ปฐมบท "บทแห่งการกำเนิดสงคราม"
ท้องฟ้ายามรัตติกาลมันช่างมือมิด  แต่พื้นแผ่นดินข้างล่างกับแดงฉานไปด้วยเลือด ทั้งซากศพเก่าและซากศพใหม่ ดูแล้วช่างน่าเศร้านัก
อันเกิดมาจากมหาสงคราม ระหว่างเทวีแห่งความมึดและความตาย "อาทรัม"  กับ เทพมารดาแห่งแสงสว่าง "เทวีลูซิส"
เทวีอาทรัม มีกำลังพล คือ เผ่าพันธ์ที่แข็งแกร่ง ดุร้าย กระหายสงคราม เป็นที่สุด คือ เผ่าพันธ์ ซอร์เรียน
เทวีลูซิส มีกำลังพล คือ พันธมิตรแห่งแสง ได้แก่ มนุษย์ เอลฟ์ ก๊อบบลิน คนแคระ และชาวสมิง
สงครามนี้เกิดมาจาก เทวีอาทรัมได้ปลุกระดมเหล่าซอร์เรียน ว่าเผ่าพันธ์ซอร์เรียนสืบเชื้อสายมาจากเหล่ามังกร ที่เคยปกครองโลกมาก่อน และใช้ความเชื่อนั้นและอ้างสิทธิในการรุกรานและบุกยึดครองดินแดนอื่น
เหล่าพันธมิตรแห่งแสง แม้มีกำลังพลมากกว่าซอร์เรียน แต่ก็หาได้เปรียบไม่ เพราะซอร์เรียนแข็งแกร่งมากกว่าที่คิด เหล่าพันธมิตรแห่งแสงได้ล้มตายไปเป้นจำนวนมาก จนเกือบจะถึงวาระสุดท้ายของพันธมิตรแห่งแสง
เทวีลูซิส ได้ใช้พลังเกือบทั้งหมด สร้างดาบแห่งแสงขึ้นมา ฟาดฟันใส่ เทวีอาทรัม จนได้รับบาดเจ็บสาหัส และเทวีลูซิสยังใช้กำลังเฮือกสุดท้าย ฟันลงไปที่แผ่นดิน ทำให้แผ่นดินที่กว้างใหญ่แยกออกเป็น 2 ส่วน ให้เหล่าซอร์เรียนได้อยู่แผ่นดินทางเหนือ และเหล่าพันธมิตรแห่งแสงได้อยู่ที่แผ่นดินทางใต้ แล้วเทวีลูซิสก็ได้เอาดาบแห่งแสงปักลงไปที่กลางมหาสมุทร ทำให้เกิดมหาน้ำวนที่ใหญ่ที่สุดกั้น 2แผ่นดินนี้ไว้ ไม่ให้เหล่าซอร์เรียนมารุกรานได้อีกต่อไป
และเทวีอาทรัมที่โดนเทวีลูซิสฟันด้วยดาบแห่งแสง ได้เอยวาจาด้วยเสียงอันดังก้องไปทั่วว่า " สักวันข้าจะกลับมาทำลายล้างพวกพันธมิตรแห่งแสงให้สิ้น " และยังพูดทิ้งท้ายไว้เป็นเหมือนคำพยากรณ์ว่า "วันใดที่แผ่นดินทั้ง 2สั่นสะเทีอนเลื่อนลั่น วันใดที่ฝนตกเป็นสายเลือด วันใดที่คนตายกลับฟื้นคืน และวันใดที่กลางวันไร้แสงสว่างตกอยู่ในความมึดมิด วันนั้นข้าจะกลับมาอีกครั้ง " พอเทวีอาทรัมพูดจบก็ได้สลายตัวไป
และมหาสงคราม ก็จบลงตรงนี้  
ซอร์เรียนก็ไม่สามารถที่จะรุกรานได้อีก
เอลฟ์ที่เหลือคนไม่ถึงพันก็ได้รวมตัวและไปอาศัยอยู่ที่ใจกลางป่าลึก ของGrand Forest และก็ไม่มีใครได้ข่าวจากพวกเอลฟ์อีกเลยนับแต่นั้นมา
ก๊อบบรินและคนแคระ ก็เหลือคนแค่ไม่กี่ร้อย ก็ได้อาศัยตามเมืองต่างๆของมนุษย์ และทำงานให้กับมนุษย์ คนแคระที่มีฝีมือในการสร้างอาวุธและเกราะ ก็ทำงานโดยการเป็นช่าง ตีดาบตีเกราะ ขายตามเมือต่างๆ ก๊อบบลินก็เปิดร้านขายของและทำงานเกี่ยวกับส่งสินค้า
ชาวสมิง เหลือคนเป็นหมื่น เลยขอแยกตัวไปอาศัยที่เมืองวิลเดอวู๊ดและกลางป่าในแถบเมืองวิลเดอวู๊ด
มนุษย์ เหลือคนเยอะที่สุด เลยแยกย้ายกันไปสร้างเมืองต่างๆ และพยายามฝึกฝนฝีมือและพัฒนาอาวุธและกำลังพล
ส่วนเทวีลูซิส หลังจากการที่ช่วยเหล่าพันธมิตรแห่งแสงทำให้พลังแห่งแสงหายไปหมด เทวีลูซิสก็ได้กลับไปยังสวรรค์ และไม่ลงมาอีกเลย

