อ่านอย่างเดียวไม่เอา แนะนำเค้าด้วยจิ๊
บทนำ
ท่ามกลางพระจันทร์สีแดงฉาน หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางวงแหวนแห่งความมืด ที่สลักเต็มไปด้วยอักษรเอลล์โบราณ หญิงสาวดวงตาสีดำขลับแฝงไปด้วยอำนาจและพลัง ผมสีดำสลวยไปด้านหลัง กำลังพึมพัมบทสวดเอลล์โบราณ"ข้าขอมอบพลังทั้งหมดภายในกายข้า ให้แก่ธิดาของข้า ขอพลังของข้า จงปกป้องคุ้มครองนางด้วยเถิด"
ไอพลังสีดำก็พวยพุ่งและตรงไปสุ่งเด็กทารกน้อยตัวเล็กๆที่อยู่ภายในอ้อมแขนของเธอ เธอยิ้มให้ลูกของเธอเป็นครั้งสุดท้าย
"แม่อยากให้เจ้าโตขึ้นอย่างเข้มแข็ง และงดงาม แม้แม่จะไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าเมื่อเติบใหญ่ แต่แม่ก็พอมองออก ตาของเจ้าชั่งเหมือนพ่อเจ้านัก ทั้งงดงาม อ่อนโยน และแข็งกร้าวในเวลาเดียวกัน จงจำไว้ อย่าอยู่อย่างอ่อนแอ"
ตูมมมม..... เสียงระเบิดดังขึ้น
"ถ้าเจ้ายังอยากไปเจอหน้าลูกเจ้า จงส่งสร้อยแห่งพลังมาให้ข้า"ชายร่างสูงเอ่ย
"เจ้าไม่มีวันได้มันไป ป่านนี้เซเรนคงนำมันไปถึงป่าซีรีซ่าแล้วหล่ะ" ชายอีกคนเอ่ย ตาสีเงินแข็งกร้าว ร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลกำลังยันตัวขึ้น
"สภาพแบบนั้นยังคิดจะสู้อีกรึ ถึงเซเรเนียจะนำไปที่ป่านั้นแล้ว แต่สักวันมันก็ต้องออกจากป่าอยู่ดี และข้าก็จะรอวันนั้น เอมิเทียด"ชายร่างสูงเอ่ย และปล่อยพลังสีดำใส่เอมิเทียดที่ยืนแทบไม่ไหว แม้เอมิเทียดจะใช้ดาบขอเขาปัดป้องแต่เขาก็ไม่มีแรงพอที่จะต้านไหว
"อ๊ากก...." เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะล้มลง
"เอมิเทียด ไม่นะ เอมิเทียด" เซเรเนียวิ่งมาแล้วโผกอดชายอันเป็นที่รัก "ได้โปรด ลืมตามาหน่อยเถอะ" เอมิเทียดลืมตาขึ้นอย่างลำบากแล้วยิ้มให้เธอ เขายกมือมาลูบใบหน้าที่เขาอาจไม่มีโอกาสเห็นอีกแล้ว ใบหน้าที่งดงามราวนางฟ้า ที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอ น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมา
"ได้โปรด...อย่า.ร้อง...ข้ารักเจ้านะเซเรน"มือเขาตกลงมาอย่างไร้วิญญาณ ขณะที่ชายร่างสูงมองดูอย่างเหยียดหยาม เซเรเนียหันมามองด้วยสายตาเคียดแค้นอย่างที่สุด
"โอ้ว...นี่ข้าอุตส่าร์ปล่อยให้พวกเจ้าร่ำลากันก่อนตาย เจ้ากลับมามองข้าตัวสายตาอย่างนั้นหรือเซเรเนีย" ชายร่างสูงยิ้ม
"ข้าจะฆ่าเจ้า เดลซ่า"
