บทที่7 สองเผ่ารวมเป็นหนึ่ง
........"หนีๆทุกคนไปทางนั้นไปๆ"ท้าวจตุกรบอกทุกคนอละชี้ไปที่วิหารท้าวจตุกร ท้าวจตุกรส่งภาษาจิตให้ฝูงสัตว์หลีกทางทุกคนตามท้าวจตุกรเข้าไปเวลานี้ไม่มีใครสนใจแล้วว่าเผ่าไหนคือเผ่าไหนตอนนี้สิง่ที่สำคัญที่สุดคือชีวิตของตนพอทุกคนเข้ามากันจนหมดท้าวจตุกรก็ร่ายเวทย์ปิดถ้ำเอาไว้
ตูมๆๆๆๆๆพายุสีดำชนกับวิหารท้าวจตุกรพยายามต้านไว้เหล่านักเวทย์ของมนุษย์และอสุราก็มาช่วยอีกแรงทั้งหมดรวมพลังเพือต้านพายุสีดำไว้ส่วนพระบางคนก็ไปปฐมพยาบาลคนเจ็บไม่ว่าจะเป็นอสุราหรือมนุษย์"นี้พวกเราโดนหลอกมาตลอดเลยหรือฮึกๆฮือๆ"พันเอกอลันร้องไห้โห่ออกมา"ข้าทำอะไรลงไปฮือๆๆ"พันตรีโจนาธานเดินเข้ามา"เพื่อนของข้าไม่เป็นไรหรอกตอนนี้เราทั้งหลายเข้าใจกันแล้วเรามาหาทางออกกันดีกว่า"พันตรีโจนาธานปลอบใจ"
"โจนาธานเพื่อนข้าแต่สิ่งที่ข้าได้กระทำลงไปมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยข้าพาคนมาตายหลายชีวิตต้องสิ้นลงเพราะความโง่เขลาของข้า"พันเอกอลันร้องไห้จนแทบคลั่ง"คนเรามีผิดพลาดกันได้เพื่อนข้าสิ่งที่เราทำผิดไปแล้วจงเก็บไว้เตือนใจแต่อย่ากลับไปมองมันเพราะเราแก้ไขอดีตไม่ได้แต่สิ่งที่เราควรทำคือมองไปข้างหน้าเพื่อนข้ามาร่วมสร้างอนาคตที่สดใสด้วยกันเถอะ"พันตรีอลันพูดเสียงดังมนุษย์และอสุราบางคนถึงกับน้ำตาไหล"ข้าขอบใจมากเพื่อนข้าข้าขอบใจ"ครืนๆเสียงผนังวิหารเริ่มสั่นสะท้าน"แย่ละพลังของข้าเริ่มจะต้านไม่ไหวแล้วแฮกๆจริงสิใช่แล้ว"ท้าวจตุกรทำท่าจะนึกบางอยากออก
"ผีตาโขนทั้งหลายจงมาช่วยข้า"ทันทีที่ท้าวจตุกรเอ่ยขึ้นเหล่าผีตาโขนก็กระโดดเหย่งๆมาแล้วร่ายเวทย์ช่วย"โอ้โหท่านท้าวจตุกรท่านรู้จักกับผีพวกนี้ตั้งแต่เมือไร"ทองเงินเอ่ยถาม"ก็ข้าอาศัยอยู่ที่นี้นิทำไมข้าจะไม่รู้ละเอาละพวกเราต้านไว้ให้ได้""กี้ๆ"เหล่าผีตาโขนส่งเสียงเหมือนกับว่ามันจะบอกว่าเข้าใจแล้วในที่สุดก็สามารถต้านไว้ได้เหล่านักเวทย์ของทั้งสองเผ่าถึงกับหมดแรง"ขอบใจมากนะเจ้าผีตาโขนทั้งหลายไว้มีงานเมือไหร่จะเรียกใช้นะ""กี้ๆ"