เวลาผ่านไปจาก 10ปี เป็น 100ปี จากมหาสงครามกลายเป็นประวัติศาตร์ เล่าต่อๆไปกลายเป็นเรื่องเล่า และกลายเป็นนิทานไปในที่สุด..........
แต่อีกไม่ช้า เรื่องเล่า และนิทานเรื่องนี้ กำลังจะกลับมาอีกครั้ง มหาสงครามก็จะกลับมาอีก แล้วคราวนี้ฝ่ายไหนจะชนะ.....................

เนื้อเรื่องและรายละเอียดบางส่วนเราได้อ้างอิงมาจากPJ1.นะ แล้วเอามาแต่งแต้มลงไปอีกอะ อีกอย่างเราได้PMไปขออนุญาตจากท่านNizeแล้ว^^ว่าให้เขียนได้เฉพาะในบอร์ดให้คนในบอร์ดได้อ่านกัน
ขออนุญาตยืมแผนที่ขอทางทีมงานมาผูกเรื่องหน่อยนะ^/\^

  มาฉบับใหม่มีภาพแล้ว       ขอให้สู้ๆๆๆนะคับ  แล้วจะเป็นกำลังใจให้
                                       

**      **                                            **

                           

มีภาพเฉพาะอันนี้ละ ก็ยืมภาพมาจากทีมงานเค้าอะ เอามาลงให้ดูเท่านั้เอง^^

ติดตามรอชมตอนต่อใป 
ปล.วุ้นหัวงู

แหมเกือบหลับละสิ^^ ไม่ว่าหรอก แต่ทำไงได้อะตอนแรกๆมันก็งี้อะยังไม่มีอะไรมากนัก ถ้าโผล่มาตอนแรกรบเลยแล้วมันจะไปไงต่อละTT

