(4)
ณ.สนามหน้าเขียวชอุ่ม เด็กชาย หญิงมากมาย กำลังใช้พลังธาตุลม ตัดหญ้าที่สนามให้สั้นเท่ากันเพื่อเตรียมต้อนรับเด็กใหม่ มีผู้หญิงผมสีม่วงดำ ตาสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวถึงเอวที่ถูกผูกเป็นเปีย 2 ข้างอย่างเรียบร้อย ในมือถือกระดาษเอกสารแผ่นใหญ่พร้อมขีดเครื่องหมายถูกลงในช่องต่างๆ เธอเดินสำรวจและเช็คความพร้อมของสถานที่ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดที่เด็กหนุ่มผมยาวประบ่าสีดำขลับ มีหมวกสีขาวปิดหน้า ร่างสูงโปร่งกำลังนอนหนุ่นแขนตัวเองใต้ร่มไม้ข้างสนามหญ้านั้นอย่างสบายอารมณ์ ข้างๆตัวมีตะกร้าขนมอยู่ เธอเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กหนุ่มนั่น มือเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง เขาคนนั้นคือ... “เนรานิสสสส” เธอตะโกน
เนรานิสเอาหมวกออกจากหน้าลุกขึ้นนั่ง พรางมองไปที่หญิงผมเปีย มือข้างหนึ่งถือกระดาษแผ่นใหญ่ และมืออีกข้างเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง
“อ้าว...คุณวาเนซซี่เองหรอครับ ^^”
“มีหน้าที่อะไรทำไมไม่ไปทำ” วาเนซซี่สั่ง
“ก็ทำอยู่หนิครับ >0<”
“ฉันเห็นแต่นายนอนอู้อยู่เนี่ย ทำตรงไหน เดี๋ยวฉันจะฟ้องคิง ให้เจี๋ยนนายซะ” แม่เจ้า .. ท่านชั่งโหดเหลือหลาย =[]=
“ก็หน้าที่ผมคือดูแลสนามหญ้า ผมก็กำลังดูแลอยู่นี่ไงครับ”
เพล้งๆๆ !!!
ท่านผู้โดยสารที่เคารพ กรุณาเก็บเศษแก้วด้วยค่ะ
“เฮ้!!.. เนรานิส” อาโออิ(เอ้ย)..อาโอกิ วิ่งมาหาเนรานิส “อะ..อ้าว สวัสดีวาเนซซี่”
“สวัสดี” วาเนซซี่ทักตอบ พร้อมยื่นกระดาษตรวจเช็กงานให้ ซึ่งตอนนี้ก็ทำไปเกือบเสร็จหมดแล้ว “พึ่งกลับมาหรอ”
“อืม ตอนนี้ให้คุณคิงพาไปปราการใหญ่แล้วล่ะ ขอบใจนะที่ช่วยทำให้” อาโอกิตอบ
ในขณะที่ทั้ง 3 คุยกันอย่างสนุกปาก(คุยเรื่องไรหว่า = =.) ก็มีผู้หญิงผมแดง ตาสีน้ำตาลแดงเดินผ่านมา เธอหยุดหันมามองทั้ง 3 ก่อนจะเดินมาหา
“ไง..ไง..ไง” เธอทักด้วยน้ำเสียงจริดนิดๆ
“สวัสดีครับคุณแอนนา^^” เนรานิสทักแต่ว่าอีกสองคน...