เหล่าผีตาโขนกระโดดเหย่งๆกับที่ที่มันมา"ทุกคนพักกันก่อนเถอะข้ารู้ว่าพวกท่านเหนือยมามากแล้วนอนพักเสียเถอะ"ท้าวจตุกรตะโกนขึ้นทุกคนนอนหลับกันหมด"โอ๊ยๆ"เอิร์ธร้องเบาๆเขาเปิดเสื้อดูแผลของตน"แย่ละสิแผลยาวจริงๆทำไงดีละหลับกันหมดแล้วด้วย"เอิร์ธมองดูแผลของตนแล้วก็มีใครซักคนเดินเข้ามา"ให้ข้าช่วยไหม"ทองแก้วเดินเข้ามาหา"เออ.....ด....ได้สิ"เอิร์ธพูดตะกุกตะกักด้วยความอาย"อิอิอย่าขยับนะเอาละ"ทองแก้วร่ายเวทย์แปลกๆแล้วแผลของเอิร์ธก็สมาน"โอ้โฆเก่งจังเลย"เอิร์ธจับมือทองแก้ว"ขอบคุณนะ"ตอนนี้ทองแก้วหน้าแดงมากๆ"ข้า...ไป....ดีกว่า"ทองแก้วพูดตะกุกตะกักแล้วเดินจากไป"ฉันจะไม่ล้างมือตลอดชีวิต"เอิร์ธพูดแล้วดมมือของตัวเองเช้าวันต่อมาทุกคนตื่นขึ้นมาพันเอกอลันพันตรีโจนาธานหัวหน้าอสุราและท้าวจตุกรกำลังปรึกษากัน"ข้าว่าข้าจะออกไปขอกำลังช่วยเหลือจากทางการพันเอกแมทธิวยังอยู่ข้างนอกป่าอยู่"พันเอกอลันเอ่ยขึ้น"แล้วท่านจะไปอย่างไรละ"พันตรีโจนาธานเอ่ยถาม"ข้าก็กำลังคิดอยู๋เหมือนกัน"พันเอกอลันพูดด้วยความหนักใจ"ตอนนี้ข้าคิดว่าอาทรัมยังอยู่ข้างนอกนะ"หัวหน้าอสุรากล่าว
"ใช่ข้าได้กลิ่นสาปอยู่ข้างนอก"ท้าวจตุกรเอ่ย"เออข้ามีความคิดนะ"เอิร์ธถือวิสาสะโผล่หน้าเขามา"เราก็ให้แอสแซสซินพลางตัวไปบอกข่าวกับพันเอกแมทธิวนะท่าน"ทุกคนหันหน้ามามองเอิร์ธ"เจ้าฉลาดจริงๆเพื่อนข้ามากอดทีสิ"พันตรีโจนาธานดึงเอิร์ธเข้ามากอดจนเอิร์ธดิ้นกระแด่วๆพันเอกอลันยืนขึ้นแล้วตะโกนว่า"ข้าพันเอกอลันวันนี้ข้ามีเรื่องจะบอกตอนนี้เรากำลังคิดหาแผนการส่งข่าวขอกำลังช่วยเหลือจากพันเอกแมทธิวและตอนนี้เราคิดได้แล้วเราต้องการแอสแซสซิน1คนเพือส่งข่าวโดยพลางตัวออกไปจะมีแอสแซนซิสคนไหนส่งข่าวบ้าง"ตอนนี้ไม่มีเสียงตอบกลับทุกอย่างเงียบสงัดแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา"ข้าจะไปเองแอสแซนซิสหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้น"ดีมากเจ้ามีนามว่าอะไร"พันเอกอลันกล่าวถามชื่อ"ข้ามีนามว่าโอโน่"โอโน่ตอบ"อืมโอโน่เจ้าจงนำข่าวจากข้าไปบอกกองทัพที่นะฝากด้วย"ครับพลางตัว"โอโน่พลางตัวออกจากวิหาร"ความหวังสุดท้ายของเรา"พันตรีโจนาธานกล่าวขึ้นเพราะในตอนนี้พวกเขาไม่สามารถออกไปไหนได้1ชั่วโมงผ่านไปทุกคนยังคงรอโอโน่กลับมาแต่ดูเหมือนความหวังนั้นจะน้อยลงทุกทีแกรกๆทุกคนหยิบอาวุธขึ้นมา
หินที่ปิดถ้ำเปิดออก"แย่ละสิข้าลืมผนึกหมดแล้ว"ท้าวจตุกรตธโกนตอนนี้ทุกคนอยู่ในสภาวะตรึงเครียดสิ่งที่ก้าวเท้าเข้ามาคือ

เว้นไปซักวันนะวันนี้อ่านหนังสือ

มีกำลังใจแล้วเขียนต่อไม่ย้อท้อ

                                                                              บทที่9 วีรบุรุษของเอิร์ธ
