บทที่ 9 ใคร? ตอนที่ 1
แอ๊ดดด...
"ทุกคนอยู่นี่เองหรอ!!"อองฟองต์ร้องอย่างดีใจก่อนจะปิดประตูลง
หมับ!
ข้อมือจับขาอองฟองต์ไว้ เธอก้มลงไปมองก็พบเผือกจับไว้พร้อมเงยหน้าขึ้นมาแล้วประชิดตัวเธอทันที!
"เอาเงินมาถ้าไม่อยากให้นังนี่ตาย!"เผือกตะโกนพร้อมเอามีดจ่อคอหอยอองฟองต์จนเผลอทำถุงอาวุธหลุดมือ ทุกคนดูตกใจทันทีกับภาพที่เห็น
"เอ่อ..ไม่ใช่ว่าก้าวก่ายหรอกนะ..นายควรปล่อยเธอซะถ้าไม่อยากเจ็บตัวน่ะ.."ออมพูดก่อนจะกลืนน้ำลาย
"จะตายแล้วยังปากดีอีกหรอ!"เผือกตะโกนใส่หน้า "ไหนละเงินน่ะ! ส่งมาเซ่!!"
"ฮึ...หน้าเบื่อ"อองฟองต์พูดเบาๆก่อนจะถอนหายใจโดยไม่เสียวมีดที่กำลังจะบาดคอเธอและตัดให้ขาดสะบั้น
"อะ..อะไร?!! แก..แกบ่นอะไรฮะ!!"เผือกตะโกนใส่หูอองฟองต์ทันที
"หนวกหู!! ตะโกนอยู่ได้ คนไม่ใช่ลำโพง!!"กลายเป็นว่าอองฟองต์เองที่ตะโกนแทน เลือดของเผือกยังไหลต่อไปเพราะการถูกแทงจากนุ๊กเมื่อตอนก่อนหน้านั้น หน้าของเขาเริ่มซีดเผือดทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอคล้ายกับว่าไม่เกรงกลัวอะไรเลย
"เสียเวลามามากพอแล้ว จัดการเลยดีกว่า.."
"นังบ้า! คำพูดนั้นมันควรเป็นของฉันมากกว่า อย่างเธอจะไปทำ..อั่ก!"เผือกกระอักเลือดทันทีที่อองฟองต์เตะท้องจนหงายคว่ำ ซ้ำด้วยการหักข้อมือมันแล้วคว้ามีดมาแทงกลางสมอง เพียงแค่นั้นการต่อสู้ละหว่างเธอและเขาจึงหยุดลง
"เป็นยังไงกันบ้าง"อองฟองต์หันมาก็พบกับนุ๊กที่มีผ้าพันแผลพันไว้ที่ขาซึ่งเปรอะไปด้วยเลือด มีนที่นอนอยู่พร้อมคราบน้ำตาที่ติดแก้ม
"นี่มัน..เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น.."เธอพึมพำ
"คือว่า..มีนถูกเจ้าช้างนั่นมันข่มขืน ซึ่งชั้นไปฆ่ามาแล้ว ส่วนนุ๊กถูกแทงที่ขาเพราะมาบังตัวฉันเอาไว้.."อ๊อฟบอก
"ก่อนแป้งตาย..แป้งได้ให้สัญญาว่าห้ามรักใครอีก นอกจากมีน แป้งฝากความหวังทั้งหมดให้ดูแลมีน แต่ฉัน..ผิดสัญญา"อ๊อฟส่ายหน้า
"แล้วมีนเป็นไงบ้าง..?"อองฟองต์ถาม
"เธอเอาแต่พร่ำเพ้อเหมือนคนเสียสติ..แล้วสลบไป"เกิ้ลบอก
"เออ...ฉันไปเจอตัวกลายพันธุ์มา.."อองฟองต์บอก ทุกคนหันขวับมาทันที
"กลาย..พันธุ์?"เอิร์ธทวนอย่างงุนงง อองฟองต์พยักหน้าทันที
"มันเป็นตัวสีเขียว..น่าขยะแขยง..เขี้ยวและเล็บมันยาวเฟื้อยเลย.."
ปึง ! ปึง ! ปึง!
เสียงทุบประตูดังขึ้น อองฟองต์ไม่รอช้ารีบคว้าอาวุธมาให้ทุกคนทันที
ปึง ! ปึง ! ปึง !
"เตรียมตัวนะ..ชั้นนับ 1 - 3 จะเปิดประตู ถ้าเห็นเป็นซอมบี้ ตัวกลายพันธุ์และพวกเลวนั้น ฆ่าไม่เลี้ยง.."เธอพูด ทุกคนพยักหน้าทันที
ปึง ! ปึง ! ปึง !
"แต่ถ้าเป็นคน..ดูก่อนนะว่าเขาติดเชื้อไหม..ถ้าติด..
ฆ่าทิ้ง.."
ปึง ! ปึง ! ปึง !
"นับนะ..1"
"2.."
"3!!!"
"ฮ๊ากกกกกกกกกกกก"To Be Continued
)
อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูได้ ต้องพิมพ์นิยายให้ผู่อ่านอ่าน 
