(1)
ภายในห้องฟ้านวลสะอาดตา ดูก็รู้ว่าเป็นห้องนอนที่ถูกดูแลมาอย่างดี ของถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ “อืม~~”
เสียงครางเบาๆ ของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงผมยาวประบ่าสีดำ ตาที่หลับเพลิ้มจู่ๆก็ลืมตาขึ้นมาเผยให้เห็นแววตาสีน้ำตาลอ่อนๆ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครา เพราะแสงแดดยามเช้า
เธอบิดขี้เกียจ 2-3 รอบ หยิบแว่นตาที่หัวเตียงอย่างเคยชิน ก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็สะดุดกับบางอย่าง
“โอ๊ย...”
เธอล้มคว่ำไปกับพื้น พลางมองไปด้านหลัง สิ่งที่เธอสะดุดหัวคะมำเมื่อกี้คือผู้..อ่า...ชายหน้าหวานคนหนึ่ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
(miharu : say)
ผู้ชายคนนั้นลืมตาและลุกขึ้นนั่ง เสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่ง บวกกับผมสีเงิน ขยี้ตาเบาๆ สีเงินหร๊อะ คุ้นๆแห๊ะ ชั่งเถอะ แต่ตอนนี้นายกำลังนั่ง sexy มากเกินไปแล้วนะ
เขางัวเงียอยู่สักครู่ น่ารักชะมัด >w< ไม่สิตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหลงใหลนะ มีผู้ชายอยู่ในห้องฉัน เฮ้ย..รึว่า...ฉันจะเสียความบริสุทธิ์แล้ว..ไม่นะ ฉันรีบตรวจดูร่างกายตัวเอง ไม่มีอะไรผิดปกติแฮะ หรือฉันจะคิดมากไปเอง
“นะ..นายเป็นใคร เข้ามาได้ไง”
“....” เขามองฉันด้วยสีหน้างงงวย
“นี่นายจะมองทำภูเขาฟูจิรึไงยะ จ้องอยู่นั่นหล่ะ>[]< หน้าฉันมีชื่อแม่นายแปะอยู่รึไง ออกไปจากห้องฉันเดียวนี้นะยะ” ฉันรีบไล่ออกไปก่อนที่ฉันจะทำมิดีมิร้าย..เอ้ย..ไม่สิ ก่อนที่เขาคิดจะทำมิดีมิร้ายฉัน สาวสวยผู้อ่อนต่อโลก >w< (ไหนบอกว่าหน้าตาไม่ดีไง = =^ ชักมั่วละ)
“หา...นี่เธอพูดกับมีพระคุณอย่างนี้หรอ” เขายืนหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนหน้าฉันกับเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงเซนต์ วินาทีนี้เองฉันรู้สึกหน้าฉันร้อนวูบวาบขึ้นมา ตอนนี้หน้าฉันต้องแดงเป็นแพนเค้กแน่ๆเลย >///< (เปรียบเทียบซะสูงเลยนะหล่อน)
“ฮ่าๆๆๆ เธอกลัวฉันหรอ ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนเธอนั่นแหล่ะ” เขาหัวเราะดังลั่น ฉันไม่ได้กลัวนายซะหน่อยนะ - - ท่าทางฉันมันบอกว่ากลัวตรงไหนยะ –[]-
“นะ..นาย เอ้ย..เธอคือคนเมื่อวาน?” ฉันชี้หน้าเขา(รึเธอ = =.)
“(‘ ‘)(. .)(‘ ‘)(. .)” เขา(รึเธอ)พยักหน้างึกๆงักๆ จังซี่มันต้องถอน(อย่าไปสนใจคำหลังเลย = =.)