...........ทันใดนั้นเหล่าศพของซอเรี่ยนมนุษย์และอสุราก็ลอยขึ้นและรวมกันเป็นอสูรกายตัวใหญ่มันไล่ฆ่าทั้งซอเรี่ยนมนุษย์และอสุรายิ่งมีคนตายมากขึ้นเท่าไรมันยิ่งใหญ่ขึ้น"ซอเรี่ยนลูกแม่แม่จำเป็นนะลูกพวกเจ้ามันไร้ประโยชน์แม่เลยจำเป็นฮาๆๆๆๆๆ"อาทรัมหัวเราะ"หนีอย่าให้มีใครตาย"พลเอกแมทธิวตะโกนเอิร์ธพอได้สติก็วิ่งไปแบกโยฮานขึ้นบ่า"โอ๊ยท่านโยฮานท่านกินอะไรมาเนียตัวหนักโครตๆ"เอิร์ธบ่นแล้ววิ่งเร็วที่สุเท่าที่จะทำได้"ฮาๆๆๆหนีเข้าไปหนีเข้าไป"อาทรัมหัวเราะอย่างชอบใจ"ไอ้ศพยักเจอนี้หน่อยอัคคีทำลายล้าง"บึ้มศพยักกระเด็นไปทั้ว"ฮาๆเป็นไงละ"คี่หัวเราะอย่างสะใจแล้วเขาก็หน้าซีดเพราะศพมารวมกันอีกแต่มันก็ลดจำนวนลงเพราะศพบางตัวถูกเผาไหม้แต่มันก็ลดลงนิดเดียว"เน่าในแล้ว"คี่พูดแล้วโกยทันที"เพื่อนอย่างนั้นมันไม่ได้ผลหรอกมันต้องอย่างนี้"คิวกระโดดแล้วใช้ขวานสับแหลกแต่ไม่มีผลอะไรกับมันเลย"เห้ยไม่อยู่แล้วแม่จ๋า"คิวกระโดดแล้ววิ่งกลิ้งทั้งยืน"ป....ล่อ....ยข้....า..เถ...อ.....ะ"โยฮานบอกกับเอิร์ธ"ไม่ได้หรอกท่าน"เอิร์ธพูดแล้ววิ่งต่อ"ท่....านอย่....าแบก.....ข้าเ...ลยเ...ดียว...ท่านก็ต....ายหรอก"โยฮานบอกับเอิร์ธ"ท่านโยฮานถ้าสิ่งที่ท่านแบกอยู่มันหนักไปให้ข้าช่วยแบกมั่งก็ได้นะเหมือนตอนนี้ที่ข้าแบกท่านอยู่อย่างไงละ"เอิร์ธพูด"เจ้า...ช่วยข้...าแบ..กไม่ห...รอกภาระ.....นี้มันหนั...กเกินไปสำ.....หรับเจ้า"โยฮานพูด"ข้าอยากช่วยนะเอาเป็นว่าถ้าวันไหนท่านแบกมันไม่ไหวให้ข้าช่วยท่านแบกละกัน"เอิร์ธพูด"อืม.....ถึง..ตอน....นั้นข้าคง....จะตายไ....ปแล้วล....ะนะหึหึ"โยฮานพูด"แฮกๆข้าจะไม่ค่อยไหวแล้วนะเหนือยจริงๆ"เอิร์ธพูดไปหอบไป"ข้า...บอก...แล้วให้ทิ้....ง..ข้า.....ไป"โยฮานพูด"ข้าบอกแล้วไงว่าไม่"เอิร์ธพูด"ทำ...ไม...ละ"โยฮานถามด้วยความสงสัย"เพราะท่านคือวีรบุรุษของข้ายังไงละ"เอิร์ธพูดพร้อมมองโยฮานด้วยตาที่เป็นประกาย"วีร...บุรุ.......ษของ.....จ้าตอน.....นี้กำลั....งให้เจ้าแบก.....อยู่นะ"โยฮานพูดพร้อมหัวเราะ"แล้วทีท่านแบกคนอื่นละท่านข้าแค่อยากจะตอบแทนท่านเท่านั้นเอง"คำพูดนั้นทำให้โยฮานซึ้งอย่างมาก
