“พ่อจัดการสมัครเป็นนักเรียนให้แล้วนะลูก แต่ลูกต้องไปทดสอบอีกทีว่าลูกมีคุณสมบัติที่จะเป็นนักเรียนมั้ย” โซฮาร์พยักหน้ารับคำ ก่อนจะกอดลาท่านพ่อของเธอ
“ครั้งนี้อีกนานกว่าหนูจะกลับมา ท่านพ่อก็รักษาตัวด้วยนะคะ” คำพูดพร้อมรอยยิ้มหวานที่ใครเห็นใครก็หลง ฝ่ายบุรุษหนุ่มยิ้มก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนของแก้วตาดวงใจ
“พ่อส่งพี่โซเรสไปเรียนแล้วยังส่งหนูไปเรียนด้วยอีก แอบใจหายนะเนี่ย” โซฮาร์หัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอดพร้อมกับเดินไปที่รถม้า หากแต่ก่อนจะถึงตัวรถม้าหญิงสาวก็หันหน้ากลับมา
“ไปก่อนนะคะท่านพ่อ” หญิงสาวบอกลาพร้อมกับเดินขึ้นรถม้าไปตามพี่ชายของเธอที่นั่งรออยู่ในรถแล้ว
“พี่โซ ที่โรงเรียนกษัตริย์ดีมั้ย” โซฮาร์เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่รถม้าผ่านออกไปนอกเมืองแล้ว โซเรสเลิกคิ้วกับคำถามก่อนจะตอบออกมา
“บอกตามตรงนะ พี่ว่าน่าเบื่อตรงที่วิชาเรียนมันเยอะ” เมื่อได้ยินคำตอบโซฮาร์ถึงกับทำหน้าถมีงทึง
“ตอบดีๆ เรื่องเรียนเยอะหนูรู้อยู่แล้ว แต่หนูหมายถึงสภาพของโรงเรียน”
“น้องจะเจอแต่พวกอยากพึ่งพาอำนาจถ้าไปในแบบเจ้าหญิง” โซเรสพูดยิ้มๆ โซฮาร์พยักหน้าก่อนจะยิ้มกริ่ม
“เข้าใจแล้ว ว่าแต่พี่อยู่ในอาชีพอะไร...”
“ลูกชายของพ่อค้ารายใหญ่ที่วู้ดเดิ้ลคูล” โซฮาร์พยักหน้าก่อนจะยิ้มออกมาแบบมีเลศนัยน์
“งั้นหนูเป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่ก็แล้วกัน”
โซฮาร์และโซเรสคุยตลอดการเดินทางถึงโรงเรียนกษัตริย์ที่กำลังจะไปถึง แน่นอน...เธอเตรียมพร้อมกับพี่ชายผู้แสนดีไว้แล้ว
เธอจะปลอมตัวเป็นแม่ค้าไปเรียนโรงเรียนกษัตริย์!!
ส่วนคนที่รู้จักใบหน้าที่แท้จริงของเธอน่ะเหรอ?...
ปิดปากซะก็สิ้นเรื่องนี่
โซฮาร์ไม่ใช่คนไม่รอบคอบ ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้นส่วนใหญ่เกิดจากการคิดคำนวณถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น ดังนั้นในเมื่อมีข่าวครึกโครมว่าเจ้าหญิงแห่งเมืองวู้ดเดิ้ลคูลจะไปเรียนที่โรงเรียนกษัตริย์ แต่การที่หายตัวไปนี่สิเรื่องแปลก ดังนั้นโซฮาร์จึงเลือกที่จะให้คนรู้จักของเธอแสดงเป็นเธออยู่ที่ปราสาท เพื่อให้ทุกคนคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวลือ
นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวคนเดียวในรถม้าแบออกมา พลันกล่องลังไม้ดูคร่ำครึก็ปรากฏขึ้นมา โซฮาร์เพียงแค่เปิดกล่องและหยิบเอกสารมาอ่าน จากนั้นจึงยิ้มอย่างพอใจ
“ข่าวการหายตัวของพี่หนาหูจริงๆ ด้วย แต่พอผ่านไปชาวบ้านก็หยุดเล่าเรื่องนี้เอง” คำพูดเรียกรอยยิ้มน้อยๆ ของโซเรสออกมา
“แล้วเราจะดีเหรอ ยกตำแหน่งให้คนอื่นไปแบบนี้”
