กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  โลก ซึ่งมีแต่ความมืดมิด จนกระทั่ง องค์มหาเทวี ลูซิส ตรัสขึ้นว่า “ จงมีแสงสว่าง ”  และ ตั้งแต่นั้น โลกก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย เหล่าบรรดาเทพที่เหลือก็ได้ช่วยกันสร้างโลกให้สมบรูณ์ เทอร์ร่าห์ เนรมิตผืนดินยาวสุดลูกหูลูกตา และสร้างเหล่าพรรณพืช ต้นไม้ ใบหญ้า อควา เนรมิตผืนน้ำ และสร้างเหล่าหมู่สัตว์น้ำ เวนทัส แบ่งร่างออกเป็นสี่ เคลื่อนที่ไปสี่ทิศทางอย่างไม่รู้จบ เติมเต็มจิตวิญญาณให้กับก้อนหิน ต้นไม้ใบหญ้า อิกนัส ได้จุดไฟ เผาหลอมดิน ก้อนหินและต้นไม้ เกิดเป็นร่างของเหล่าสรรพสัตว์ โดยมีจิตวิญญาณที่เวนทัสมอบให้    ......

         ........ บทที่ 1 ........
         “ แฮ่กๆๆๆๆ ” เสียงของฉัน หอบอย่างเหนื่อยอ่อน ในขณะที่เร่งฝีเท้าให้มากขึ้นเพื่อจะเอาตัวรอด  ตามตัวของฉันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด  มะ.... มันตามมาแล้ว  บัลดล ก็มีแสงสว่างมาโอบรอบตัวของฉัน แล้วฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีก  ..........
---------------------------------------------------
ฉันตื่นขึ้นมาในที่แห่งหนึ่ง  ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ เพื่อที่จะรับภาพได้อย่างชัดเจน ก่อนจะรวบรวมคำถาม ....... ที่นี่ที่ไหนกัน !?!
          “ รู้สึกตัวแล้วหรอ ” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น  ขณะที่นัยน์ตาสีน้ำเงินของฉัน จ้องมองหญิงสาวรูปงามที่เอ่ยปากถามฉัน  เธอเป็นแม่ชีสาว ที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา  ใบหน้ารูปไข่เนียนสวย  นัยน์ตาสีน้ำตาล  และผมสีทองของเธอ รวมกับท่วงท่าที่สง่างาม ราวกับองค์มหาเทวีลูซิสก็ไม่ปาน ...
      “ อะ .... อืมม ” ฉันตอบไปอย่างตะกุกตะกัก แล้วก็ถามต่อ
      “ แล้วที่นี่  ............ ” ราวกับเธอรู้ว่าฉันจะพูดอะไร
      “ โรงแรมเซาท์เทิร์นฟอร์ท  เธอไม่ต้องกลัวนะ  ฉันเจอเธอนอนอยู่ที่ค่ายเขี้ยวทมิฬ  ฉันเลยพาเธอมารักษาที่นี่ ” แม่ชีสาวกล่าว
   “ ฉัน .... หลับไปกี่วัน ” ฉันยังคงไม่เลิกรากับความสงสัยที่มันตะโกนบอกในหัว
   “ 3 วันได้จ๊ะ ” แม่ชียังกล่าวด้วยวาจาที่เรียบๆ สงบๆ
   “ แผล หายดีหรือยัง  ถ้ายังไม่หายดี ฉันจะได้ใช้เวทย์รักษาอีกที ”
   ฉันลองขยับส่วนต่างๆของร่างกายดู  จึงพบว่าหายดีแล้ว
   “ หายดีแล้วสินะ ”
   “ อ้าว..... ลืมแนะนำตัว ฉัน ดอว์ลิช   เธอ ........ ” ดอว์ลิชพูดเชิงถามฉัน
   “ เฟลิน่า ” ฉันแนะนำตัวกลับ  ว่าแล้วดอว์ลิชก็มองดูนาฬิกา
