-0- ถ้างั้นมาดูช้างกันไหม๊



จะเปิดให้ดู *0*! ! ! !



จะดูอะไรก็ดูกานไปเต๊อะ


ห่ะๆ ไปล่ะๆ เมียเรียกกแจ๊บๆ จุๆ อึบๆ **0**

 

บทที่14:

15นาทีต่อมา  “เอาล่ะเสร็จแล้ว....  ก้ากๆๆๆ” พี่แมวหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูห้อง 

“ยังไงก็ไปซื้อของที่ตลาดก่อนแล้วกันเอ้า~ ” ปัง!! เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนความเงียบจะมาเยือนยังห้องอีกครั้ง

คณะเดินทางกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขจนกระทั่ง.....

“ งืมๆ......แอ่ก!! โครม!! ”  เสียงของบาสที่ตกจากเตียง ตามด้วยพิ้งและแนนที่ลุกขึ้นงัวเงีย

“ บาสเป็นไรมากมั๊ย?อ้าว?แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย”  พิ้งเอ่ยขึ้นพร้อมหันหน้ามายังบาสและแนน

 เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งตามด้วยเสียงที่ดังมาก

“ก้ากๆๆๆๆ อิอิ โอย พิ้ง แนนทำไมหน้าเป็นอย่างนั้น ”บาสที่ตอนนี้เอามือกุมท้องไว้และหัวเราะลั่น

ซึ่งไม่ต่างอะไรจากแนนและพิ้งที่ตอนนี้กำลังเอามือทุบพื้นพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้น

  เดี๋ยวก่อนนะ  บาสที่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออกหลังจากนั้นความเงียบก็ปกคลุมทั่วห้องอีกครั้ง

“ เอ่อ...คงไม่ไช่ว่าพิ้งแนนก็เห็นอย่างที่ผมเห็นเป็นแบบนี้ใช่ไหม? ” 

บาสควานหากระจกมาส่องหน้าตัวเองก่อนจะทำหน้าเหวอสุดๆพร้อมหันกระจกไปยังพิ้งและแนน

ใบหน้าของทั้งสามถูกแต่งเติมด้วยปากกาเมจิกจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม  บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง...... 

“ว้ากกกกกก!!  ใครมันทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับพวกเราเนี่ย ”  บาสร้องขึ้นพร้อมหันซ้ายขวาไปรอบห้อง

สิ่งที่ทุกคนคิดพร้อมกันในตอนนี้คือใบหน้าของพี่แมว

“ เห?...  ผมคงต้องสั่งสอนคนในหมู่เราสักครั้งนะ ”  บาสหยิบขวานขึ้นก่อนจะใช้มือผลักประตูสุดแรง....

“  แม่ว่างานนี้แม่คงได้สวดมนสู่สุขคติให้พี่แมวแล้วล่ะ”  แนนโยนไม้เท้าในมือแล้วหยิบค้อนอันเบ้อเร่อขึ้นมา 

“หนูก็ด้วย ตอนนี้อะไรก็ขวางไม่อยู่แล้ว...”  พิ้งที่หยิบดาบสองเล่มขึ้นมาลากไปกับพื้นก่อนจะออกไปจากห้อง

 ปัง!! เสียงของประตูที่ดังขึ้นภายในห้องที่ว่างเปล่า แมวตัวน้อยยังนอนอยู่เช่นเดิม

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่า~ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้า”  เสียงของเมียร์ที่ยิ้มอย่างร่าเริงให้กับ

เหล่านักเดินทางที่เข้ามาพักยังโรงแรมแห่งนี้ก่อนจะสังเกตเห็นพวกบาสที่เดินออกมาจากประตูหน้าโรงแรม

เมียร์วิ่งไปยังคณะเดินทางที่หันหลังให้อยู่.... 

“สวัสดีค่า....มีอะไรให้ดิฉันรับใช้ไหมคะ...เฮือก!!”  เมียร์สะดุ้งด้วยความตกใจเพราะตอนนี้สีหน้าของทั้งสามคน

ดูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อใครสักคน

“ เอ่อ...ไม่ทราบว่า...เห็นแอสซาซินชายผมสีชมพูตัวสูงประมาณเท่านี้บ้างไหมครับ”

  บาสพูดพร้อมทำมือแสดงความสูงเป็นท่าประกอบให้เมียร์เห็น

“ คะ...คะ..คือว่าเห็นค่ะ..พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้จากทางนั้นเองน่ะค่ะ”  เมียร์ตอบอย่างตะกุกตะกัก

“หา!!... รีบไปเร็ว”  พิ้งพูดพร้อมกับดึงแขนของแนนวิ่งไปตามทางที่เมียร์บอกอย่างรวดเร็ว

“ ขอบคุณมากครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ แฮ่~... ”

“คะ...ค่ะขอบคุณคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ว่าแต่พวกท่านจะตามหาเขาทำไมหรอ? ”

 เมียร์พูดขึ้นตามหลังก่อนที่บาสจะวิ่งตามพิ้งและแนนไปบาสที่หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่น่ากลัวสุดขีด

“ ไปฆ่ามันมาเซ่นโรงแรมนี้!!”

