ก๊อปปี้จากบอร์ดเก่าเอามาลงให้อ่านใหม่ละ เรื่องเก่าอะ แต่ตอนใหม่อาจช้าหน่อยนะ เพราะตอนนี้ในหัวมีแต่พล๊อตเรื่อของเรื่องนี้อยู่อะ เดี๋ยวลืม^^

                                                    บทที่ 4. เรื่องจริงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้กับ........     

     ณ. หน้าหมู่บ้านวิลเดอวู๊ด เมื่องที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติและป่าเขาลำเนาไพรที่สุด และตอนนี้ผู้เดินทางทั้ง 3ก็ได้เดินมาถึงหน้าเมืองแล้ว และราฟาเอลกำลังอธิบายเกี่ยวกับหมู่บ้านนี้ให้วาเลนไทน์ฟัง " นี่นะพอเข้าไปก็ต้องแวะไปหา ผู้เฒ่าสมิงเคง ซูล ข่าน เพราะคนๆนี้เปรียนเสมอผู้นำของสมิงในหมู่บ้านนี้อะ เสร็จแล้วก็ต้องไปทักทายยัย เร็น เคง ริน ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังตามหาสามีที่หนีออกไปเก็บสมุนไพรแล้วไม่ค่อยกลับมาบ้านเจอหรือยังก็ไม่รู้ และที่ขาดไม่ได้ ก็ต้องไปหาหวานใจเจ้าหน้าที่สาวอคาเดมี่ผมสีเขียว ตัวเล็กบอบบาง ที่ชื่อลิเดีย " ราฟาเอลเดินเล่าเรื่องในหมู่บ้านไปด้วยสีหน้าที่เบิกบานและเขินเวลาพูดถึงเจ้าหน้าที่อคาเดมี่สาวของเมืองนี้ และทั้ง 3คนก็ได้เดินผ่านประตูเมืองบานใหญ่ของหมู่บ้าน แต่ภาพที่ทั้ง 3เห็นนั้น มีแต่สภาพที่พักและบ้านของพวกสมิงพังไม่มีชิ้นดีและไหนจะ ซากศพนักรบสมิง ชาวบ้านสมิง และซากศพมนุษย์ นอนตายเรียงรายกันเกลือนทั่วทั้งเมือง " ว๊าย... พี่นี่มันเกิดอะไรขึ้นอะทำไมหมู่บ้านถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ละ" โซเฟียถามพี่ชายด้วยอาการตกใจและหวาดกลัวกับภาพที่เห้นเบื้องหน้า ส่วนวาเลนไทน์ชักดาบยาวแกร่งที่แหนบอยู่ที่เอวด้านขวามือออกมาถือปัองกันตัวไว้ก่อน" ที่บ้านผู้เฒ่าสมิงกับบ้านของ เร็น เคง ริน ไม่มีใครอยู่เลย หวังว่าพวกเค้าคงปลอดภัยหาที่ซ่อนกันนะ งั้นตามฉันมาเราไปที่สำนักงานอคาเดมี่ในเมืองนี้กัน" ราฟาเอลพูดบอกโซเฟีย และวาเลนไทน์ แล้วทั้ง 3 คนก็รีบวิ่งไปที่สำนักงานอคาเดมี โดยที่มีราฟาเอลเป้นคนนำ

