเมืองดีๆด้วยนะฮาๆๆๆ"ลีพูดแล้วรีบวิ่งหนีเมืองที่ไล่เตะเขา"เอาล่ะเรา
ก็ไปกันได้แล้ว"ฟินิกซ์พูดแล้วรีบวิ่งไปประจำแถว"หน้าเดิน!!!!!"ทาคุมะตะโกนกองทัพกู้อาณาจักรเคลื่นทัพออกจากชายป่าแล้วมุ่งตรงไปที่เรดคริฟ
พวกซอร์เรี่ยนบริเวณนี้หายไปไหนหมด?"เอิร์ธพูดอย่างงงๆ"คงจะไปประจำการที่เรดคริฟแน่ๆเลย"ทาคุมะพูด"ยังไงก็ประมาทไม่ได้เด็ดขาด"สมชายพูด
ครับท่าน!!"เอิร์ธและทาคุมะพูดพร้อมกัน.....กองทัพเคลื่อนผ่านไปโดยไม่มีอะไรขัดขวางสักพักพวกเขาก็เจอกับกลุ่มแอสแซสซินและเทรเชอร์ฮัน
เตอร์ที่แบ่งกลุ่มไปสอดแนม"ข้างหน้ามีกองทัพซอร์เรี่ยนอยู่มากกว่า1000ตัวครับในและเมืองก็มีพวกมันมากกว่า10000ตัวครับ"แอสแซสซินคนหนึ่ง
พูด"ทาคุมะกองทัพของเรามีกำลังคนเท่าไร?"สมชายพูด"ประมาณ9000กว่าคนครับท่านสมชาย"ทาคุมะพูด"ข้าคิดว่าจะเป็นการเสี่ยงที่เราจะบุกเข้าไป
นะครับ"เอิร์ธพูด"ไม่หรอกข้าเชื่อมั่นในเหล่านักรบ"แม่ทัพสมชายหันหน้าไปทางเหล่านักรบ"ทุกคนฟังข้าให้ดี เหล่าแอสแซสซินและเทรเชอร์ฮันเตอร์ที่
ไปสอดแนมได้กลับมาบอกกับข้าว่าข้างหน้าที่มีซอร์เรี่ยน1000ตัวและในเมืองเรดคริฟก็มีพวกมันอีก10000ตัว"สมชายพูดหล่านักรบทำหน้าตกใจทัน
ทีเอิร์ธและทาคุมะทำหน้าตกใจทันทีเช่นกัน"ท่านสมชายท่านไปบอกพวกเขาทำไมกัน!!!"ทาคุมะพูด"ยังงี้กำลังใจของพวกนักรบก็หมดสิ้นนะสิ
ท่าน!!!"เอิร์ธพูดสมชายไม่สนใจแต่อย่างใดพร้อมยังพูดต่อ"ในขณะเดียวกันพวกเราก็มีกองกำลังแค่9000กว่าคนเท่านั้น"สมชายพูดเหล่านักรบพากัน
แตกตื่นทันที"แต่สิ่งที่ข้าอยากจะบอกก็คือพวกท่านจะยอมแพ้หรือ?พวกท่านจะยอมแพ้แล้ววิ่งกลับไปที่ป่าเพื่อจะบอกกับพวกที่รอคอยว่าพวกเราแพ้
โดยที่ยังไม่ได้สู้งั้นหรอ?เพียงเพราะเรากำลังน้อยกว่าเราจึงยอมแพ้งั้นหรือ!!!?แสดงว่าเราอ่อนแอ่กว่างั้นหรืออ่อนแอ่กว่าพวกซอร์เรี่ยนนั้น
หรือ!!!?"สมชายตะโกนดังกึกกองเหล่านักรบพากันเงียบกริบ"ถ้าใครอยากจะยอมแพ้ตอนนี้พวกท่านก็เชิญกลับไปได้เลยส่วนพวกข้าจะยังคงสู้ต่อเพื่อ
ให้พวกมันรู้ว่าเราแข็งแกร่งกว่ามัน!!!"สมชายตะโกนดังลั่นเหล่าทนักรบร้องเฮลั่น"ลุยกันเลย!!!"ทาคุมะตะโกนกองทัพกู้อาณาจักรวิ่งไปเรดคริฟด้วย
ความเร็วในไม่นานพวกเขาก็เจอกับฝูงซอร์เรี่ยนแล้วเข้าปะทะกับมันทันที"ลุยเข้าไปเลย!!!!"เอิร์ธตะโกนพร้อมตวัดดาบคู่ของเขาทาคุมะใช้ดาบใหญ่
เหวี่ยงตัดคอซอร์เรี่ยนอย่างรวดเร็ว"ย๊าก!!!!"สมชายลุยเข้าไปหาซอร์เรี่ยนแล้วเหวี่ยงค้อนอันมหึมาของเขาใส่พวกซอร์เรี่ยนเหล่านักรบถึงกับอึ้งเพราะ
คิดว่าคนแก่อย่างสมชายจะไม่สามารถถือค้อนอันมหึมาขนาดนี้ได้ทั้งยังเหวี่ยงได้อย่างคล่องแคล่ว 30นาที่ผ่านไป"เฮ!!!!!!!!"เหล่านักรบโห่ร้องอย่าง
