หัวใจของฉัน ในคืนเหงา

วันนี้ดวงดาวเต็มท้องฟ้า จะมีไหมสักดวงที่จะเหงาเป็นเพื่อนฉัน...

   ไม่ใช่ฉันจะไม่มีคนที่รักฉัน อย่าง คัมอึนนะหรอจะไม่มีคนรัก มีมากมาย แต่ทำไมนะฉันรู้สึกเหงาได้จับใจเช่นนี้ เฮ้อ แต่ทำไมนะ คัมอึนคนนี้ยังไม่มีคนเป็นเจ้าของหัวใจสักที

   ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมแม่น้ำ เดินไปเรื่อยๆตามริมแม่น้ำ มองน้ำที่สะท้อนเงาจันทร์ดวงโต เรือที่แล่นผ่านทำให้สายน้ำพลิ้วไหวเป็นระลอกคลื่นเข้ามากระทบริมฝั่งแม่น้ำข้างหน้าคือสะพานข้ามแม่น้ำที่ประดับไฟไว้สวยงามน่ามองเป็นอย่างยิ่ง นี่ถ้ามีใครสักคนมาเดินด้วยก็คงดี...

   เมื่อเดินถึงต้นไม้ใหญ่ริมแม่น้ำฉันทรุดตัวลงนั่งเอาหลังพิงต้นไม่ใหญ่และหลับตาลง กลิ่นของดอกไม่ยามค่ำคืนโปรยกลิ่นหอมอ่อนๆมากระทบจมูก

   เอ๊ะ!! ฉันรู้สึกถึงกลิ่นหอมแปลกๆ แต่มีความสดชื่นเข้ากระทบจมูก ฉันลืมตามมองเพื่อหาต้นตอของกลิ่นนั้น เจ้าของกลิ่นนั้นคือร่างบางที่ฉันรู้จัก แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่ฉันนั้นจะคุยกับเธอ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มที่สดใส

   “อันยอง คัมอึน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ ฉันนั่งเป็นเพื่อนนะ” ร่างบางทรุดตัวลงนั่งข้างฉันถ้าเธอนั่งธรรมดาฉันคงไม่รู้สึกอะไร เธอชิดฉันแขนของเธอเกยบนแขนของฉัน กลิ่นหอมของเธอยิ่งชัดเจนขึ้น พร้อมกลิ่นโซจูอ่อนๆด้วย เธอคงดื่มสิมาสินะ... แน่นอนเธอดื่มแน่ๆเพราะเธอถือขวดโซจูมาด้วย แก้มเธอมีสีชมพูอ่อน คงเพราะสิ่งที่เธอดื่มไปนั้นเอง

   “เหงาเหรอ คัมอึน ฉันเหงา อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”ฉันพยักหน้าให้เธอ แต่เธฮขยับมาชิดจนแทบจะนั่งตักฉันอยู่แล้ว เธอเอนหัวเธอมาพิงที่หัวของฉันแล้วหันหน้ามา เชื่อไหมปากเธอห่างจากหน้าแค่นิดเดียวเอง

   “คัมอึน ฉันเหงาจัง อยากมีใครสักคนที่ทำให้ฉันหายเหงาในหัวใจ” โอ๊ย!! หัวใจฉันสิแทบละลาย พูดไม่พอแถมยังยิ้มละลายหัวใจฉันอีก

   หัวใจฉันเต้นแรง ฉันว่าคนข้างๆต้องได้ยินแน่แน่เลย “เธอร้องเพลงจังเลยนะ ฉันชอบเสียงเธอ น่ารักเหมือนหน้าตาเลย”ฉันพูดแล้วมองออกไปที่แม่น้ำ เพราะไม่กล้ามองที่หน้าหวานๆของคนข้างๆ

   “เพลงชุดใหม่ของเธอน่ารักดีนะ ฉันยังแอบซื้อไว้เลย” ฉันพูดขึ้นลอยๆ
   “ขอบคุณค่ะ คัมอึน ดื่มโซจูไหม”
   “ไม่ล่ะฉันว่ามันขม”
   “แต่ฉันรับรองครั้งนี้จะหวานจนคัมอึนชอบเลยล่ะ” ฉันหันหน้าไปมองหน้าพร้อมกับทำหน้าสงสัย ร่างบางยกขวดขึ้นดื่ม

   “มันจะหวานได้ไง อุ๊บ!!” ร่างบางก้อประกบปากฉันพร้อมปล่อยโซจูเข้าไปในโพรงปากพร้อมลิ้นเล็กๆของเธอนะ มันหวานจริงๆด้วย หวานตั้งปลายลิ้นเธอจนถึงปลายลิ้นฉัน หวานลงไปถึงหัวใจที่เหงาของเราทั้งคู่

   “คัมอึน ฉันชอบคัมอึนนะ คัมอึนเธอจะเป็นคนที่ฉันหายเหงาได้หัวใจได้ไหม” ฉันยิ้มน้อยพร้อมกับโอบกระชับเอเข้ามาใกล้ตัว

   “ได้สิ ก็เธอน่ารักอย่างนี้ แต่เธอก็ต้องทำให้ฉันหายเหงาในหัวใจเหมือนกันนะ”
   “ได้สิ ฉันสัญญา”

   ฉันเดินกลับหอพักเกือบเที่ยงคืน พอเปิดประตูเข้าไปพบสี่ตัวยุ่งกำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่

   “ไปไหนมาคัมอึน รู้ไปพวกเราเป็นห่วงทำไมไม่โทรมาบอกบ้าง” ปาร์ต จีซงเริ่มประเดินคนแรก ฉันยิ้มแล้วเดินมานั่งข้างเพื่อนๆ

   “ไปหา แฟน แล้วก้อได้มาแล้วหนึ่งคน น่ารักเป็นบ้าเลย” ทีนี้เสียงประสานของเพื่อนๆทั้งสี่คนในวงรุมถามฉันใหญ่เลยว่าเป็นใคร เอ~ฉันจะบอกดีไหมค่ะ อืม~ แล้วค่อยบอกเมื่อถึงเวลาดีกว่า อิอิ

   "หัวเราะอะไร"จีซงถาม

   "ไม่บอกหรอก แบร่!"ฉันแลบลิ้นใส่จีซงแล้ววิ่งหนีเลย ฮ่าๆ

   เรื่องพรรค์นี้ใครจะบอกง่ายๆล่ะ ไว้ถึงเวลาแล้วจะแนะนำให้รู้จักนะจ๊ะ