          ที่สำนักงาน อคาเดมี่ของเมืองสมิง ราฟาเอลและโซเฟียได้เดินเข้าไปในสำนักงาน แต่วาเลนไทน์ไม่ยอมเข้าไป " วานเลนไทน์เข้ามาเถอะ
" ราฟาเอลเรียก วาเลนไทน์ยิ้มให้ แล้วก็เอาปลายดาบเขียนข้อความที่พื้นว่า [ เดี๋ยวดูต้นทางให้ ถ้ามีใครจะมาทำร้ายจะได้รู้ตัวทัน] " ขอบใจนะ" ราฟาเอล พูดฃอบใจแล้วยิ้มให้กับวาเลนไทน์ แล้วทั้ง 2พี่น้องก็ ตะโกน เรียกหาผู้ที่รอดชิวิต แม้ความหวังที่จะหาผู้รอดชีวิตริบรี่ก็ตาม "มีใครรอดชีวิตหรือแอบอยู่บ้างไหมค่ะ/ครับ " 2พี่น้องตะโดนเรียก "สงสัยหมดหวังแล้วละพี่ ถ้าจะให้ไปพลิกดูศพแต่ละศพก็ไม่ไหวอะมันเยอะซะจน... (กระซิกๆฮือๆ) ..." โซเฟียพูดไปก็ร้องไห้ไป ทันใดนั้นเอง ตู้หนังสือที่อยู่ด้านหลังสุดของสำนักงาน ก็ค่อยๆเลือนออก เห็นเป็นอุโมง และที่เดินออกมาเป็นสาวน้อยผมสีเขียวแต่ชุดเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและขี้ดินไปหมด แต่ก็ยังพอดูออกว่าเป็นลิเดีย สาวน้อยผมเขียวเจ้าหน้าที่ของอคาเดมี่นั่นเอง"ราฟาเอลๆ รีบพาพวกของเธอเข้ามาหลบในนี้ก่อน ท่านผู้เฒ่าสมิงก็อยู่ด้วยนะ เร็วๆ" ลิเดียกวักมือเรียกทั้ง 2คนพี่น้อง "น้องเข้าไปในอุโมงก่อนเลยนะเดี๋ยวพี่ไปตามวาเลนไทน์ก่อน" ราฟาเอลพูดบอกน้องสาว แล้วรีบเดินไปเรียกวาเลนไทน์ให้เข้าไปที่อุโมง แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในอุโมง และตู้หนังสือก็ได้เลื่อนปิดสนิดอีกครั้ง

