“เฮ้ย ไอ้วุฒิ [ท่านที่เคารพ]ว่างปะวันนี้มาหากูที่ร้านเดิมหน่อยดิเร็วๆนะโว๊ย”...ตูดๆ...
ผมโทรไปหาเพื่อนสนิทเพื่อให้มันมากินเหล้าด้วย ในวันนี้ผมรู้สึกเบื่อและเซง มากๆ ทั้งๆที่มีผู้คนมากมายแต่ก็รู้สึกได้ถึงความเหงา รู้สึกได้ถึงบางสิ่งของผมได้ขาดหายไป หลังจากนั้งอมทุกข์ซักพัก เสียงโทรศัพก็ดังขึ้น
กริ๊ง...ๆผมรับโทรศัพท์ขึ้นมาไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสุดที่รักผมเอง มันโทรมาบอกว่ามันมาไม่ได้มันติดธุระดูหลังกับแฟน ดูมัน ดูมันทำ
หลังจากที่นั้งดื่มคนเดียวมาซักพักใหญ่ๆแล้ว(ร้านกำลังจะปิด) ก็รู้สึกว่าผู้คนเริ่มทยอยกลับบ้านกันบ้างแล้ว และแล้วความเงียบก็มาถึง ผมมองดูรอบสังเกตดูว่าไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว แต่แล้วก็เหลือไปเห็นผู้หญิงกำลังคุยกะบ๋อยอยู่ดูเหมือนว่ากำลังจะเช็คบิล แล้วจู่ๆบ๋อยนั้นก็เดินมาหาผมพร้อมพูดว่า
“พี่คับ ผู้หญิงคนนั้นเค้าบอกเค้าเป็นแฟนพี่ เค้าให้ผมมาเก็บเงินกับพี่คับ”
อ้าว ไงหยั่งงี้ละนะ ผมกำลังจะบอกว่าไม่ใช่อยู่เลย แต่ยังไงได้จะปฏิเสษก็กลัวไอ้บ๋อยมันจะหาว่าชักดาบ เอาวะไหนๆแล้วก็ถือว่าทำบุญละกัน หลังจากจากที่ผมเช็คบิลของผมและเธอเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ผมกำลังกลับบ้านนั้น ความซวยก็เข้ามาหาอีกจนได้
“พี่คับๆ” เสียงบ๋อยดังมาแต่ไกล
“ไรเหรอน้อง” ผมตอบกลับไป “พี่ลืมแฟนพี่หรือเปล่าคับ จะไม่พาเค้ากลับบ้านเหรอ ผมจะปิดร้านแล้วนะคับ”
นั้นไงว่าแล้วเชียว แล้วผมก็เดินเข้าไปหาเธอ เธอมองหน้าผม ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรเธอเลย เธอก็อ๊วกใส่ผม แล้วเธอก็หลับไป เฮ้อทำไมวันนี้มันซวยซับซวยซ้อนจังวะ ผมบ่นกับตัวเอง ผมไม่รู้ว่าจะทำไงต่อดีจะทิ้งเธอไว้ที่นี้มันก็ดูจะใจดำไปหน่อย ผมจึงตัดสินใจแบกเธอออกมา
“แท็กซี่” ผมเรียกรถแท็กซี่แล้วพาเธอขึ้นไปนั้นบนรถ ผมบอกให้แท็กซี่ขับไปเรื่อยๆ เพราะผมยังไม่รู้เลยว่าจะพาเธอไปส่งที่ไหนดี พอนั่งมาซักพัก ผมก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าของเธอ ต่อมนิสัยเสียมันก็เลยเกิด ผมถือวิสาสะ เปิดกระเป๋าของเธอดู ผมเหลือบไปเห็นบัตรนักศึกษาของเธอ ปรากฏว่าเธอเรียนที่เดียวกับผมซึ่งเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ แทบเธอยังเป็นรุ่นพี่ผมอีกตั้งปีอีกด้วย และผมก็เห็นบัตรใบนึงซึ่งมันคุ้นมากๆ ผมจึงหยิบมันขึ้นมาดู อ้าวเฮ้ยนี่มันบัตรหอ หอเดียวกับกูนี่หว่า ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมคับ คับผมก็ไม่เชื่อ
หลังจากกลับมาได้ซักพักก็ถึงหอของผมซักที่ ผมรีบอุ้มเธอขึ้นห้องของเธอเพราะผมจะรีบไปอาบน้ำเพราะเหม็นอ้วกจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ไอ้พี่ยามที่เฝ้ายามอยู่ข้างล่างมันก็แซวเอ๋าแซวเอา