“  กรี๊ด!!~~~~~” เสียงของเมียร์ดังขึ้นก่อนที่เมียร์จะวิ่งเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับผู้คนที่งงกับภาพที่เห็น

ทางด้านพี่แมว...ที่ตอนนี้กำลังพบปัญหาใหญ่หลวงยิ่งนัก

“ขอโทษนะคนสวยทางไปตลาดคือทางไหนหรอ”

พี่แมวเดินเข้าไปหาแคสเตอร์สาวที่กำลังนั่งวาดรูปหัวใจที่ชายหาดอยู่พอดี

“ทางไปตลาดก็คือทางไปตลาด”แคสเตอร์สาวตอบทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากสิ่งที่ตนกระทำอยู่

“ขอบใจมาก...อยากโดนฟาดรึไง”พี่แมวทำท่าจะตีสาวน้อยด้วยฝ่ามือพิฆาต

“นายจะเอาไงกับฉันกันแน่...ถามทางก็บอกทางให้แล้วไง”

เธอหันมาต่อว่าพี่แมวด้วยความหงุดหงิดใจ และ จ้องหน้าพี่แมวอย่างไม่เกรงกลัว

“แต่เธอตอบไม่ดี”

“แล้วนายถามดีมากรึไงยะ”

“ไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้ว ไปดีกว่า”พี่แมวว่าพลางเดินหนีไปทันที

“เฮ~ นายไปตลาดถูกรึไง”แคสเตอร์สาวว่าพลางวิ่งตามนายพี่แมวไปติดๆ

“เออ...ไม่ถูกอ่ะ”พี่แมวว่าพลางหันมามองเด็กสาวด้วยแววตาใสซื่อ

“ไปด้วยกัน เดี๋ยวพาไป”แคสเตอร์สาวว่าพลางลากพี่แมวจากไปจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

 จนทำให้ผืนทรายกระจายขึ้นมา พร้อมกับพี่แมวที่ทำหน้าเหวอ

10 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ตลาดใหญ่จัง”พี่แมวพูดขึ้นพลางวิ่งไปทางนู้นที ทางนี้ที จะกระทั่ง…

เปรี้ยง ~ !! เกิดฟ้าผ่าลงกลางแผงแม่ค้าพอดิบพอดี แถมพี่แมวยังอยู่ใกล้จุดเกิดเหตุอีกต่างหาก

“เด็กบ้า...มาทำแผงฉันพังได้ไง ”แม่ค้าว่าพี่แมวด้วยเสียงอันดัง เรียกความสนใจจากคนรอบๆข้างได้เป็นอย่างดี


“แย่ๆ ฉันยังขายของไม่หมดซะด้วย”แม่ค้าคนเดิมว่า และเริ่มร้องไห้

“ซวยแล้ว...”แคสเตอร์สาวพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบา พลางวิ่งเข้าไปหาพี่แมว

“คือ..หนูขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ คือว่า..จะให้ทำยังไงก็ได้..แต่คุณน้าอย่าร้องไห้เลยนะคะ”

แคสเตอร์สาวว่าพลางเข้าไปปลอบโยนแม่ค้าคนนั้น

“เธอช่างดีจริงๆ แต่ดูเพื่อนเธอสิ ยังไม่รู้จักขอโทษสักคำ”

แม่ค้าคนนั้นหันมายิ้มให้แคสเตอร์สาว ก่อนที่จะหันไปต่อว่าพี่แมว

“ขอโทษครับ..ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”พี่แมวพูดด้วยสีหน้า งง ว่าตนทำอะไรผิด

“อย่าพูดมากนะ”

“อุบ..อับ..อุบ..”พี่แมวพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต เพราะหายใจไม่ออกเนื่องจากมือคุณเธอดันไปปิดจมูกเข้าให้

“คือ...พวกหนูขอตัวนะคะ”

แคสเตอร์สาวว่าพลางลากพี่แมวออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วจนทุกคนในตลาดหันมามอง

“เธอทำอะไรขอเธอ”พี่แมวพูดพลางสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วหลังจากที่ถูดฉุดกระชากลากถูมานาน

“นายต่างหากทำบ้าอะไร”แคสเตอร์สาวหันไปดุพี่แมวด้วยความโกรธที่เกือบถูกจับได้ว่าคนผิดคือตน

“ฉันเปล่า”พี่แมวเถียงขาดใจ ก็แน่แหละพี่แมวไม่ใช่คนทำซะหน่อย

“ฉันไม่สน ฉันถือว่านายทำ นายก็ต้องทำ ”แคสเตอร์สาวว่าพลางสะบัดหน้าหนีทันที

“ยัยแคสบ้า..”พี่แมวต่อว่าแคสสาวด้วยเสียงแผ่วเบา

“แก... พี่แมว!!”เสียงสามเสียงของบาส แนน พิ้ง ดังขึ้นพร้อมกันเรียกความสนใจจากคนทั้งสองได้ทันที

“เฮ้ย~ งานเข้า”พี่แมวว่าพลางวิ่งไปหลบข้างแคสสาวทันที

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”สาวน้อยผู้ไม่เข้าใจถามขึ้นพลางทำหน้า งงๆ

“เอ๊ะ..ใครเนี่ย”พิ้งถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ว่าแคสเตอร์คนนี้เป็นใครทำไมถึงให้พี่แมวไปหลบข้างหลังได้

“นายชื่อแมวหรอ”เด็กสาวหันไปกระซิบถามพี่แมวด้วยเสียงแผ่วเบา

 และพี่แมวก้อพยักหน้างึกๆตอยกลับมาเช่นกัน

“บาสมีคนอื่นอยู่ คิดว่า... สงบสติอารมณ์นิดดีไหม”ซิสเตอร์หันไปขอความคิดเห็นจากบาส

“ ก็ดี ”  ทั้งสองตอบเป็นเสียงเดียว

“เธอเป็นใคร ชื่ออะไร รู้จักกับอีตาพี่แมวได้ไง”พิ้งยิงคำถามใส่เป็นชุด

“สวัสดีค่ะ ชื่อ คาริน เป็นแฟนกับพี่แมวค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ~ ”

แคสเตอร์นามว่าคารินพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม