เข้าใจคิด - -"

เขียนวันจันทร์นี้ละไม่ก็วันอังคารได้เเน่ๆ

บทที่ 3/3
หนีก่อนวันสิ้นโลก
ผู้รอดชีวิต     ไม่ปรากฤต      ผู้เสียชีวิต ไม่ปรากฤต        ผู้บาดเจ็บ     ไม่ปรากฤต
   วันนี้เป็นวันสุดท้าย และ เช้าวันสุดท้าย พรุ่งนี้ จะเป็นดินแดน ใหม่ วันใหม่ และ การเปลี่ยนแปลง ครั่งใหญ่ ...

 ณ วันสุดท้าย เวลา 5.00น.(ตี5) ประเทศ แอฟริกาใต้ เมืองเคปทาวน์

ฮวก: ว่าไงนะ! รัฐบาล ยังไม่ประกาศให้ทุกคนอพยพ อีกหรือไง!?
บีฟาร์: หน้าจะเป็นยังงั้นค่ะ
ฮวก: วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ อพยพ ไม่ทันแน่ ! รัฐบาลทำบ้าอะไร!
บีฟาร์: แต่เราต้องหาทางเอาตัวรอดก่อนนะค่ะ เราจะทำยังไงต่อไป
ฮวก: ประชาชนทั่งโลก ไม่รู้ว่าวันนี้โลกจะแตก! แต่ก็ช่วยไม่ได้... เราต้องหาทางเอาตัวรอดก่อน
ฮวก: ส่งเครื่องบิน ไปจอดที่ กัมพูชา เมือง พนมเปญ ด้วย นะเธอเองก็ขึ้นเครื่องบินลำนั้นไป แล้วรอให้พวกบาส ขึ้นไป พวกเธอก็ขึ้นเครื่องบิน ไปลงที่ บลาซิล เมือง บลาซิเลีย นะ เดียวฉันตามไปที่เรือกู้ภัยก่อน ฉันจะไปคุยกับ ประธานาธิบดี
บีฟาร์: ทำไมเราต้องไปจอดที่ พนมเปญค่ะ ? ทำไมไม่จอดที่ไทยหรือ เวียดนาม ละค่ะ เราต้องการไปรับ Mr.Matsu หรือ บาสไม่ใช้หรือค่ะ?
ฮวก: พื้นที่ ของประเทศไทย และเวียดนามตอนนี้ไม่มันคงแล้ว โอกาศ สูงมาก ที่จะ แพ่นดินแยกตัว ไปจอดที่ พนมเปญ นะดีแล้ว
บีฟาร์: ว่าแต่ พวก Mr.Matsu หรือ บาส อยู่คนละที่กัน จะมาที่ พนมเปญได้ยังไง บาสก็สมองเสื่อมทำไรไม่ได้ คงทำอะไรไมได้ ส่วน Mr.Matsu เองก็ ติดหนี้เยอะแยะมีเงินค่าขึ้นเครื่องบินไปลงต่อที่ พนมเปญหรือป่าวยังไม่รู้?
ฮวก:ไม่ต้องห่วง บาสนะฉันส่ง ไปอยู่กับ Mr.Matsu เมื่อวานแล้ว ส่วนเงินค่าขึ้นเครื่องไปลง พนมเปญ ฉันก็ออกให้แล้ว
บีฟาร์: ทำไมมัน งงๆ ยุ่งยากยังงี้นะ - -* ไม่เข้าใจเท่าไร แต่จะทำตามที่สั่งค่ะ
ฮวก:เอาเถอะๆ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แล้วกัน

(วิธีที่ดีกว่านี้ก็มี แต่ฮวกชอบทำอะไรที่เข้าใจยาก)

ณ ประเทศไทย กรุงเทพ9 เวลา 5.30น.

ตืด....ตืด...ตืด...

เสียงโทรศัพท์

Mr.Matsu: ฮาโหล ฮวกหรือ มีอะไร?
ฮวก: ออกเดินทางไป พนมเปญได้แล้ว
Mr.Matsu: โอเคๆ ตอนนี้ฉันเองก็อยู่สนามบินแล้ว
ฮวก: โอเค ทำตามเผนนะ
Mr.Matsu: แค่นี้นะ เครื่องลงจอดแล้ว ฉันต้องขึ้นเครื่องแล้ว
ฮวก:โอเค โชคดี
กุเกิ้ล ทูลเล่อร์บาร์: พ่อฮะๆ ผมอยากขึ้นเครื่องบินจังเลย ๆ ได้ยินว่าเครื่องนี้ ลำจำโบจุคน 1500คน ได้เลยนี้ครับ ได้ไปประเทศกัมพูชาครั่งแรกด้วย ตื่นเต้นจังๆ
Mr.Matsu: ได้ขึ้นอยู่แล้วลูก แต่เราแค่ไปต่อเครื่องที่นั้นนะลูกคงอยู่ได้แปบเดียวเท่านั้น
ที่รัก: ยังไงก็อย่าให้เกิดเรื่องโชคร้ายเลย ละกัน...

