(2)
ในระหว่างที่เธอกำลังนอนหลับตาคิดเรื่องวุ่นวายอยู่นั้นเธอรู้สึกเหมือนมีเงาทาบอยู่บนตัวเธอ เฟริน่าลืมมาขึ้นมาเธอก็ได้พบกับ.... “อาโอกิ” เฟริน่าทักเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ว่าไงคุณคิง ไม่เจอกันนานเลยหน๊อะ” อาโอกิทักเฟริน่าที่ลุกขึ้นนั่งด้วยความแปลกใจ
“อืม.. แล้วปราการตะวันออกถล่มรึยัง -0-”
“ทักกันอย่างนี้มันเจ็บนะ = =”
“- -“
“- -“ ทั้งสองคนจ้องหน้ากันเขม็ง...ก่อนจะ...
ฮ่าๆๆๆ เฟริน่าหัวเราะดังลั่นไปถึงในห้องน้ำ ซึ่งคนในห้องน้ำอยากจะออกไปสับกระบาลสักที 2 ที เฟริน่าลุกไปลากเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานมานั่ง ส่วนอาโอกินั่งบนเตียง
“ทำไมถึงได้มาที่นี่ล่ะ”
“เมื่อวานเจอไอ้หัวดำนั่น มันวานให้มาบอกข่าวคุณคิงแทนมันหน่อย” อาโอกิตอบพลางมองไปรอบๆ และจับนู้นจับนี่ขึ้นมาดู
“มันตายแล้วหรอ = = ถึงให้นายมาบอกแทนมัน”
“เปล่า... ใจจริงก็อยากให้มันตายอยู่นะ =0=”
“ได้ไง นั่นมุขฉันนะ” เฟริน่าสวนกับ
“ความจริงมันต้องทำงานแทนคุณคิงเรื่องรับสมัครน้องปี 1” ถึงแม้เฟริน่าเริ่มจะรำคาณคำว่าคุณคิงแล้วแต่ก็ห้ามให้อาโอกิพูดไม่ได้ เพราะตั้งแต่เธอได้รับตำแหน่งคิงจะวันตก เจ้าอาโอกิก็เรียกชื่อเธอแล้วมาเปลี่ยนเป็นคุณคิง จนวันนี้เริ่มชินหูแล้ว
“แล้วศาตราจาร์ยว่าไง - -”
“ก็...”
ปึง!! (<=เสียงเปิดประตู)
“O[]O” มิฮารุ
“- -“ เฟริน่า
“- -“ อาโอกิ
มิฮารุที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำรีบปิดประตูทันทีก็ภาพที่เธอเห็นคือผู้ชายยืนคุยอยู่กับเฟริน่า แล้วทั้ง 2 คน มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า จะไม่มองได้ยังไง ก็เธอนุ่งกระโจมอกด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว(ด้วยความรีบลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไป) ถ้ามีแต่เฟริน่าคนเดียวก็ไม่อาย(มาก)เท่าไหร่เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน แต่นี่มีผู้ชาย(หน้าตาดี)นั่งอยู่ด้วย โอ้วไม่นะ...มองเห็นไปไหนต่อไหนแล้ว
“ฟะ..เฟริน่า พาเพื่อนเธอออกไปที เธอด้วย”
“ทำไม”นั่นเป็นคำตอบที่วอนหาส้นเท้าแตกมาก นี่ถ้าไม่ติดที่นุงผ้าขนหนูอยู่ดูท่าคนฟังคงจะออกไปก้านคอแล้ว
มิฮารุได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากข้างนอก หน็อย..เจ็บใจนัก >O<
“เฟริน่า”
“เอ่อๆ”
ความจริงอาโอกิเดินออกไปตั้งแต่มิฮารุกลับเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่เฟริน่าอยากจะแกล้งมิฮารุเฉยๆจึงตอบไปแบบนั้น หลังจากพูดจบเธอก็ออกไปข้างนอกบ้าง
“เฟริน่า”
“....” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ
เมื่อมิฮารุรู้สึกถึงความเงียบในห้องแล้วเธอจึงแง้มประตูห้องน้ำออกไปดู
โล่ง...โจ้ง....
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่นั้นสายตาเธอกลับเหลือบไปเห็นคนยืนอยู่ที่ระเบียง 2 คน
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
ทั้ง 2 คนหัวเราะดังลั่นบ้าน
กว่าเธอจะแต่งตัวเสร็จก็นานพอสมควร(เกือบ 1 ชั่วโมงเนี่ยนะ) ก็สาวสวยนิสัยหล่อ(เฮ้ย!?)กับหนุ่มหล่อหน้าใสแกล้งไม่หยุด ด้วยความเคยชินที่อยู่กับการแกล้งคนมานานเลยติดนิสัยมาแกล้งมิฮารุแก้ขัดหล่ะกระมัง
หลังจากจัดแจงหาที่นั่งเรียบร้อยแล้ว เฟริน่าก็ถามต่อทันที
“แล้วตกลงท่านร้าสก้าได้ฝากอะไรมาให้ข้าพเจ้ารึ”
“อย่ามากวนโอ๊ยคุณคิง”อาโอกิชักอยากจะเขกกะโหลกคิงต่างปราการสักโป๊กสองโป๊ก
“งั้นก็ว่ามาสิ -0-“
“อืม...ศาตราจาร์ยฟาเรเตส อัลเบิร์ต วีนัส เฟลลาเรส บอกว่าเราน่าจะบังคับให้ยัยนี่ไปที่โลกแองเจลเลียอย่างสมัครใจ เพราะเราไม่รู้ว่าทำไมยัยนี่ถึงมองเห็นคนในโลกแองเจลเลียได้...”
“เดี๊ยวววววววววววววว..” คนถูกพาดพิงเบรกการสนทนาทันที “บังคับให้ชั้นไปแองเจลเลียอย่างสมัครใจอะไรกัน ไอ้คำว่าบังคับกับคำว่าสมัครใจมันคนละความหมายเลยนะ อย่าเอามารวมกันเซ่”
“ก็บอกแล้วไงว่าเธอสามารถมองเห็น....”อาโอกิยังไม่ทันพูดขาดคำ มิฮารุก็สวนขึ้น
“ฉันมองเห็นแล้วทำไมฉันต้องไปแองเจลเลียบ้าบอนั่นด้วย ครอบครัวฉัน คนรักฉัน ก็อยู่ที่นี่ ทำไมฉันต้องไปผจญภัยโลดโผนโจนทยานคนเดียวด้วยห๊า” มิฮารุแทบจะตะคอก(ความจริงตะคอกไปแล้ว)ใส่อาโอกิ
“เปล่าผจญภัย แต่เธอต้องไปเรียน” อาโอกิตอบ
“หา?” คราวนี้ไม่ใช่มิฮารุ แต่เป็นเฟริน่าที่ตกใจ “คนที่ไม่รู้เวทมนต์ การต่อสู้ เรื่องราวอะไรเลยเนี่ยนะจะไปเรียน จะบ้าหรอ”
“ใจเย็นๆสิคร๊าบบบบบ.. คูณณณณคิงงงง” อาโอกิลากเสียงและดึงแขนให้เฟริน่านั่งลงสงบสติอารมณ์
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว ถ้าเกิดยัยนี่ได้ไปอยู่ปราการตะวันตกจะว่ายังไง ถ้าอยู่ตะวันออกจะไม่ว่าเลย ฉันขี้เกียจมาแก้ปัญหาทีหลังนะ” เฟริน่านึกไปถึงเมื่อปีที่แล้วที่เธอต้องมานั่งคอยคุมพวกใช้เวทมนต์ไม่เป็นที่อาจาร์ยใหญ่เอามาฝากเธอไว้ แล้วอาทิตย์ต่อมาเจ้าพวกนั้นก็หายหัวไปเลย
“เธอเนี่ยไม่สมกับเป็นคิงเลย” คำพูดนี้ทำให้เฟริน่าฮึดฮัด ก่อนจะนั่งลง
“แล้วไปตอนไหน” เฟริน่าถาม
“ตอนนี้เลย เพราะอีก 3 วันโรงเรียนก็เปิดแล้ว” อาโอกิตอบก่อนจะหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงมาหมุนเล่น
“ไม่ๆๆ ใครบอกว่าฉันจะไป ไม่เลยไม่ไม่ไม่ไม่” ไม่สามารถนับคำว่าไม่จากปากของมิฮารุได้ เธอปฏิเสธการมาที่นี่อย่างเดียว เธอไม่สนใครจะว่ายังไง แต่เธอจะไม่ไป เธอจะอยู่ที่นี่ อยู่ที่โลกนี้
แต่ทว่า...
