En-Em
Chapter 5.3
By Bigyoyo
...
ว่าแต่...ไม่มีสบู่หรอ งั้นไม่เป็นไร เอ็นเดินออกจาห้องน้ำตัวสั่นเล็กน้อย น้ำเย็นจัดจนเหมือนจะเย็นติดตัว
เสื้อผ้าที่ตั้งไว้ให้ แค่จับดูเนื้อผ้าก็รู้แล้วทำจากเวทย์มนต์ ลักษณะแบบนี้ถ้าเดาไม่ผิด คงจะไม่สกปรกง่ายแล้วก็ขาดยากด้วย ที่นี่สะดวกกันจังนา...
เอ็นมองดูตัวเองในกระจกที่ติดกับประตูห้องน้ำ สภาพตอนนี้ยิ่งเหมือนเด็กเล็กๆเข้าไปอีกเมื่อใส่เสื้อกับกางเกงขายาวสีดำทั้งชุด แล้วถ้าใส่ผ้าคลุมไปด้วย มันเหมือนจะไม่ต่างจาก เด็กๆที่ชอบใส่เสื้อผ้าแปลกๆเลยนะ
แต่การที่ใส่แบบนี้เขาก็พึ่งรู้ตัวแหะ ว่าเขาผอมไปรึเปล่าสำหรับตอนนี้ สงสัยเพราะไม่เคยสนใจจะทำอาหารที่มีสารอาหารดีๆละมั้ง บวกกับต้องออกกำลังวิ่งหนีไม่ให้โดนขู่รีดเงินวันเว้นวัน
ถ้าใส่หมวกเข้าไปด้วยนี่...อย่างกับพ่อมดน้อยๆเลย จะว่าไปมันก็ดูดีอยู่หรอกนะ ชุดก็เหมือนจะใส่สบายมากๆ อากาศโล่งดี ชุดของเรย์เป็นแบบนี้เหมือนกันงั้นหรอ อ้อ...ลืมไปเลย ต้องปลุกเรย์ก่อน
เอ่อ...มันยังนอนท่าเดิม แถมไม่มีท่าทีจะตื่นด้วยแหะ กางแขนกางขา แล้วจะปลุกมันยังไงหว่า เอ็นเข้าไปเขย่าๆตัวเพื่อนหวังให้เรย์ตื่น แต่เหมือนจะไม่ตอบรับใดๆ
“เรย์ โทษนะ แต่พี่เบลล์บอกให้ปลุก เรย์....เรย์”เอ็นพูดด้วยเสียงดังๆ
เงียบฉี่ ไร้ปฏิกิริยาตอบโต้ เข้าใจแล้วว่าทำไม พี่เบลล์ถึงบอกให้ปลุกด้วย แสดงว่าปกติเรย์นอนตื่นสายงั้นหรอกเรอะ แล้วไหนเห็นว่าตามไปส่งเข้าแบบห่างๆตอนเช้าเมื่อวานล่ะ แต่จะว่าไปเรย์มันก็ตื่นพร้อมๆกับเขาไม่ใช่เหรอ รึว่าจะตื่นสายในวันปกติงั้นสิ
เอ็นตะโกนปลุก เขย่าตัวเต็มที่ ง่า...มันไม่ตื่นหรือแกล้งกันแน่เนี่ย ใครที่ไหนปลุกยากขนาดนี้ แถมเหมือนไม่สนใจอะไรเลยด้วย กรรม...นั่น ทำอะไรน่ะ
จู่ๆ เอ็นก็สะกดขำไม่ได้ หัวเราะออกมาเสียงดังอยู่ครู่ใหญ่ เป็นการขำที่แทบจะกลิ้งลงกับพื้น ก๊ากกก....
โอ้ย....ขำจนปวดท้อง หุๆ เรย์ตื่นเพราะเขาขำจนได้
“อืม...ว่าไงเอ็น”เรย์ขยี้ตา ก่อนจะจามครั้งหนึ่ง ดวงตาปริๆ เหมือนเด็กไม่อยากจะลุกจากเตียง ขณะที่เอ็นยังขำไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ อั่กกกก ปวกท้อง เอ็นยืนเอามือกุมท้อง ยืนหอบเล็กน้อย หยุดขำไม่ได้....
“พ...พี่เบลล์บอกให้ฉันปลุกนายน่ะ...อั่ก...”เอ็นยังคุงหยุดขำไม่ได้ ยืนหอบอย่างข้างเตียง ทำเอาเรย์เป็นงงหนัก ขำอะไรน่ะ
“นายขำอะไรน่ะ เอ็น”เรย์ถามซึมๆ พยุงตัวเองลุกจากเตียง หืมทำไมมันเพลียๆ สงสัยเมื่อคืนพลังเวทย์จะโดนดูดซะเกลี้ยง ทำอะไรไม่ได้เลยแหะตอนนี้ ร่ายเวทย์ง่ายๆซักบทยังเหมือนจะไม่ไหว
“น...นายนอนท่าแบบนั้น ไม่ให้ขำได้ไง...”เอ็นตอบ ขณะสูดหายใจลึกๆ กลั้นหัวเราะเอาไว้ โอ้ย นานๆได้ขำซักทีทำไมมันควบคุมยากนักเนี่ย
“เอ๋...ขำมากเลยหรอ”เรย์ตอบงงๆ เขานอนท่าไหนกันหว่า (อ้าว ไม่รู้ตัวเอง)
“นายนอนกางแขนกางขา น่ะไม่เท่าไหร่ ต...แต่ นายนอนแล้วชอบดูดนิ้วด้วยเนี่ย...ก...กลั้นหัวเราะไม่ได้....”เอ็นตอบก่อนจะกลั้นไม่ได้ตามคำพูดระเบิดออกมา โอ้ย...ปวดท้อง...
เรย์ยืนนิ่งสนิท ง่า...เขานึกว่าเลิกนอนแบบนั้นแล้วซะอีก ตอนเล็กๆ แม่บอกชอบดูดนิ้วว่าแต่ นี่เขายังไม่หายอีกหรอเนี่ย กรรม...อาย... ถ้าพี่เบลล์รู้เข้าละก็....
“เอ็น ขอร้องนะ อย่าบอกใครเรื่องนี้...”เรย์พูดซึมๆ ถ้า คนอื่นรู้เข้าละก็ บรื้ออออ...
“อ่านะ นายเหมือนเด็กเล็กๆเข้าไปทุกทีๆ อั่ก...หยุดไม่ได้....”หลังจากนั้นเอ็นต้องใช้เวลาพอควร กว่าจะหยุดปากของตัวเองได้ เรย์ก็ช่วยตบหลังให้หายอยู่ครู่ใหญ่
...
ใครนอนท่าเดียวกับเรย์มั่ง ยอมรับมาซะดีๆ
ว่าแต่มันฮาไหมนี่ สงสัยแป็กแหงๆ
ไม่ต้องคิดมากเน้อ หุๆ
-..-