จากนั้น เครื่องลงจอด ทั่ง 4ขึ้นเครื่องไป (บาส พูดอะไรไม่ได้ เพราะสมองเสื่อม นั่งรถเขน ได้แต่มองไปมองมาอย่างเดียว)

ในที่สุด ก็ถึง พนมเปญ ประเทศ กัมพูชา


เครื่องบินลงจอด

Mr.Matsu: ไหนนะ.... เครื่องบินท่บีฟาร์ นำมา
บีฟาร์: ทางนี้ค่ะๆ
ที่รัก: ตรงนั้นไงค่ะ คุณ
Mr.Matsu:คุณบีฟาร์ครับ ฮวกละครับ?
บีฟาร์:ไปรอที่บลาซิลแล้วค่ะ(เรืออพยพอยู่ที่นั้น)
Mr.Matsu:เอาละๆรีบๆไปกันเถอะ

..ครืน...ครืน....ครืน.... โครม!!!!!

เกิดแผ่นดินไหว ขึ้นสนามบินบางส่วนทล่มลงมา ผู้คนกรีดร้องด้วยความกลัว

Mr.Matsu: เกิดอะไรขึ้น!
บีฟาร์: สงสัยจะเกิดแผ่นดินไหวเกิดจากกว่า อ่อนตัวของพื้นดิน
Mr.Matsu: อะไรกัน ไหนบอกว่า กัมพูชา จะไม่เกิด แผ่นดินไหวไง
บีฟาร์: อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ทั่งนั้น

โครม!!!!!! ตูม.....  แพร่ง .....

เคาร์เตอร์ ทล่ม เสียงกระจกแตกเป็นเสียงๆ  ผู้คนหนีตายกันจ๋า ละหวั่น

Mr.Matsu:เร็ว! ทุกคนวิ่งไปที่เครื่อง!

จากนั้นทุกคนก็วิ่งไปที่เครื่องบิน

บีฟาร์: พร้อมมัยค่ะนักบิน
บีฟาร์ตะโกน ไปที่เครื่องบิน

นักบิน: พร้อมครับ! ขึ้นมาเลยๆ
บีฟาร์: เปิดทางเดินด้วยค่ะ จะได้ขึ้นไป
นักบิน: ได้ครับๆ

หลังจากนั้นทั่งหมด ก็ขึ้นเครื่องไป โดยลืมใครบางคนไว้...

Mr.Matsu: เดียว... ฉัน ลืมบาส ตอนนั้นวิ่งหนีตายกัน ลืมบาสไปเลย!
นักบิน: ไม่เป็นไรครับเดียวผมไปช่วย เอง!
Mr.Matsu: เดียวผมไปด้วยครับ
กุเกิ้ล ทูลเล่อร์บาร์: ไปด้วยครับพ่อ
Mr.Matsu: ไม่ต้องลูกอยู่กับแม่ แล้วก็พี่สาวคนนี้นะ เดียวพ่อมา
Mr.Matsu:ไปกันเถอะครับ
นักบิน:ครับ
กุเกิ้ล ทูลเล่อร์บาร์: โชคดีครับพ่อ อย่าตายนะ
Mr.Matsu:ระดับนี้ หนังเหนียว! ไม่ตายหรอก!
ที่รัก: ระวังตัวนะค่ะ....
บีฟาร์: ทั่ง 2ระวังตัวด้วยนะค่ะ
Mr.Matsu/นักบิน: ไม่ต้องห่วงครับ!

 

บาส ไม่ รอด แน่ๆ

 

เหอะๆ รู้สึกว่าตอนต่อไปจะมีคนตายนะ เอิ๊กๆ   

  ไม่มันเลย  รอนานๆลงทีละเยอะก็ดีนะ 

ลงยังงี้ละดีเเล้วอาจเขียนต่อพรุ่งนี้เลย