          ในอุโมงมีทั้งมนุษย์ที่เป้นพ่อค้า และนักรบอยู่หลายสิบคน และยังมีพวกชาวสมิงทั้งชาวบ้านและนักรบของสมิงเช่นกัน ประมาณร้อยกว่าคน มี
ทั้งบาดเจ็บเล็กน้อย และบาดเจ๊บมาก ต่างก็ช่วยดูแลกันซึ่งกันโดยไม่แบ่งแยกว่าใครจะเป็นเผ่าพันธ์ไหน "ไหนลิเดียลองเล่าให้ฟังหน่อยสิว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับเมืองที่สงบสุขเช่นนี้" ราฟาเอลถามอย่างร้อนรนพร้อมกับเอามือทั้ง2 จับบ่าของลิเดีย "ฉันเองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ากลางดึกเมื่อคืน มีกองกำลังสมิงบุกมาเข่นฆ่าผู้คนในเมืองนี้เกือบหมดเลย ไม่เว้นแม้แต่เด็กและผู้หญิงนะ บางส่วนที่หนีรอดได้ ฉันก็พามาหลบซ่อนอยู่ในอุโมงอย่างที่เห็นนี้ละ" ลิเดีบเล่าไปด้วยสีหน้าและเนื้อตัวที่สั่นเทาไปหมด "มันเป็นกองกำลังสมิงกลุ่มใหม่ที่ไม่ได้ขึ้นตรงกองกำลังของพวกข้าอะ พวกนี้มันมีแข็งแกร่งกว่าสมิงธรรมดาอย่างพวกเรามากเลย โดยเฉพาะหัวหน้าของพวกมัน ทั้งโห� ผู้เฒ่าสมิงเล่าไปด้วย กระอักเลือดไปด้วย "ท่านผู้เฒ่าพักก่อนเถอะเดี๋ยวท่านเป็นอะไรมากกว่านี้พวกชาวสมิงที่เหลือทั้งหลายจะเสียกำลังใจกันอีก" ราฟาเอลพูดแบบเป็นห่วงเป็นใย พลางหยิบผ้าห่มมาห่มให้กับผู้เฒ่าสมิง "ไม่ได้ข้าต้องพูดอีก เพราะตัวหนัวหน้าหลังจากที่มันทำลายหมู่บ้านนี้เสร็จแล้ว มันก็พูดกับลูกน้องขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า {พรุ่งนี้ตอนเย็นเราจะไปทำลายหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์เป็นหมู่บ้านต่อไป ฮ่าๆๆ}" พอผู้เฒ่าสมิงเล่าจบ ราฟาเอลก็มองหน้าน้องสาวด้วยอาการตกใจ "ไม่ได้การแล้ว งั้นพวกเราก็ต้องรีบกับไปที่หมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์แล้วละ"ราฟาเอลพูดพร้อมลุกขึ้นยืน ทำท่าทางจะออกไปจากอุโมงนี้โดยเร็ว แต่วาเลนไทน์ก็เดินมาขวางทางเอาไว้ไม่ให้ราฟาเอลออก  "มาขวางทางฉันทำไมวาเลนไทน์" ราฟาเอลตะโกนใส่หน้าวาเลนไทน์ด้วยอารมที่โกรธ แต่สีหน้าของวาเลนไทน์ก็ยังนิ่งเฉยและ ก็เอาปลายดาบเขียนไปที่พืนดินในอุโมงว่า [ถ้าเจ้าไปในตอนนี้แล้วใครจะดูแลผู้ที่รอดชีวิตเหล่านี้ละ แล้วใครจะไปแจ้งข่าวขอกำลังพลมาเสริมเพื่อมาช่วยหมู่บ้านของเจ้าละ ] พอราฟาเอลอ่านจบก็หันไปมองผู้ที่รอดชีวิต และหันมามองหน้าวาเลนไทน์ แล้วเอยขึ้นว่า "ข้าขอโทษ ข้าไม่ทันคิดถึงเรื่องที่เจ้าเขียนบอกเลย ข้าขอโทษจริงๆ" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าเศร้าแล้วก็นั่งทรุดตัวลงไปที่พื้นตามเดิม วาเลนไทน์ไม่โกรธแถมยิ้มแบบอ่อนโยนพร้อมกับเอามือตบเบาๆที่บ่าของราฟาเอลเป็นการบอกเป้นนัยๆว่าไม่เป็นไร " เอาแบบนี้สิ เดี๋ยวเจ้าทั้ง 3คนช่วยพาผู้ที่รอดชีวิตทั้งหมดนี่นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนไปก่อนสิ คาดว่าคงไปถึงเมืองก่อนพวกมันแน่เลย แล้วฉันจะนั่งไปที่เมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ทเอง ข้ารู้จักกับท่านเซอร์อเล็กซ์ที่เป้นคนคุมเมืองนั้นนะ" ลิเดียพูดพร้อมด้วยสีหน้าที่มีกำลังใจ เพื่อให้ทุกคนมีกำลังใจตามไปด้วย "เอาแบบที่เจ้าว่าก็ได้ลิเดีย งั้นพวกเราอย่ามัมชักช้าเลย เรารีบเดินทางกันดีกว่านะ"  ราฟาเอลพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนและช่วยพยุงคนที่บาดเจ๊บ ค่อยๆ พาออกจากอุโมงลับไปจนหมด "ข้าฝากความหวังเรื่องกองกำลังที่จะมาช่วยหมู่บ้านของข้าด้วยนะลิเดีย" ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงโอนโยนพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของลิเดีย "เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลยแล้วจะพากองกำลังไปช่วยนะ" ลิเดียตอบแบบอายๆเพราะเขินที่โดนจุมพิตที่หน้าผากของตน "งั้นพวกเราขึ้นรถไฟใต้ดินกันได้แล้วละ ถ้านั่งรถไฟนี่ คงไปถึงก่อนพวกมันแน่ๆ จะได้ไปเตรียมตัวรับศึกพวกมัน"ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าเข้มขรึม แล้วทั้งหมดก็ได้นั่งรถไฟใต้ดินเถือน ทั้ง3คนรวมทั้งคนเจ๊บอื่นๆก็ไปที่หมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ ส่วนลิเดียก็ไปแจ้งข่าวและขอกำลังพลมาช่วยป้องกันหมู่บ้าเซาร์เทิร์นไซร์ด้วยอีกทาง..........................................................................