“ฉ๊านบอกแล้วไงว่าฉ๊านไม่ม๊า” ในที่สุดมิฮารุก็ถูก อาโอกิและเฟริน่าฉุดกระฉากลากถู เข้าวาบและมาโพล่ที่นี่จนได้ ใช่แล้ว.. ที่นี่คือแองเจลเลีย
ที่ๆ ทั้ง 3 ยืนอยู่คือ หน้าโรงเรียนเมจิก ปราสาทสูงตั้งตระง่านอยู่มากมาย เหมือนปราสาทในเทพนิยาย ต้นไม้เขียวชอุ่ม ตัดกับทางเดินที่เป็นหินอ่อนสีเทา ต้นหญ้าถูกตัดให้เรียบสวย ดอกไม้มากมายหลากสีแข่งกันขึ้นอย่างสวยงาม ตรงกลางหินอ่อนมีน้ำพุตั้งตระหง่านอยู่ น้ำพุหลายชั้นหลากสี แต่ละชั้นของน้ำพุ มีน้ำสีต่างๆออกมาด้วยเวทมนต์ ก่อนจะถึงลานกว้างมีม้านั่งสีขาวตั้งอยู่โดยรอบ
“โห...” เฟริน่าแทบจะเอาเท้าปิดปากมิฮารุ เพราะตอนนี้มิฮารุอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น มันชั่งต่างกับโลกที่เธออยู่จริงๆ
“ไง....ไม่อยากกลับไปเลยล่ะสิ” อาโอกิแซว
“เชอะ...ก็แค่ไม่เคยเห็นเฉยๆ” มิฮารุพูดพลางสะบัดหน้าหนี เฟริน่าอมยิ้ม
“คุณคิง ฝากด้วยนะ ฉันมีงานของปราการฉันเหมือนกัน” อาโอกิฝากเฟริน่าส่งต่อ เพราะเขาก็มีงานต้องทำเหมือนกัน โรงเรียนเปิด งานจึงเยอะหน่อย แต่ก็มีเด็กปี 2 มาช่วยมากโขอยู่ ทำไมต้องปี 2 น่ะหรือ ก็เพราะมันเป็นธรรมเนียมน่ะสิ ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นผู้คิดขึ้นมา เพราะโรงเรียนนี้สร้างมากว่า 200 ปีแล้ว
“เอ่อ” เฟริน่าทำหน้าบูด
เฟริน่าพามิฮารุเดินไปเรื่อยๆ ผ่านน้ำพุหลากสี และปราสาทต่างๆตามที่เธอบอก มิฮารุจะต้องไปที่ปราการใหญ่ ทั้ง 2 ได้ผ่านอาคารเรียนมากมาย อาคารแต่ละอาคารเหมือนปราสาทขนาดย่อยเลยทีเดียว ดูท่าทางนักเรียนที่เรียนที่นี่คงจะมากโข และเมื่อเดินเข้ามาก็เจอทางแยก 3 ทาง ทางตรงไปคือ ปราการใหญ่เป็นปราการที่ครูพักอยู่ และเป็นเหมือนกับตึกอำนวยการในโลกของมิฮารุ ทางแยกทางซ้ายมือ เป็นทางแยกไปทางปราการตะวันออก และทางขวาคือปราการตะวันตก
เฟริน่าเดินนำเข้าไปในปราการใหญ่ สองข้างทางเป็นหินอ่อนสีเทา(จะอธิบายทำไม มันก็เหมือนกันหมด) แต่สายตาของมิฮารุก็สะดุดกับคนบางคน ผมซอยตั้ง สีดำสนิท สายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกเฟริน่าหยุดเดิน เขาปรายตามองมิฮารุก่อนที่สายตาจะหยุดที่เฟริน่า เขายกคิ้วข้างเดียวเป็นเชิงท้าทาย ก่อนที่รังสีอำมหิตจะแผ่ซ่านออกมา มิฮารุรู้สึกตัวเกร่งทันที มันกดดันอย่างบอกไม่ถูก เฟริน่าจ้องเด็กหนุ่มนั่นเขม็ง มิฮารุหันไปมองเฟริน่า สายตาเย็นยะเยือก มองแล้วขนลุก แต่ก่อนที่เธอจะคลั่งตายเพราะรังสีอำมหิต ก็มีคน(รึเปล่า?)มาช่วยก่อน
“อ้าว...นึกว่าใคร แผ่รังสีซะเข้าไปถึงข้างในเลยนะ” หมา...ย้ำนะว่าหมา!! หมาสีเทาเข้มพูดกับทั้งสองคน ทั้งสองคนหยุดแข่งกันปล่อยรังสีอำมหิต แล้วเด็กหนุ่มนั่นก็เดินแทรกกลางผ่านเฟริน่าและมิฮารุไป“เข้ามาข้างในก่อน”
“ค่ะ...อาจาร์ยใหญ่”
!!!
-----------------------------ลั้นลา--------------------------------------
ยังมีต่อ~~ =>
http://forum.asura.in.th/index.php?topic=33304.330#msg468535จบไปอีก 1 ตอน วู้ๆ.. เฟิร์นไม่อยู่หลายวัน (2วันเนี่ยนะ = =^)
ก็เลยอัพไว้ก่อน ทีแรกว่าจะอัพวัน พฤ แต่กลับมาไม่ทันจริงๆ ขออภัยด้วย (น่าจะดีใจนะลงไว)
เอารูปมาฝาก... ทายซิว่าใคร (
)
ทำเสร็จมะวาน(รึเปล่านะ จำไม่ได้ = =. น่าจะเมื่อวานล่ะ)
นั่งทำหลายรูปเลยลืม
รูปนี้นั่งทำอยู่ 1 ชั่วโมง เฟิร์นลองลงสีผมแบบใหม่ดู
คิดว่าสวยกว่าแบบเก่ารึเปล่า ?
มีคนถามมาว่า เปลี่ยน logo (โลโก้)ตอนไหน = =^
เปลี่ยนนาแล้วจ้า
เป็นตัวนี้
ลั้นลา~~ ไม่เห็นเหมือนหัวหอมเลย = =.
รักคนอ่าน
สก็อตไบท์