"ขอบ...ใจน....ะขอบใจ"แต่อยู่ดีๆเอิร์ธก็เร่งฝีเท้าขึ้นโยฮานหันไปมองข้างหลังเขาตกใจอย่างมากเพราะซากศพยักไล่ตามมาทันแล้ว"โกยแน่บ"เอิร์ธตะโกนสกิลนี้ขึ้นมาและวิ่งเร็วจี้"ย๊ากกกก"เอิร์ธตะโกนเอิร์ธพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดบางครั้งก็กระโดด"ฮาๆๆๆๆๆพวกเจ้าทำอะไรไม่ได้แล้วฮาๆๆๆ"อาทรัมหัวเราะอย่างมีความสุขแต่นางก็ต้องสำลักเมือคี่กล่าวคำว่า"เพลิงอัสนีบาต "บึ้มทันใดนั้นซากศพทั้งหมดก็หายไปแล้วคี่ก็ล้มลง"แฮกๆสำเร็จแย้ว"คี่พูดออกมา"แกอ๊ากอย่าอยู่เลยยยย"อาทรัมโกรธอย่างมาก"ทันใดนั้นโยฮานก็กระโดดลงจากหลังเอิร์ธแล้ววิ่งไปที่อาทรัม"ท่านโยฮาน"
โยฮานกระโดดขึ้นแล้วฟันไปที่คอของอาทรัมคอของนางขาดออกมาแต่โยฮานยังไม่หยุดเขาฟันแขนของอาทรัมแต่มีดาบเล่มหนึ่งเข้ามาตัดหน้าและสิ่งที่ทุกคนเห็นคือหัวของอาทรัมลอยขึ้นมาประกอบกับร่างเหมือนเดิม"ชิ...ไม่ทัน....หรอ"โยฮานพูดอย่างเจ้บใจ"หึหึวิธีเดิมนะใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ"อาทรัมพูดแล้วอัดพลังไปที่โยอานเขาลอยกระเด็นมาแล้วสำลักเลือดเอิร์ธวิ่งเข้ามาหา"ท่านโยฮาน"เอิร์ธประคองตัวโยฮานไว้"ข้า....ฝา.....ก.......ด้......วยนะ.."โยฮานสิ้นลมลง"ไม่ๆ"เอิร์ธร้องอย่างบ้าคลั่งส่วนคนที่นับถือโยฮานก็ดหร้องและวิ่งกรูกันมาที่อาทรัม"แกต้องชดใช้ฆ่ามันๆ"เหล่านักรบกระโดดรุมฟันอาทรัม"พวกแกทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"อาทรัมโบกมือแลวกเกิดพายุพัดกลุ่มนักรบปลิวไป"แกตาย"เอิร์ธกระโดดมาแล้วใช้ดาบคู่ฟันตามตัวอาทรัม"ข้าไม่ยอหรอกน่า"ปึ๊กอาทรัมใช้มือรวมพลังแล้วอัดไปที่ท้องเอิร์ธ"อ๊ากกก"เอิร์ธร้องคิวเมือเห็นดังนั้นจึงวิ่งมา"แกตายซะ"คิวพุ่งเข้ามาแล้วสับอย่างรุนแรงแต่อาทรัมรับได้แล้วเหวี่ยงคิวกระเด็นไป
"แก"เอิร์ธใช้ดาบยันตัวเองให้ยืนขึ้น"ข้าจะล้างแค้นให้ท่านโยฮาน"เอิร์ธพุ่งตัวและซัดดาบเข้าไปที่ท้องของอาทรัมอย่างแรงจนนางเผลอร้อง"ทำข้าจุ๊กได้เหมือนกันงานนี้สนุกแน่หึหึ"อาทรัมหัวเราะ
"ใช่สนุกแน่ตายซะผ่าสามพิภพ"ชึกชึกชึก"อั๊ก"อาทรัมนางกระอักด้วยความเจ็บ"เป็นยังไงละ"เอิร์ธถาม"กำลังดีเลยลองนีหน่อย"อาทรัมนางเสยดาบขึ้นจนเอิร์ธลอย"แสบจริงๆ"เอิร์ธตั้งหลัก
"มาเริ่มของจริงกันได้แล้ว"อาทรัมชี้นิ้วแล้วกวักเข้ามา"ได้เสมอย๊ากกก"เอิร์ธพุ่งเข้าไปแล้วฟาดฟันกับอาทรัมอย่างดุเดือดเหล่าซอเรี่ยนมนุษย์และอสุรายืนดูกันตาค้าง"อาทรัมทิ่มดาบเข้าไปที่ท้องของเอิร์ธแต่เอิร์ธทนได้และตวัดดาบเข้าไปที่ท้องของอาทรัมเช่นกันเลือดของทั้งสองสาดลงพื้นทันใดนั้นก็เกินแสงสีขาวส่องลงมาเอิร์ธ......

