บทที่ 14 การสูญเสีย
"เฮอะ !! กะอีแค่ปลอมแปลงบัตรตำรวจมาแค่นั้นแล้วแอบเอารูปที่ติดตัวไว้แปะไปเท่านั้นเอง เจ้าตำรวจนั่นก็โง่ชะมัดไม่ยอมดูชื่อ ได้บัตรนายใหญ่มาแบบนี้แล้ว บัตรตำรวจธรรมดาคงไม่ต้องแล้วล่ะ"
อองฟองต์พูดพลางโยนบัตรตำรวจธรรมดาทิ้งถังขยะใกล้ตัวทันที
ครึ่ก..
เธอเดินไปหยิบชุดสีขาวมาเหมือนสิ่งป้องกัน เมื่อใส่เสร็จจึงเอะใจเล็กน้อย
'แค่เกิดโรค สองวันต่อมาเจ้าพวกตำรวจและรัฐบาลทำไมถึงทำชุดป้องกันกับศูนย์ได้ไวนักล่ะ ??'
ความคิดเธอตีกันวุ่นวายไปหมด อองฟองต์สะบัดความคิดออกจากสมองสกปรกของเธอไปเสียทีแล้วเปิดประตูด้านหน้าอย่างเงียบเชียบ
เฮือก..
เธอถึงขนลุกเกรียวกับภาพเบื้องหน้าทันที พลางกลั้นน้ำตาเอาไว้
ออมและผู้หญิงที่ชื่อดาวจับชายร่างหนึ่งขึงเอาไว้บนเตียงพร้อมตำรวจและนักวิทยาศาสตร์มากมาย เธอจะรู้สึกชื้นใจกว่านี้ถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่เพื่อนชายของเธอ..บิว
บิวกลายเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ไปซะแล้ว..หน้าตาเขายังเหมือนเดิม ต่างจากตรงว่า มีเลือดไหลออกมาจากลูกตาทั้งสองข้างและมีเนื้องอกออกจากสมองด้านขวา ดาวปักเข็มฉีดยาลงไปที่แขนของบิว เขาแน่นิ่งลงแล้วสลบไป
"แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วนะดาว"ออมหันไปมองดาว
"เล็กน้อยน่า กะอีแค่ทรมานไอพวกซอมบี้ดู สาสมใจนักที่มันคิดจะจัดการพวกเราแต่คราวนั้น"
"สบายใจจริงๆเลย"ออมพูดพลางถอนหายใจ ท่าทีของเขาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยกับเหตุการณ์ที่เสียเพื่อน เส้นความอดทนอองฟองต์ขาดแตกทันที
"สารเลว!!!!"เธอกรีดร้องลั่นด้วยความคับแค้นใจ ถึงแม้ว่าบิวจะตายไปแล้ว แต่ตอนที่มา พวกเขาบอกว่าจะพาไปฉีดยาแอนตี้ไวรัส แต่กลับเอาพวกเขามาทรมาน !!
"เฮ้ย !! นี่เธอเข้ามาได้ยังไงน่ะ !!"ดาวชี้ไปที่หน้าของอองฟองต์ เธอไม่ลดละหรือเกรงกลัว กลับชี้หน้าตอบ
"แก !! แกบอกว่าจะรักษาเพื่อนชั้นไง !! ทำไมถึงทำแบบนี้ !!!"อองฟองต์แผดเสียงลั่นเหมือนจะขาดใจ พลางหันไปมองที่ออม
"เราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายวัน ทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไรเลยล่ะ !!!"