“แค่เฉพาะเวลาหนูไม่อยู่น่า” คนที่โซฮาร์วางใจให้จัดการกับเรื่องนี้คือเอว่าเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอเพราะเจ้าหล่อนเป็นคนรับใช้ส่วนตัวมาตั้งแต่เด็ก สตรีเจ้าของเรือนผมสีฟ้าน้ำทะเลเหมือนของเธอ รูปร่างก็พอๆ กับโซฮาร์ โครงหน้าก็แทบเหมือนกัน หากแต่ดวงตาของเอว่านั้นเป็นสีเลือดหมู ดังนั้นจึงต้องให้เอว่าใส่กระจกตาให้ตาเปลี่ยนเป็นสีชมพูก่อน ใส่ชุดเหมือนเธอและปิดหน้าหน่อยก็แจ่มแล้ว
เรื่องนี้เธอทูลขอกับท่านพ่อเรียบร้อย ซึ่งตอนแรกท่านไม่ยอม แต่พอเจอลูกไม้อ้อนผ่านผ่านตัวหนังสือก็ต้องใจอ่อน ยอมให้แก่ความพิเรนท์ของลูกสาวคนนี้
แถมเรื่องการเรียนการสอน ให้บอกว่าตอนนี้เธอป่วยเป็นโรคประหลาด ที่ทำให้ออกมาพบเจอแสงแดดไม่ได้ หมดปัญหาไปอีก
คิดแล้วคนเจ้าเล่ห์อย่างโซฮาร์ก็ฉีกยิ้มกับความคิดนี้
“พี่ งั้นหนูเปลี่ยนสีตากับสีผมเป็นสีอะไรดี” โซเรสทำท่าครุ่นคิดเพียงสักครู่ ก่อนจะกล่าวออกมา
“ผมสีเหมือนพี่ก็แล้วกัน ส่วนตาก็สีแดงก็ได้นี่” โซฮาร์พยักหน้า ร่ายคาถาออกมาอย่างสั้นๆ พลันสีผมที่เคยเป็นสีน้ำทะเลไสวกลายเป็นสีน้ำตาลทองประกายรับกับแสงแดด ดวงตากลมโตที่เคยสีชมพูดูอ่อนหวานกลายเป็นสีแดงดูขึงขังจริงจัง
“เปลี่ยนเป็นคนละคนมั้ย?” โซฮาร์หันไปถามโซเรส บุรุษหนุ่มพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ
“แค่เปลี่ยนนิดหน่อย จากคนที่ดูดื้อกลายเป็นคนจริงจังได้อย่างไม่น่าเชื่อ” โซฮาร์ส่งสายตาค้อนพี่ชายของตน ก่อนจะเสหน้ามองออกไปดูวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
การสอบเข้าโรงเรียนกษัตริย์แห่งเอโธเปียง่ายกว่าที่คิดไว้หลายขุม เพราะเพียงแค่ทำข้อสอบว่าด้วยเรื่อง ‘กฎหมาย’ ที่ทางโรงเรียนใจดีให้นักเรียนอ่านก่อนเข้าห้องสอบเพียง 5 ชั่วโมง...
ย้ำนะว่า 5 ชั่วโมง แต่หนังสือกฎหมายมีหมื่นกว่าหน้า!!
โซฮาร์ได้แต่ปลงตก เธออ่านแต่ประเด็นใจความสำคัญที่ควรออกตามที่พี่ของเธอบอกตอนเดินทางมาเท่านั้น ถ้าไม่ได้พี่ชาย...เธอคงไม่ผ่านด่านนี้ไปได้แน่ๆ
ด่านที่สองต้องผจญอีกทีนี้เป็นด่านทดสอบความสามารถในการใช้อาวุธและเวทย์มนตร์ โดยทางโรงเรียนจะจับคู่นักเรียนด้วยกันเอง และจะประเมินความสามารถ ใช่ว่าชนะก็จะได้เรียน... ใช่ เป็นคำพูดที่เธอต้องคิดหนัก
ที่ทางโรงเรียนพูดแบบนี้ แสดงว่าจะดูที่ฝีมือมากกว่ามันสมอง ถ้าเธอชนะด้วยกลโกงเธอก็อาจจะไม่ผ่าน คิดแล้วก็เริ่มปลงตกอีกแล้ว
โซฮาร์เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มจะมืดครึ้ม ตอนนี้เธออยู่ในเวทีประลองเรียบร้อยแล้ว และบุรุษที่ได้มาประลองกับเธอนั้นน่ะเหรอ...?
ดวงตาสีอำพันสวยกำลังพินิจพิเคราะห์หญิงสาวแม่ค้ารายใหญ่อยู่ตรงหน้าราว เส้นผมสีน้ำเงินเข้มคลอเคลียบ่าปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้ารูปสลักราวเทพบุตรที่เทพเจ้าจงใจแต่งปั้นมองคู่ต่อสู้ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองประกายพร้อมกับดวงตาสีแดงสนิทราวกับเลือดตรงหน้านี้ดูคุ้นหน้านัก
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาควรจะสนใจเท่าใดนัก...เพราะเขาต้องชนะหญิงสาวคนนี้ เพื่อผ่านเข้าไปเรียนให้ได้!