“เธอเป็นใคร= =” วาเนซซี่/อาโอกิ
“กรี๊ดดดดดดดด >[]< พวกนายไม่รู้จักฉ๊านนนนนหร๊ออออ”
“นี่นังแปดหลอด ฉันจะรู้จักหล่อนได้ไงยะ” วาเนซซี่สวนตอบ แหง่ซะ สองคนนี้มันคลุกอยู่แต่ในกระโปรง (พูดผิดเปล่า = =) โอ๊ะๆ.. ในกะลา
“นะ...นังหน้าหนา นี่แกกล้าด่าฉันแปดหลอดหรอ”
แล้วแอนนากับวาเนซซี่ก็เถียงกันไม่หยุด (ไม่สามารถสาธยายได้ = =.) จนเด็กปี 2 ทั้งชายและหญิงแถวนั้นมองอย่างสงสัย ปนอิจฉา ไม่ต้องทำงาน แล้วยังมีเวลามาเถียงกันอีก
“หยุดเถอะครับ^^” เนรานิสยกมือปางห้ามญาติ (อามิตาพุธ หนูแต่งเพื่อความสนุก คงไม่บาปนะเจ้าคะ)
“ค่า ^0^” รู้สึกแอนนาจะกระดี๊กระด้ากับเนรานิสเป็นพิเศษ ว่าแล้วไม่ว่าเปล่า เจ้าหล่อนยังถือวิสาสะ ไปนั่งข้างเนรานิส “ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่ แอนนาไม่ยอมนะเนี่ย” พร้อมกระแน๊ะกระแหน่
“= =” วาเนซซี่
“- -“ กุเกิ้ล
“แหะๆ คุณแอนนาเหมือนจะแรดนะครับ” เนรานิสหัวเราะแห้งๆ ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ตัวเองพูดไป ทำเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติ (ก็ใช่น่ะสิ เรื่องปกติ -0-)
“O[]O”
“ก๊ากกๆๆ”
แอนนาได้แต่อ้าปากค้างกับสิ่งที่รุ่นพี่ที่เธอหลงนักหลงหนาตั้งแต่เข้ามาปี 1 ใหม่ๆ แม้จะเคยคุยด้วยหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยพูดได้ถึงขนาดนี้ ส่วนเจ้า 2 ตัว พอได้ยินเท่านั้นก็ขำกลิ้งลิงกับหมา พวกนี้รู้นิสัยเนรานิสดี พูดเพราะแต่นิสัยทราม = =
“แล้วตกลง หล่อนเป็นใครยะ” วาเนซซี่ทัก หลังจากหัวเราะจนตับเกือบแข็งตาย
“เป็นคนสวย >0<” ป๊าดดด...แหลสดเลยนะหล่อน = =.
“โอ้ว..ชั่งกล้า” กุเกิ้ลพึ่มพัม
“ว่าไงนะ แต่จริงพูดให้มันดังๆเซ่” แอนนาท้า
“เปล๊า...แล้วตกลงเธอเป็นใครอะ”
“ฉันแอนนา เรือตะวันตก ปี 2 ย่ะ” เธอตอบพลางเชิดหน้านิดๆ เหมือนมั่นใจซะเต็มประดาว่าเธอน่ะเก่งเหลือหลายถึงได้ตำแหน่งนี้มา
“อ๋อ..เธอที่เอง ที่เค้าว่ากันว่า เรือตะวันตกสมองมีแต่ไม่เคยใช้” วาเนซซี่จับคางตัวเองถูๆเหมือนกำลังรื้อฟื้นความทรงจำ
“O[]O”
“ใช่ๆ ยังได้ยินอีกว่า ที่ได้เป็นเรือเพราะเรือคนเก่าปวดท้อง เลยชนะมาได้”อาโอกิยังเสริมต่อ
“O[]O”
“ผมได้ยินว่า ปีที่แล้วปราการตะวันตกของ magic sholl ชนะได้ก็เพราะคุณแอนนานี่ครับ” ดูเหมือนเนรานิสจะเข้าข้างแอนนา เจ้าตัวกำลังจะยิ้ม แต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะ “ก็คุณแอนนาเป็นคนยินเวทย์ผิดใส่ไนท์ตะวันตก ผมจำไม่ได้แห๊ะว่าชื่ออะไร พอไนท์ตะวันตกหลบได้ เลยไปโดนธงของปราการตะวันออกหัก”
“ก๊ากๆๆๆ”
หลังจากที่เนรานิสพูดจบ เจ้า 2 ตัวก็หัวเราะก๊ากทันที แอนนาเริ่มไม่พอใจ หน้าเธอแดงจัดไม่ทราบว่าด้วยความโกรธหรืออายกันแน่
“เฮ้...แกหัวเราะที่ธงเราหักหรอ” วาเนซซี่ค้านพร้อมเช็ดน้ำตา
“เปล่า ฉันหัวเราะที่ปราการตะวันตกมีคนเซ่อซ่าแบบนี้ด้วย” แล้วทั้ง 2 คนก็หัวเราะต่อ เหมือนวาเนซซี่จะจงใจให้อาโอกิพูดอย่างนั้น แอนนาได้ยินอย่างนั้นก็ตะโกนใส่ปราการตะวันออกอย่างทั้ง 3
“จำไว้เถอะ ฉันจะ...จะ... จะแก้แค้นพวกแก 3 คนให้ได้” เธอสะบัดก้นเดินไป 2-3 ก้าว ก่อนจะหันหลังกลับมา “ถึงจะเป็นรุ่นพี่เนรา ฉันก็ไม่เว้น ฮึ”
แล้วเธอก็วิ่งกลับไป
“ครับ.. จะจำไว้ ^^” เนรานิสยิ้มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แกนี่กัดเจ็บนะ ...โอ้ว..ขนม >0<” อาโอกิพูดใส่เนรานิส แต่ไม่ทันรอคำตอบ เจ้าตัวยุ่งก็หันไม่เจอตะกร้าขนมและหยิบมากินทันที
“เห... ผมกัดคนไม่เป็นนะ” คุณได้รางวัลอินโนเซ็นต์ยอดเยี่ยมจากเจ๊สก็อตไบท์เจ้าค่ะ= =.