ผมวางเธอบนเตียง ผมมองดูเธอ ดูๆแล้วเธอก็น่ารักดี แล้วเธอก็ไม่น่าที่ดื่มเหล้าเก่งด้วย นี้ถ้าผมหื่นกามหน่อยนะ เหอๆ ไม่รอด ดีนะที่เป็นผม ขณะที่ผมกำลังจะออกจากห้องของเธอไปนั้น ผมก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ เฮ้ยผีหลอกเปล่าวะ ผมคิดในใจ พอเหลือบไปดูเธอ อ้าวเธอร้องไห้นี้หว่า ผมเดินไปหาเธอจะถามว่าเธอเป็นอะไร ปรากฏว่าเธอละเมอ เธอร้องไห้แล้วพูดถึงชื่อของคนๆหนึ่ง ซึ้งผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอร้องไห้ซักพักแล้วเธอก็หลับไป
ก๊อกๆๆๆ...เสียงเคาะประตูในตอนเช้า มันทำให้ผมตื่นขึ้นด้วยความหงุดหงิด ผมเปิดประตูออกไป เพื่อจะดูว่าเป็นใคร ไม่น่าเชื่อ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่ารักมากๆ ผมใช้สติมองดูดีๆอีกที อ้าวผู้หญิงคนเมื่อคืนนี่หว่า แต่รู้ซึกว่าเธอเป็นคนละคนกับเมื่อคืนเลย วันนี้เธอดูสดใส ร่าเริงเป็นพิเศษ ต่างจากเมื่อคืนริบลับ เธอมองหน้าผม ยิ้ม แล้วพูด “ขอบคุณนะ” “อะนี้กระเป๋านาย นายทำตกไว้ที่ห้องเมื่อคืน เราชื่อษานะแล้วนายละชื่อไร” เออๆ ”นัดคับ” ”ขอบใจนะไปแหละ”แล้วเธอก็เดินจากไปทิ้งผมให้ยืนเบออยู่คนเดียว
แล้ววันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเรียนหนังสืออยู่นั้น ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามา เฮ้ยใครโทรมาวะ เบอร์แปลกๆ ฮัลโหลนั้นใครพูดคับ “ฮัลโหลนั้นนัดใช่ไหม ช่วยมาหาเราที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัยที่ซิ ตอนนี้เลยนะ นะๆ ช่วยเราหน่อยเราขอร้อง”...ตูดๆๆ อ้าวเฮ้ยวางเฉยเลย เออเอาวะไหนๆก็เรียนไม่รู้เรื่องแล้วไปก็ไป และแล้วผมก็หาทางออกจากห้องมาจนได้
เมื่อผมไปถึงที่ๆเธอนัดแล้ว เธอก็เรียกให้ผมไปนั่งข้างๆเธอ เธอนั่งเงียบไม่พูดอะไร ซักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามานั่งด้วย ทั้งคู่นั่งเงียบ รวมทั้งผมด้วยเราทั้งหมดนั่งเงียบไปซักพัก แล้วผู้ชายนั้นก็พูดขึ้นว่า
“เอ้ามีอะไรก็รีบๆว่ามา”
“เราเลิกกันแถอะ”
ษาพูดขึ้น หน้าเธอดูเศร้ามาก “นี่แฟนใหม่ของเรา เค้าชื่อนัด แล้วเธอก็เลิกยุ่งกับเรา...”
ยังไม่ทันที่ษาจะพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ลุกออกไป ผมหันไปมองหน้าษา เธอร้องไห้ ผมถามเธอว่าร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอ เธอตอบว่าใช่ ผมจึงถามเธอไปต่อว่าถ้าษาเสียใจแล้วบอกเลิกกับเค้าทำไม ษาจึงเราให้ผมฟังว่า
“ที่จริงแล้วผู้ชายคนเมื่อกี้เค้าเป็นฝ่ายโทรมาบอกเลิกกับษาก่อน เราทะเลาะกันแรงมาก เมื่อวันที่เราเจอกันครั้งแรกนั้นแหละ แต่ษาก็ยังรับไม่ได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเพราะษารักเค้ามาก ษาจึงตัดสิ้นใจวางหูโทรศัพท์ลง ษายังไม่กล้ายอมรับความจริง ษายังไม่พร้อมที่จะอยู่เพียงลำพัง แต่ในวันนี้ วันเวลามันทำให้ษาได้คิด รักมันไม่เหมือนในนิยายใช่ว่าจะอยู่ด้วยกันเสมอไป ถึงษาจะรักเค้ามากแค่ไหน แต่ถ้าเค้าไม่ได้รักเรา ถึงอยู่ต่อไป ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ษาเลยต้องยอมให้เค้าไป ทั้งๆที่ใจของษายังรักเค้ามาก ถึงษาจะเสียใจมันก็เพียงแค่เสียใจ เพียงฝ่ายเดียว โดยที่เค้าไม่เคยจะมารับรู้กับมันเลย ”
