ฉันเกลียด...ที่น้ำตารินหลั่งไหล
ฉันเกลียด...หัวใจที่เฝ้าโหยหา
ฉันเกลียด...สายน้ำแห่งความเหงาที่รดรินมา
ฉันเกลียด...สายตาเย็นชาของเธอ
ฉันเกลียด...ทะเลดาวนับแสน
ฉันเกลียด...ตัวแทนแห่งความรักเสมอ
ฉันเกลียด...ใต้แผ่นฟ้าที่ทำให้เรามาพบเจอ
ฉันเกลียด...ที่ตัวเองเฝ้าเพ้อถึงเธอที่เดินจากไป

รัก ทั้งที่รู้ ว่าเธอไม่เหมือนเก่า
ยังยอมเป็นคนโง่เง่า ให้เธอ สวมเขาอย่างนี้
ทนทั้งที่รู้ ว่าเธอไม่เหลือเยื้อใยที่เคยมี
ที่ยอมเธออย่างนี้ เพราะอะไร?
ก็แค่หวังว่าวันนึง เธอคงจะคิดได้
กับอะไรมากมายที่เธอทำไว้กับฉัน
ทั้งสวมเขา ทรยศ โกหกกัน
โทษทัณฑ์นั้น เธอคงรู้อยู่แก่ใจ
แต่วันนี้ ทนต่อไป... ไม่ไหว
การกระทำของเธอเลวร้ายเกินอภัย
เกินใจคนจะรับไหว แล้ว เธอ

ใจดวงหนึ่งบอบบางดั่งเครื่องแก้ว
เมื่อแตกแล้วแตกลุ่ยเหมือนผุยผง
แม้เก็บเศษมาเรียงกันอย่างบรรจง
มันก็คงต่อติดได้ไม่เหมือนเดิม
อันแผลกายนั้นง่ายจะรักษา
หมั่นทายาเช้าเย็นคงเห็นผล
แต่แผลหนึ่งลึกล้ำในกมล
สุดจะทนเกินแก้คือ "แผลใจ"

แล้ววันของเราก้อมาถึง
ไม่อยากดึงเทอไว้ให้ใจหมอง
ไม่มีวันร้องไห้น้ำตานอง
เทอจะไปก้อไปเถอะขอร้อง
อย่ากลับมา
ขอให้เทอโชคดีกะคนนั้น
เขาสำคัญเทอก้อไปอย่ามาหา
คนอย่างฉันไม่มีวันเสียน้ำตา
ฉันก้อแค่คนด้านชา
ที่ไม่มีค่าสำหรับเทอ

ขอร้อง...ก่อนจาก
อยากให้รู้ฉันรักเธอแค่ไหน
ยอมให้เธอไปกับเขาง่ายดาย
แต่ใจฉันเจ็บมากมายเหลือเกิน
ขอให้โชคดี...กับคนใหม่
อยากเห็นเธอสดใสเพราะคนนั้น
อย่าทำนิสัยเจ้าชู้แบบเดิมก็แล้วกัน
เพราะเขาก็เหมือนกับฉันที่ไม่
อยากผูกพันกับคนหลายใจ....

แค่คำว่า---รัก---ที่ไร้ความรับผิดชอบ
ฉันก็คงไม่ตีกรอบให้เธออยู่ตรงนี้
เอาคำว่ารักแจกใคร-ใคร--ตามสบายเถอะคนดี
ทำไปเถอะตามที่ใจเธอต้องการ
สำหรับฉันคงไม่ยึดมั่นขนาดนั้นหรอก
แค่คำกลับกลอกไม่มีอิทธิพลกับคนอย่างฉัน
ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา--ชินชา--อยู่ทุก-ทุก-วัน
คำพูดพล่อย-พล่อย-ที่ว่า-รักกัน-มันก้อแค่นั้น--คำรักลวง--

ผิดที่ฉันรักเทอมากเกินไป
ผิดที่ปล่อยใจให้รักเทอหนักหนา
สิ่งที่ตอบแทนให้...คือน้ำตา
สิ่งที่แล้วๆมา คือความทรงจำ

ลืม ลืมแล้วว่ากี่ครั้ง ที่เธอทำให้ช้ำให้ฉันเสียน้ำตา
เจ็บ มันเจ็บเสียมากกว่า เมื่อมองความเฉยชา อยู่บนใบหน้าเธอ

เหงา เงียบงันและเหน็บหนาว เดียวดายและปวดร้าว เท่าไรยังต้องเจอ
รัก จากปากคำของเธอ กับสิ่งที่ฉันเจอ เคยตรงกันบ้างไหม

 รักกันแล้วต้องมีน้ำตา แบบนี้รักภาษาอะไร
ไม่มีคนรักหน้าไหนเขาทำกัน
รักที่ให้กันแต่น้ำตา อย่างที่เธอมีให้ฉัน ยังเรียกว่ารักได้อีกหรือเธอ

ท้อ ยิ่งนานก็ยิ่งท้อ และคงไม่อยู่รอให้เธอเป็นคนลา
ยอม ยอมไปดีซะกว่า ต้องอยู่กับน้ำตา ที่นับวันยิ่งไหล