“ให้ตายสิ ไม่ไปทำงานรึไง เดี๋ยวก็ได้โดนท่านน้ำแข็งชาเย็นสั่งล้างคอกม้าหรอก” วาเนซซี่เตือนสติ (ท่านน้ำแข็งชาเย็น=บู คิงตะวันออก)
“จริงด้วย ..ไปก่อนน้า~~” อาโอกิหยิบตะกร้าขนมลุกขึ้น แล้วก็วิ่งไปเลยเป็นผลให้เนรานิสกำลังจะลุกขึ้นวิ่งตามแต่...
“จะไปไหนยะ งานนายอยู่นี่ ก็ทำไปสิ”
“Y^Y”
“ฉันไปก่อนนะ ไปช่วยนายน้ำแข็งชาเย็นนั่นดูงานเอกสารเจ้าอาโอกิหน่อย” ว่าแล้ววาเนซซี่ก็เดินกลับปราการ
ในที่สุดนกกระดาษก็บินเข้ามาหาเฟริน่าที่ปราการ เฟริน่าเปิดอ่านจดหมายก่อนจะเดินออกไป แต่หน้าผากก็กระเทกเข้ากับแผ่นอกของคนๆหนึ่ง
“เดินยังไงไม่...” เฟริน่ายังไม่ทันพูดจบก็ถูกคนตรงหน้าขอโทษขอโพยอย่างเร็วไว
“I’m sorry ครับพี่ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” หนุ่มผมดำเอ่ยปากอย่างรวดเร็ว พลางจับคนตรงหน้าหมุนซ้ายหมุนขวา
“แค่นี้ไม่ตายหรอกว่ะ = =” คนหลังพูดเสริมขึ้นมา ผมสีน้ำตาลไหม้ ตาสีเขียว รูปร่างสูงโปรง เอ่ยขึ้น
“ชิ...” เฟริน่าอุบอิบ
“หุบปากซะเนียร์” ร้าสก้าเปรยขึ้นแต่ไม่มองคนหลัง
“หึๆ” เนียร์หัวเราะเย็นๆ
“แกมาก็ดีแล้ว ไปหาอาจาร์ยใหญ่ แล้วบอกว่าแกมาแทนฉัน” เฟริน่าสั่งเนียร์เสร็จสับก็กลับเข้าห้องนั่งเล่นไปโดยมีร้าสก้าเดินตามหลัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญเข้ามาได้” เสียงคนข้างในพูดปนขำหน่อยๆ
เนียร์เดินเข้าไปในห้อง อาจาร์ยใหญ่ผายมือเป็นเชิญนั่งลง
“ผมมาแทนคิงครับ” อาจาร์ยใหญ่พยักหน้าน้อยๆก่อนจะพูด
“เอาล่ะ 3 วันต่อจากนี้ คนนี้จะอยู่ที่ปราการเธอไปก่อน” อาจาร์ยใหญ่พูด เล่นเอาเนียร์ทำหน้างงๆ “เอ้า...ไปสิ”
อะไรวะ ไหนบอกให้นั่ง - -*
“เอ่อ...”มิฮารุพูดขี้น
“ว่าไง คุณ มัตสึโอะ”
“ชั่งเถอะค่ะ -0-“
ใจจริง เธออยากถามว่าทำไมต้องให้เธอไปอยู่ที่ปราการตะวันตก ความจริงเธออยากจะรู้จักคนที่ปราการตะวันออกด้วย
เนียร์พามิฮารุเดินไปที่ปราการตะวันตก ระหว่างทางมิฮารุพยายามจะชวนคุย แต่ทว่า..