ใครคือเทคเชอร์

^^ นึกออกละ ทำไงได้

อ่านอยู่3วัน
ก่าจาหมด

ปล.ผมค่อยๆอ่านเอาหน่ะ

                                         บทที่ 5.มิตรภาพระหว่างเผ่าพันธ์และเตรียมพร้อมรบ

          ณ. สถานนีรถไฟใต้ดินของหมู่บ้านเซาร์เทิร์นไซร์ ลาฟาเอล โซเฟีย วาเลนไทน์ และเหล่าผู้บาดเจ็บและอบพยบก็มาถึงหมู่บ้านจนได้ "โซเฟีย รีบไปบอกลุงเบนด้วย ว่าขอยาสมานแผล น้ำและอาหาร เออ.. ถ้าจะให้ดี พาคนในหมู่บ้านมาหลายๆคนหน่อยนะ มาปฐมพยาบาลคนเจ็บ" ราฟาเอล สั่งงานน้องสาวอย่างรีบเร่ง ส่วนโซเฟียก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้านเบน แล้วตะโกนเรียก สักพัก โซเฟียก็วิ่งกลับมาหาราฟาเอล " แฮ่กๆ ฉันบอกลุงเบนแล้ว เดี๋ยวลุงเบนเค้าจะจัดการทุกอย่างให้รอสักครู่ แฮ่กๆ" โซเฟียบอกพี่ชายด้วยอาการเหนื่อยหอบ หลังจากโซเฟียพูดจบก็มีเสียงประกาศของลุงเบนดังออกมาจากเครื่องขยายเสียงของหมู่บ้าน{{ประกาศจากผู้ใหญ่บ้านเองนะ ตอนนี้ที่หมู่บ้านวิลเดอวู๊ด หรือหมู่บ้านของชาวสมิง ได้ถูกโจมตีจากสมิงอีกพวก ทำให้คนในเมืองสมิงล้มตายเป้นจำนวนมาก และตอนนี้คนของเราก็ได้พาชาวสมิงและมนุษย์ที่รอดตายมา มาพักรักษาตัวที่หมู่บ้านของเราเป้นจำนวนร้อยกว่าชีวิตใครมียาสมานแผล ใครมีน้ำและอาหาร กรุณาเอามารวมกันที่ลานกลางหมู่บ้านด้วย และใครที่สามารถที่ทำแผลหรือล้างแผลเป็น กรุณามาช่วยกันด้วย}} และเพียง 5นาที เท่านั้น ทั้งยาสมานแผล ทั้งน้ำและอาหาร และคนที่มาทำแผลก็มากันเต็มที่ลานกว้าง ต่างคนก็ต่างช่วยกันทำแผลให้กับผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ โดยที่ไม่สนว่าจะเป็นเผ่าพันธ์ไหน "ลุงเบนข้ามีเรื่องต้องพูดให้ท่านทราบโดยด่วนเพราะมันเกี่ยวกับความเป็นความตายของหมู่บ้านเราด้วย ขอเชิญท่านมาคุยกันทางนี้กับพวกเราหน่อย" ราฟาเอลกระซิบที่ข้างหูของลุงเบน เพื่อไม่อยากให้ใครได้ยินก่อนที่พวกเค้าจะเตรียวตัว ไม่งั้นอาจจะเกิดความวุ่นวายขึ้นได้ 

