เวบบอร์ด GAMEINDY

กวีพเนจรแห่งSouthernShire · ผู้เยี่ยมชม

ความโกลาหล 1

เรื่องมันเริ่มขึ้นใน ฤดูร้อน ศักราชจักรวรรดิที่ 15
ป่า วินเดิ้ลวู้ด

"จัดแถว !"
"พร้อม !!"
"ยิง !"

เสียงของคำสั่ง ตามด้วยเสียงดังลั่นราวกับฟ้าผ่า เม็ดตะกั่วพุ่งแหวกผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว
กระสุนสังหารได้ถูกปลดปล่อยออกจากลำกล้อง พุ่งตรงไปข้างหน้า ตรงเข้าสู่เป้าหมายที่เป็นเนื้อ
ของผู้มีชีวิต

"โฮก"
"เอ๋ง.."
"โครม คลุกๆๆๆๆ"

เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด เสียงร่างหลายสิบร่างล้มลงกับพื้นและกลิ้งไปตามแรง เสียงฝีเท้าเหยียบย่ำ
ซากของผู้ที่ล้มลง เหล่าทหารรับจ้างกองพันเขี้ยวทมิฬ นักรบชาวนัลผู้โหดเหี้ยม ดูเหมือนว่าจะไม่เกรงกลัวอำนาจ
ทำลายของกระสุนปืนแม้แต่น้อย

"ระลอกที่ 2 ระวัง !"
"จัดแถว !"
"พร้อม !!"

คาร์เตอร์ ชายสวมเครื่องแบบที่เป็นเสื้อคลุมหนาๆสีดำสนิท มีเหรียญสีทองรูปนกอินทรีติดบริเวณหน้าอกซ้าย ที่เอวเหน็บกระบี่สีเงินยาวเอาไว้
ชูมือขึ้น ด้านหน้าของเขาคือกลุ่มของคนราวสามสิบคน สวมเครื่องแต่งกายคล้ายกับเขา ต่างกันที่ชุดของคนเหล่านั้นดูหรูหราน้อยกว่า
และแต่ละคนสวมหมวกเหล็ก และมีปืนไรเฟิลลูกเลื่อนไว้ในมือคนละ 1 กระบอก
พวกเขากระชากคันรั้งลูกเลื่อนพร้อมกันเพื่อคัดกระสุนเก่าออก และบรรจุกระสุนลูกใหม่ลงไป
ยังมีเวลาให้ยิงชุดที่สอง ก่อนจะสั่งถอย คาร์เตอร์กะระยะห่างระหว่างฝ่ายตรงข้ามกับกองทหารของเขาด้วยประสบการณ์

"โฮกกก !!"
"เหวอ !!?"

จู่ๆ ก่อนที่คาร์เตอร์จะสั่งยิงอีกครั้งนั้นเอง นักรบชาวนัลราวสิบตนก็พุ่งตัวออกมาจากป่าข้างทาง พวกมันแยกเขี้ยวคำรามอย่างก้าวราว และ
ชักเอาดาบหัวตัดที่ทำหยาบๆ ของพวกมันออกมา พร้อมกระโจนเข้าใส่กองทหาร ความสับสนอลหม่านเริ่มต้นขึ้น เหล่าทหารที่จัดแถวแตกฮือเพราะไม่คุ้นเคย
กับการต่อสู้ระยะประชิดแบบนี้ คาร์เตอร์ชักดาบคู่กายของเขาออกมาฟาดหัน นักรบชาวนัลตัวที่เข้ามาใกล้ จนแขนขาดกระเด็น
เลือดสีแดงพุ่งกระเซ็นเปื้อนเปรอะเต็มหน้าของเขา

"อย่าเสียกระบวน !!"
"รักษาฟอร์มหน้ากระดาน !!"
"หมวด 1 หมวด 2 ถอยร่น !!"

คาร์เตอร์พยายามตะโกนแข่งกับเสียงการต่อสู้อย่างฟังไม่ได้ศัพท์ ทหารหลายคนเสร็จพวกเขี้ยวทมิฬไปแล้ว และมีอีกมากที่วิ่งเตลิดหนีเข้าป่า
บ้างก็ยังอยู่สู้ด้วยพันท้ายปืนและดาบปลายปืน ข้างหน้า กำลังหนักของนัลกำลังวิ่งกรูเข้ามาอย่างหึกเหิมเมื่อเห็นทหารของคาร์เตอร์กำลังสับสนวุ่นวาย

"ปัง ! , กริ๊ก ปัง !" เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด

ห่างจากคาร์เตอร์ไม่ไกลนัก ทหารคนหนึ่งกำลังประทับปืนและเล็งยิงทหารเขี้ยวทมิฬชาวนัลที่บุกเข้ามาอย่างใจเย็น เขาสลับการใช้ปืนกับการต่อสู้ประชิดตัวด้วยการฟาดพันท้ายและ
ใช้ดาบปลายปืนได้อย่างคล่องแคล่ว พวกเขี้ยวทมิฬตนแล้วตนเล่าที่ถูกจัดการ คาร์เตอร์เองก็ได้แต่พะวงการเอาตัวรอดของเขา แม้ว่าตอนนี้คาร์เตอร์จะฆ่า
พวกมันไปได้หลายตนแล้ว แต่ก็มีอีกเป็นร้อยที่กำลังแห่มาจากทางด้านหน้า ในขณะที่กองทหารของเขากำลังล้มตายดุจใบไม้ร่วง

"เพื่อองค์จักรพรรดิ !!" คาร์เตอร์ตะโกนปลุกใจตัวเอง เขาปักดาบลงกับพื้นและคว้าเอาปืนของทหารที่ตกอยู่ข้างๆขึ้นมา กระหน่ำยิ่ง

"ปัง ! กริ๊ก ปัง ! กริ๊ก ปัง !" เขากระหน่ำยิ่งราวกับว่า ทุกนัดนั้นคือสิ่งที่ช่วยยืดชีวิตของเขา

ในชั่วพริบตาของความบ้าคลั่งนั้น ทหารเขี้ยวทมิฬตนนึง ลอบเข้ามาทางมุมอับของคาร์เตอร์ มันประชิดตัวเขา และไวกว่าที่คาร์เตอร์จะตอบโต้ได้ทัน
เขาพยายามหันพันท้ายปืนเพื่อพาดมัน แต่ทว่า เจ้าทหารเขี้ยวทมิฬนั้นใช้ดาบของมันรับพันท้ายปืนเอาไว้ คาร์เตอร์สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว
กลินสาบที่เหม็นจนแทบจะอาเจียร มันแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย

"ฉึก !" เสียงของของมีคมเสียบฝังลึกเข้าไปในเนื้อดังขึ้น

เจ้าทหารเขี้ยวทมิฬตาเหลือก และทรุดลงไปนอนกองกับพื้น

"ผู้กอง ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ ?" เสียงของทหารคนหนึ่งถาม
"ไม่เป็นไร" คาร์เตอร์ตอบ

ทหารคนที่ช่วยเขาไว้ ก็คือทหารคนที่คาร์เตอร์เห็นเขาใช้ปืนยิงสลับกับการต่อสู้ประชิดได้อย่างคล่องแคล่วคนนั้นนั่นเอง คาร์เตอร์นึกขอบคุณทหาร
คนนั้นอยู่ในใจ แม้ว่าการช่วยเขาเมื่อครู่จะเป็นการยืดเวลาตายให้เขาไปได้อีกแค่ไม่กี่นาทีก็ตาม

"เอ็งชื่ออะไรวะ ?" คาร์เตอร์เอ่ยปากถามทหารคนนั้น เขาโยนปืนที่เก็บมาทิ้ง และหยิบดาบประจำกายที่ปักเอาไว้ขึ้นมาถือไว้แทน
"โอเว่น ครับท่าน" ทหารคนนั้นตอบพลางยิงปืนไปพลาง

เบื้องหน้าเหล่าทหารเขี้ยวทมิฬยังคงดาหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ทหารส่วนใหญ่ของโอเว่นเริ่มรวมตัวกันได้อีกครั้ง แม้จะตายไปมากกว่าครึ่ง พวกเขา
หันหลังให้กันและกัน ค่อยๆ เดินเข้ามาหาคาร์เตอร์อย่างช้าๆ

