โชคดีเปงบ้าไม่ช่ายหัวกิลเปงแค่รอง 55+

เค้าพาดพิงกิลเรารึเปล่าหว่า


โดนเต็มๆ...

555555+
เยสเซอร์(ใช่แล้ว)

มาขุดและแต่งนิยายให้อ่านต่อ
             กำแพงสูงตั้งตระหง่าน  ไคล์แหงนหน้ามองกำแพงอย่างตกตะลึง    ก่อนจะได้สติเมื่อพ่อของเขาตบหัวเข้าให้
   “ไปได้แล้วมัวตะลึงอะไรอยู่ได้”  นัยน์ตาของไคล์เอลหันไปมองคนเป็นพ่ออย่างเบื่อๆ
   “ครับผม”  เขาเบ้ปากเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามพ่อไปโดยดี
   
   คนมากมายยืนเรียงต่อแถว  เพื่อรายงานตัว    ไคล์เอลมองไปรอบๆอย่างปลงๆ    

   “ไคล์เอล  เดอร์ดิเรนซ์  เดอะ วิทซาต  ออฟ  เรย์ซารอส”  เสียงผู้ประกาศประกาศก้อง   เขียนหันควับไปมองผู้เปนพ่อก่อนจะโดนพ่อถีบให้ก้าวออกไป
   “เธอ  ไคล์เอลสินะ”   หญิงที่ดูเป็นคนอายุมาก(ชรา)แต่กลับแปลก  แปลกที่ไม่ได้แก่แบบน่าเกลียดเนี่ยน่ะสิ
   “ครับ”  ไคล์ตอบรับเล็กน้อยก่อนจะหันควับไปมองข้างตัวเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น
   “พ่อมดงั้นหรือ?”  เจ้าหล่อนเป็นคนที่เขารู้จัก    เจ้าหญิงฟาริเน่   ราเชล  แห่งซินเทอเรีย   เธอหัวเราะคิกๆอยู่คนเดียวทำเอาเขารู้สึกหงุดหงิด  แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเมื่อหญิงตรงหน้าเรียกเขาอีกรอบ
   “ไคล์เอล   เข้ารับการทดสอบได้แล้วจ๊ะ”   ‘เด็กคนนี้  เวทมนต์แกร่งกล้าเหลือเกิน’  หญิงชราพูดในใจแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม
   “ครับ”   ไคล์ก้าวเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง  มันมืดสนิทไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ   อยู่ไฟก็สว่างพรึบขึ้น
   “เชิญนั่งก่อนสิ  ไคล์เอล  เดอร์ดิเรนซ์”   ผู้คุมสอบผายมือไปยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับตน

   ไคล์นั่งลงโดยไม่พูดอะไร  เขาจ้องผู้คุมสอบนิ่ง    

   ก่อนจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ   เมื่อมีบางอย่างล็อกตัวเขาไว้กับเก้าอี้

   เขามองผู้คุมสอบเล็กน้อย
   “เธอต้องหลุดออกจากเก้ากี้นั้นให้ได้   ถึงจะผ่าน  บอกเสียก่อน  ห้ามใช้อาวุธ”  
   
   ไคล์กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ   ก่อนจะพึมพำร่ายเวทมนต์เบาและรวดเร็ว    เชือกนั้นก็สลายลงอย่างรวดเร็วทำเอาผู้คุมสอบต้องเบิกตากว้าง

   ‘เป็นไปไม่ได้   ทำไมพลังเวทเยอะขนาดนี้   เชือกกันเวท  เชือกมนต์ดำ   ทำไมถึงขาดได้ในเวลาอันรวดเร็วขนาดนี้   แม้แต่กษัตริย์รุ่มก่อนๆ  ยังไม่มีใครทำมันได้’

   “เอาล่ะ  เธอผ่านแล้วไคล์เอล”  ผู้คุมสอบผายมือไปทางประตูด้านขวาซึ่งเป็นทางออก   เมื่ออกไปไคล์ก็ต้องหมวดคิ้วอีกครั้ง    

   ห้องบ้าอะไรอีกวะ   เขาคิด

   ภายในห้องนี้ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม   เขากวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะหยุดอยู่ที่หญิงสาวผู้คุมสอบอีกคนหนึ่ง  
   “กฏในการสอบรอบสุดท้าย   คือความเร็ว   การตัดสินใจ   และการใช้อาวุธของตนได้อย่างคล่องแคล่ว”
เมื่อผู้คุมสอบกล่าวจบ  ดาบเล่มหนึ่งก็โผล่ขึ้นในมือเธอ  เธอบุกเข้ามาพร้อมตะโกนลั่น
   “รับมือ”

   นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง    ก่อนจะหลบหลีกอย่างคล่องแคล่วจนผู้คุมสอบขมวดคิ้ว
   ‘ความเร็วผ่าน’  เธอคิดในใจ

   การบุกของเธอเปลี่ยนรูปแบบอีกครั้ง   ใช้เวทมนต์ก๊อปปี้ร่าง   ก่อนที่ทั้งสองร่างจะบุกเข้ามาพร้อมกัน
ไคล์หันซ้ายหันขวา  ก่อนจะเจอเกราะอัศวินที่มีไว้ตกแต่งในห้อง   เขาวิ่งไปทางนั้น   ผู้คุมสอบก็โจมตีเข้ามาไม่ยั้ง  ไคล์กลิ้งตัวไปหลังเกราะนั้น    เมื่อผู้คุมสอบทั้งสองโจมตีมาพร้อมกันทั้งด้านข้างสองด้าน   เขาก็นอนระนาบ  ทำให้ดาบของร่างป๊อปปี้ทั้งสองแทงกันเอง     ร่างก๊อปปี้ก็หายไปพร้อมกับเสียงปรบมือของวผู้คุมสอบซึ่งซ่อนตัวอยู่
   ‘ตัดสินใจยอดเยี่ยม’  
   “สุดท้ายแล้ว  การใช้อาวุธ”   ไคล์ยื่นมือก่อนจะเรียกคทาของตนออกมา
    
   “แวรี่ไฟร์”   เขาร่ายมนต์อย่างรวดเร็วบังเกิดลูกไฟขนาดใหญ่หลายสิบลูกและพุ่งไปยังผู้คุมสอบ  แต่ผู้คุมสอบเองก็ไม่น้อยหน้าสร้างบาเรียน้ำแข็งขึ้นมากั้น   เสียแต่บาเรียนี้ไม่ธรรมดาเพราะมันสะท้อนการโจมตีกลับไปยังไคล์    ไคล์ร่ายมนต์อีกบท  
   “อวาเออไนฟ์”   นักดาบน้ำแข็งผุดขึ้นมาสองคน  เพียงดาบเดียวของร่างเสกพวกนั้น    สมมารถทำลายลูกไฟซึ่งสะท้อนกลับมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
   “เอาล่ะ   เธอผ่านแล้วไคล์เอล   เดอร์ดิเรนซ์”  ‘ในรอบร้อยปีไม่มีเด็กคนไหนทำได้เท่านี้  เธอเป็นใครกันแน่  ไคล์เอล’  
   

หายไปไหนหมดดดดดดดดดดดดดด



ช้านเข้าเกมม่ายได้อ่า



อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก