บทที่15(บทสุดท้าย)
ฟูมๆ เสียงร่างกายของนัยเนทค่อยๆสลายไป
"เฮ้อ ทำเอาหน่อยเลย"มาม่อนหน่อย
"นี่ ชักช้าอะไรเล่าไปเปิดประตูเร้วฉันอย่าออกไปจากที่นี่เต็มที เฮ้ย"ไอรินหงุดหงิด
"ปะๆ"มาม่อนเดินไปที่ประตู
"ย้ากกกกกก คาถาสล่ายมน
นะจาวู เปเกรา โสธิพาโว"มาม่อนร่ายมน
"ช่วยหน๊อนนะต้นตาล"มาม่อนดันประและบอกให้ต้นตาลช่วย
"ได้ครับ ฮึบ ย้ากกกกกกกกกกกกกกกก"ต้นตาลออกแรงเต็ม
1ชั่วโมงต่อมา
"แฮกๆ อะไรเนี้ย ทำไมมันไม่ยอมออก"มาม่อนหงุดหงิด
"คิกๆ
5555"ไอรินหัวเราะเสียงหลง
"มีอะไรหน้าตลก"มาม่อนถามไอริน
"มีกุญแจ ค้อง อยู่"ไอรินตอบ
"หา ฮึบย้าก ตะระนา พาไยแดสุ ระกันจัง"มาม่อนร่ายมน และกุญแจก็แตก
"เย้ๆ
ดีใจจัง"ไอรินดีใจ
"ลาก่อนนะ"มาม่อนกล่าวลา
"อืมลาก่อน"ต้นตาลบอก
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกกลับบ้าน
วันรุ่งขึ้นมาม่อนได้แจ้งตำรวจว่าคนที่ฆ่าคนคือนัยเนท และโรงเรียนแห่งนี้ก็ได้กลับมาสงบสุขกันอีกครั้ง
และมาม่อนได้รับรางวัลที่ช่วยเหลือโรงเรียนไว้ และทุกคนที่รอดก็ได้รางวัลด้วย
ณ สุสาน
"ฮือ
ยูกิ โอริน อากิโตะ เบลทุกคน ฮือๆ"มาม่อนร้องให้
"อย่าเสียใจไปเลยเพื่อน ชีวิตคนเรามันก็เงี้ย"ต้นตาลปลอกมาม่อน
"วันหลังฉันจะมาเยี่ยมใหม่นะบ๊าย..."มาม่อนเดินกลับบ้านพร้อมต้นตาล
end(จบ)