“แล้ว...ตัวเมื่อวาน นาย....ฉันมาอยู่นี่ได้ไง ฉัน..นาย อ่า กรี๊ดดดดดดดดด”
เขา(เรียกเธอดีกว่า)ใช้มืออุดหู 2 ข้าง พร้อมหัวเราะ
“งั้นฉันจะเล่าให้ฟังนะ ก่อนอื่นแนะนำตัวกันก่อนฉันชื่อ เฟริน่า แลมเบิร์ท”เฟริน่ายืนมือเล็กๆมาให้ฉัน
“ฉันชื่อมิฮารุ มัตสึโอะ ยินดีที่ได้รู้จัก”ฉันจับมือกลับ ใจฉันเต้นแรงราวกันตอนนี้อยู่ในบาร์อะโกโก้ เฟริน่าก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ จะเต้นทำภูเขาแดนลาวรึไงเล่า >[]<
“เธอชอบฉันหรอ - -“ เฟริน่าชี้มือมาที่ตัวเองพลางทำหน้าเบื่อหน่าย “ฉันไม่ใช่ทอมนะ”
“ปะ..เปล่านะ >[]<”ฉันตอบทันควัน
“แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย -0-“
“ฉันร้อน” นี่คือคำแก้ตัวที่ดีที่สุดในตอนนี้เจ้าค่ะ -0-
“- -“
“-///-“
“นั่นไง” โอ๊ย...อะไรจะตาดีขนาดน๊านนนนนน (หน้าตาด้วย >///<)
“ตกลงเรื่องเมื่อวานมันอะไรกันแน่”
“อ๋อ...ถ้าฉันเล่าจบแล้วเธอห้ามเป็นลมนะ ห้ามกรี๊ดด้วย ห้ามขัดด้วย”รู้สึกนายไม่ใช่สิ ต้องเรียก เธอ (แม้ว่าจะไม่เหมือนผู้หญิงก็เหอะ) จะห้ามอะไรเยอะแยะ
“อืม จะเล่าก็รีบเล่า”
“ฉันมาจากแองเจลเลีย...”
“หา O[]O” ฉันขึ้นเสียงสูง ก่อนที่เฟริน่าจะจ้องฉันเขม็ง ก็ฉันไม่เคยได้ยินชื่อประเทศนี่นา “โทษที”
“ฉันมาจากแองเจลเลีย เป็นโลกอีกโลกที่ซ้อนทับกับโลกนี้อยู่ การที่จะเชื่อมหากันได้นั้นทำได้ยากมาก แต่ก็ไม่เกินความสามารถของศาตราจาร์ยฟาเรเตส อัลเบิร์ต วีนัส เฟลลาเรส” แล้วนี่จะชื่อยาวเพื่อใครเนี่ย = =^
“ท่านได้ส่งฉันมาเพื่อจับมอนเตอร์กลับไป ธรรมดาหลาย 10 ปีจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ก็คือ มิตินั้นเชื่อมเข้าหากัน แต่ปัจจุบันเกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก ทำให้มอสเตอร์ในแองเจลเลียได้ผ่านเข้ามาในโลกนี้ ทางการจึงไว้วาน magic school ส่งคนไปจับกลับมา ซึ่งคราวนี้เป็นเวรของคิงปราการตะวันตกอย่างฉัน แต่ดันซวยมาอีก เพราะเธอมองเห็นมอนเตอร์ แต่ซวยยิ่งกว่านั้น เธอดันมองเห็นฉันด้วย ปกติคนในโลกของเธอจะมองไม่เห็นคนในโลกของฉัน” ยัยนี่ภาษาอังกฤษใช้ได้นะเนี่ย =[]=^ สำเนียงยังกะเป็นภาษาเกิด
“เดี๋ยว..โรงเรียน? คิง? ปราการ? มันอะไรกัน” ล่ามมาตั้งนาน -0-
“ฉันยังไม่สามารถบอกเธอได้ จนกว่าคนที่นั่นจะส่งข่าวมาบอกฉัน”
“ยังไง? ส่งข่าวข้ามมิติมาได้ด้วยหรอ”
“( ‘ ‘) (‘ ‘ ) ( ‘ ‘) (‘ ‘ )” เฟริน่าสายหัวดุ๊กดิ๊กเหมือนตุ๊กตาหน้ารถ “เดี๋ยวคนในปราการฉันจะมา”
“หา...ยังจะมีคนมาอีกหรอ O_O” ฉันขึ้นเสียงสูงอีกรอบ อะไรกัน นี่จะยกขโยงกันมาเลยเร๊อะ