ดีใจ"อย่าเพิ่งดีใจทุกคนลุยไปกันต่อเลย!!!!"เอิร์ธตะโกน"โอ้!!!!!!"เหล่านักรบตะโกนแล้ววิ่งไปที่เมืองเรดคริฟต่อเหล่าซอร์เรี่ยนที่เห็นกองทัพกู้
อาณาจักรรีบวิ่งเข้าเมืองแล้วปิดประตูเมือง"ย๊าก!!!!!!!"สมชายใช้ค้อนอันมหึมาของเขาทุบประตูเมืองเรดคริฟ เพียงครั้งเดียวประตูเมืองเรดคริฟพังเป็น
รูเหล่าทหารซอร์เรี่ยนใช้หอกทิ่มออกมาจากรูเพื่อกันเหล่านักรบเข้ามา"พาลาดิน!!!!"ทาคุมะตะโกนเหล่าพาลาดินรีบยกโล่ขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปดันซอร์เรี่ย
นเหล่าเบอร์เซอร์เกอร์รีบวิ่งตามเข้าไปติดๆแล้วใช้ขวานสนับสนุนพาลาดิน"บึ้ม!!!!"เสียงปืนใหญ่ดังมาจากในเมืองมันพุ่งลงมาโดนเหล่านักรบอย่าง
จัง"อ๊าก!!!"เหล่านักรบร้องอย่างเจ็บปวด"เคลริด!!!!"ทาคุมะตะโกนเหล่าเคลริดรีบวิ่งมารักษาคนที่บาดเจ็บอย่างรวดเร็วเซฟรีบพุ่งเข้ามาและใช้มีดคู่ทิ่ม
ลูกกะตาซอร์เรี่ยนแล้วฟันคอมันขาดสะบันเลือดสาดไปทั่วหน้าเซฟลีวิ่งเข้ามาพร้อมใช้สายฝนแห่งอาทรัมใส่ฝูงซอร์เรี่ยนที่วิ่งมา"ซ่าๆๆๆๆ"พวกมัน
ค่อยๆละลายไปอย่างทรมานเมืองเดินเข้ามาช้าพร้อมใช้ลำแสงเทวะใส่พวกซอร์เรี่ยนพวกมันล้มลงพวกมันไหม้เกรียมทันทีนิดพุ่งเข้ามาพร้อมใช้แส้รัด
คอของซอร์เรี่ยนแล้วกระชากอย่างแรงจนคอมันหักฟินิกซ์กระโดดขึ้นมาแล้วใช้ดาบใหญ่ของเขาเหวี่ยงไปรอบๆเหมือนพายุเหล่าซอร์เรี่ยนที่เข้ามาใกล้
ต้องตัวขาดกระจายเป็นชิ้นๆนอสใช้โล่กระแทกใส้ซอร์เรี่ยนจนมันล้มลงแล้ววิ่งเข้าไปใช้หอกปักหัวมันแล้วดึงออก ชิ้นส่วนของสมองของมันติด
หอกออกมาด้วย6ชั่วโมงผ่านไป"เฮ~~!!!!"เหล่านักรบโห่ร้องอย่างดีใจเมื่อพวกเขาสามารถเอาชนะซอร์เรี่ยนได้"ขอแสดงความยินดีกับพวกท่านทั้ง
หลายเพราะศึกครั้งนี้พวกเราชนะแล้วขอเชิญทุกท่านพักผ่านกันตามสบาย"ทาคุมะพูดทุกคนต่างแยกย้านกันไปคนละที่เซฟเดินไปที่ริมทะเลเขาน้ำตา
ไหลนิดเพราะเรดคริฟคือบ้านของเขา"ฮือๆฟืด~~~"เซฟนั้งลงตรงชายหาดเขามองพระอาทิตย์ที่กำลังตกแล้วนั้งคิดถึงความหลังของเขาอดีตที่เขา
เคยวิ่งเล่นบนหาดทรายนี้กับแม่ของเขา"เจอแล้ว!!!!"ลีวิ่งเข้ามาหาเซฟเขารีบปาดน้ำตาทิ้งทันที"แฮกๆหาตั้งนานนึกว่าตายไปแล้วสะอีก"ลีพูด"หึอย่าง
ฉันหรือจะตายฉันมันเทพเฟ้ย!!!"เซฟพูดพลางเก็กหล่อ"เทพงั้นหรอเจอนี้หน่อยเป็นไง"ลีพูดแล้วถีบเซฟตกทะเล"หน่อยแน่!!เจอนี้หน่อยย๊าก!!"เซฟ
สาดน้ำใส่ลี"ไม่ยอมหรอกเฟ้ย!!"ลีรีบกระโดดลงทะเลแล้วสาดน้ำใส่เซฟ"อ้าวเล่นกันอยู่นี้เองเล่นด้วยคนสิ!!!"เมืองรีบวิ่งลงมาพร้อมจูงมือนิดมาด้วย
"เล่นอะไรกันก็ไม่รู้"นอสพูด"นอสฉันมีของฝาก!!"เซฟเดินมาแล้วสาดน้ำใส่นอส"อย่าอยู่เลย!!!"นอสวิ่งตามเซฟลงไปในทะเลแล้วสาดน้ำใส่"เล่น
ด้วย!!"ฟินิกซ์วิ่งลงมาเย็นวันนั้นทุกคนเล่นอย่างสนุกสนานมีแต่เสียงหัวเราะทุกคนต่างมีความสุขก่อนที่จะออกสู่สนามรบในวันพรุ่งนี้
