บทนำ ความสูญเสีย...

      "แคสเอ็ม~ เค้าไปละนะ" เสียงหวานใสของ สมิน เพื่อนสาวของ แคสเอ็ม ตะโกนขึ้น หยาดน้ำตาใสคลอดวงตากลมโตของแคสเอ็ม
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอจะร้องไห้ และจะต้องเป็นครั้งสุดท้ายด้วย แคสเอ็ม คิดในใจพลางปาดน้ำตา ปากบางยิ้มฝืดๆ เมื่อคิดว่า เธอจะไม่ได้เจอสมินอีกแล้ว
      "โหยย แคสเอ็มอย่าร้องไห้ดิ ยังไงเราก็ต้องเจอกันนะ"
      สมินพูดเสียงสั่นๆ ก่อนที่จะตบบ่าแคสเอ็มเบาๆ จากนั้นก็เดินจากไป...


      คาเดทแคสเอ็มที่กำลังถูกวุ้นตีเกือบตายอยู่นั้น ในใจคิดว่า ตัวเองต้องตายแน่ๆ ทันใดนั้น..

    ฉึก!

      สาวน้อยคาเดทคนหนึ่งได้เข้ามาช่วยเธอไว้
      "ขอบใจนะ ชื่อไรหรอ"
      "เราชื่อสมิน เธออ่ะ"
      "เราชื่อ แคสเอ็มนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" ยิ้มหวาน


      ภาพในปัจจุบันกลับมาอีกครั้งหลังจากที่แคสเอ็มคิดอะไรเพลินๆในวัยเด็ก
      "พระสาววัยนี้ ควรที่จะมีแฟนได้แล้ว"
      คำพูดที่ ลีโอ เพื่อนชายที่สนิทที่สุดของเธอ กลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง

      "อะไรว้า~ เรายังอยู่ในวัยรุ่นที่ควรจะมีอิสระสิ"
      แคสเอ็มพูดกับตัวเองเบาๆ พลางมองไปรอบกาย ตอนนี้เธออยู่ที่เมืองหิมะวินโดเนีย เพื่อรอลีโอที่กำลังช่วยพาเวลให้น้องของเขาอยู่นั้น
ก็มีคนเข้ามาทักเธอ
      "เธอๆ บัฟเราหน่อยสิ"
      "อ่า.. เราบัฟนายไม่ได้ค่ะ นายมีพีเค เราก็มีพีเค ที่สำคัญอยู่คนละตี้ค่ะ"
      แคสเอ็มส่ายหน้าไปมา ในใจนึกว่า เดี๋ยวเขาคงไปหาพระคนอื่นเพื่อบัฟ แต่ปรากฎว่าเขาคนนั้นยิ้มเหยียด
      "เธอคิดว่าเวลสูงแล้วจะหยิ่งงั้นเหรอ"
      "เปล่านะคะๆ" แคสเอ็มรีบสั่นหัวทันที
      "เหอะ ถ้าคิดจะดูถูกเราอ่ะ ได้ เธอตาย!"
      ว่าแล้วเขาก็พุ่งแทงใส่เธอทันที เลือดของแคสเอ็มลดลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะตายนั้น แอสคนนั้นก็ถูกใครสักคนลูกศรเวทย์ใส่จนตาย
เมื่อแคสเอ็มหันไปมอง ปรากฎภาพวิซาร์ดสาวที่มีบาเรียหุ้มอยู่ กำลังยิ้มให้เธอ

      "แคสเอ็ม~ ผ่านไปนานเธอไม่เปลี่ยนไปเลยน้าา"
      "เธอ.. เธอคือ... "
      "สมินไง " สมินฉีกยิ้มให้ก่อนที่จะหันไปเหยียบแอสชายคนนั้น
      "นายทำเพื่อนเรานะ คราวหลังถ้ารู้ว่าตัวเองกากก็อย่ามาแส่ ไป๊"
      แล้วร่างของชายคนนั้นก็หายไป

      "แคสเอ็ม! เธอเป็นไงบ้าง ฉันได้ข่าวจากแคสเตอร์แถวนี้ว่าเธอโดนแอสรังแก เธอเป็นไงบ้าง"
      ลีโอรีบวิ่งเข้ามาจับตัวแคสเอ็มหมุนไปมา ดูว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า แคสเอ็มเพียงส่ายหน้า แล้วหันไปทางสมิน
      "เนี่ย ลีโอ สมินมาช่วยเราไว้น่ะ"
      "สวัสดีค่ะ เราสมินเป็นเพื่อนเก่าแคสเอ็มจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
      ลีโอเพียงมองสมินเหยียดๆ แล้วหันกลับไปทางแคสเอ็ม
      "แคสเอ็มไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เรากลับบ้านกันนะ" ว่าแล้วก็ดึงมือของแคสเอ็มไป แต่แคสเอ็มกลับยื้อเอาไว้
      "ชวนสมินไปด้วยสิ เนี่ย เค้าอุตส่ามาช่วยเรานะ"
      "ไม่เป็นไร ถ้าเค้าไม่อยากให้เราไป ก็ช่างเค้า"
      สมินพูดเหยียดๆ เพราะโกรธที่ลีโอมองเธอด้วยสายตาอย่างนั้น
      "น่าๆ นะๆ ให้สมินไปด้วย"
      แคสเอ็มดึงแขนเสื้อลีโออย่างเว้าวอนทำให้ลีโอจำเป็นต้องตามใจในที่สุด


....