“ใจเย็น..น่า”เฟริน่ากระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงฉัน เฟริน่าเหยียดตัวพร้อมหนุนแขนตัวเองพลางหลับตาเพลิ้ม
“เธอจะให้ใจเย็นได้ไงห๊า แล้วนั่นเตียงฉันนะ จะนอนก็ไปอาบน้ำก่อนสิ” ฉันดึงแขนเฟริน่าให้ลงมาจากเตียง แต่ก็ไม่กระดิก ยัยนี่แรงเยอะกว่าตัวแหะ = = อ๊ะรู้สึกว่าเธอจะมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่หร๊อะ...ไม่นะ เตียงนอนฉันเหม็นสาบแน่ๆ (โรคขี้เกียจทำความสะอาดกำเริบ) ทำความสะอาดงั้นหรอ รู้สึกห้องฉันแปลกๆนะเนี่ย
“ฉันอาบน้ำแล้วน่า”
เฟริน่าตอบฉัน แต่ฉันไม่ได้สนใจฟัง ตอนนี้ฉันมองไปรอบๆห้อง นี่มันสะอาดได้ไงเนี่ย ธรรมดาฉันไม่เคยเก็บเลยนะ อย่างบอกนะว่า...
“เธอทำความสะอาดห้องให้ฉันหรอ”
“ใช่ แล้วจะทำไม - -“ นี่..ฉันพูดดีๆกับเธอนะ ทำไมตอบกลับสุนัขๆอย่างนี้หล่ะ
“นี่ ฉันถามดีๆนะ”
“ฉันก็ตอบดีๆแล้วไง”เฟริน่าเถียงฉันขณะที่ยังหลับตาอย่างสบายใจ
“จ้าๆ งั้นก็ขอบคุณมาก เธอกลับโลกบ้าบอติ๊งต๊องอะไรของเธอได้แล้ว”
“ฉันยังกลับไม่ได้ ตอนนี้ฉันมีหน้าที่เฝ้าเธอจนกว่าคนของฉันจะมา”
“เธอเป็นหมาหรือไงยะ ทำไมต้องมาเฝ้าชั้นด้วย –O-“ ปากฉันวอนเปล่าเนี่ย = =.
“เดี๋ยวเธอเอาความลับนี่ไปบอกคนอื่น”
“ฉันไม่บอกใครหรอก แล้วก็กลับไปได้แล้ว” ถึงจะบอกก็ไม่มีใครบ้าเชื่อฉันหรอก - -
“- -“
“ไม่ต้องมาทำหน้าเซ็ง บอกให้กลับไปก็กลับไปสิ ฉันจะไปโรงเรียนแล้ว >O<”
“หืม? ใครอนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก”เฟริน่าลุงขึ้นนั่งและมองมาทางฉัน
“เธอเป็นใครมาสั่งฉัน”
“หึ...”เฟริน่าลงจากเตียงและเดินมาหาฉัน ก่อนจะกระซิกข้างหู”ไปอาบน้ำซะ ถ้ายังไม่อยากเป็นเหมือนเดรโกตัวเมื่อวาน”เฟริน่าพูดด้วยน้ำเสียงหน้ากลัวข้างๆหู แม่เจ้า มันสยิวไปถึงข้างใน~~ แล้วไอ้เดรโกนี่ หมายถึงมังกรตัวเมื่อวานใช่มะ =0=^
“ฉะ..ฉันไปอาบน้ำดีกว่า” ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
เฟริน่ากลั้นหัวเราะอย่างสุดกำลัง เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงที่กลัวแม้กระทั่วผู้หญิงด้วยกันขนาดนี้มาก่อน เธอเดินกลับไปที่เตียงล้มตัวนอนหงายหนุนแขนตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักความเหนื่อยล้า
ความจริงเมื่อวานหลังจากที่มิฮารุ สลบไปแล้วเธอได้ลากและดันเดรโก้ด้วยความยากลำบาก ก่อนที่เดรโก้ตัวนั้นจะถึงมิติวาบ ก็มีผู้ชายผมสีดำสนิด ตาสีแดง ผมซอยรากไทรยาวๆ ออกมาจากวาบ คนๆเดียวกันกับบอกว่าเดรโก้ตัวนี้หายากสุดๆ = =^
“พึ่งมาหรอวะไอ้ร้าสก้า ทำไมไม่มาพรุ่งนี้ซะเลยล่ะ” เฟริน่าทักน้องชายด้วยความเคยชิน
“Did King speak to Queen like this?”