          10 นาทีผ่านไป ราฟาเอลและโซเฟียก็ได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดกับหมู่บ้านสมิง และเรื่องที่กำลังจะเกิดกับหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย "ตายละแล้วที่นี้เราจะทำยังไงดีละ ไหนคนของเราที่จะรบก็มีน้อย ไหนจะคนเจ๊บที่เจ้าพามาอีก และไหนจะเด็ก ผู้หญิง และคนชราที่เมืองนี้อีก"ลุงเบน พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เป็นกังวลใจและตื่นกลัว "ตอนนี้เท่าที่ดู คนเจ็บที่พามาก็ได้รับการรักษาอยย่างดีแล้ว และคงพร้อมที่จะให้เด็ก ผู้หญิง คนชรา และคนเจ๊บ นั่งรถไฟใต้ดินไปเมืองอื่นก่อนแล้วละ ลุงเบนคงต้องประกาศทางเครื่องกระจายเสียงอีกครั้งแล้วละ " ราฟาเอลอธิบายเรื่องการอพยพให้ลุงเบนฟังด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด {{{ ประกาศ ขอให้ทุกคนฟังเรื่องที่ข้าจะประกาศอย่างสงบ รอให้ข้าระกาศจบแล้วค่อยดำเนินการตามที่ข้าสั่งนะ ขณะนี้กองกำลังที่ทำลายหมู่บ้านของสมิง กำลังตรงมาที่หมู่บ้านของเรา คงมาถึงในวันนี้ตอนเย็นๆ พอข้าประกาศจบขอให้ผู้ชายหรือหญิงที่มีฝีมือที่จะร่วมปกป้องหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป้นอาชีพไหนก็ตาม ขอให้มารวมกันที่ลานกว้างหน้าบ้านของข้า ส่วนเด็ก ผู้หญิงที่สู้รบไม่ได้ คนชรา และคนที่บาดเจ็บ ขอให้นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนอพยบไปที่เมืองเรคลิฟหรือไม่ก็เมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ทก่อน ถ้าไม่มีคนของหมู่บ้านเราไปส่งข่าวว่าผลของสงครามเป็นอย่าไร ก็อย่าได้กลับมาที่หมู่บ้านนี้อีกเด็ดขาด จะกลับมาได้ก็ต่อเมื่อมีคนของหมู่บ้านเราไปแจ้งข่าวว่ากลับได้แล้ว ค่อยกลับมา ขอให้ทำตามที่ข้าบอกทุกประการ และกรุณาอพยบอย่างสงบจะได้ไม่ชุลมุลวุ่ยวายกัน เริ่มการอพยบได้}}}

