นิยาย : บทบันทึกของ ไรซ์ แห่งแองเจลเลียตะวันออก

ตอน 1-3 อยู่นี่นะคะ
http://forum.gameindy.com/index.php/topic,3450.msg37557.html

บทที่ 4 : ปาฏิหาริย์
เงียบกริบ...
มีแต่เพียงความเงียบ... ความเงียบและแสงสว่าง...
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว... เร็วเกินกว่าข้าจะตั้งสติให้มองได้ทัน
เจ้าครอกโคเดี้ยนตัวใหญ่นั่น... ลูเซีย... แสง... แสงสว่าง...
จากนั้น...
ข้าพยายามปะติดปะต่อความคิดอยู่ครู่ใหญ่ ระหว่างที่กวาดสายตามองไปรอบๆ
ข้าสัมผัสได้ถึง... ของเหลวบางอย่างที่ใต้เท้า... มันทั้งทั้งเหนียว ทั้งข้น...
แถมยังมีกลิ่นคุ้นจมูก... กลิ่นที่ข้าไม่อยากจะนึกถึงมัน
ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น... และข้าไม่อาจจะอธิบายถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้...
เจ้าครอกโคเดี้ยนนั่น... เพียงเสี้ยวพริบตา ความดุร้ายของมันก็เหลือแต่เพียง
บ่อเลือด... และเศษเนื้อ...

ท่ามกลางสิ่งที่เคยเป็นเจ้าครอกโคเดี้ยนนั้นคือ ลูเซีย... บัดนี้ร่างสีขาวผุดผ่องของนาง
ถูกย้อมด้วยโลหิตจนกลายเป็นสีแดงสด... เด็กสาวยิ้มให้กับข้าก่อนใช้มือของนางป้ายเอาเลือดที่
เปื้อนบริเวณใบหน้าออก

"กรรร !!"
"แฮ่ !!!!" เสียงครอกโคเดี้ยนตัวที่เหลือร้องระงมอย่างสับสน
พวกมันคำรามอย่างเกรี้ยวกราดและพุ่งให้ความสนใจมาทางลูเซียในทันที
ราวกับนรกจะแตกออกก็ไม่ปาน อมนุษย์ร่างยักษ์ร่วมโหลกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งกวัดแกว่งอาวุธในมือของพวกมัน
ตรงเข้าหาลูเซีย... ลูเซียเด็กสาวตัวเล็กๆ...

"ปัญญามีเพียงคิดได้เท่านี้ อิกนัสคงเศร้าแย่..." ลูเซียเอ่ยอย่างใจเย็น ก่อนจะที่อยู่ดีๆร่างของเธอก็ทรุดลงนอนกองกับพื้น

"แย่แล้ว !!? ท่านลูเซีย !!"
"รีบช่วยท่านลูเซีย !!" เสียงชาวบ้านร้องตะโกนโหวกเหวก

ชาวบ้านหลายคนวิ่งจับหอก หรืออาวุธในมือที่หาได้วิ่งตรงเข้าไปหมายจะสะกัดพวกครอกโคเดี้ยน แต่ทว่าก็เสมือนเอาไม้ซีก
ไปงัดกับไม้ซุง ร่างเล็กๆของพวกเขาแค่ถูกครอกโคเดี้ยนเหวี่ยงแขน ฟาดหางใส่ก็มีอันต้องปลิวละล่องไปคนละทิศคนละทาง
คนแล้วคนเล่าที่ต้องพลีชีพ คนแล้วคนเล่าที่ต้องล้มลง... คนแล้วคนเล่าที่ข้าและเหล่าองครักษ์ทำได้แค่ยืนดู...
น่าสมเพช... ข้าด่าตัวเองในใจ...
แค่ก้าวขายังก้าวไม่ออก... ได้แต่ยืนตัวสั่นเป็นลูกนก... โธ่เว้ย !! ขยับสิวะตัวข้า !! ขยับสิ !!
ข้าพยายามสั่งตัวเอง... แต่ความกลัว ความกลัวอันมาจากสัญชาตญาณนั้นมีชัยเหนือกว่า
ข้าได้แต่มองดู... มองดูในขณะที่เหล่าองครักษ์เบียดล้อมแคบเข้ามาเรื่อยๆ มองดูพวกครอกโคเดี้ยนค่อยๆเดินช้าๆตรงไปหา
ลูเซียที่นอนไม่ได้สติอยู่... ในขณะนั้นจะด้วยเพราะเข้าตาจนก็ดี จะด้วยเพราะอยากช่วยลูเซียก็ดี หรือจะเพราะด้วยข้า
กลัวจนหาคำบรรยายใดๆไม่ได้ก็ดี... ข้ากลับนึก...
นึกหวังให้มีปาฏิหาริย์...
นึกหวังอ้อนวอนขอพร...
นึกถึงเหล่าทวยเทพ...
ข้าแต่องค์มหาเทวีลูซิส... หากพระองค์ทรงรักมนุษย์จริง ได้โปรดเถิด...
โปรดฟังคำอธิษฐานของข้า...

"ดั่งปรารถนา"
เสียงทุ้มลึกและกังวานดังก้องในหัวข้า... และแล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้น...
ข้าแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง จู่ๆทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวข้าก็ค่อยๆช้าลง... ช้าลงเรื่อยๆ...
ช้าลงไป จนกระทั่งไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวอีก... ทั้งหยดน้ำ ทั้งเปลวไฟ... ทุกอย่างล้วนหยุดนิ่ง
และท่ามกลางทุกสิ่งที่หยุดนิ่งนั้น... ลูเซียกำลังเคลื่อนไหว...

"เจ้า... แต่ว่า.. ทำไม !?" คำถามหลุดออกจากข้าแทบจะในทันที
"ชัดเจนแจ้งแล้วแก่ตาเจ้า ?" ลูเซียตอบและยิ้มให้กับข้า
"เจ้าเป็นใครกันแน่ !!?"
"พลังแบบนี้ ความสามารถแบบนี้ ต่อให้เป็นสังฆราชที่แก่กล้าด้านเวทย์ ก็ไม่อาจทำได้"
"ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ"

ลูเซียหัวเราะชอบใจ ก่อนที่นางจะเดินตรงเข้ามาทะลุฝ่าร่างขององครักษ์ข้า เด็กสาวเดินตรงเข้ามาและ
ใช้มือลูบไล้ใบหน้าและแผ่นอกของข้า โดยที่ข้าไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วมือได้

"อธิษฐานสิ" ลูเซียกระซิบข้างใบหูของข้า
เสียงของนางฟังดูทุ้มลึกและก้องกังวาน... ทันทีที่ข้าเริ่มจะตั้งสติได้และปะติดปะต่อเรื่องราวที่พึ่งจะเกิดขึ้น
ข้าไม่อาจจะปฏิเสธถึงข้อสรุปที่ข้าพึ่งนึกได้นี้... ลูเซียที่อยู่ต่อหน้าข้านี้หาได้ใช่ลูเซียคนเดิมไม่...
ทั้งน้ำเสียง ท่าทาง และความสามารถของนาง
อาจจะฟังดูเหลวไหล... อาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อ
แต่ข้าแน่ใจในตอนนี้ลูเซียคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก

"มหาเทวีลูซิส"

---------------

ดองมานานแล้วก็จะดองไปอีก...