   “ เฟลิน่า อีกซักประเดี๋ยว ฉันจะไปสุสานแล้ว เธอไปกับฉันนะ  เดี๋ยวฉันไปกินข้าวรอข้างล่าง แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปหาฉันนะ ” ดอว์ลิชพูดชวนฉัน  ฉันกระพริบตาปริบๆ อึ้งนิดหน่อย  ฉันยังไม่ได้บอกว่าฉันจะไปด้วยซักคำ  แต่ก็ช่างเถอะ ..... ถือว่าเธอช่วยชีวิตฉันไว้ ตามเธอไป จะเป็นอะไร
   ว่าแล้วฉันก็นั่งเปียผมสีแดงเพลิงของฉันอยู่ตู้หน้ากระจก  พอเสร็จแล้ว  ฉันจึงรีบไปใส่ชุดไฟเตอร์ของฉัน  ซึ่งรู้สึกว่า ดอว์ลิชซักจนสะอาดแล้ว  คว้าดาบคู่กายแนบไว้กับเอว  เสร็จแล้วฉันก็รีบปิดห้องแล้วลงไปหาดอว์ลิชทันที
      “ เสร็จแล้วสินะ  นี่ ... อาหารของเธอ รีบกินก่อนถึงสุสานนะ ^^ ” ดอว์ลิชพูด พลางยื่นขนมปัง และผลไม้ให้ฉัน  ก่อนที่จะเช๊คเอาท์โรงแรม แล้วเดินออกไป
   ส่วนฉันน่ะหรอ ? ฉันก็เดินคาบขนมปังกิน ต้อยๆไปตามดอว์ลิช  แล้วก็ไปนั่งรอดอว์ลิชทำน้ำมนต์ที่โบสถ์อีก  ฉันจึงมีเวลากินขนมปังและผลไม้ที่ดอว์ลิชให้อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่สำลักอาหารตายก่อนถึงสุสาน  .....
      “ เฟลิน่า เข้าไปในสุสานได้แล้ว ป่ะ  ”
   แล้วฉันก็เดินตามดอว์ลิชเข้าไปในสุสาน  ชักดาบคู่ใจออกมาจากฝัก  แล้วมองไปรอบด้านอย่างระแวง  ผิดกับแม่ชีสาวข้างๆฉัน  ที่เดินอย่างสบายๆ เหมือนกับว่าตนกำลังเดินอยู่ทุ่งหญ้า ยังไงอย่างนั้น
      “ เลเวลอะไรแล้ว ” เสียงเรียบๆของดอว์ลิชดังขึ้น
      “ 50 แล้วล่ะ ” ฉันตอบไปพลางเก็บดาบเข้าฝักตรงข้างๆเอว
ดอว์ลิชเลิกคิ้วมองฉันอย่างสงสัย  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านี้  นอกจากจะถามฉันขึ้นมาอีก
   “ จะเปลี่ยนอาชีพขั้นที่ 2 เป็นอะไรล่ะ  พาลาดิน  เบอร์เซอร์เกอร์  หรือ เบลดมาสเตอร์ ”
   “ เบลดมาสเตอร์ ”
   “ แล้วไม่คิดที่จะไปเปลี่ยนอาชีพหน่อยหรอ  เลเวลปาไป 50 แล้วนี่ ”   ดอว์ลิชยิ้มซื่อๆให้ฉัน
 แต่ถึงกระนั้น  คนตรงหน้าของฉัน   แน่นอนว่าไม่ธรรมดา  แต่ทุกกริยาของเธอที่แสดงออกมา  ช่างสวยงาม ประดุจดั่งเทพธิดาลงมาจุติซะเหลือเกิน  มันชวนให้ฉันนึกสงสัยอีกว่า เธอคือลูกสาวขององค์มหาเทวีลูซิส หรืออย่างไร ?  แต่ไร้ซึ่งความคิดที่จะคิดอีก   แล้วการสนทนาของฉันและดอว์ลิชก็ชะงักลง ......
                 ฉับพลัน ...!! มีสิ่งๆหนึ่ง เร็วเสียยิ่งกว่าแสง มันกำลังพุ่งตรงมาทางฉัน และดอว์ลิช  บัลดล สร้อยคอรูปดวงจันทร์ของฉันก็เปล่งแสงขึ้น  แสงสว่างเป็นรูปร่างคล้ายปีกนก สวมกอดฉันเอาไว้  แล้วแสงสว่าง ก็ปะทะกับสิ่งที่พุ่งตรงมาทางฉัน  ..................

ขุดงับ จะอ่านๆ