...บทส่งท้าย...
ณ สุสานโบสถ์เมืองเซาท์เทิร์นฟอร์ท
09.30 น.
ณ ด้านหน้าของโอมคือหลุมศพในด้านหลังสุดของโบสถ์ มีเพียงสองหลุมเท่านั้น ส่วนศพจากนักรบในสงครามที่ใต้ในเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ถูกฝังไว้ที่สุสานนี้เหมือนกันแต่แยกไปไว้กับคนอื่นมีเพียงสองหลุมนี้เท่านั้นที่อยู่เคียงคู่กัน..
โอมวางดอกลิลลี่สีขาวไว้ที่หน้าหลุมศพเวียสพลางก้มหน้าต่ำ
‘ชั้นน่ะ ชอบดอกลิลลี่ขาวที่สุดเลยยย.. มันสวยและดูบริสุทธิ์ดี..’
“ผมขอโทษนะที่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้คุณต้องตาย..”
ที่หลุมศพเวียสมีเพียงชื่อที่สลักไว้ว่า
Weas
แต่ไม่มีนามสกุล..
ถัดไปใกล้ๆกัน มีหลุมศพของเลิฟโลว์อยู่..
‘พี่ชอบกุหลาบหิมะนะ มันสวยดี ถึงแม้มันจะหายากก็เถอะแต่พี่ยังไม่เคยเจอเลยมีเพียงเห็นในโทรทัศน์หรือรูปภาพที่วางขายเท่านั้น’
โอมวางกุหลาบหิมะไว้ที่หน้าหลุมศพของ Lovelo kasus กุหลาบหิมะมีที่ยอดดอยภูเขาสูงที่มีหิมะตก ภูเขาลูกหนึงจะมีเพียง 1 ดอกเท่านั้นซึ่งบางภูเขาอาจจะไม่มีซึ่งนับว่าเป็นดอกที่หาได้ยาก
“พี่ไม่น่าทำแบบนี้เลย...”โอมคุกเข่าพลางก้มหน้าต่ำลงก่อนจะยื่นมือขวาไปลูบไล้หลุมศพของเวียส
“ทำไมเธอทำแบบนี้..”
โอมสัมผัสไม่ได้หรอกว่าวิญญาณของเวียสกำลังโอบกอดเขาไว้จากด้านหลังมีเพียงเลิฟโลว์เท่านั้นที่ยืนมองแล้วยิ้ม
โอมหันหลังกลับมาพบเวียสและเลิฟโลว์ยืนอยู่ เหล่านักรบแห่งแสงที่เดินมาว่าจะไหว้ศพของเลิฟโลว์กับเวียสถึงต้องตาค้าง
“ดูแลตัวเองด้วยนะ..”เวียสพูดก่อนที่ร่างของเธอจะเริ่มเรือนหายไป..
ออมรีบคว้าเวียสมา แต่สิ่งที่สัมผัสได้คืออากาศเท่านั้น... เวียสยิ้มให้โอมทั้งน้ำตาก่อนจะหายไป
“โอม..ทวนของพี่อยู่ที่หลุมศพ ..ขุด..มันขึ้นมา เอามันไปเก็บ และซักวัน พวกนายจะได้ใช้..”
ทุกคนรีบขุดขึ้นมาทันที แต่ที่เห็นคือ ทวนที่ไม่มีชื่อของเลิฟโลว์..สลักไว้
“ตอนนี้มันกำลังหาคนคนใหม่ เจ้าของทวนเล่มนี้ นายช่วยตามหาด้วยนะ ยังไงก็ลาก่อน แล้วอีกไม่นานเราจะพบกันใหม่..”
