เอิ๊กกกก     

ช้านมะยอมแพ้ชีวิต เว้ย ! 5 5

ก๊ากกกก . . .   ทำไปได้  ~   

จ๊ากกก  .. .   

ขออนุญาติที่แกขอไว้พีช  จะเอาลงที่นี่ให้อ่านก่องละกาน

ตอนที่1 (50%)

             สายลมหนาวเย็นเยียบจับใจ ยามเมื่อมือใหญ่ของผู้มีอายุท่านหนึ่งเอื้อมไปจับมือน้อยของทารกในอ้อมแขน   ท่านผุ้เฒ่ามองเด็กทารกน้อยตรงหน้านิ่ง  ด้วยสายตาอ่อนโยน  พบางริมฝีปากบางก็ค่อยๆขยับเอื่อยเอื้อนประโยคที่ควรระลึก

                "เมื่อยามสายลมหนาวพัดกลับคืนสู่นครอีกครั้ง   เมื่อนครแห่งนี้ถูกปกคลุมด้วยหิมะที่หนาวเย็น  เจ้าจะต้องรับหน้าที่ต่อไป  รักษาที่แห่งนี้

นครของพวกเรา  เผ่าพันธุ์ของพวกเราจะกลับคืนอีกครั้งสู่ดินแดนที่แท้จริง  เจ้าเป็นความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเรา  ไคล์เอล  เดอร์ดิเรนซ์"  มือของท่าน

ผู้เฒ่ายังคงสัมผัสอยู่บนมือน้อยของเด็กทารก   ก่อนที่แสงสว่างที่เกิดจากไฟที่เผาผลาญหมู่บ้านแห่งนี้จนมอดไหม้เป็นจุนจะค่อยๆดับลง   ชายแก่ผู้นั้นลุก

หยัดตัวขึ้นก่อนจะอุ้มเด็กทารกน้อยเข้าไปป่าเพื่อหลบพวกศัตรู


สิบสามปีถัดมา  จากวันที่หมู่บ้านถูกเผาจนไม่เหลือซาก

                
                 "ไคล์  มานี่หน่อยสิลูก"  เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกเด็กหนุ่ม   เจ้าของนัยน์ตาสีเงินเรืองรางหันกลับไปมองผู้เป็นพ่อก่อนจะตอบรับ
                
                 "ครับพ่อ..."  สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม  เขาก็เดินไปหาพ่อที่อยู่หน้าบ้าน
                
                 "มีอะไรพ่อ"  เด็กหนุ่มตวัดถามเสียงห้วน  เพราะเขากำลังเพลินกับการอ่านหนังสือเวทมนต์อยู่เลย
              
                 "ลูกไปจัดข้าวจัดของได้แล้ว"
            
              "ทำไมครับ?  จัดไปทำไม?"  เด็กหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่มีวีแววว่าจะไปจัดของตามที่พ่อของเขาสั่งสักนิด  ทั้งยักจะถามคำถามต่ออีก
                
                  "วันพรุ่งนี้เราจะเดินทางไป เฟอร์เร่ย์  กัน"
              
               "เอ๋!  จะไปทำไมครับ"  
              
              "ก็ไปสมัครเรียนไงล่ะ"  
            
              "หา!ผมบอกพ่อเมื่อไหร่ว่าผมจะไปเรียน"  ไคล์โวยลั่นเพราะเขาไม่คิดที่จะไปเรียนจริงๆเขาชอบที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองมากกว่าเสียอีก
                
              "ลูกไม่ได้บอกพ่อ  แต่พ่อจะให้ลูกเรียน"  เมื่อคนเป็นพ่อพูดจบ  ลูกชายก็ยอมเดินเข้าไปในบ้านและเก็บของด้วยความจำใจ  ปกติเขาคงจะโวยวายพ่อไปนานแล้ว   แต่ก็รู้ว่า...พ่อคงหวังที่เลยอยากให้เรียน  ก็เรียนๆไปเถอะ


[สำหรับผุ้ติดตาม...(ใครจะไปติดตามแก)55+ เขียนเอาสนุก  ถ้ามันน่ารำคาญก็ขออภัย  ไว้จะมาแต่งต่ออีก50% และจะเอาลงบทความในเด็กดีด้วยหึๆ]

ช้านก็ งง   

มันเป็นคืนที่หนาวเหน็บ
ท้องฟ้ามืด มองไม่เห็นแม้แต่แสงดาว
แล้วก็มีพายุแรงจัด ไฟฟ้าก็ดับ

แล้วก็มีพายุแรงจัดอีก
ไฟฟ้าดับทันที..ทุกอย่างมืดสนิท
แล้วเค้าทั้งสองก็เกิดอารมณ์
แบบว่าห้ามใจตัวเองไม่อยู่

และเวลานั้นพวกเค้าทั้งสองก็รู้ว่าเค้าทั้งสองต้องอยู่ด้วยกัน
พวกเค้ารู้ว่าสิ่งที่มันกำลังจะเกิดมันผิด
แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ทั้งสองฝ่ายอยากให้เป็น
พวกเค้าห้ามอารมณ์ไม่ไหว
ทันใดนั้นไฟฟ้าก็มา

สว่างพรึบ!!!!!!!!! ขึ้นมาทันที!!!!!!!!!!!!!!!

ภาพทั้งเขา 2 ก็ปรากฏ

คาหนัง คาเขา


คิดภาพเอาเองเซ็นเซอร์ -.-

น่าสนเอาพระเอกหล่อๆนะแก -.-