                                                                         บทที่10 การต่อสู้ของสองเทพ
.............แสงที่สองลงมาทำให้ทุกสิ่งหยุดนิ่งยกเว้นเอิร์ธเขามองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างงงๆเพราะทุกสิ่งหยุดนิ้งแล้วก็มีเสียงหนี่งดังขึ้น"สวัสดีเอิร์ธ"เอิร์ธหันซ้ายหันขวา"ใครอะ"เอิร์ธตะโกน"โปรดอย่าตกใจข้าคือลูซิส""ลูซิส?หรือว่าท่านคือมหาเทวีลูซิสสสสส"เอิร์ธตะโกนแล้วทำท่าก้มลงกราบ"ใช่แล้วข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย"มหาเทวีลูซิสเอ่ย"เรื่องอะไรหรือพะยะค่ะ"ก็คือว่าหลังจากสงครามครั้งที่แล้วข้าได้สัญญากับเหล่าเทพว่าข้าจะไม่ลงมาอีกแต่ข้าทนไม่ไหวกับชุ่วร้ายของน้องข้า""แล้วจะให้ข้าช่วยสิ่งใดหรือพะยะค่ะ"เอิร์ธถาม"ข้าอยากจะยืมร่างเจ้า"มหาเทวีลูซิสตอบ"โอ่วววววยินดียินใจอย่างยิ่งพะยะค่ะ"เอิร์ธตอบ"ดีมันจะเจ็บหน่อยนะ"มหาเทวีลูซิสบินลงมาจากฟ้าแล้วพุ่งเข้าร่างเอิร์ธแล้วจากนั้นทุกอย่างก็ขยับแสงหายไป"แฮกๆแกยังสู้ข้าไม่ได้หรอก"อาทรัมตะโกนบอก"ใช่ถ้าเป็นมนุษย์ผู้นี้อาจจะสู้เจ้าไม่ได้แต่ถ้าเป็นข้าละ"มหาเทวีลูซิสกระซิบทางใจ"ลูซิส"อาทรัมเผลออุทานออกมาและสีหน้าซีดลง"เป็นอะไรไปละกลัวหรอ"มหาเทวีลูซิสกระซิบอีกครั้ง"ข้าไม่ได้กลัว"อาทรัมพูดพร้อมสั่นๆ"งั้นมาเริ่มกันเลย"มหาเทวีลูซิสเอ่ยแล้วพุ่งเข้ามาทุกคนที่ดูอยู่ต่างอึ้งและงงว่าอยู่ๆดีๆทำไมเอิร์ธถึงเก่งขึ้นเพราะภาพที่เห็นคือเอิร์ธบุกกระหน่ำจนอาทรัมรับแทบไม่ทัน"เป็นอะไรไปอาทรัมข้าเห็นเจ้าทำได้มากกว่านี้ไม่ใช่หรอ"มหาเทวีลูซิสกระซิบอีกครั้ง"อย่ามาดูถูกข้านะย๊ากกกกก"อาทรัมปล่อยพลังทั่งหมด"อย่างงี้ค่อยสนุกหน่อยจริงไหม"มหาเทวีลูซิสกระซิบ"ใช่"อาทรัมกระซิบกลับแล้วทั้งสองก็พุ่งเข้าใส่กันเสียงการต่อสู้ดังมากจนบางคนต้องอุดหูมหาเทวีลูซิสฟาดดาบลงไปที่ตัวอาทรัมอย่างรวดเร็วส่วนอาทรัมก็รับได้อย่างรวดเร็วเช่นกันอาทรัมปล่อยพลังฝ่ามือไปที่มหาเทวีลูซิสแต่มหาเทวีลูซิสใช้ดาบสะท้อนกลับและพุ่งเข้ามาหาอาทรัมทั้งสองแลกดาบกันชึกทั้งสองถูกดาบของฝ่ายตรงข้ามทิ่มไปที