5 ปีต่อมา
“เอ้าๆ ซ้อมอาวุธเสร็จยังพวกนาย บิวกับกุเกิ้ลอย่าเพิ่งขาย มาทานของว่างกันก่อน”เพชรร้องเสียใสแจ๋ว ทุกคนหูผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ของว่าง’
“อ้าว.. ลู เห็นลูกชั้นไหม”เพชรสอดสายตามองหาลูกตัวเอง
“เห็นไปกับเด็กผู้ชายกลุ่มหนึงอะทำไมหรอ-_-;”
“อ้าว!! แล้วเธอปล่อยไปได้ไง พิงค์เป็นผู้หญิงนะ!!”เพชรและทริงค์พร้อมทุกคนรีบตามหาพิงค์ทันที ภาพที่เห็นคือ พิงค์กำลังเล่นกับพวกผู้ชายอยู่ ทุกคนแอบเฝ้าดูจนกระทั่งเห็นพิงค์ถูกพวกผู้ชายผลักลงไปจนมีแผลที่หัวเข่า จนกระทั่งมีผู้หญิงผมสีน้ำเงิน อายุประมาณ 14 – 15 มาช่วยไล่เด็กผู้ชายพวกนั้นไปก่อนจะหันไปหาพิงค์ทันที ทุกคนจึงรีบไปหาเด็กสาว
“ขอบใจนะที่ช่วยไว้ ว่าแต่หนูชื่ออะไรหรอ”ทริงค์ถาม เด็กสาวคนนั้นหันหน้ามา มีความละม้ายคล้ายเลิฟโลว์อยู่ ไม่มากนักแต่ก็เหมือนอยู่ ดูข้างซ้ายเหมือนเลิฟโลว์ ดูข้างขวาเหมือนเวียส ผมข้างซ้ายมัดไว้เหมือนเลิฟโลว์ส่วนข้างขวานั้นปล่อยไว้เคลียไหล่จนถึงหลัง
“เลิฟ..เวียส..”โอมตาค้างทันทีทำให้เด็กสาวมองหน้าอย่างงุนงง
“ชั้นไม่ได้ชื่อเลิฟเวียสไรนั่นซะหน่อย ชั้นชื่อเลียส”
ถูกต้องแล้ว ชื่อเหมือนเลิฟและเวียสผสมกัน เด็กสาวคนนั้นเป็นอาชีพพาลาดิน หน้าตาคล้ายทั้งคู่ โอมค่อยๆเอาทวนที่ติดตัวมาตลอด ทวนนั้นส่องแสงราวกับว่าเจอคนที่ใช่ จนกระทั่งเจอรายชื่อที่สลักเอาไว้
เลียส การ์
เหมือนครึ่งหนึ่งมีนามสกุลและอีกครึ่งไม่มีนามสกุล ซึ่งการ์คงมาจาก กาซัส นามสกุลเก่าของเลิฟโลว์
“คาดว่านี่จะเป็นของเธอ” โอมยื่นให้พลางหลบสายตาจนเลียสมอง
“คุ้นๆหน้าดีนะ แต่ก็ขอบใจนะที่ให้ เอ๋..? มีชื่อชั้นสลักไว้นี่นา ”
“นี่มีชื่อว่าทวนแห่งแสง เข้าบ้านน้าก่อนสิเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”เพชรเอ่ยชวน เลียสมีท่าทางลังเลเล็กน้อยจนอาบาเช่ต้องขำ
“เราไม่ทำอะไรหรอกน่า”เลียสนิ่งไปเล็กน้อยจึงยอมตัดสินใจตามไป เมื่อถึงบ้าน บิวและกุเกิ้ลที่อาสาอยู่บ้านทำอาหารเห็นเลียสต้องตาค้าง
“มานี่”เสียงกาเรนดังขึ้นพลางเรียกทั้งสอง กุเกิ้ลตักสตูใส่ถ้วยพร้อมบิวตักเนื้อแกะอบใส่จานใบใหญ่แล้วนำไปวางไว้ ลูตักอาหารให้เลียส เพชรมองหน้าทุกคนจึงยอมปริปากเล่า...