“จะไม่ชักอาวุธออกมาหน่อยเหรอ?” เสียงหวานใสของคนตรงหน้าเอ่ยเตือน ใบหน้าหวานติดจะออกไปทางขึงขังยิ้มออกมาน้อยๆ แลดูมีเสน่ห์
“ถามแล้วเงียบเชียว สงสัยนายเป็นผู้ใช้เวทย์สินะ?” ชายหนุ่มพยักหน้าเพียงเล็กน้อย
“งั้นก็คล้ายๆ กันงั้นสิ...สิ่งที่เหมือนไม่มีตัวตนเหมือนกัน” หญิงสาวหัวเราะตบท้าย
การสนทนาที่เหมือนกับจะไม่จึงเครียด แต่หากสัมผัสดูดีๆ ไอสังหารกับจิตแผ่ออกมาอย่างไม่ยอมใคร
สิ้นเสียงสัญญาณ ไอสังหารที่ถูกเก็บอย่างพอประมาณเริ่มปล่อยออกมาเต็มที่ ชายหนุ่มเพียงแค่ร่ายคาถาเพียงครู่เดียวคทาก็มาปรากฏที่มือ ดวงตาสีอำพันยังจับจ้องหญิงสาวที่ยังปล่อยรังสีของไอสังหารออกมาตลอดเวลา
“ถ้าไม่เริ่ม ฉันก็เริ่มก่อนแล้วกัน!” สิ้นเสียงหวาน ร่างกายที่เคยอยู่ตรงหน้าตลอดได้หายตัววับไป ไร้รอยจิตสังหารและจิตให้ติดตาม ราวกับจงใจปิดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าอยู่ไหน
ชายหนุ่มเพียงขมวดคิ้ว รีบร่ายคาถาตรึงอาณาเขตเพื่อกั้นเขตแดนของตนทันที แต่ทันทีที่ร่ายคาถาเสร็จอาการเจ็บปวดก็เริ่มรุมเร้าเข้ามาทันที
ชายหนุ่มเพียงขมวดคิ้ว ไม่ได้แสดงอาการออกมา มองรอยขีดข่วนรอบตัวที่มีมาได้อย่างไรไม่ทราบ ดวงตาสีอำพันหันไปมองรอบตัว
ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในอาณาเขตของเขาไม่เคยมีใครรอด!!
“ขอดลบันดาลให้พายุโหมทะลายลวง!” ชายหนุ่มตะโกนก้อง พายุเริ่มหมุนรอบออกมาทั่วบริเวณ มีเสียงขาดผึงของสิ่งของบางอย่างดังขึ้นดั่งเสียงของสายเปียโนที่ขาด
“อย่าคิดว่ามีแต่นายที่ใช้เวทย์ได้นะ” โซฮาร์บ่นอย่างหงุดหงิด ร่ายคาถาเรียกคทาที่ซ่อนอยู่ออกมา
“ข้าแต่เทพเจ้าแห่งสายลม จงดลบันดาลพายุออกมากำจัดเหล่าอริศัตรูของข้า!”
สายลมปะทะสายลมเป็นวงกว้าง โซฮาร์หรี่ตาลงมองผลสรุปของสายลมที่ปะทะกันอย่างไม่ลดละ ก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้า
ให้ตายเถอะ...หกโมงเย็นซะแล้ว
อึ๊ก! ความเจ็บปวดแวบแรกฉายขึ้นมาทันที
โซฮาร์ใช้คทาขนาดเล็กเสกให้กลายเป็นไม้เท้านำมาค้ำตนเองมิให้ล้มลง ริมฝีปากบางขบเข้าหากันอย่างข่มความเจ็บปวด ดวงตาสีแดงฉานที่เคยแดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
เธอคงทนไม่ให้กรีดร้อง...ได้อีกไม่นานแล้ว
โซฮาร์ตัดสินใจร่ายเวทย์มหามนตราครั้งสุดท้าย สร้างม่านหมอกปกคลุมทุกสิ่ง ฝ่าตนเองเข้าไปในดงพายุเพื่อไปหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“เธอ...” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองสภาพของหญิงสาวที่หน้าขาวซีด ผมที่เคยสีน้ำตาลทองเริ่มมีผมสีฟ้าน้ำทะเลให้เห็นเป็นระยะๆ หญิงสาวแสดงสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะพูดออกมา
“ช่วยหน่อยนะคะ...ท่าน” คำพูดสุดท้าย ก่อนที่ดวงตาสีแดงฉานจะกลายเป็นสีชมพู และผมกลายเป็นสีฟ้าน้ำทะเลดังเดิม
“เจ้าหญิงโซฮาร์...”
=w=....
ไร้คำบรรยายกับตอนนี้
เพราะในที่สุดก็มีคนเม้นให้สักที (โอ๊ส)
ไม่ได้เล่นตัวนะคะ แต่อยากจะบอกว่า...
จากนี้ไปสองวันต่อหนึ่งตอนนะ
คือว่าตอนที่กักตุนทั้ง 11 หน้า A4 ของเวิร์ดเนี่ย
มันหมดแล้ว =-="
เจอกันใหม่อีกสองวันข้างหน้านะคะ TT