"หึ...ข้าว่าข้าต่างหากที่จะฆ่าเจ้า นำสร้อยแห่งพลังมา ไม่งั้นลูกของเจ้าก็จะไม่รอดเหมือนกันเจ้า" ชายร่างสูงนามเดลซาเริ่มเดินมาใกล้เรื่อยๆ แม้จะไม่เห็นลูกของนาง แต่เขาก็รู้ว่าจะต้องเอาไปซ่อนไว้แน่
"เจ้าไม่มีวันจะแตะลูกข้าได้ ข้าแด่สร้อยแห่งพลัง ข้าขอพลังที่จะฆ่าปีศาจชั่ว จงนำพลังมาให้ข้าเถิด แม้ข้าจะสิ้นชีวี ข้าก็จะยอมแลก" มือเล็กๆค่อยๆกุมสร้อยที่คล้องคออยู่ แสงสีขาวค่อยๆเล็ดลอดผ่านนิ้วเรียวยาว แสงสีขาวเริ่มสว่างจ้าออกมาจากสร้อยและค่อยๆคุมร่างกายเธอ
"อะไรกัน?"เดลซาปล่อยพลังสีดำที่รุนแรงใส่เซเรเนีย แต่กลับไม่เป็นผล ร่างกายเธอเริ่มขาวไปเรื่อยๆจนกระทั่งแสงสีขาวคลุมร่างเธอไปจนหมด และแสงก็ค่อยๆหายไป เดลซาค่อยๆเอามือที่ยกมาบังแสงลง ภาพที่เห็นคือหญิงสาวที่งดงามราวกลับนางฟ้า ผมสีขาวที่สยายไปด้านหลัง แม้แต่เดลซายังตะลึงในความงดงามของนาง
"เจ้าเป็นใคร" เดลซาถามอย่างงงงวย เมื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่เหมือนเดิม
"ข้าคือคนที่จะมาฆ่าเจ้า" ไม่ขาดคำ หญิงสาวปริศนาก็พุ่งตรงมาหาเดลซาอย่างไม่กลัวเกรงต่ออำนาจแห่งมนต์ดำ พลังเวทย์ปะทะพลังเวทย์ สีขาวและสีดำปะทะกันกลางอากาศ เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว สัตว์ป่าแตกตื่น เด็กน้อยที่ถูกซ่อนไว้ในโพรงไม้สีขาวเรืองแสงร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ดังพอที่จะไปถึงที่นั่นได้
บัดนี้จอมเวทย์ปะทะพลังกันอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ ป่าราบเป็นหน้ากลอง พลังสีขาวและดำแผ่ไปทั่ว แต่พลังของเซเรนเนีย ยิ่งสู้พลังก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เดลซาเริ่มอ่อนแรงลง
"เจ้าจงตายไปพร้อมกับข้าเถิด" เซเรเนียทุ่มพลังทั้งหมดออกไปใส่เดลซา ก้อนพลังสีขาวใหญ่มหึมาอยู่ตรงหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจ ก้อนพลังโดนเข้ากันเดลซาอย่างรุนแรง แม้เขาจะใช้เวทย์คุ้มครองตัวเขาไว้ แต่ก็ทนไม่ได้นาน เสียงร้องอันเจ็บปวดดังกึกก้อง
"เซเรเนีย เจ้าจงจำไว้ ลูกของเจ้าจะถูกลูกชายของข้าฆ่า นี่เป็นคำสาป" สิ้นเสียงร่างนั้นก็ค่อยๆแหลกสลายไปเป็นควันดำลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
"หากนางจะตายก็ไม่ได้เกิดจากฝีมือลูกของเจ้า"นางไม่อยากกำหนดชะตาชีวิตของลูกนางไปมากกว่านี้ นางแค่อยากให้ลูกของนางไม่ตายเพราะฝีมือปีศาจ นางอยากให้ลูกเลือกทางเดินชีวิตของตัวนางเอง