"พวกนาย คุมตัวนังนี่กลับไปที่ห้องแลป เดี๋ยวฉันไปเคลียร์เอง"ดาวสั่ง ตำรวจสองคนวิ่งมาจับแขนอองฟองต์อย่างรวดเร็วแล้วลากไป
"ส่วนออม นายตามมาด้วยนะ"ดาวหันไปหาออม ออมพยักหน้าแล้วเดินตามดาวไป
ณ ห้องแลป
"พวกแก !!! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ !! ไม่งั้นแกคอขาดแน่ !!!"อองฟองต์ดิ้นพรวดให้หลุดจากการเกาะกุม แต่พวกเขาไม่สนใจ กลับโยนเธอมายังห้องแลป แล้วเดินจากไป สักพักดาวและออมก็เดินเข้ามา
"เฮ้อ..เธอมาเห็นสิ่งที่ไม่น่าเห็นจนได้นะ"ดาวเดินเข้ามาพร้อมกล่องสีเงิน ออมเดินไปนั่งที่เก้าอี้พลางจ้องมองอองฟองต์อย่างสนุก
"นะ..นี่มันอะไร ?? แกจะทำอะไรน่ะ !!"อองฟองต์พูดเสียงสั่น
"โอ๊ะโอ อย่ากลัวแบบนั้นสิอองฟองต์..หรือ?..จะเรียกว่า คุมิโกะจัง ดีล่ะ ?"เธอยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัย
"อย่าเสียเวลาอยู่เลย"ออมบ่นอย่างรำคาญ
"นะ..นี่นาย.. เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆ แล้วทำไมนายทำท่าแบบนี้ล่ะ !!"อองฟองต์ถามอย่างตกใจ
"อะไร? คุยอะไร เธอนี่พูดอะไรไม่เข้าหูเลย"ออมบ่น ดาวเดินมากระซิบที่ข้างหูอองฟองต์อย่างแผ่วเบา
"ฉันฉีดยาลืมความทรงจำชั่วคราวให้เขาน่ะ..อีกชั่วโมงหนึงเขาก็จะจำเธอได้เองแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"ทำไมแกถึงมียาจำพวกนี้ ??"
"แล้วเธอจะยุ่งทำไมล่ะ !!"ดาวตอบอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเปิดกล่องสีเงินมา ข้างในบรรจุเข็มฉีดยากระบอกหนึ่งขึ้นมา
"นั่นมันยาอะไร??" อองฟองต์ขมวดคิ้ว ใจของเธอเริ่มหวาดกลัวขึ้นมาทันที เพราะตัวเธอในตอนนี้ไม่มีอะไรเลย??
"ยาลืมความทรงจำ..ตลอดไป!!!"ดาวกระตุกยิ้มก่อนจะปักเข็มลงมาที่ไหล่ของอองฟองต์
"มะ..ไม่นะ !!"ความเจ็บปวดปะทุเข้ามาในผิวกาย เธอสะดุ้งตกใจแล้วหลับตาแน่นจนไม่สามารถขัดขืนอะไรได้
เมื่อฉีดเสร็จ ดาวถอนออกไปอย่างเบามือแล้ววางในกล่องสีเงินแล้วมองดูอองฟองต์ที่ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างสบายใจ
"แค่นี้ก็ไม่มีมารมาขัดขวางความรักของฉันแล้ว"เธอยิ้มที่มุมปาก
"ธะ..เธอรักออม??"
"ก็ใช่น่ะสิ !! ยานี้มันจะทำให้เธอง่วงนอน และเมื่อเธอตื่นขึ้นมา..ความทรงจำเธอจะไม่เหลือใครอีกเลย.."
เสียงหัวเราะของดาวดังลั่นพร้อมออม อองฟองต์พยามไม่ให้ตัวเองปิดตาให้ได้ แต่สุดท้ายก็รับน้ำหนักไม่ไหว
ภาพความทรงจำเกี่ยวกับวัยเด็กของเธอ ตอนที่เธอเข้าร่วมโครงการนักฆ่า ตอนที่เกิดซอมบี้ พวกเธอช่วยกันฟันฝ่าและเจอออม ตอนที่แป้งตาย ความรักของอ๊อฟที่เริ่มต้นใหม่กับมีน เด็กสาวผู้ใกล้เสียสติ นุ๊กที่ยอมสละตัวเอง และบิวที่กลายเป็นซอมบี้..
ความทรงจำทั้งหมดแม้จะมีดีหรือไม่ดีบ้าง.. แต่มันล้วนแต่เป็นความทรงจำอันมีค่า เป็นบทเรียนราคาแพงที่หาซื้อไม่ได้นอกจากตัวเราจะกระทำมันขึ้นมาเอง
เธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว..
รู้แต่ว่า โรคนี้มันชั่งมืดมิดเหลือเกิน..
และความทรงจำที่เหลือทั้งหมดก็จางหายไปราวกับสายลมที่พัดผ่าน