อาจจะยังไม่มีสาระก็ขอโทดนะคะ 

ไม่รู้ว่าคุณ _;Cassem,Elf~Em!@ กดพลาดทำให้บทที่1แบ่งเป้ฯ2กระทู้ ยังไงเรารวมเป็นกระทู้เดียวให้เอาไหม จะได้ดูง่ายขึ้น

      บทที่ 2 คู่กัด
     
      "โธ่เว้ย! ทำไมต้องแพ้ยัยสมินบ้านั้นด้วยวะ"
      ลีโอสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย เมื่อวานนี้ เขาเพิ่งท้าดวลกับยัยนั่นไป แถมยังแพ้ซะด้วย อย่างนี้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แพ้ผู้หญิงอย่างนี้
ที่สำคัญ เขาจะทำให้แคสเอ็มวางใจในตัวเขาได้อย่างไร เมื่อเขาแพ้ให้กับวิซาร์ดตัวเล็กๆนั่น!
      ใช่แล้ว เขาแอบชอบแคสเอ็มอยู่ ตั้งแต่แรกพบ... เรียกว่ารักแรกพบเลยก็ได้ ภาพที่เขาเห็นคือ พระสาวที่กำลังถูกเสือเบงกอลรุมกัดอยู่นั้น
เขาทนไม่ได้จึงเขาไปช่วยพระคนนั้นไว้ เมื่อได้เห็นหน้าเธอคนนั้นชัดๆ ใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าว หัวใจที่เต้นแรง ทำให้เขามั่นใจว่า..

      เขาตกหลุมรักแคสเอ็มเข้าแล้ว...


      แต่ว่าแคสเอ็มเห็นเขาเป็นเพียงเพื่อนที่เธอสนิทด้วยคนนึงเท่านั้น เขาจึงได้แต่ดูแลเธอด้วยความห่วงใยอยู่ห่างๆ




      "ลีโอ~ มานั่งจุมปุ๊กทำอะไรตรงนี้อยู่คนเดียวน่ะ" เสียงใสๆของแคสเอ็มแว่วมาแต่ไกล แล้วก็ปรากฎร่างของพระสาวสวยคนหนึ่งข้างกายของเขา
      "อ้าว แคสเอ็ม มีอะไรล่ะ วิ่งมาอย่างนี้ระวังสะดุดนะ"
      น้ำเสียงนุ่มเอ่ยแฝงด้วยความห่วงใย
      "แฮก..แฮกๆ.. มะ.. ไม่เป็นไรๆ คือเราจะมาชวนลีโอไปเก็บสมุนไพร กะ..กับสมิน.. ไปด้วยกันมั้ย"
      แคสเอ็มพูดไป หอบไป ลีโอหน้าบึ้งทันที สมินอีกแล้ว...
      "อ้าว ลีโอ ทำไมทำหน้างั้นล่ะ ไปด้วยกันนะ!"
       ว่าแล้วแคสเอ็มก็ควงแขนลีโอวิ่งไปโดยไม่รอคำตอบจากปากแอสหนุ่ม



 ......................
     
      ณ ป่าสมุนไพรวินเดิ้ลวู้ด
      "อร๊ายยย แคสเอ็ม เราเก็บสมุนไพรสีฟ้าได้ล่ะ!"
      "จ้ะ"


      "อร๊ายยย แคสเอ็ม เราเก็บสมุนไพรสีน้ำเงินได้ด้วยย"
      "จ้ะๆ"
 

      "อร๊ายยย แคสเอ็ม เก็บสมุนไพรสีฟ้าได้อีกแล้ววว"
      "จ้า"



      "อร๊ายยย แคสเอ.."
      "โว้ยยย เธอเก็บได้ก็เก็บไปดิ ไม่ต้องตะโกน พูดมาก รำคาญนะ!"
      ลีโอตวาดขึ้น แน่ล่ะ เป็นใครก็รำคาญ(ยกเว้นแคสเอ็ม) ก็แม่คุณเล่นตะโกนทุก 2 วินาทีนี่ สมินมองลีโออย่างจิกกัด แล้วหันไปพูดกับแคสเอ็มว่า...
      "ดูสิแคสเอ็ม เรารู้สึกว่า.. เราพูดกับเธออยู่นะ แต่ไม่รู้มีนกกาที่ไหนมันแส่มาน่ะ"
      ลีโอโกรธสุดๆ เขาจึงไปกระชากแขนสมิน และพูดช้าๆอย่างเชือดเฉือน ในระยะห่างหน้าของทั้งสองไม่กี่นิ้วเท่านั้น..

      "เธอหมายถึงใครน่ะ"
      "จะให้หมายถึงใครล่ะ"
      สมินยิ้มที่มุมปาก
      "เธอหมายถึงผมงั้นเหรอ" เสียงเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ
      "อ้าว ได้ข่าวว่าเรายังไม่ได้พูดชื่อนายเลยนะ นายตรัสรู้ได้ยังไงน่ะ"
      "โว้ยย"

      ลีโอสบถแล้วปล่อยแขนสมินอย่างแรง แต่สมินไม่สะทกสะท้าน เพียงแค่หัวเราะคิกคักเบาๆ
      "เธอหัวเราะอะไรน่ะ!"
      "ไม่ใช่เรื่องนาย อย่าแส่!"
      สมินพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปพร้มเสียงหัวเราะที่ดังก้องป่า
      ส่วนแคสเอ็มที่เห็นท่าไม่ดีตั้งแต่แรก หันมองหน้าทั้งสองคนอย่างไม่เข้าใจ แล้ววิ่งตามสมินไป
       "สมินรอด้วยย!!!"

       "โว้ยยยยยยยย"

 

วะๆ