พี่กบคับแล้ว นิยาย ที่เขียนไว้ บอร์ดเก่า มีอีกไหมคับ อยากอ่านต่อ งิงิ

หนุดเหมือนกัน เรื่องนี้งิงิ

                                                                  บทที่ 2. คำสั่งทำงานลับ

       ณ. ข้างกำแพงเมืองของเมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ด เมืองใหญ่อันดับ 1 ที่มีผู้คนพลุกพล่าน " ว้าวๆๆๆ ถึงซะทีบริการรถไฟใต้ดินเถื่อนนี่มันสะดวกสบายจริงๆเนอะพี่เนอะ แป๊ปเดี่ยวเองก็ถึงละ" โซเฟียพูดพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและตื่นเต้นไปที่เพิ่ได้นั่งรถไฟใต้ดิน "นั่งอะสบายแต่
คนที่แย่อะ ก็คือพี่นี่สิดูสิกระเป๋าตังแฟบเลย สงสัยต้องไปเบิกตังคืนกับท่านเซอร์อเล็กซ์ซะแล้วมั่งเนี่ย" ราฟาเอลพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย
พร้อมก้มดูเงินในกระเป๋าตังตัวเอง "ปะพี่งั้นเรารีบเข้าไปในตัวเมืองเถอะ ไปไหว้บูชาเทวรูปเทวีลูซิสก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาท่านเซอร์อเล็กซ์นะ" น้องสาวตัวน้อยพูดพลางจูงมือพี่ชายไปพลางให้รีบเร่งเดินไปในตัวเมือง "โอ้..มากี่ครั้งยังไงก็ต้องมาไหว้เทวรูปองค์เทวีลูซิสทุครั้ง ไหว้แล้วสบายใจทุกครั้งเลย " น้องสาวพูดไปพร้อมด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม แต่สายตาของโซเฟีบกับมองไปที่ร้านขายเครื่องประดับที่ตั้งข้างๆกับร้านขายยาโพชั่น "เอาเถอะ งั้นเรารีบเดินเข้าไปด้านในของเมืองไปหาท่านเซอร์เอล็กได้แล้วละ จะได้รู้สักทีว่ามีเรื่องอะไรถึงเรียกพวกเรามาที่นี่ จะมามัวโอ้เอ้ไม่ได้แล้วนะยัยตัวดี" ราฟาเอลพูดพลางจูงมือน้องสาวลากเดินไปเพราะคิดไว้แล้วว่าน้องสาวตัวดีต้องแวะซื้อเครื่องประดับแน่ๆ " ง่าๆๆๆ พี่อะรู้ทันทุกทีเลย แวะหน่อยไม่ได้หรือเครื่องประดับสวยๆทั้งนั้นเลย น่านะๆพี่ชายรูปหล่อที่สุดของน้อง" น้องสาวตัวดีร้องอ้อนวอน แต่ลูกอ้อนนี้ก็ไม่ได้ผล เพราะก็ยังถูกพี่ชายจูงมือออกมาจากแถวนั้นและตรงไปที่ปราสาทของเซอร์อเล็กซ์

