4ตรีน ได้พุ่งเข้าลูบหน้าผู้พันคาเตอร์อย่างพร้อมเพรียง
"ไปแดรกส้มตำปูปลาร้าต่อดีกว่า-*-" เลิฟโลว์สบถ แล้วลาก3หนุ่มกลับไปกินด้วยกัน ปล่อยให้ศพของผู้พันคาเตอร์โดนแร้งกากินอย่างสนุกสนาน
"อ้อก!!!" แม่ค้าขายส้มตำ กระอักเลือดสีม่วงออกจากปาก แล้วล้มลงไป
"ป้าๆ! เปงไรมั้ย!" โอมผู้แสนดีรีบวิ่งจะเข้าไปช่วยป้า แต่กลับถูกป้าปัดอย่างไม่ใยดี
ป้าค่อยๆลุกขึ้นมา หน้าตามีคไว่อาเบะ ผสมยูริ หรือง่ายๆคือ มีคำว่า "อาริ" อยู่บนหน้า
ป้าวิ่งไปตุ๋ยลุงที่อยู่ข้างๆ แล้วลุงก็มีอาการเดียวกันในพริบตา
"กรี๊ดดดด!" ทั้ง4 กรีดร้องขึ้นพร้อมกันแล้ววิ่งหนีลุง-ป้าที่กำลังจะแพร่เชื้อ อาริ มาให้พวกตน
ไม่นานนัก เมืองทั้งเมือง ก็มีแต่คนติดเชื้ออาริเต็มเมือง ส่งผลให้ทุกคนเสียศักดิ์ศรีกันหมดทั้งประชา=[]=
"เอาไงดีอ่ะพี่" โอมพูดขึ้นอย่างร้อนรน แล้วพยายามหลบหลีงพี่สาว
"ชิส์ เสียดาย...." เอิร์ธสบถขึ้นเบาๆ...
"เสียดายที่ห้ามเชื้อแรไม่ทันเหรอ?" เกิล้ถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ดูซาบซึ้งในคตวามเป็ฯฮีโร่ของเอิร์ธ
"เปล่า เสียดายส้มคำที่ยังกินไม่หมด..."
ผัวะ
ป้าบ!
1ตรีน แอนด์ หนึ่งหัตุถ์ แสกเข้ากลางหน้าของเอิร์ธอย่างพร้อมเพรียง
"เวลาหยั่งงี้ยังจะมาลอเล่นอีก!" เลิฟโลว์กับเกิ้ลแผดเสียงด้วยความยัวะสุดขีด
"แง้
"
"เห้ยยย! มันมาแล้วววว!" เหล่าอาริทั้งหลาย กำลังกรูเข้ามาหมายจะตุ๋ย4คนให้เสียศักดิ์ศรีไปด้วยกัน
ทั้ง4คคนค่อยๆกระเถิบหลังเข้าชนกัน แล้วตั้งท่รต่อสู้
"เอาไงดี...." เกิ้ลกระซิบข้างหูเลิฟโลง์เบาๆ
"ตั้งท่าแบบีน้จะหมายความอื่นหรือไงยะ?" ฟองต์ย้อนเกิ้ลเบาๆ
"โอเค งั้น ลุยเลย!!!!"
!!