“แสดงว่า เลิฟโลว์และเวียสเป็นเพื่อนกันซึ่งชั้นมีหน้าตาและชื่อคล้ายงั้นเหรอ..”เลียสทำท่าเหม่อลอย
“ใช่แล้วละ..”กุเกิ้ลบอกยิ้มๆ
“แม่คะ..”พิงค์เดินมาพลางขยี้ตาแล้วอ้าปากหาว เพชรยิ้มจึงอุ้มพิงค์ไปนอนที่ห้องทันที
“แล้ว พ่อแม่หนูละอยู่ไหน ฉันอยากจะเจอ”โอมถามพลางยิ้ม เลียสหลุบตาต่ำลงก่อนจะบอกเสียงอ่อย
“พ่อแม่หนูถูกฆ่าตอนที่หนูอายุ 6 ขวบ ถูกสิ่งมีชีวิตลึกลับใต้ถ้ำน้ำแข็งฆ่า..”
เหมือนสิ่งที่พ่อและแม่ของเลิฟโลว์และเวียสถูกฆ่าในสุสานใต้ดิน..
“เอางี้ไหม เดี๋ยวหนูมาอยู่บ้านฉัน ฉันจะต้อนรับเต็มที่..”ทริงค์บอกยิ้มๆ เลียสยิ้มอย่างดีใจ
“ขอบคุณมากนะคะ แต่ว่าชั้นคงอยู่ไม่ได้หรอก”
ในขณะนั้นโอมก็คิดอะไรบางอย่างออก
“หนูมีน้องชายไหม..”
“ไม่มีหรอกค่ะ..”โอมยังไม่ได้ไปเกิด เลียสจึงไม่ได้น้องชาย..
“ว่าแต่เราเคยพบกันหรือเปล่าคะ ฉันรู้สึกคุ้นๆหน้าพวกคุณจังแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก”เลียสทำท่านึก
“ไม่เป็นไร อย่าไปฝืนเลย.. เราก็แค่...นักรบแห่งแสงใน 8 ปีที่แล้วนะ..”บิวตอบอย่างกระอักกระอ่วน
“เอ่อ.. ทำไมตอบแบบไม่มั่นใจแบบนั้นละคะ..”
“ก็..”บิวชูไม้เท้าตัวเองขึ้นมา
“มันไม่มีชื่อชั้นสลักแล้ว..”ทุกคนยกมาก็ตกใจที่ไม่มีชื่อตัวเองสลัก
“อาวุธแห่งแสงจะตามหาคนที่เลือกเอง.. เอาไว้กับเราก่อน ถ้าเกิดเจอคนคนนั้นเมื่อไหร่ค่อยให้ สงครามจะเกิดขึ้นอีก 11 ปีข้างหน้า.. เตรียมตัวรับไว้นะ”ลูพูดแล้วยิ้มๆ
“ทีนี้หน้าที่ของชั้นค่อยหมดลงเสียที”ลูพูดก่อนจะหันมายิ้มให้คนอื่น
“นี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น”อาบาเช่บอกพลางยิ้ม
“หวังว่าเราคงจะเจอคนใหม่ๆโดยไวนะ”เพชรซึ่งกลับมาหัวเราะเบาๆ
“ฝากด้วยนะ...เลียส..ไม่สิ...นักรบแห่งแสงคนใหม่”ทริงค์ยิ้มให้พลางขำเล็กน้อย
หนทางยังอีกยาวไกล สงครามนั้นยังไม่เริ่มต้น มีเพียงเรื่องราวเท่านั้นมีกำลังเกิดมา..
จุดพลิกแปลผลันทำให้ชะตาชีวิตของพวกเขา..กลับมาเจอกันอีกครั้ง..
ยังไง เลิฟโลว์และเวียส เมื่อภพก่อนได้สนิทกันใหม่เพียงชั่วครู่
แต่ภพนี้ พวกเธออยู่ในร่างเดียวกัน..ตลอดไป