        ณ .ห้องรับรองชั้นในของห้องทำงานเซอร์เอล็กซ์ แต่ในห้องนี้มิได้มีพวกเค้าอยู่กัน 3คน แต่มีคนอยู่อีก1คน เป้นชายร่างใหญ่ผมดำสั้น แต่งชุดเต็มยศประกอบไปด้วย ชุดไฟเตอร์ชั้นสูง ผ้าคุมกำมะหยี่สีน้ำเงิน และหมวกบอยแค๊ปสีน้ำตาลเข้ม ชายคนนี้มีนามว่า " โจ " แต่ใครๆเรียกเค้าว่า " เฮียโจ " ผู้เป้นหัวหน้าของเหล่าไฟเตอร์ทั้งมวล  "พวกเจ้า 3 คนคงรู้จักกันดีแล้วนะ ข้าก็ไม่น่าถามเลยนะ เพราะพวกเจ้า 3คนเป้นญาติกันนี่  งั้นข้าจะขอเริ่มเข้าเรื่องเลยนะ" ท่านเซอร์เอล็กซ์ พูดถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและสีหน้าก็กำลังเปลี่ยนไปพร้อมกับกำลัจะพูดเรื่องสำคัญ "พวกเจ้าคงอยากรู้ใช่ไหมที่ข้าเรียกพวกเจ้าทั้ง 3 คนมาที่นี่เพื่ออะไร ข้าจะบอกให้ฟัง ตอนนี้ข้าได้ข่าวอย่างลับๆบางอย่างมาว่าที่หมู่บ้านวิลเดอวู๊ดที่เป้นหมู่บ้านของพวกชาวสมิงกำลังมีปัญหาอยู่ รู้สึกว่าทางชาวสมิงบางพวกกำลังคิดทำการอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งนั่นอาจจะไม่เป้นผลดีกับพวกเราก็ได้ ข้าเลยอยากให้จ้า 2คนพี่น้องที่พอรู้จักกับชาวสมิงอยู่บ้างช่วยไปสืบหาข่าวมาทีว่าที่นั้นกำลังเกิดเหตการ์ณอะไรขึ้น เจ้า 2คนพี่น้องคิดว่าจะทำงานนี้ได้ไหม" ท่านเซอร์อเล็กซ์ บอกกล่าวเหตการ์ณให้คนทั้ง 3ฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและวิตกกังวล " ไม่มีปัญหาเรา 2
คนพี่น้องพอรู้จักกับพวกชาวสมิงอยู่บ้างคงพอหาข่าวมาให้ท่านได้ เชื่อฝีมือพวกเราเถอะ" ราฟาเองพูดตอบพร้อมด้วยสีหน้าที่มั่นใจว่าสามารถทำงานชิ้นนี้ให้ลุล่วงได้ "ขอบใจเจ้า 2คนพี่น้องมากเลยนะ ส่วนเจ้าเฮียโจ เจ้ารีบคัดหาคนมาเป้นทหารให้ได้มากที่สุดในตอนนี้แล้ว ฝึกฝนให้เหล่าทหารพร้อมรบเสมอนะ เพราะไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเหตุการ์ณที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ ฉะนั้นอย่าประมาทเป้นอันขาด เข้าใจไหม" ท่านเซอร์อเล็กซ์บอกและบัญชาการคำสั่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมกับเฮียโจ " ได้เดี๋ยวข้าจะจัดการตามที่ท่านสั่งทุกประการ วางใจข้าได้เลย" เฮียโจรับคำสั่งด้วยท่าทางมั่งใจในการได้รับงานนี้เช่นกัน  " งั้นพวกจ้า 2คนพี่น้องก็พักค้างคืนที่เมืองนี้ก่อนแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางก็ได้" ท่านเซอร์อเล็กซ์บอกกล่าวและยื่นถุงเงินให้ราฟาเอล 1ถุงไว้เป้นที่พักค้างแรมในเมืองนี้คืนนี้ "ขอบคุณท่านเซอร์มากเลย งั้นข้ากับน้องข้าขอตัวไปหาที่พักก่อนนะ ส่วนเรื่องงานที่สั่งรับรองได้เลยว่าไม่มีปัญหาแน่ ข้าจะทำให้สำเร็จลุล่วงให้ได้" ราฟาเอลพูดพร้อมกับโค้งคำนับให้เซอร์อเล็กซ์และโค้งให้เฮียโจ แล้วเดินออกไปที่พักในเมือง "พี่จ๋าๆข้าของเงินนิดหน่อยสิ ข้าจะไปซื้อเครื่องประดับร้านโน้นหน่อยอะ น่านะๆๆๆ" โซเฟียเอามือมาสะกิดเอวพี่ชายและพูดออดอ้อนเพื่อขอตัง " อะเอาไปเลยให้ได้เท่านี้นะ 10เหรียญทอง คงพอนะ ซื้อเสร็จแล้วมาหาพี่ที่โรงแรมหน้าเมืองด้วยละพี่รออยู่" ราฟาเอลพูดพลางหยิบงินให้ เพราะตัดความรำคาญที่น้องสาวอ้อนขอเงินไปซื้อของ รัตติกาลที่มืดมิดในคืนนี้ 2พี่น้องพักผ่อนกันอย่างสบายใจ ก่อนที่พรุ่งนี้ 2คนพี่น้อจะได้เจอบางสิ่งบางอย่าง....................