“อย่าร้องไห้สิเดี๊ยวแก่หรอก” ผมปลอบเธอทั้งๆที่ปลอบใจใครไม่เป็น เธอหันมามองผม เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะ” “อือไม่เป็นไร” ผมบอกเธอ “ปะลืมเรื่องวันนี้แล้วเราไปเดินเล่นกันดีกว่า” “ไปสิ” เธอยิ้ม
เป็นครั้งแรกในวันนั้น ที่ผมเห็นรอยยิ้มของธอ แต่ถึงเธอจะยิ้มแย้มซักแค่ไหน แต่ในแววตาของเธอ ยังคงมีความเศร้าหลงเหลืออยู่อย่าเห็นได้ชัด
หลังจากเราเดินเทียวเล่นมาทั้งวันแล้ว ในที่สุดก็เย็นเราจึงพากันกลับหอ ผมไปส่งเธอที่ห้องขณะที่ผมกำลังจะเดินจากไป เธอก็เรียกผม “นัด” ผมหันไปมองเธอ “ตอนนี้เราไม่เหลือใครแล้ว เธออย่าทิ้งเรานะ ได้ไหม” “สัญญากับเราดิ” ผมนิ่งไปซักพักนึงก่อนตอบไปว่า “อือ เราสัญญา”
ก๊อกๆๆ...เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนเช้า ผมงัวเงียเดินไปเปิดประตู
“มาหาใครคับ” ผมถามไปทั้งๆที่ตายังหลับ
“หานัดนั้นแหละ” เสียงผู้หญิงพูดขึ้น คุ้นๆ
“มีไรให้ช่วยเหรอคับ” ผมถามต่อ
“มี ช่วยตื่นเช้าๆแล้วไปเรียนพร้อมเราหน่อย”
“อื่อได้ๆ” ผมเดินโซซัดโซเซไปที่เตียง เพื่อจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่ดันไปนอนต่อ ผมนอนไปได้ซักพัก งี๊บนึงได้มั้ง ผมก็เหลือบไปเห็นเก้าอี้หน้าเตียงผมลองมองดูดีๆก็เห็นเป็นผู้หญิง เท่านั้นแหละคับ
“ผีหลอก” ผมตะโกนซะดังลั่นตึก
“นี่ๆ คนนะไม่ใช่ผี”
ผมลองมองกลับไปดูอีกที อ้าวษานี่หน่า มาอยู่นี่ได้ไง ผมจึงตั้งสติลองนึกดูอีกที ใช่
“จริงสิเมื่อเช้าษามาปลุกเรานี่หว่า เราลืมซะสนิทเลย แล้วนี่กี่โมงแล้ว” ผมเหลือบไปมองนาฬิกา นี่ก็ 8 โมงกว่าๆแล้ว “นี่ษามานั้งรอเราตั้งแค่เช้านะเหรอ ทำไมไม่เรียกเราละ”
“ก็เราไม่อยากกวนเวลานายหลับนิ” ษาตอบกลับ
“งั้นรอเราอาบน้ำเดี๊ยวนะ แปปจ้า”
ผมกะเธอเดินไปด้วยกัน ต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไร พอเดินมาได้ซักพักก็ผ่านหน้าร้านโจ๊ก เธอหยุดแล้วพูดกับผมว่า “กินโจ๊ก”
ดีเลยกำลังหิวอยู่พอดี ผมนั้งลงแล้วสั่งแบบพิเศษด้วยความหิว ผมหันไปหาเธอแล้วถามว่า “กินไรดี”
เธอหันมามอง แล้วตอบว่า “กินแหอะ เรากินขนมปังมาแล้ว เราให้นัดกินนั้นแหละ นัดยังไม่ได้อะไรมาตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”
อา..นี่เธอกลัวว่าเราจะหิวเหรอนี้ ฮือๆซาบซึ่ง วันนี้ก็เลยสายตามเคย แถมยังพาเธอสายอีกด้วย ฮือๆผมผิดไปแล้ว
หลังจากกินโจ๊กอาม่าเสร็จ เราก็เดินมาถึงหน้ามหาลัย ยังไม่ทันที่จะเดินเข้ามาถึงมหาลัยเลย ไอ้เพื่อนตัวดีก็เดินเข้ามาแซว
“ไงวะไอ้นัด เด็กใหม่เหรอวะ” เพื่อนผมแซว
“เฮ้ย! ไม่ใช่ อยู่หอเดียวกัน ก็เลยมาโรงเรียนด้วยกัน ทำไมวะ” ผมตอบกลับพร้อมตั้งคำถาม
“เปล่า กูก็นึกว่าแฟ
| GAMEINDY: Asura Online |
|