“นายชื่ออะไรหรอ”
“....”
ผ่านไป 1 นาที
“อีกไกลรึเปล่า”
“....”
แล้วก็ผ่านไปอีก 1 นาที
“แล้วนายตำแหน่งอะไรหรอ ดูท่าทางไม่เหมือนเด็กปี 2”
“....”
แล้วก็หมดความอดทน มิฮารุขี้เกียจจะถามเซาซี้อีกต่อไป ถามแล้วไม่ตอบ จะถามทำไมให้เปลืองน้ำลาย สองข้างทางที่ทั้ง 2 เดินผ่าน เป็นสนามหญ้าร่มรื่น ต้นไม้สูงใหญ่มากมาย ดูแล้วสบายตา ท่าทางอยู่ที่นี่ก็ไม่เลวเหมือนกัน
และแล้วก็ถึงปราการตะวันตก ปราการสีเทาตั้งตระหง่าน มีธงสีดำ และสัญลักษณ์โรงเรียนอยู่ข้างหน้า บนกระตูเขียนบ่งบอกว่าเป็นปราการตะวันตกได้อย่างดี (แหงสิ ก็บนประตูเขียนว่า ‘ปราการตะวันตก’ จะให้คิดว่าเป็นปราการตะวันออกหรอยะ)
เนียร์พามิฮารุเข้าไปในห้องเล่นส่วนตัวของสภาปราการ(= = มีห้องส่วนตัวด้วย) ภายในห้องมี 4 คน(ถ้าไม่รวมเธอกับเนียร์) คนใส่หมวกกบนั่งอยู่บนโซฟา มีผู้หญิงผมแดงกำลังโบ๊ะหน้าอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก ผุ้ชายผมดำสนิทยืนอยู่ข้างๆเฟริน่า แล้วเนียร์ก็เดินไปที่ระเบียง และทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ถ้าอยู่ในโลกของเธอ พอจะเป็นนายแบบนางแบบได้เลย (ก็เล่นหน้าตาสีซะขนาดนั้น)ทำให้มิฮารุเหมือนเป็นคนนอกยังไงอย่างนั้น แต่ดูพวกนี้จะไม่ค่อยแคร์ซะเท่าไหร่
เฟริน่าพึ่งผลักหัวคนผมดำที่กำลังจะซบบ่าเธอ เธอเหลือบตามองมาที่มิฮารุ
“อ้าว.. มาตั้งแต่เมื่อไหร่” แล้วคนผมดำก็ซบบ่าเธอจนได้ เฟริน่าหันกลับไปมองอย่างไม่พอใจ
“นานแล้ว =[]=” มิฮารุเริ่มบ่น “ให้ตายสิ ให้ฉันยืนเป็นหัวหลักหัวต่อรึไง”
“อืม....เธอก็พอเป็นหลักเป็นตอได้” กุเกิ้ลหันมาพูด มองไปที่มิฮารุตั้งแต่หัวจรดเท้า และขึ้นไปมองที่หน้าอก
“อ...ไอ้...ไอ้บ้า ไอ้ลามก” มิฮารุได้แต่ยืนด่า หน้าเธอแดงจัดไม่รู้ว่าแดงเพราะโกรธหรืออายกันแน่ แต่กุเกิ้ลก็หันหลังกลับไปอ่านหนังสือต่อ