                                                   บทที่3. เพื่อนร่วมทางปริศนา

          ณ. เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องพักในโรงแรมของเมืองเซาร์เทิร์นฟอร์ท สองพี่น้องกำลังเตรียมตัวจะออกเดินทางเพื่อไปสืบข่าวขอชนเผ่าสมิง "ปะยัยน้องตัวแสบ พี่เช็คเอาท์โรงแรมแล้ว เตรียมตัวไปกันได้แล้ว อย่ามัวแต่กินอยู่สิเดี๋ยวก็อ้วนหรอก" ราฟาเอลเรียกให้โซเฟียเตรียมถือกระเป๋าส่วนตัวออกจากโรงแรมได้แล้ว แต่โซเฟียก็ยังนั่งกินขนมปังปิ้งอยู่เลย " แหมๆๆ กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องสิ กินอะไรรองท้องหน่อยสิเดี๋ยวก็ไม่มีแรงเดินทางหรอก ง่ำๆๆ" โซเฟียพูดอธิบายให้พี่ชายฟังแต่ปากก็ยังกินอยู่ " ตามใจเจ้านะ แต่เงินค่ารถไฟใต้ดินอยู่กับพี่นะ ถ้าไม่รีบมาจะไปหมู่บ้านสมิงหรือกลับบ้านไม่ได้นะ ฮ่าๆๆ" ราฟาเอลพูดด้วยอารมร่าเริงและพูดแหย่น้องสาวแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกโรงแรมทันที "เง้อๆ ไอ้พี่บ้ารอด้วยสิ แงๆๆๆ" โซเฟียตะโกนว่าไล่หลังพี่ชายแล้วก็รีบวิ่งตามออกไปเช่นกัน "นี่แน่ๆๆ ไอ้พี่บ้าคิดจะทิ้งน้องสาวน่ารักๆแบบนี้ได้ลงคอหรือ" โซเฟียพูดไปก็เอากำปั้นทุบต้นแขนราฟาเอลไปด้วย "ขอโทษๆพี่ก็แค่แกล้งเจ้าเล่นแค่นี้เองทำเป้นโมโหไปได้" ราฟาเอลพูดขอโทษน้องสาวพร้อมทั้งเอามือทั้งสองของตัวเองจับกำปั้นที่กำลังทุบราฟาเอลอยู่