“แล้วจะช่วยฉันไม๊เนี่ย - -*”
“คร๊าบบบบ”
“เบื่อจริง ไอ้อังกฤษคำ ไทยคำเนี่ย - -“ ร้าสก้ายิ้มแป้นเหมือนเด็กๆ ซึ่งรอยยิ้มนี้ คงจะมีแค่เฟริน่าเท่านั้นที่ได้เห็น
ทั้งเธอและร้าสก้าช่วยดันช่วยส่งมังกรตัวนั้นจนหายกลับเข้าไปในมิติวาบ
“Who is she?” ร้าสก้าทักเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่
“ไม่รู้ แต่รู้อยู่อย่างเธอมองเห็นฉันกับมอนเตอร์ด้วย”
“เห...งั้น....you must find her somewhere to rest เดี๋ยวผมกลับไปปรึกษากับอาจาร์ยใหญ่แล้วเดี๋ยวมาบอก >w< ไปก่อนนะ…พี่”
“เอ่อ..จะไปก็รีบไป...เฮ้ยเดี๋ยว!!” ไม่ทันขาดคำน้องชายของเธอก็หายเข้ามิติวาบไป“แล้วจะเอาไงจะยัยนี่ดีวะเนี่ย ไม่รู้ที่อยู่ยัยนี่ซะด้วย = =^”
เฟริน่าบ่นกับตัวเองก่อนจะค้นกระเป๋านักเรียนของผู้หญิงคนนี้จนเจอที่อยู่แล้วพากลับมา
ในระหว่างที่เธอกำลังนอนหลับตาคิดเรื่องวุ่นวายอยู่นั้นเธอรู้สึกเหมือนมีเงาทาบอยู่บนตัวเธอ เฟริน่าลืมมาขึ้นมาเธอก็ได้พบกับ....
-----------------------ลั้นลา------------------------
จบไปแล้วกับตอนที่ 1 งิ๊งๆ มีอะไรก็ติชมกันได้
เฟิร์นไม่เคยเขียนเรื่องทำนองนี้ด้วยสิ
เขียนแต่ "ข้า" "เจ้า"
ข้าจะไปหาเจ้า โย้วๆ อะไรทำนองเนี่ย = =.
ลั้นลา..กับตอนที่ 1 ไปแล้ว ก็
ยังมีต่อ >>>
http://forum.asura.in.th/index.php?topic=33304.255#msg465263อาจไม่ถูกใจกันไปหลายคน แต่เดี๋ยวก็ดีเอง >w<
เฟิร์นบอกไว้ก่อนเลยนะ ช่วงแรกๆจะยังไม่มันเท่าไหร่ จะเป็นการอธิบาย
โรงเรียนซะมากกว่า (งั้นหรอ = =^)
เอาเถอะ ทนๆอ่านกันไป
รักคนอ่านเสมอ
สก็อตไบท์
(เร็นๆนะ 
)