ผมนางเริ่มกลับเป็นปกติ พร้อมตาที่ค่อยๆหลับลง นางหมดสิ้นแรงที่จะลืมตาต่อ นางรู้ว่าเส้นชีวิตของนางได้ขาดลงแล้ว นางไม่ดึงดันจะมีชีวิตต่อไป นางค่อยๆหันไปมองภาพคนรักของนาง "เดมิเทียด" มนุษย์ผู้เดียวที่ทำให้ใจของนางสั่นได้ บรุษที่นางยอมทุกอย่าง ตั้งแต่แรกเจอ เขาและเธอต่างชนชั้นกันอย่างสิ้นเชิง นางเป็นครึ่งเอลล์ครึ่งปีศาจ แต่เค้ากลับเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา อายุขัยของเค้าทั้งสองต่างกันมาก แต่เธอก็ยอมแลกอายุเกือบจะเรียกว่าอมตะ เพื่อไปอยู่กับเขา คนที่เธอรักที่สุด
"ท่านเซเรเนีย" ชายผมยาวสีขาวถูกมัดรวบไปด้านหลังเอ่ย ท่าทางกระวีกระวาด ผิวขาวดุหิมะ หูยาวแหลมดูเหมือนหูของนาง ดูก็รู้ว่าเป็นเอลล์ "ท่านอย่าพึ่งตายนะ" เซเรเนียค่อยๆลืมตาขึ้น
"ลูกข้าอยู่ในโพรงไม้ใต้ต้นพิวเรส เจ้าคงรู้ว่าต้นไหน รีบไป...."เซเรเนียไม่มีแรงจะพูดอีกต่อไปแล้ว ขนตาแพหนาค่อยๆแนบกับแก้มนวล ถึงนางจะตายแต่นางก็ตายอย่างมีสุข อย่างน้อยก็มีคนจะดูแลลูกนางต่อไป
"ท่านเซเรเนีย ท่านเซเรเนีย" เขาเอ่ยทั้งน้ำตา นายของเขาได้ฝากเขาดูแลเด็กน้อยคนนั้น เขาก็จะดูแลอย่างเต็มที่ "ข้าขอโทษที่มาไม่ทัน ข้าขอโทษ" เขาค่อยๆยืนขึ้น ดูร่างของนางค่อยๆกลางเป็นดวงวิญญาณและลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าสีทมิน ในที่สุดเรื่องร้ายๆก็จบลง หวังว่าจะสงบอย่างนี้ไปอีกนาน เขาภาวนาอย่าให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีกเลย ไม่นานเอลล์คนอื่นๆก็ตามมาทัน
"ฝากด้วยนะ ข้ามีที่ต้องไป" เขาเอ่ยขณะกำลังขึ้นม้าสีน้ำตาลเกรียม
"ครับผม"
"เจ้าจะไปไหน ซีเรียอัส" หญิงสาวผมขาวโพล่น ดวงตาสีขาวที่ดูเหมือนจะเข้าไปอ่านใจคนตลอดเวลากำลังหรี่ลงด้วยความสงสัย ผมขาวดุดหิมะ ขาวจนเกือบซีด หูยาวแหลมเหมือนเอลล์ทั่วไป แต่ท่าทางของนางดูมีอำนาง น่าเกรงขาว ทุกย่างก้าวเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แม้จะดูสาวแต่นางก็มีอายุมากแล้ว
ผู้ถูกเรียกมองตามเสียง ซีเรียอัสรีนั่งชั่นเข่า ก้มหน้าลง
"อ๊ะ...ท่านอนาตาเซีย...ข้าจะไปนำลูกของเซเรเนียมาครับ " เขาเอ่ยอย่างรีบร้อน หญิงสาวตาลุก
"นี่ลูกของเซเรนยังไม่ตายรึ"
-----------------------------จบบทนำจร้า... สนุกไม๊จ๊ะ มีไรติได้นะจ๊ะ เดี๋ยวจะมาต่อจร้า^^ ---------------------------
วางแผนไว้ว่าจะมีทั้งหมด 3 บท แต่ก็ไม่รู้จะถึงรีป่าว แหะๆ ยังไงก็ขอให้ติดตามกันหน่อยนะ (กลัวไม่มีคนอ่าน) เอิ๊กๆๆ
ตอนต่อไปออกไวๆน้า~ 
เผ่าเอลฟ์กะคงงี้เเหละ 