“พอเถอะๆ.. มาแนะนำตัวกันก่อน” เฟริน่าเริ่มเซงๆ กับเสียงมิฮารุ “ไอ้ตัวปัญญาอ่อนที่เธอด่าไปเมื่อกี้ ชื่อ กุเกิ้ล วินด์เคาส์กี้ ตำแหน่งบิชอป”
“ง่ะ... เรียกคนหล่ออย่างนี้ได้ไงยัยสาวดุ้น”
“หล่อตายล่ะ ไอ้ปัญญาอ่อน แค่ทำกับข้าว ครัวถึงกับไฟไหม้ ขนาดเด็ก 3 ขวบยังทอดไข่เป็นเลย” เฟริน่าเริ่มเถียงกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะถล่ำเข้าไปสู่โหมดสงครามกลางปราการ ร้าสก้าก็เข้าปรามซะก่อน
“ใจเย็นๆสิครับพี่” ร้าสก้าพูดขึ้นลอยๆเหมือนไม่อยากห้ามซะเท่าไหร่
“อ่า...แล้ว..วันนี้ฉันจะรู้จักคนครบไหมเนี่ย = =^”
“ชิ” เฟริน่า/กุเกิ้ล
“ส่วนคนนี้น้องชายฉันเอง ชื่อร้าสก้า แลมเบิร์ท” ร้าสก้ามองมิฮารุน้อยๆ แล้วก็หันกลับไปเหมือนเดิม
“ส่วนนู้น ที่นั่งโบ๊ะหน้าอยู่นั่นชื่อ แอนนา ฮาร์ท แล้วก็ผู้ชายที่พาเธอมาชื่อเนียร์ ดาร์ก-ลอท” แอนนาที่นั่งโบ๊ะหน้าอยู่ลดสายตาจากกระจกยิ้มแฉ่งให้มิฮารุ แล้วก็โบ๊ะหน้าต่อไป ส่วนหมอนั่น ยังคงยืนหลับตาอยู่ที่ระเบียง
(miharu : say)
ตลอด 3 วันที่ผ่านมาฉันได้รู้จักคนในนี้มากขี้นนิดหน่อย เฟริน่า แลมเบิร์ท เธอและน้องชาย ร้าสก้า แลมเบิร์ท เป็นตระกูลองครักษ์ คนส่วนใหญ่ในตระกูลนี้ฝีมือดีทั้งนั้น ส่วนใหญ่จะถูกจ้างวานให้ไปเป็นองครักษ์ประจำตัวของพวก ราชวงศ์ หรือเสนาบดี แต่เฟริน่ากลับมีความฝันที่ยิ่งใหญ่กว่า(ตามที่เธอว่านะ = =;) เธอฝันที่จะเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงเลืองลือระบือไกล =0=
ส่วนร้าสก้า แลมเบิร์ท น้องชายของเฟริน่า แลมเบิร์ท เป็นคนที่ฉันยังเข้าใจยากนิดนึง เท่าที่ฉันเห็น เป็นคนที่ใจเย็น(มากมายวายวอด) นิ่งๆ ไม่ค่อยพูดจาพาที ฉันเริ่มสงสัยว่าเขาอมอะไรไว้ในปาก = = แต่เมื่ออยู่กลับพี่สาวกลับขี้อ้อน ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ น่ารักน่าหยิก ฉันสังเกตเห็น สาวๆหลายคนอยากจับจองรอยยิ้มนั้นตาเป็นมัน แต่แน่ล่ะ ใครจะกล้าหือ!!