           หลังจากที่ลุงเบนประกาศจบชาวบ้านก็พากันอพยพกันอย่างสงบ และผู้ที่ร่วมจะต่อสู้ก็ทะยอยมาที่หน้าบ้านของลุงเบน 30 นาทีผ่านไป ชาวบ้านอพยพขึ้นรถไฟใต้ดินเถื่อนกันไปหมดแล้ว ที่นี้ทังเมืองเหลือคนที่จะอยู่ร่วมประมาณ 300 คน เป็นทหารที่ใช้ปืน ประมาณ 100 คน เป็นนักดาบ ประมาณ 80 คน เรนเจอร์ 30คน แคสเตอร์ สายวทย์ 20คน สายพระ20คน และชาวบ้านผู้ชายอีกประมาณ 50คน "เรามีกันอยู่แค่นี้ แล้วเราจะรับมือพวกมันไหวหรือ" ลุงเบนถามราฟาเอลด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล "เราต้องรออีกอะ เจ้าหน้าสาวอคาเดมีของเมืองสมิงกำลังไปแจ้งข่าวที่เมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ทอยู่ คงจะมีกำลังพลยกมาช่วยพวกเราที่หมู่บ้านนี้ละ" ราฟาเอลพูดบอกกับลุเบนด้วยสีหน้าที่มีความหวัง " ไม่ต้องรอนานหรอกพ่อหนุ่ม พวกข้ามากันแล้ว แต่อาจจะมาไม่มากกว่าที่เจ้าคิดนะ" ทุกคนหันไปมองทางด้านหลัง ของหลังบ้านลุงเบนพร้อมกันเพื่อดูว่าเสียงปริศนานี้มาจากใคร และทุกคนก็ได้เห็น นักดาบ นักเวทย์ เรนเจอร์ ชายหญิงเป็นจำนวนมาก กำลังทะยอยเดินออกมากจากสถานนี้รถไฟใต้ดินเถื่อน "พวกข้าคงมาไม่ช้าไปใช่ไหม" นักดาบที่พูดออกมาดูเป้นหัวหน้าของกลุ่มเหล่านี้ เป็นชายสูงใหญ่ พอๆกับเฮียโจ แต่ชุดเป็นชุดไฟเตอร์ธรรมดา ผมสีน้ำเงิน ถือขวานขนาดใหญ่  "ข้าชื่ออลัน  ส่วน ผู้หญิงคนที่ผมสีน้ำตาลอ่อน มัดผมกลางหลัง และถือหอก นั้นชื่อ บริทนี่ ส่วนผู้หญิงอีกคนที่ผมสีเขียว ที่ถือดาบนั้น ชื่อ แคสกล้าพวกเรา 3คนเป็น1ใน 5ขุนพลของเฮียโจ ได้รบข่าวสารจากเจ้าหน้าที่อคาเดมีที่ไปบอกแล้ว พอดีเฮียโจกับทหารอีกจำนวนหนึ่งได้ออกไปนอกเมืองเพื่อหาทหารและผู้กล้าอยู่ยังไม่กลับมาเลย ส่วนอีก 2ขุนพล ต้องอยู่เฝ้ารักษาการที่เมืองแทน ท่านเซอร์อเล็กเลยให้พวกข้า 3ขุนพล และทหารอีกประมาณ 2000คน มาช่วยที่หมู่บ้านนี้" อลันพูดพร้อมแนะนำเหล่าทหารที่มีหน้าที่นี้ให้รู้จักกันทั่วหน้า "แล้วเจ้าหน้าที่อคาเดมี่ที่ไปแจ้งข่าวละ เธอคงหลบภัยที่เมืองนั้นใช่ไหม " ราฟาเอลถามด้วยอาการและสีหน้าที่เป้นห่วง "เปล่าเธอมาด้วย แต่เธอลงที่สถานี่หมู่บ้านสมิง เธอบอกว่าต้องไปทำธุระสำคัญบางประการก่อนแล้วเธอจะมาที่หมู่บ้านนี้" อลันตอบด้วยสีหน้าที่สงสัยอยู่เหมือนกันว่าหญิงสาวนั้นลงไปทำไมที่หมู่บ้านสมิง แต่ไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรอีกนั้น มีทหารวิ่งมาจากหน้าประตูหมู่บ้าน วิ่งตะโกนสุดเสียงว่า "พวกสมิงมาแล้ว มันยกกันมาแล้ว " นักสู้เกือบทุกคนวิ่งไปที่หน้าหมู่บ้านบ้าง วิ่งขึ้นไปประจำการที่กำแพงบ้าง เพื่อจะดูให้แน่ชัดว่าพวกมันยกกันมามากเท่าไร " คนของเราถ้ารวมๆกันแล้วมีประมาณ 2300 คน แต่เท่าที่ดุจากสายตา สมิงกลุ่มใหม่ที่ยกมานี่มีไม่ต่ำกว่า หมื่น จำนวนเยอะแบบนี้ คงอีกประมาณ 30นาทีคงมาถึงเขตหน้าหมู่บ้านแล้วละ " อลันพูดขณะที่ยืนมองดูกลุ่มสมิงกลุ่มใหม่ที่กำลังเดินทัพมา "ทุกคนเตรียมตัวเตรียมอาวุธ ยาสมานแผลให้พร้อม " อลันหันมาสั่งการทุกคนให้เตรียมพร้อมรบ
..........................................................................................

เขาน่าจะพิมพ์ผิดนะคับ จริงๆแล้วน่าจะเป็น เซาร์เทิร์น ฟอส มากก่าน้า