          ฟิ้ว..(เสียงลูกธนูพุ่งแหวกอากาศ).....ทันใดนั้นเองก็มีลูกธนูที่ถูกยิงมาจากที่ใดไม่ทราบกำลังพุ่งตรงมาทางโซเฟีย ราฟาเอลเห้นทันทีแต่ชักดาบฟันไม่ไวทันลูกธนู แต่แล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้น  ฟิ้ว....ฉับ (เสียงดาบฟันลูกธนูหักเป้น2 ส่วน) ลูกธนูถูกฟันหักต่อหน้าต่อตา 2พี่น้อง พร้อมทั้งเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนต่อหน้าพร้อมทั้งถือดาบที่ฟันลูกธนูปะกี้ หญิงสาวคนนี้หน้าตาจัดว่าสวยทีเดียว ดวงตาคมแต่แฝงไปด้วยแววตาที่เศร้า ผมดำยาวถึงกลางหลัง บนหัวใส่หมวกเขาพิกม่า และการแต่งตัวเป้นนักดาบหญิง และที่น่าแปลกและสะดุดตาก็คือ นักดาบหญิงคนนี้พกดาบ 2เล่มเพราะส่วนมานักดาบจะพกดาบแค่ 1เล่มพร้อมกับโล่ ดาบ 1เล่มคือที่ใช้ฟันลูกธนูประกี้ เป้นดาบยาวแกร่งเหมือนของราฟาเอล แต่อีก 1เล่ม ยิ่งแปลกไปใหญ่ดาบเล่มที่2 เหน็บอยู่ที่เอวแต่ถูกห่อด้วยผ้าและมัดไว้จนแน่น เลยไม่รู้ว่าคือดาบอะไร "ขอบคุณเธอมากเลยนะ ที่ช่วยฟันลูกธนูให้อะ ไม่งั้นน้องสาวของฉันอาจได้รับบาดเจ็บหรืออาจถึงตายได้เลยอะ" ราฟาเอลพูดขอบอกขอบใจนักดาบหญิงเป้นการยกใหญ่  นักดาบหญิงก็ยิ้มตอบให้กับ 2พี่น้อง "แล้วเธอชื่ออะไรอะเราชื่อ ราฟาเอล ส่วนน้องสาวเราชื่อ โซเฟีย  เราจะได้จำชื่อขอเธอเอาไว้นะ" ราฟาเอลพูดพลางยิ้มให้กับนักดาบสาว แต่แทนที่นักดาบสาวจะพูดตอบกลับไป กับเอาปลายดาบ เขียนชื่อตัวเองไปที่พื้นดินให้ 2พี่น้องดู ข้อความที่เขียนบนพื้นดิน [ เราชื่อ วาเลนไทน์ ] " อ้าวพี่สาว พูดไม่ได้หรือค่ะ แต่ได้ยินที่พวกเราพูดใช่ไหมค่ะเนี่ย" โซเฟียถามด้วยใบหน้าที่สงสัย นักดาบสาว ก็พยักหน้าตอบเป้นการบอกให้รู้ว่าที่โซเฟียพูดมาประกี้ถูกต้องทั้งหมด "แล้วพี่สาวคนเก่งจะไปที่ไหนต่อละหรือว่ามาธุระที่เมืองนี้" โซเฟียก็ยังถามต่อไม่เลิก วาเลนไทน์ก็เอาปลายดาบเขียนไปที่พื้นดินว่า [ฉันเร่ร่อนท่องเที่ยวไปทั่วค่ำไหนนอนนั่น] "อ้าวงั้นไปกับพวกเราไหมค่ะ พวกเรา2พี่น้องกำลังจะไปหมู่บ้านวิลเดอวู้ด ที่เป้นหมู่บ้านของชาวสมิงอะ" โซเฟียพูดชวนวาเลนไทน์ให้ไปพร้อมกับพวกตน พร้อมจับมือของวาเลนไทน์ไว้แน่นเลย ฝ่ายวาเลนไทน์ก็ คิดอยู่ครู่นึง แล้วก็พยักหน้าตอบ เป้นการตกลง "เออ..พี่ว่า" ราฟาเอลกำลังจะพูด บางสิ่งแต่ก็โดนโซเฟียพูดขัดซะก่อน " ไม่ต้องมาเออ..พี่ว่า เลยนะ พี่สาวคนสวยเค้าอุตสาห์ช่วยน้องสาวสุดน่ารักขอพี่ไว้เชียวนา ก็พาพี่สาวคนสวยเค้าไปเที่ยวที่หมู่บ้านสมิงหน่อยไม่ได้เลยหรือไง" โซเฟียพูด้วยเสียงอันดัง แถมเอามือเท้าเอวตัวเองไว้แบบจะเบ่งพี่ชายว่าไม่ต้องมาขัดเรื่องนี้เลยนะ "งั้นก็ตามสบายละกันน้องอยากทำอะไรหรือชวนใครก็ตามสบายเลย พี่ก็แค่เกรงว่าจะไปรบกวนวาเลนไทน์เค้าอะสิ" ราฟาเอวพูดพลางเอามือเกาหัวพลางแล้วทำหน้าแบบเซ็งๆ วาเลนไทน์ได้ยินดังนั้น ก็เอามือเเตะมาที่บ่าของราฟาเอล แล้วยิ้มให้ประมาณว่าไม่เป้นไร "เย้ๆๆๆ ได้พี่สาวแสนสวยมาร่วมเดินทางอีก1คนแล้ว เย้ๆๆ" โซเฟียไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจที่มีเพื่อนร่วมเดินทางอีก 1คน แล้วทั้ง 3คน ก็ได้นั่งรถไฟใต้ดินเถื่อนมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านสมิงตามกำหนดต่อไป......................