"มีลูกมีเมียมั้ย ?"
"ไม่มีครับ ผมตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว"
"ดี , ดูท่าวันนี้กองร้อยของเราจะได้กระทำการอันเป็นชาติพลีแล้ว"
"ท่านครับ ?" โอเว่นถามเพื่อยืนยันความแน่ใจ
"ทหาร ! รับคำสั่ง !" คาร์เตอร์ตะโกน
"ครับท่าน !!" ทหารทุกคนตะโกนตอบพร้อมกัน
"ศัตรูข้างหน้า !" คาร์เตอร์ตะโกน
"ศัตรูข้างหน้า !" ทหารทุกคนทวนคำสั่ง
"ประจัญบาน !!" คาร์เตอร์ชูดาบชี้ไปข้างหน้า
"ประจัญบาน !!" ทหารทุกคนตะโกนเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง
"เพื่อองค์จักรพรรดิ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" คาร์เตอร์ตะโกนและวิ่งนำหน้าเหล่าทหารของเขาออกไปอย่างห้าวหาญ โดยมีโอเว่นและทหารคนอื่นๆวิ่งตามไป
พวกเขาตะโกนโห่ร้องอย่างฮึกเหิม ประทับปืนยิงไปตลอดทาง มุ่งหน้าเข้าใส่กองทหารเขี้ยวทมิฬอีกนับร้อยเบื้องหน้าอย่างไม่กลัวตาย

"แล้วเป็นยังไงต่อเหรอครับลุงโอเว่น ?" เสียงของเด็ก
โอเว่น ที่บัดนี้ดูมีอายุมากกว่าวันนั้น ใบหน้าของเขามีรอยกรีดเล็กๆสามรอยเป็นบาดแผลที่ระลึกจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ลูบหัวเด็ก
"ก็ ไม่มีอะไร พอดี กองร้อยที่ 2 มาช่วยพอดี พวกลุงก็เลยรอดตายไงล่ะ" โอเว่นยิ้ม
"แล้วผู้กองคาร์เตอร์รอดตายมั้ยครับ ?" เด็กอีกคนกระตุกชายเสื้อของโอเว่น
"รอดสิ ? เป็นใหญ่เป็นโตไปแล้ว เจ้าไม่เคยได้ยินชื่อของผู้พันคาร์เตอร์ผู้ห้าวหาญเหรอ ?"
"โห !? ได้เป็นตั้งผู้พันเชียว แล้วลุงโอเว่นได้รางวัลบ้างหรือเปล่าครับ ?"
"ได้สิ เป้นรางวัลที่ใหญ่ไม่แพ้กันด้วย"
"ว้าวๆ ผมก็อยากจะเป็นทหารและเก่งเหมือนลุงโอเว่นจัง" พวกเด็กๆร้องอย่างตื่นเต้น
"เข้ามาเลยเจ้าพวกนัล ป่าเถื่อน !! ฮะ ฮะ" เด็กๆ กรูกันไปวิ่งเล่นและทำท่าเหมือนกับทหารยิงปืน
โอเว่นยืนมองดูเด็กๆพวกนั้นและเอนหลังพิงกำแพงที่อยู่ใกล้ๆ
รางวัลจากสงครามงั้นรึ ? โอเว่นแหงนหน้ามองท้องฟ้า ดูก้อนเมฆสีขาวและนึกย้อนอดีตอีกครั้ง

"ท่านครับ !? จะให้ผมไปประจำการที่เซาท์เทิร์นไชร์เหรอครับ !?"
"มีชีวิตอย่างสงบ ในหมู่บ้านชนบท รับเงินเดือนไปเรื่อยๆ โดยไม่ต้องเสี่ยงตาย นั่นก็น่าจะเป็นรางวัลที่เหมาะสมแล้ว" ทหารสัญญาบัตรบอกกับคาร์เตอร์
"ครับท่าน"

กลับมาปัจจุบัน

เอาเถอะ ? อย่างน้อยที่นี่ก็อากาศดี เงียบสงบ ไม่ค่อยมีเรื่องวุ่นวาย ถือซะว่าเป็นการลาพักร้อนล่ะกัน โอเว่นปลอบตัวเองในใจ
ระหว่างนั้นเอง ชายอ้วนท้วมไว้หนวดเครา คนหนึ่งรีบวิ่งกระหืดกระหอบมา

"คุณโอเว่น !"
"หือ ? มีอะไรหรือ ผู้ใหญ่บ้าน ?"
"แย่แล้ว แย่แล้ว"
"แอบจิ๊กเงินเมียไปพนันอีกหรือไง ?"
"เปล่า ที่ท่าน้ำน่ะ ตอนนี้ พวกดุ๊กกี้ คลั่งกำลังอาละวาดอยู่ เห็นว่าแจ็คที่ไปช่วยเอมม่าโดนพวกมันรุมยำซะต้องนอนหยอดน้ำเกลือแล้ว"
"ไหนๆ พาผมไปดูหน่อยสิ"
"ได้ๆ ตามมาเลยคุณโอเว่น"

ที่จริงที่นี่มันก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายนัก โอเว่นยิ้ม เขายกปืนขึ้นมาถือเอาไว้ และวิ่งตามผู้ใหญ่บ้านไป