กุเกิ้ล วินด์เค้าส์กี้...ชิ...ไอ้คลุกขี้ ใช่แล้ว ฉันมักเรียกไอ้หมอนี่อย่างนั้น ก็มันหน้าหมั่นไส้หนิ วันๆดีแต่ป่วนไปทุกที่ วันๆไม่เห็นทำอะไรเลย (ความจริงทำอยู่ แต่ฉันหมั่นไส้เลยพูดไปงั้น = =) หมอนี่มาพร้อมกับความบ้าเต็มกระเป๋า และแสนจะหลงตัวเองเป็นที่หนึ่ง ดูเหมือนไม่มีฝีมือ แต่ได้เป็นบิชอปตั้งแต่อยู่ปี 1 (วันพรุ่งนี้คงกลายเป็นปี 2) เป็นลูกเอลฟ์ถึงว่าผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองไย = = (หมั่นไส้อีก เพราะมันขาวหว่าฉ๊านนน >[]<) ฉันหมั่นไส้ไอ้คลุกขี้ยิ่งกว่าแมลงสาบในซอกชักโครกบ้านฉัน ทำไมฉันถึงหมั่นไส้แมลงสาบน่ะหรือ ก็มันชอบออกมาดูฉันอาบน้ำ ทุกเช้า สาย บ่าย เย็น แต่สำหรับไอ้คลุกขี้ ฉันหมั่นไส้เพราะมันมักจะหลงตัวเอง ตั้งแต่ เช้า สาย บ่าย เย็น ก่อนอาหาร และก่อนนอน = =^
แอนนา ฮาร์ท ฉันมารู้ทีหลังว่ายัยนี้เป็นหลานสาวคนเดียวของผู้พันคาร์เตอร์ ผู้มีชื่อเสียงมากมายก่ายกองด้านการรบและการวางแผน(แล้วไอ้ผู้พันคาร์เตอร์นี่ใครอะ = = ชั่งเถอะ) ยัยแอนนาถึงได้มีสมองสัมปชัญญะฉลาดเป็นกรดไฮโดคลอริกโดยเฉพาะเรื่องการวางแผนงานต่างๆที่ท่านลุงของเธอพร่ำสอนมาอย่างโชกโชน (ตามที่หล่อนบอก –[]-) แต่ฉันกลับรู้อีกเรื่องเกี่ยวกับยัยนี่คือ มีความสามารถโบ๊ะหน้าได้ตลอดเวลาและรู้จักชื่อผู้ชาย(หน้าตาดี)ทุกคนภายในโรงเรียน O_o
คนสุดท้ายเนียร์ ดาร์ก-ลอท พ่อหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้ ตาสีเขียวมรกต ทั้งๆที่ฉันคิดมาตลอดว่าผู้ใดที่มีตาสีเขียวมักจะร่าเริง ใจดี และหล่อโฮกฮาก แต่จนวันนี้ ฉันพึ่งรู้ว่าฉันคิดผิด ไอ้หมอนี่ เย็นชาและชาเย็น ไม่เห็นหัวใครนอกจากตัวเอง(และอาจาร์ยต่างๆ) แม้แต่เฟริน่าซึ่งมีตำแหน่งอันสูงส่ง –[]- หมอนี่ยังไม่ละเว้น สายตาสีเขียวเย็นชา ที่มักมองฉันอย่างจิกกัด ให้ตายสิ ซักวันฉันจะควักลูกตาแกมาให้กบกิน >[]<
และแน่นอน ทุกคนที่ฉันกล่าวมาทั้งหมด ล้วนหน้าตาดีมากมาย หล่อโฮกฮาก และน่าฟัดหน้ากอด หน้ากด(เฮ้ย O[]O) เวลาฉันเดินใกล้แทบอยากจะเอาหน้ามุดขี้ตมขี้เลนเลยทีเดียว นี่ตกลงมันวัดกันที่ฝีมือ หรือหน้าตากันแน่...
ในที่สุดวันเปิดเรียนก็มาถึง เด็กหนุ่มสาวมากมายที่หวังจะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนที่แสนจะโด่งดัง –[]- กรูเข้ามาในโรงเรียนอย่างไม่ขาดสาย ฉันนั่งรอใครบางคนอยู่ที่ม้านั่งหน้าน้ำพุที่ว่ากันว่าศักดิ์สิทธ์เหลือหลาย ขออะไรได้อย่างนั้น
แต่แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นคนที่ฉันรอมานานแสนนาน(หร๊อะ =[]=) ชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งหน้าตาละม้ายคล้ายฉัน ไม่สิ ฉันหน้าตาละม้ายคล้าย 2 คนนั้นเสียยิ่งกว่าอะไร –0- ใช่แล้ว สองคนนั้นคือ
“พ่อ แม่”
---------------------------------------------------------
จบไปแล้ว..= = ตอนนี้เหนื่อยชะมัด
อ๊ากกกกกกก.. ยุ่งงานหัวปั่น ปั่นหัว ... ว๊ากกก
อ่านต่อจิ้ม >>>
http://forum.asura.in.th/index.php?topic=33304.390#msg473918เครดิตหน่ะ หาไม่เจอ = = มันตั้งแต่สมัยนู้นนนนนนนนนนนน..
โห..พ่อบาส สมัยเฟิร์นโหดกว่านั้นเยอะ... ไม่อยากจะเอ่ย = =*
(เพราะจำไม่ได้ ก๊ากๆๆ มันนานมาแล้ว =w=)