่ท้องแต่ทั้งสองแรงยังไม่ลดและกระหน่ำหนักกว่าเดิมตอนนี้คนที่ดูอยู่ถึงกับลืมหายใจเพราะการต่อสู้ดุเดือดอย่างมาก"เก่งขึ้นนิอาทรัมน้องพี่"มหาเทวีลูซิสกระซิบและพุ่งเข้าใส่"ท่านก็เช่นกัน"อาทรัมกระซิบและใช้ดาบปัดดาบของลูซิส"แฮกๆ"เสียงหอบของทั้งสองฝ่ายดังขึ้นและทุกคนก็ได้ยินชัดเจนแน่ละขนาดคนดูยังเหนือยเลยแล้วคนสู้(เทพ)จะไม่เหนือยได้ไง"สนุกจริงๆเลยท่านพี่"อาทรัมกระซิบ"ใช่นึกถึงตอนที่ข้าสู้กับเจ้าตอนที่โลกเพิ่งสร้างใหม่ๆ"มหาเทวีลูซิสกระซิบกลับ"มาต่อเถอะท่านพี่"อาทรัมกระซิบต่อ"ได้เลยข้าจัดให้"มหาเทวีลูซิสพุ่งเข้าไปแล้วกระหน่ำกันต่อตอนนี้แผ่นดินเริ่มสะเทือนเพราะการต่อสู้เหล่าทหารเริ่มทำการอพยกไปที่ไกลๆจากการต่อสู้เนืองจากมหาเทวีลูซิสกระซิบให้ทำเพราะจะได้ต่อสู้ได้สะดวกยิ่งขึ้นกว่าเดิม"สนุกจนข้าอยากจะร้องไห้แล้ว"อาทรัมกระซิบ"ถูกต้องแต่ข้าเริ่มจะเซ็งแล้วนะ"มหาเทวีลูซิสพุ่งเข้าไปแล้วฟาดดาบไปที่อาทรัม"นิสัยเบือง่ายของท่านพี่นิแก้ไม่หาย"อาทรัมหลบ"ก็จริงของเจ้านี้คือนิสัยเสียของข้าแต่มันก็ทำให้โลกไม่น่าเบือ"มหาเทวีลูซิสปล่อยพลังจากมือ"มันจะไม่น่าเบือกว่านี้ถ้ามนุษย์ที่ท่านสร้างไม่ได้ครองโลก"อาทรัมปล่อยพลังมือเข้าปะทะกับพลังมือของลูซิสและเกิดระเบิดครั้งใหญ่จนสองเทพปลิวไปคนละทิศส่วนมนุษย์ซอเรี่ยนและอสุราอพยกไปเรียบร้อยแล้วแต่ก็ยังรู้สึกถึงการต่อสู้มหาเทวีลูซิสลุกขึ้นพร้อมกับอาทรัม"เจ้าคงยังไม่รู้เหตุผลสินะว่าทำไมข้าถึงต้องการให้มนุษย์เป็นผู้ครองโลก"มหาเทวีลูซิสกระซิบ"ใช่ข้าไม่เข้าใจ"อาทรัมกระซิบตอบ"เพราะมนุษย์มีพลังของทุกเทพมนุษย์สร้างจากพลังของทุกเทพแม้แต่เจ้ามนุษย์จึงแขงแกร่งไงละข้าคิดว่ามนุษย์ควรจะได้ครองโลกด้วยเหตุผลนี้ละ"มหาเทวีลูซิสกระซิบ"ยังไงข้าก็ไม่เข้าใจ"อาทัรมกระซิบและรวมพลังไว้ที่มือนางร่ายเวทย์ขั้นสุดยอดที่เคยถล่มโลกมาแล้ว"จบกันซะที"อาทรัมนางทุ่มพลังลงพื้นและเกิดระเบิดขั้นมหาประลัยมหาเทวีลูซิสกระโดดไปตั้งหลักและสร้างผลึกเวทย์กันระเบิด"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"ทั้งสองฝ่ายตะโกนเพราะต้องดันพลังของตนทันใดนั้นมหาเทวีลูซิสก็ได้ยินเสียงกระซิบจากเอิร์ธ"ท่านมหาเทวีลูซิส""มีอะไรหรือเอิร์ธ""ข้าอยากให้ท่านยืมพลังของข้า""แต่ถ้าทำอย่างงั้นเจ้าอาจจะตายได้นะ""ไม่เป็นไรหรอกท่านข้าขอร้อง""เข้าใจแล้ว"มหาเทวีลูซิสดึงพลังจากตัวเอิร์ธและปล่อยออกมาทำให้พลังของมหาเทวีลูซิสเพิ่มขึ้นและผลักดันพลังของตน
"อะไรกันไม่นะกรี้ดดดดดดดด"อาทรัมกรี้ดร้องและเกิดระเบิดขึ้นอย่างแรงอาทรัมนอนนิ่งนางไม่สามารถขยับตัวได้เพราะนางไม่มีพลังเหลือแล้ว"จบกันสะที"มหาเทวีลูซิสเสกดาบและตัดอาทรัมเป็นเจ็ดส่วนและนางก็เสกผอบอันใหญ่ใส่ชิ่นส่วนของอาทรัมไว้"เอาละข้าจะไม่ทำผิดพลาดครังที่สอง
มหาเทวีลูซิสเดินไปหามนุษย์ซอเรี่ยนและอสุรา"ข้าขอฝากชิ้นส่วนทั้งเจ็ดนี้ไว้ให้พวกเจ้าซอเรี่ยนเจ้าจงเอาไปสามส่วนและมนุษย์และอสุราพวกเจ้าเอาไปเผ่าละสองส่วนนะจงจำคำของข้าไว้เก็บมันไว้ให้ดีอย่าให้อาทรัมกลับมาอีกและมหาเทวีลูซิสก็ออกจากร่างเอิร์ธเอิร์ธนอนลงมหาเทวีลูซิสเอ่ย"เจ้าอยากได้อะไรไหมเป็นการทดแทนที่เจ้าช่วยข้า"มหาเทวีลูซิสกระซิบ"ข้...าอยา....กให้ท่าน.....โยฮาน....ฟื้น....กลับมา"เอิร์ธตอบ"ได้สิ"ทันใดนั้นร่างของโยฮานก็ลุกขึ้นเหล่าบาทหลวงที่สวดศพสลบไปหลายคนโยฮานมองมาที่เอิร์ธและส่งสายตาขอบคุณ"ข้าไปก่อนนะ"ลูซิสบินขึ้นฟ้าไป
*************************************************************************************
                                                                   บทส่งท้าย
เหล่าซอเรี่ยนกลับที่ของตนและสัญญาว่าจะไม่มาบุกมนุษย์และอสุราลืมเรื่องบาดหมางกันและร่วมกันพัฒนาอาณาจักรเอิร์ธตือทองแก้วจนได้แต่งงานกัน(มันเอาจนได้)คิวและคี่กลับไปพักร้อนที่เรดคริฟแผ่นดินกลับสู่ความสงบยังที่มันเคยเป็นแต่ใครจะรู้เพราะบางทีอาทรัมอาจจะกลับมาอีกครั้งแต่คงยากกกกกกหน่อยละเพราะมหาเทวีลูซิสได้ร่ายเวทย์ไว้แล้วแต่อย่าชะล้าใจเป็นอันคาดเพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้หึหึหึหึหึหึหึ

แต่ก็ต้องขอขอบคุณคนที่อ่านอย่างยิ่งมันทำให้ผมมีไฟในการเขียนถึงแม้ผมจะแต่งไม่ดีซักเท่าไร