เรื่องที่1 ป๊อกๆครื้ด
เฮ้ๆเธอเราอยู่หอหญิงของโรงเรียนมานานแล้วนะ
ราตี-ใช่ๆคิดเหมือนกันเลย
สุดา-เราไปเรียนกันเถอะระเดียวจะสายเอา
เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด้กค่ะ เราไม่เคยทะเลาะกันเลย จนถึงมัธยม
สุดา-หิวข้าวจัง อยากกินข้าวผัดจังเยย จ๊อกๆอุ้ย
สุดาชอบกินข้าวผัดค่ะ กินไม่หยุดหย่อน
วันหนี่งเกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้นเมื่อราตรีตาย สุดาเสียใจมาก
จนกระทั่งวันหนึ่งสุดาบ่นอยากินข้าวผัด ไม่มีใครไปซื้อให้เมหือนแต่ก่อน สุดาจึงตัดใจไม่กินข้าวผัด
เวลา 24.00 น. เที่ยงคืนนั้นสุดาได้ยินเสียงคนคลานบันไดขึ้นมาก
สุดา-เสียงอะไรน่ะ
ป๊อกๆครืด สุดาหวาดผวาด้วยความกลัว พอตื่นเช้ามาก็เห็น
เห็นกล่องข้าวผัดสุดาแปลกใจ
สุดา-เอ๊ะ กล่องข้าวใคร ไหนดูซิข้าวอะไร
ข้าวผัด ใครเอามาห้อยไว้หรือว่า!
วันรุ่งขึ้นก็มีข้าวสผัดมาห้อยที่ประตูหอพักหญิงทุกคืน
สุดาได้ยินเสียงคนคลานขึ้นบันไดทุกวัน
จนวันหนึ่ง สุดชักสงสัยว่าใครเอาข้าวผัดมาวางไว้
สุดาเลยวางแผนจะจับคนที่แอบนำข้างผัดมาวางไว้
สุดาจึงแกลังหลับขณะนั้นได้ยินเสียงคนคลานบันไดสุดาจึงลุก
ไปดูสุดาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเขาเห็นราตรีคลานขึ้นบัดได
สุดา-ราตรียังไม่ตายใช่ไหม
จากนั้นราตรีก็หายเข้าไปมนความมือ
"ราตรี"สุดาตาค้างและกลัวมากจึงรีบเข้านอน
ตอนเที่ยงสุดาไม่กล้ากินอะไรเลยแม้แต่ข้าวผัดของชอบ
"เธอเป็นอะไรน่ะสุดา"โรตีถามสุดา
โรตีเป้นเพื่อนคนหนึ่งของฉันค่ะเขาชอบถามฉันและเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนราตรี
"เป็นไงบ้าง"โรตีถามสุดา "ก็งั้นๆ"สุดาบอก
แต่ในใจสุดายังคิดว่าราตียังไม่ตายแค่ขาหักเลยแกล้งนอนอีกครั้ง
24.00น.
ป๊อกๆครืด พอสุดาได้ยิงเสียงก็รีบออกจากห้องและเห็นราตรีคลานอยู่
"มาเข้ามาในห้องก่อนมาคุยกันให้รู้เรื่อง"สุดาจับมือและพยายามลากราตี
"ทำไมมือเธอเย็นๆ"สุดาถามราตี "เราตายแล้ว"ราตีบอกสุดา
"ในเมื่อเธอรู้แล้วเธอก็จะไม่เห็นเราอีกแล้วลาก่อน
"ราตรีกล่าวลา"
ลาก่อน ฮืออือ "จากนั้นสุดาก็ไม่ได้ยินเสียงป็อกๆครืดก็เลยติดตามตอนต่อไป
